ทะลุมิติมาขายก๋วยเตี๋ยวเรือ

ลำดับตอนที่ #16 : ล่องเรือหารัก (1/2)

สามวันต่อมา

หลังจากซูเฟยอวี่ตื่นนอนแล้วก็เห็นว่าหลินซินอี๋ยังคงนอนขดอยู่ในผ้าห่มด้วยท่าทางหลับสนิทจึงไม่อยากรบกวนนาง ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ย่องฝีเท้าเบาๆ เพื่อเปิดประตูออกมาด้านนอกก่อนจะมองไปยังต้นไม้ใหญ่หน้าเรือน

หนึ่งในสาเหตุที่หลินซินอี๋เคยบอกกับเขาว่าเหตุใดถึงได้เลือกเรือนหลังนี้มาเป็นร้านขายของก็เพราะว่านอกจากเรือนนี้จะเป็นเรือนโล่งกว้างเพดานสูงดูโปร่งสบายแล้ว หน้าเรือนยังมีต้นผิงกั่วใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขามอบความร่มรื่นได้ดียิ่ง

เพียงแต่ต้นไม้นี้ดูแล้วน่าจะมีอายุยืนยาวเกินไป แม้ว่าลำต้นของมันจะทั้งสูงและหนาเสียจนต้องใช้บุรุษถึงสองคนโอบ ทว่าหากเมื่อมองขึ้นไปกลับพบว่าแทบจะไม่มีผลให้เก็บกินเลยสักผล เพียงแค่สามารถมอบร่มเงาให้กับผู้นั่งพักใต้ต้นได้เท่านั้น

เช่นนั้น…ข้าควรใช้ประโยชน์จากมันด้วยวิธีอื่น

ซูเฟยอวี่ยืนมองกิ่งใหญ่ของต้นผิงกั่วอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็นึกถึงแผ่นไม้ที่ยังคงเก็บเอาไว้ในห้องเก็บของและคิดว่าหากมีชิงช้าสักตัวเอาไว้นั่งเล่น สตรีที่ยังอยู่ในวัยสาวและค่อนข้างมีนิสัยร่าเริงแจ่มใสอย่างหลินซินอี๋จะต้องประทับใจเป็นแน่

ดังนั้นหลังจากสรุปกับตัวเองได้แล้วจึงจัดการขนอุปกรณ์จากห้องเก็บของออกมาลงมือทำชิงช้าให้ภรรยาทันที

กุกกัก

ตุบ ตุบ

เอ๋ เสียงเหมือนมีคนมาก่อสร้างอะไรที่หน้าเรือนเลยแฮะ

หลินซินอี๋ซึ่งกำลังหลับน้ำลายยืดอย่างสบายใจบนเตียง เมื่อได้ยินเสียงดังอยู่ไกลๆ ประกอบกับเสียงไก่ของชาวบ้านที่ขันขึ้นมาในยามเช้าทำให้หญิงสาวอดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ สุดท้ายเมื่อนอนต่อไม่ลงแล้วจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินขยี้ตาออกมาดูต้นเสียง

“ท่านพี่ ท่านกำลังทำอะไร?”

โชคดีที่ในห้องเก็บของมีอุปกรณ์งานไม้ของเจ้าของเรือนคนก่อนอยู่ครบ ยามนี้ชายหนุ่มจึงจัดการเลื่อยแผ่นไม้ที่ได้จากการแยกชิ้นส่วนโต๊ะไม้พังๆ ตัวหนึ่ง ก่อนจะนำมาเจาะรูเพื่อคล้องเชือกทำเป็นชิงช้าให้ภรรยาได้สำเร็จ

ร่างสูงลุกขึ้นยืน

“ภรรยา เจ้าลองมานั่งดูหน่อยสิว่าพอดีหรือไม่”

หลินซินอี๋ลืมตาตื่นเต็มที่แล้วก็เห็นว่าตรงจุดที่ซูเฟยอวี่ผายมือไปเป็นชิงช้าไม้ตัวหนึ่งซึ่งผูกเชือกห้อยเอาไว้กับกิ่งหนาของต้นผิงกั่วสูงใหญ่หน้าเรือน

“ท่านลุกมาทำสิ่งนี้ตั้งแต่เช้า...ให้ข้าหรือ?”

ปกติพวกบุรุษโตแล้วล้วนไม่มีใครชอบเล่นชิงช้า เช่นนั้นชิงช้านี้ก็คงจะเป็นเขาทำให้นาง

ซูเฟยอวี่แย้มยิ้มเสียจนหลินซินอี๋ตาพร่าลายกับความหล่อเหลาของเขา 

“พอดีหรือไม่ หากไม่พอดีข้าจะได้ทำใหม่”

ชายหนุ่มเข้ามาประคองบ่าเล็กของนางให้นั่งลงบนแผ่นไม้ ทันทีที่หลินซินอี๋นั่งลง ทั้งที่ยังไม่ทันโยกชิงช้าเล่นด้วยซ้ำ หากทว่าจู่ๆ ในใจของนางกลับรู้สึกมีความสุขขึ้นมาอย่างประหลาด

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงใหญ่ของสามีที่มายืนอยู่ตรงหน้าและส่งยิ้มเจิดจ้ากลับไป

“พอดีเจ้าค่ะ ขอบคุณมากนะเจ้าคะ ท่านพี่ช่างดีกับข้ายิ่งนัก”

ซูเฟยอวี่เห็นนางชอบชิงช้าที่เขาทำก็ดีใจมากจึงช่วยดันหลังส่งแรงให้หญิงสาว หลินซินอี๋จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่นางเคยนั่งชิงช้าแบบนี้ก็เห็นจะเป็นตอนที่ยังเรียนอยู่โรงเรียนประถมที่บ้านสวนของคุณยายแล้วกระมัง

บางทีการให้โอกาสตัวเองได้กลับไปเป็นเด็กบ้าง ก็ทำให้ชีวิตมีความสุขขึ้นมาเหมือนกันนะ

คนทั้งสองเล่นชิงช้าหยอกเย้ากันไปหัวเราะกันไปด้วยความสนุกสนานอยู่นานครู่ใหญ่ จนกระทั่งเมื่อชายหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้าและพบว่าดวงอาทิตย์ลอยสูงแล้วจึงได้หยุดมือลง

“ซินอี๋ ตอนนี้ก็สายแล้ว พวกเราไปรับเรือกับหม้อที่ตลาดกันเถิด”