ทะลุมิติมาขายก๋วยเตี๋ยวเรือ

ลำดับตอนที่ #10 : ภรรยาข้า เจ้าจะขี้อายเกินไปหรือไม่? (1/2)

กว่าที่หลินซินอี๋จะทำความสะอาดทั้งเรือนเสร็จเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงยามพลบค่ำ ดวงอาทิตย์ในช่วงปลายฤดูร้อนที่แผดแสงเจิดจ้าในตอนกลางวันยามนี้จึงอ่อนกำลังลงแล้วและค่อยๆ เคลื่อนคล้อยกลับสู่ที่ทางของมัน

ในเรือนหลังน้อยริมคลองตำบลไฉ่เริ่มจุดเทียนเพื่อให้แสงสว่างแล้ว แสงเทียนสีเหลืองทองกระพริบถี่ตกกระทบร่างหนึ่งซึ่งกำลังนอนพังพาบอยู่บนพื้นในสภาพที่เรียกได้ว่าแทบหมดแรง

โอยยยย สายตัวแทบขาดมันเป็นแบบนี้นี่เอง

ทุกอย่างในวันนี้ทำให้หลินซินอี๋นึกถึงวันแรกที่ตัวเองเพิ่งเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวตอนสมัยยังอยู่ในโลกเดิม การเริ่มก่อตั้งร้านอาหารสักร้านหนึ่งนอกจากเรื่องของการวางแผนการบริหารงานหรือเรื่องของสูตรอาหารแล้ว ก็มีเรื่องทำความสะอาดนี่ละที่ทำเอาคนอยากเป็นเถ้าแก่เนี้ยอย่างนางเหนื่อยแบบร่างใกล้สลายเอาได้ง่ายๆ

“ซินอี๋ ข้าต้มน้ำเสร็จแล้ว ลุกไปอาบน้ำก่อนเถิด”

แต่ถึงแม้หญิงสาวจะล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรงเพียงใด ซูเฟยอวี่ในยามนี้พลังงานเหลือล้นนัก เขาเพิ่งเสร็จจากงานนอกเรือนแล้วยังมาช่วยนางปัดกวาดเช็ดถูห้องต่างๆ ต่อ เท่านั้นไม่พอยังมีแรงเหลือไปก่อไฟต้มน้ำให้นางอาบได้อีก

“โอยยย ท่านจะไปอาบก็ไปอาบก่อนเถอะ ข้าขอนอนตรงนี้อีกเดี๋ยวนะ ง่วงไม่ไหวแล้ว”

หลินซินอี๋ประท้วง ทำตัวแน่นิ่งราวกับกำลังแสดงบทบาทเป็นปลาตากแห้งตัวหนึ่ง ซูเฟยอวี่มองนางแล้วหัวเราะก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“กลางคืนแล้วพื้นมันเย็นนอนลงไปอาจไม่สบายได้ อย่างไรก็แข็งใจลุกขึ้นมาอาบน้ำอุ่นสักหน่อยเถิด หลังอาบเสร็จร่างกายผ่อนคลายลงแล้วจะได้นอนหลับสบาย”

หลินซินอี๋ยังคงพลิกตัวไปมาราวกับตัวเองกลายเป็นปลาเสียบไม้ย่างไฟไปเสียแล้ว หญิงสาวกำลังจะหลับจึงขี้เกียจอธิบายเลยได้แต่โบกไม้โบกมือเพื่อไล่ให้ชายหนุ่มเข้าห้องอาบน้ำไปก่อน ทว่าเพียงแค่ยกแขนขึ้นมาเท่านั้น จู่ๆ ซูเฟยอวี่ก็เอาแขนนางมาคล้องคอของตนก่อนจัดการยกร่างบางลอยหวือขึ้นมาจากพื้นทันที!

“วะ ว้ายยย เฟยอวี่ ท่านมาอุ้มข้าทำไม!”

