ศึกทลายฟ้า สงครามมหาเวท

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทแห่งนักรบ

                ในป่าทึบแห่งหนึ่ง  ป่าซึ่งไม่เคยมีคนนอกพบเห็น  ป่าที่เต็มไปด้วยความมืดมน  แม้ในกลางวันก็มิอาจมองเห็นได้ถนัดตา  ในป่าเงียบกริบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตนเอง  แต่แล้วความเงียบนั้นก็ถูกทำลายไปโดยเสียงฝีเท้าของคนๆหนึ่ง  คนๆนั้นวิ่งสุดฝีเท้าราวกับหนีภูตผีปิศาจมา  ด้วยเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง  ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง 

                ‘กัดไม่ปล่อยจริงๆ’ เขาคิดในใจ

พลางก้าวเท้าด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น  จนหายใจหอบ  ครั้นแล้วก็ทนความเหน็ดเหนื่อยไม่ไหว  จนต้องนั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่   แต่ก็ยังไม่วางใจ  ราวกับว่ามีสิ่งใดตามเขามาอยู่  และแล้ว  ก็ปรากฏคำตอบถึงสิ่งที่เขาหวาดกลัว  เมื่อมีกองทัพอสูรกายไล่ตามเขามาติดๆ

                “พวกปิศาจเอ๊ย!!!” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ

พลันยันกายขึ้นวิ่งต่อไป  เมื่อเหล่าอสูรกายเห็นก็ติดตามอย่างกระชั้นชิด  บุรุษผู้นี้นามว่า  ฟิลรอส เป็นไนท์ เอลฟ์จอมเวทแห่งกองทัพเซนติเนล  ฟิลรอสเป็นจอมเวทมือหนึ่งของกองทัพ  ถูกส่งตัวไปประจำการที่เมืองลอร์แดรอนร่วมกับกองทัพมนุษย์เพื่อต้านทานกองทัพสเกิร์จที่จะบุกโจมตี  บัดนี้เมืองลอร์แดรอนถูกตีแตกแล้ว  เหล่ามวลมนุษย์และกองทัพไนท์ เอลฟ์ถูกสังหารโดยสิ้นเหลือเพียงฟิลรอส  ที่มีเวทมนต์ร้ายกาจหนีรอดออกมาได้  แต่ถึงจะมีเวทมนต์มากมายเพียงใด  ก็ไม่สามารถรับสถานการณ์นี้เพียงลำพังได้  ตอนนี้จุดมุ่งหมายของฟิลรอสคือ  เดินทางไปขอความช่วยเหลือจากกองทัพด่านหน้าของเซนติเนล

                ‘อีกไม่นานก็คงถึงที่ตั้งของกองทัพฝ่ายเราแล้ว’ เขาคิดในใจ

ในระหว่างที่กำลังละความสนใจ  ฟิลรอสถูกจู่โจมจากอสูรกายตัวหนึ่ง จนปลิวไปกระแทกต้นไม้ขนาดใหญ่หักโค่น

หากเขาไม่มีเวทมนต์ติดตัว คงเสียชีวิตไปแล้ว  แต่ตอนนี้เขาเพียงบาดเจ็บสาหัสเท่านั้น  ฟิลรอสถูกห้อมล้อมไปด้วยอสูรกาย เต็มไปด้วยเสียงคำรามดีใจของเหล่าอสูร ตอนนี้เพียงความหวังว่าจะลุกขึ้นยืนก็เลือนราง  ประสาอะไรกับการมีชีวิตอยู่  เหล่าอสูรแสยะยิ้ม  พุ่งเข้าไปหวังโจมตีฟิลรอสให้ตาย

ฟิลรอสไม่อาจทนมองเห็นภาพอันน่ากลัวนี้  ทำได้เพียงแค่หลับตาลง  แต่แล้วก็บังเกิดแสงสว่างจ้าตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของอสูรกายชั่วร้าย  ฉับพลันอสูรกายทั้งหมดก็ถูกแสงสีขาวกลืนกิน  และหายไป  เหลือไว้แต่เพียงร่างอันไร้เรี่ยวแรงของฟิลรอส........

                “KILL!!!ฮ่า ฮ่า” เสียงร้องลั่นของเด็กหนุ่มคนหนึ่งร้องขึ้น

“ตุ้งGodlikeแล้ว” เสียงของเด็กหนุ่มอีกคน

ตุ้งเป็นเด็กที่ติดเกมขนานหนัก  เขามีฝีมือในการเล่น DotA  มีเพียงนนเท่านั้นที่สามารถสู้เขาได้อย่างสูสี  ฮีโร่ประจำของตุ้ง  คือ โบน เฟลทเชอร์  ตุ้งกับนนสู้กันครั้งแล้วครั้งเล่า  แต่ก็ไม่สามารถตัดสินแพ้ชนะได้

                “ตุ้งๆนนมาแล้วตุ้ง” เสียงของเด็กหนุ่มคนเดิม

                “เออๆรู้แล้วเพชร”

เพชรก็เป็นอีกคนที่หลงใหลในDotAแต่ยังพัฒนาฝีมือไม่ถึงขั้นนนกับตุ้ง ฮีโร่ประจำของเขาคือ    ดรอว์ เรนเจอร์

                “ด้วงอย่ายุ่ง” เพชรร้องขึ้น

                “เสียใจเพชร” โอ๊ตร้องตอบ

โอ๊ต  เด็กชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง  ผู้มีฝีมือในการเล่นพอๆกับตุ้ง ฮีโร่ประจำของโอ๊ต คือ        เนบิวเรี่ยน แอสซัสซิน

