ชีวิตเด็กทุนก.พ. ในอเมริกา (ตั้ง 10 ปี แน่ะ โหย..)

ลำดับตอนที่ #22 : ปีหนึ่งเทอมสอง: อัพเดทข่าวคราว ว่ายังมีชีวิตอยู่

 สวัสดีค่ะ ทุกคน ขอโทษนะที่ไม่ได้เข้ามานานเลย ก็เนื่องจากงานสุมหัวนั่นแหละ ถ้าใครเรียนปีหนึ่ง

อยู่ก็คงเข้าใจชีวิตอันน่าหดหู่แสนเศร้าของชาวปีหนึ่ง เฮ้อ อาจารย์แกจะสั่งงานเอาโล่หรือไงอะ

แทนที่จะให้เราจะได้ออกไปดูโลกภายนอกกับเขา ไม่มีเลย มันเหนื่อยเหมือนกันนะที่ต้องมานั่งเรียน

อะไรแบบนี้ ช่างยากจริง ๆ เลย  ยังต้องปรับตัวด้านภาษาอีกมากมายอะ เพราะบางทีก็ตามเขาไม่ค่อย

ทันเหมือนกันถ้าเนื้อหาอันไหนมันใหม่ ๆ ไม่เคยผ่านหูผ่านตาเรามาก่อน ถึงแม้จะฟังอาจารย์พูดรู้เรื่อง

แล้วก็เถอะ แต่เนื้อหามันเป็นระดับวิชาการ บางครั้งก็เลยงง ๆ นิดนึง หรือไม่ก็งงหมดเลย ฮ่าๆ ขึ้นอยู่

กับว่าเรียนวิชาอะไรด้วยแหละนะ  หัวเรามันแบบออกแนววิทย์ ๆ ใช่มะ พอไปเรียนสังคม จบข่าว.. ตาย

คาที่เลย แต่ก็พยายามมันไปเรื่อย ๆ 

ปัญหาส่วนใหญ่ที่เราเจอก็คือเวลาเรียนวิชาเกี่ยวกับสัตว์  มันก็จะมีคำศัพท์เกี่ยวกับสัตว์ หรือโรคต่าง ๆ 

เป็นภาษาอังกฤษ  ถึงกับงงเลยนะ เพราะเวลาเราเรียนในไทย ชื่อโรคหรือสัตว์มันก็เป็นภาษาไทยนี่นา

แล้ว  จะให้ไปรู้ได้ไง ว่าโรคนั้น นี้ มันคือโรคอะไร  แบบว่าเรียนไปก็นั่งทรมานไป กับความที่มันไม่รู้

บางทีเรารู้จักโรคนั้น ๆ แต่แค่ไม่รู้ชื่อภาษาอังกฤษ  หรือบางโรคก็พบเห็นแต่ที่ในอเมริกาไง  ก็ยิ่ง

แล้วใหญ่เลย เหอๆ 

คือทุกอย่างที่เรียนที่นี่น่ะ การสอนต่าง ๆ ก็อ้างอิงจากประสบการณ์ของชาวอเมริกัน ก็สอนอยู่ในประเทศ

นั้น จะให้ยกตัวอย่างที่อื่นหรือก็ไกลตัว  ด้วยความที่ผู้สอนต้องการให้นักเรียนมองเห็นและเชื่อมโยง

อะไรใกล้ ๆ ตัว กับข่าวหรือสิ่งแวดล้อมที่ได้ยินทุกวัน  มันก็โอเคไปสำหรับนักเรียนมะกัน แต่สำหรับเรานี่

ตายหยังเขียดเลยนะ ก็เพิ่งมาอยู่อเมริกาได้สองปีเอง จะให้ไปรู้จักอะไรมากมายได้ไง ไม่ได้เกิดที่นี่

ซะหน่อย  คือมันเหมือนกับว่านั่งอยู่เดียวดายในห้อง ฟังเค้าพูดกันเอง รู้เรื่องกันเอง เหมือนเราเป็นคน

นอกมาจากไหนก็ไม่รู้  อะไรประมาณนั้นเลย  แต่จะไปว่าเขาก็ไม่ได้อะเนอะ เพราะถ้าพวกมะกันมาเรียน

ที่ไทย ก็คงรู้สึกแบบเราน่ะแหละ

แล้วเทอมนี้นะงานเยอะมากเลย ให้ตายสิ ต้องทำ research paper ตั้งสองตัวแน่ะ ตายเลย

เขียนก็ยิ่งเน่า ๆ อยู่ ต้องมานั่งอ่านพวกวารสาร พวกบทความวิจัย หาข้อมูลอีก  บทความพวกนี้สำหรับเรา

บางทีอ่านแล้วก็งง ๆ มาก เพราะระดับภาษาที่ใช้เขียนมันจะเป็นอีกแบบหนึ่ง ไม่ใช่แบบที่ใช้พูดกัน

ทั่วไป  อ่านทีนี่ทรมานหัวจริง ๆ  แต่ก็นั่นแหละ พออ่านหรือฝึกไปเรื่อยมันก็จะเริ่มชินและเข้าใจกับลักษณะ

การเขียนในแบบนั้น ๆ  

สรุปเทอมนี้ก็อ่านกันตาลีตาเหลือกเลย  ออใช่เพิ่งสอบเคมีอินทรีย์ไป โอ้วววววววววว!  ยากบรรลัย ให้ตายสิ

