ทะลุมิติมาขายก๋วยเตี๋ยวเรือ

ลำดับตอนที่ #7 : ภรรยา? นี่ข้ามีภรรยาตั้งแต่เมื่อใด? (1/2)

“หา!”

ตอนแรกหลินซินอี๋ก็แย้มรอยยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่เห็นอีกฝ่ายฟื้น ขึ้นมาเสียที หากแต่เมื่อได้ยินคำพูดแรกจากปากของเขาก็หุบปากลงแทบไม่ทัน

“ข้าเป็นใคร? เจ้าเป็นใคร? แล้วที่นี่ที่ไหน?”

ซูเฟยอวี่ถาม หลังจากที่เห็นว่าหลินซินอี๋ตกตะลึงจนแทบบื้อใบ้ไปแล้วจึงมองนางสลับกับมองไปยังสภาพห้องเบื้องหลังด้วยความงุนงง

“ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

ตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มบนเตียงกำลังจะขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง หลินซินอี๋ก็ค่อยๆ ดึงวิญญาณกลับเข้าร่างตัวเองจนสำเร็จจึงดันตัวเขาให้กลับลงไปนอนเหมือนเดิม

“...เดี๋ยวๆๆ คุณบาดเจ็บอยู่ นอนนิ่งๆ ตั้งสติเข้าไว้”

ไม่รู้ว่าบอกคนบนเตียงหรือกำลังบอกตัวเองอยู่กันแน่ นางพยายามหายใจเข้าออกช้าๆ ซูเฟยอวี่หลังจากที่พยายามดันตัวขึ้นมาแล้วพบว่าตนเองเจ็บปวดไปทั้งร่างจนต้องสูดปากจึงยอมนอนเฉยๆ เหมือนเดิมอย่างเชื่อฟัง

หลินซินอี๋เอ่ยถามเสียงเครียด

“คุณลองค่อยๆ นึกดูอีกสักครั้งได้ไหมว่าตัวเองเป็นใคร?”

ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ดูไม่คุ้นเคยตรงหน้าด้วยสายตาครุ่นคิด ยามนี้หัวสมองของเขาหนักอึ้งราวกับมีก้อนตะกั่วถ่วงอยู่ด้านบน ยิ่งพยายามจะใช้ความคิดมากเท่าใดก็ยิ่งรู้สึกตื้อตันมากขึ้นเท่านั้น หลังจากที่นิ่งคิดไปนานครู่ใหญ่ ในที่สุดก็ส่ายศีรษะเบาๆ

“ข้าไม่รู้”

หลินซินอี๋มองเข้าไปในดวงตาของเขาก็สัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายดูงุนงงจริงๆ

แย่แล้ว แย่แล้วยัยลูกหมี! ก่อนหน้านี้ซูเฟยอวี่เป็นความหวังเดียวของนางในการจะหาพรรคพวกกลับโลกเดิม นางจึงรอเขาฟื้นโดยที่ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนเลยว่าอีกฝ่ายจะมาความจำเสื่อมเช่นนี้!

อีกอย่าง...ถ้าเขาจำตัวเองไม่ได้ อย่างนั้นนางจะรู้ได้อย่างไรว่าวิญญาณที่อยู่ในร่างนี้เป็นซูเฟยอวี่หรือท่านอ๋องหลี่เฟยหรงกันแน่ล่ะ?

ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไรกับคนตรงหน้าต่อไปดี สุดท้ายเมื่อคนสองคนต่างจมอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองอยู่นานก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ในตอนนั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน

ก๊อก ก๊อก

“ฮูหยินซู ข้ามาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้สามีเจ้า”

เป็นท่านหมอตงฟาง หมอใหม่ของโรงหมอแห่งนี้ที่ได้รับมอบหมายให้มาเปลี่ยนผ้าพันแผลและใส่ยาให้ซูเฟยอวี่ทุกวันนั่นเอง

หลินซินอี๋เดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามา ตงฟางลู่เสียนเมื่อเข้ามาแล้วก็ร้องออกมาด้วยความดีใจที่เห็นคนป่วยฟื้นสติในที่สุด

“คุณชายซู ท่านฟื้นแล้วนี่!”

คนที่ถูกเรียกว่าคุณชายซูมองหน้าหมอด้วยสายตาราบเรียบ หลินซินอี๋เดินหน้าซีดเผือดเข้ามาหาหมอหนุ่ม ก่อนจะกระซิบเบาๆ

“ท่านหมอ คือว่า..สามีข้าดูเหมือนจะความจำเสื่อมไปแล้วเจ้าค่ะ”

“หา! ความจำเสื่อมอย่างนั้นหรือ?”

ตงฟางลู่เสียนรีบวางถาดยาแล้วเข้ามาตรวจดูอาการของซูเฟยอวี่ทันที เขาเป็นหมอใหม่ที่เพิ่งมาทำงานในโรงหมอแห่งนี้ได้ไม่นานจำได้ว่าตอนที่ท่านหมอใหญ่ตรวจอาการคนป่วยผู้นี้วันแรกก็เห็นว่าศีรษะของอีกฝ่ายได้รับการกระทบกระเทือนจนมีเลือดไหลออกมามากนัก แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะถึงขั้นทำให้ความจำขาดหายไปด้วยเช่นนี้!

“คุณชายซู ท่านจำอะไรไม่ได้เลยหรือ? ท่านชื่ออะไร? บิดามารดาของท่านเป็นใคร? มีพี่น้องกี่คน?”

ซูเฟยอวี่ส่ายหน้า “ข้าไม่รู้”

ท่านหมอตงฟางยังคงไม่ยอมแพ้ เขาชี้ไปที่หลินซินอี๋ที่ยืนอยู่ข้างเตียง

“แล้วภรรยาของท่านล่ะ...ท่านจำเรื่องราวเกี่ยวกับนางได้บ้างหรือไม่? ชื่อของนางหรือว่าครั้งแรกที่ท่านได้พบกับนางเป็นอย่างไร?”

“ภรรยา?” ซูเฟยอวี่ตวัดสายตามองนางอย่างไม่อยากเชื่อ “ข้าแต่งงานแล้วอย่างนั้นหรือ? กับสตรีผู้นี้?”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น นึกสงสัยว่าหากเป็นสตรีที่ถึงขั้นเป็นภรรยาจริง เพียงมองหน้านางครั้งแรกก็น่าจะสัมผัสได้ถึงความถูกอกถูกใจหรือมีใจปฎิพัทธ์อยู่บ้างสิ ทว่ายามที่เขามองสตรีตรงหน้ากลับรู้สึกเฉยๆ และไม่คิดว่านางเป็นสตรีที่ตัวเองพึงใจได้เลยแม้แต่น้อย

ยามนี้หลินซินอี๋รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาเสียเหลือเกิน!

ในใจนางก่อนหน้านี้ยังแอบคาดหวังอยู่ลึกๆ ว่าอีกฝ่ายจะฟื้นขึ้นมาเป็นซูเฟยอวี่นักแสดงหนุ่มที่มาจากภพปัจจุบันเหมือนตนเอง หรือต่อให้แย่ที่สุดหากเป็นหลี่เฟยหรงจริงก็อาจจะขออาศัยสถานะของผู้มีพระคุณรับรางวัลงามๆ เพื่อให้ชีวิตที่สองนี้อยู่สุขสบายขึ้นได้

ทว่า ความหวังของนางกลับต้องสลายลงไปในพริบตา...เมื่อจู่ๆ สามีกำมะลอกลับมาความจำเสื่อมเสียอย่างนั้น!