                “โอ๊ตชงมาเลย” เสียงของเด็กอีกคนดังขึ้นมา  เจ้าของเสียงคือนนนั่นเอง

นนเป็นอัจฉริยะ  DotA  คนหนึ่ง  ฝีมือของนนเมื่อเทียบกับตุ้งแล้วนับว่าสูสีมาก  จนไม่สามารถบอกได้ว่าใครเหนือกว่าใคร  ฮีโร่ประจำของนน  คือ เนโครไลท์

                “KILLแล้ว ฮ่า ฮ่า”  นนร้องขึ้น 

                “รุมเฉยๆ”  คือคำแก้ตัวของผู้พ่ายแพ้ทั้งสอง

                ศึกDotAอันยาวนานรอบนั้นจบลงด้วยชัยชนะของทีมนน  เด็กสี่คนนี้มักจะนัดกันมาเล่นเกมที่ร้านนี้เสมอ  ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะทุกๆวัน  ตุ้งเป็นเด็กที่เรียนดีคนหนึ่งแต่ด้วยนิสัยติดเกมอย่างหนักของเขา  ทำให้ผลการเรียนตกต่ำลงอย่างรวดเร็ว  พ่อกับแม่ของตุ้งเป็นห่วงเรื่องนี้มาก  แต่ตุ้งก็ไม่เคยสนใจ

ตุ้งกลับถึงบ้านก็เข้าห้องของตัวเอง 

“วันนี้สนุกมั๊ยล่ะลูก” แม่ของตุ้งถามไถ่ 

“ก็ดีครับแม่”

“แม่ว่าตุ้งน่าจะลดเกมลงบ้างนะ  การเรียนเริ่มแย่แล้วนะลูก” แม่พูดอย่างเป็นห่วง

 “ครับๆ”ตุ้งตอบอย่างน่าเบื่อหน่าย 

ตุ้งเป็นเด็กที่อยู่ไม่ค่อยติดบ้าน  เพราะติด DotA มาก  จึงมักไปเล่นกับเพื่อนที่ร้านบ่อยๆ  กลับมาถึงบ้านก็เข้าเล่น DotA Battle.net อีก  พ่อแม่ของตุ้งพยายามให้ลดการเล่นลง  แต่ตุ้งก็ไม่สะทกสะท้าน  แต่ละวันตุ้งจะอยู่ในห้องตลอด  หากไม่หิวก็จะไม่ออกมา 

และคืนของวันนั้นมันเป็นคืนที่สำคัญที่สุดคืนหนึ่งของตุ้งเลยทีเดียว  มันเป็นคืนที่เป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายที่สุดในชีวิตตุ้ง

กลางดึกของคืนนั้นมีเสียงทุ้มนุ่มก้องกังวานดังขึ้นมา

“ตื่นขึ้นเถอะ”

ตุ้งลืมตาขึ้นมาพบเห็นบุรุษรูปงามผู้หนึ่ง แต่งกายด้วยอาภรณ์งดงาม ผิวพรรณขาวผ่อง เรือนร่างเปล่งแสงสีทองเรืองๆออกมาเช่นเดียวกับสีผม  มองไปก็คล้ายเทพยดามาประทับ

                “นายเป็นใคร” ตุ้งถามด้วยอาการตื่นกลัว

                “ไม่ต้องกลัว  ข้าชื่อ ฟิลรอส  แห่งไนท์ เอลฟ์  ข้ามาหาท่านที่นี่เพราะต้องการความช่วยเหลือ” ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวด้วยเสียงอันก้องกังวาน

                “อะไร  นายจะให้ฉันช่วยอะไร”

เอลฟ์หนุ่มยิ้มออกมา  กล่าวอย่างช้าๆว่า

                “ในตอนนี้  กองทัพอสูรกายสเกิร์จทุ่มกำลังทั้งหมด  บุกรุกดินแดนของเรา  กองกำลังไนท์ เอลฟ์ของเราไม่ทราบว่าจะต้านทานได้นานเท่าไร     ท่านแม่ทัพจึงส่งข้ามาขอความช่วยเหลือ  และคนที่ข้าเห็นว่าสมควรที่สุดก็คือท่าน”

                “แต่ทำไมต้องเป็นฉัน  เป็นคนอื่นไม่ได้หรือไง”  ตุ้งตอบออกไป

                “นั่นก็เพราะท่านมีความชำนาญด้านการศึกมาก” ภูตเอลฟ์ตอบ

                “ฉันไม่เคยออกรบ  จับอาวุธซักครั้งก็ไม่เคย  แล้วจะบอกว่าฉันชำนาญการศึกได้ไง”  ตุ้งตอบอย่างงุนงง 

                “ไว้ท่านไปแล้วจะรู้เอง ตอนนี้ข้าอยากทราบเพียงว่า  ท่านจะช่วยเหลือเราหรือไม่”

                “แล้วเรื่องที่บ้านของฉันล่ะ” ตุ้งถามออกไป 

                “ไม่ต้องห่วง  โลกของเราและโลกของท่านอยู่กันคนละมิติ  ตลอดเวลาที่ท่านไปอยู่ที่นั่นจนกระทั่งกลับ  จะไม่กระทบกับโลกของท่าน” ทูตเอลฟ์ตอบอย่างฉะฉาน  ตุ้งลังเลเล็กน้อยก่อนะตอบไป

                “ตกลง  ฉันจะช่วยนาย”

“ขอบคุณ  ตามข้ามา”  ฉับพลันก็ปรากฏแสงสว่างขึ้นที่ประตูห้อง  ภูตเอลฟ์เดินนำหน้า  ตามด้วยตุ้ง  ทั้งสองเดินผ่านประตูแสง  จากนั้นก็หายไป  ทุกอย่างไร้ร่องรอย  เหลือไว้แต่เพียงความเงียบสงบของค่ำคืน