ยากกว่านี้มีอีกไหมฮะ  มาฆ่ากันเลยมา ออกข้อสอบแบบนั้นน่ะ ฮึ่ยยย  คือเริ่มรู้ชะตาตัวเองตั้งนานแล้ว

ว่าเราไปไม่ไหวกับวิชานี้ คือตอนแรกนี่มันง่ายมากเลยนะ แต่พอเรียนไปยากหฤโหด แล้วอาจารย์ที่สอน

ก็แบบอธิบายไม่เก่ง  พอเด็กถามอะไรที่มันเกี่ยวกับโครงสร้างซับซ้อนหน่อยก็จะเริ่มอธิบายไม่ตรงจุด

ไม่ตรงประเด็นกับที่เด็กถาม  มันทำให้เราคิดว่าเขาไม่เข้าใจลึกซึ้งถึงวิชาที่สอน  แต่เราก็ว่าไม่ใช่เพราะ

จากที่ดูมา ดูมีความรู้เยอะมากนะ เก่งด้วย  แต่ขาดอย่างเดียวอธิบายไม่ค่อยจะเป็น  ควรจะไปเรียนทักษะ

การสื่อสารใหม่นะ  

ฝากน้อง ๆ พี่ ๆ ไว้ด้วยนะ ใครจะมาเป็นครูสอนเด็ก มันไม่สำคัญว่าคุณเก่งระดับเลิศเลอเยี่ยงไอสไตน์

หรือเปล่า  แต่มันอยู่ที่ว่าอธิบายให้คนเข้าใจเป็นหรือเปล่า ทำสิ่งยากให้ง่ายเป็นหรือเปล่า  คนจะมาเป็น

ครูไม่ใช่รับเงินเดือนยืนพูดปาว ๆ ในห้อง หมดคาบก็เดินออก  มันไม่ใช่  เมื่อคิดที่จะเป็นครูแล้ว  ต้อง

แคร์เด็กเป็นสำคัญ  ต้องดูว่าเด็กเข้าใจไหม ไม่ใช่ดูว่าฉันสอนทันไหม สอนครบเนื้อหาไหม อยากให้ครู

ทุกคนมองตัวเองจากการมองตัวนักเรียน  

เมื่อกี้เพิ่งหายตัวไปอบผ้ามาค่ะ  อยากจะบอกว่าเครื่องซักที่นี่คิดถูกมาก  ครั้งละหนึ่งเซ็นต์ค่ะ ก็ประมาณ

สามสิบสตางค์บ้านเราน่ะค่ะ ถูกละสิ ฮ่าๆ นี่คือข้อดีอีกอย่างหนึ่งเพราะปกติถ้าซักข้างนอกก็ประมาณครั้ง

ละ สามเหรียญค่ะ ก็เก้าสิบบาทไปแล้ว จะซักแต่ละทีต้องเอาให้คุ้ม หมกไว้เยอะ ๆ อะไรประมาณนั้น แต่

มาอยู่นี่ก็ซักทุกอาทิตย์

ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรหิวกลางดึก  ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยนะ เรากินข้าวครบสามมื้อนะ แต่ทำไมถึงหิว

ขึ้นมาได้เนี่ย แปลกประหลาดงงตัวเองมาก  สงสัยโลกร้อนเนอะ (= =)  ฮ่าๆ มีอะไรแปลก ๆโทษ

โลกร้อนไว้ก่อนค่ะ  คือปกติถ้าหิวก็จะมุ่งไปโรงอาหารค่ะ  คือที่นี่ต้องซื้อเงินมาเติมในบัตรค่ะ อย่างที่

ใช้อยู่คือ ซื้อแบบกินไม่อั้นค่ะ เข้ากี่ครั้งก็ได้ต่อวัน แต่มันจำกัดแค่โรงอาหารสามแห่งเท่านั้นค่ะ ดูมันสิ

แล้วไม่ใช่ถูก ๆ นะ ตั้ง พันกว่าเหรียญน่ะ ต่อเทอม หรือคือต้องจ่ายสามหมื่นกว่าบาทเพื่อเป็นค่าอาหาร

ต่อเทอม  โหดไหมล่ะ 

เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่หิวแล้วรู้สึกว่าไม่อยากออกไปกินข้างนอก ก็จะหยิบซองมาม่าขึ้นมาดู  หันมองหน้าต่าง

หิมะตก  ลมพัด หนาวมากแน่  แต่ก็ต้องตัดใจวางมาม่าลงค่ะ แล้วเดินหยิบเสื้อคลุมฝ่าลมหนาวไป เพื่อ

ออกไปกินที่โรงอาหารค่ะ ฮ่าๆ แหมจ่ายตั้งแพงอะ ต้องกินให้คุ้ม สมกับที่รัฐจ่ายให้เรา  ถึงไม่ได้จ่ายเอง

มันก็เสียดายค่ะ  ต้องเอาให้เกินคุ้มค่ะ ตอนนี้สี่โมงครึ่งแล้วค่ะ ได้เวลาอาหารละ ขอตัวไปก่อนนะคะ

มีคำถามฝากไว้ได้ที่คอมเมนท์นะคะ  ไปก่อนละ