หลินซินอี๋ตกใจอย่างมากที่จู่ๆ ตัวเองก็ลอยได้ เมื่อลนลานจนกลัวตกพื้นจึงรีบเกาะรอบลำคอของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นราวกับเป็นลูกลิง ซูเฟยอวี่ก้มลงมองร่างผอมบางในอ้อมแขนและยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเดินเร็วๆ เพื่อพาไปยังห้องอาบน้ำ

"ปล่อยได้แล้ว!"

เมื่อเปิดประตูซูเฟยอวี่ก็วางภรรยาลงกับพื้น วันนี้ทั้งวันหลินซินอี๋ยังไม่ได้เข้าห้องน้ำจึงเพิ่งจะเห็นว่าห้องอาบน้ำของเรือนหลังนี้มีขนาดค่อนข้างใหญ่  อีกทั้งตรงกลางยังมีอ่างอาบน้ำใบเขื่องเสียจนเกือบจะสามารถจุบุรุษได้ถึงสองคนอย่างสบายๆ แสดงให้เห็นว่าเจ้าของเรือนให้ความใส่ใจกับการนอนแช่น้ำอย่างมาก

ซูเฟยอวี่จูงมือนางให้เดินมาตรงอ่างน้ำ

“เอาล่ะ ตอนนี้มีแรงพอจะถอดเสื้อผ้าหรือไม่ หากไม่มี...เช่นนั้นก็ยกแขนแล้วข้าก็จะช่วยเจ้าถอดเอง”

ไม่รอช้า ชายหนุ่มจัดการกระตุดสายคาดเอวนางเบาๆ ทำเอาหลินซินอี๋ร้องแหวออกมาดังลั่นและรีบตีมือเขาดังเพี๊ยะทันที

“เฟยอวี่คนลามก! ข้าถอดของข้าเองได้!”

หลินซินอี๋หน้าแดงจัดพลางรีบตะครุบสายคาดเอวของตัวเองเอาไว้มั่น ซูเฟยอวี่เห็นท่าทีเช่นนั้นก็นึกสนุกจึงแหย่ต่อไปอีก

“ลามกอย่างไร? เราเป็นสามีภรรยากันมิใช่หรือ? การที่สามีอย่างข้าจะช่วยภรรยาถอดเสื้อผ้าบ้างเหตุใดจึงทำไม่ได้เล่า? ทีตอนข้าไม่สบายเจ้ายังเคยช่วยเช็ดตัวให้ข้าเลย”

หญิงสาวร่างเล็กอึกอักในลำคอ “มะ ไม่ใช่นะ ตอนท่านป่วยข้าไม่ได้ถอดเสื้อผ้าท่านหมดทั้งตัวเสียหน่อย! อีกอย่าง ข้า ข้า ข้าก็ไม่ได้มอง...อะไรของท่านเลยสักนิด!”

ซูเฟยอวี่อยากจะหัวเราะออกมากับท่าทางตื่นตกใจของอีกฝ่าย ทว่าเมื่อเห็นหญิงสาวทำสีหน้าปั้นยากขึ้นทุกทีจึงเลิกแกล้ง ก่อนพยายามกลั้นยิ้มคืนไป

“เอาล่ะๆ ข้าเพียงแค่เห็นว่าเจ้าดูเหนื่อยๆ เท่านั้นก็เลยอยากช่วย น้ำในถังตอนนี้กำลังอุ่นได้ที่แล้ว เจ้าก็รีบแช่ตัวเสียก่อนที่มันจะเย็น ข้าจะออกไปรอข้างนอกก็แล้วกัน”

พูดจบชายหนุ่มก็เดินตัวปลิวออกไปต้มน้ำอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวรออาบน้ำต่อบ้าง ทิ้งให้หลินซินอี๋ซึ่งถูกบังคับจิตใจให้อาบน้ำต้องถอดเสื้อผ้าและลงมือทำตามคำสั่งของอีกฝ่ายแต่โดยดี