ทะลุมิติมาขายก๋วยเตี๋ยวเรือ

ลำดับตอนที่ #6 : สาวโสดอายุ 30 อยู่ๆก็ได้สามีดาราเสียอย่างนั้น! (2/2)

หลินซินอี๋เล่าไปก็บีบน้ำตาไปแลดูน่าสงสารยิ่งนัก ตอนนั้นเองไม่รู้ว่าผู้คนในโรงหมอพากันมารุมล้อม ‘สองสามีภรรยา’ คู่นี้ตั้งแต่เมื่อใด เมื่อเล่าจบต่างก็พากันสูดน้ำมูกและเช็ดน้ำตาด้วยความซาบซึ้งในชะตารักรันทดของทั้งคู่กันถ้วนหน้า

หลินซินอี๋เงยหน้าขึ้นมองก็ตกตะลึงอยู่บ้าง แต่เพราะเริ่มลงมือทำไปแล้วก็จำเป็นต้องเอาให้สุด! นางปาดน้ำตาอย่างมีจริต

“ทุกท่านเจ้าคะ...หลังจากที่ข้าได้เล่าความจริงให้พวกท่านฟังแล้ว ยังมีอีกเรื่องที่ต้องขอรบกวนให้พวกท่านช่วยเราด้วย”

ผู้ช่วยหมอคนหนึ่งที่ซึ้งใจกับเรื่องเล่าของนางเป็นพิเศษเอ่ยถามขึ้น

“อะไรหรือ? บอกมาเลยฮูหยินซู หากข้าสามารถช่วยเหลือพวกเจ้าได้ ข้ายินดีช่วยอย่างแน่นอน!”

หลินซินอี๋กลายเป็น ‘ฮูหยินซู’ ไปแล้วในตอนนี้ แม้นางจะกระอักกระอ่วนแต่ก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อให้มุมหน้าด้านนี้แสดงถึงความอัดอั้นตันใจออกมาให้ได้มากที่สุด

“จากที่ข้าเล่าไป ถึงแม้ว่าบ่าวพวกนั้นจะกลัวความผิดและหนีไปแล้ว แต่หากพ่อสามีของข้าไม่ได้รับข่าวคราวก็คงจะต้องส่งบ่าวรับใช้ชุดใหม่ออกมาตามหาเขาอีก ดังนั้นหากพวกท่านพบเห็นคนแปลกหน้าที่มาถามข่าวคราวเกี่ยวกับเรื่องนี้ ซินอี๋ขอร้องให้ทุกคนได้โปรดช่วยกันปกปิดตัวตนของเขาให้ด้วยนะเจ้าคะ อย่าบอกใครเรื่องที่มีคนตกเขามารักษาตัวที่นี่เด็ดขาด หากพวกเขาตามมาเจอสามีล่ะก็...เกรงว่าชาตินี้ข้าคงต้องสูญเสียสามีที่รักไปตลอดกาลแล้วเจ้าค่ะ ฮือออออออ”

ท้ายประโยค หลินซินอี๋จงใจเร่งเสียงร้องไห้ของตัวเองให้ดูน่าเวทนามากขึ้นไปอีก บุรุษและสตรีที่ยืนรายล้อมนางอยู่ต่างฟังแล้วก็พากันผงกศีรษะพร้อมช่วยเหลือนางกันอย่างเต็มที่

“ไม่ต้องห่วง ฮูหยินน้อย”

สตรีวัยกลางคนนางหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นฮูหยินของท่านหมอในโรงหมอแห่งนี้เอ่ยพลางเข้ามากุมมือนางด้วยความเห็นใจ

“ข้าซาบซึ้งในหัวใจรักของพวกเจ้าทั้งคู่ เรื่องพวกนี้เล็กน้อยนัก เจ้าอาจจะเป็นคนต่างถิ่นจึงกังวล แต่ตำบลไฉ่แห่งนี้เป็นตำบลเล็กๆที่ทุกคนต่างรู้จักกันหมด รับรองว่าข้าจะทำให้พวกเขาปิดปากเงียบไม่บอกเรื่องราวของพวกเจ้าให้ใครรู้อย่างแน่นอน!”

หลินซินอี๋หันไปทำตาแดงให้อีกฝ่ายพลางสูดน้ำมูกเสียงดังเป็นพิเศษ

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ขอบพระคุณน้ำใจของฮูหยินและทุกท่านที่นี่มากที่สนับสนุนความรักของข้ากับสามี…”

หลังจากนั้นสตรีหลายคนก็เข้ามากอดและปลอบนางราวกับนางเป็นลูกนกตัวน้อยตัวหนึ่งที่น่าสงสาร หลินซินอี๋เพิ่งจะได้มารู้ในภายหลังว่าฮูหยินที่รับปากนางผู้นั้น นอกจากจะเป็นภรรยาของท่านหมอใหญ่แห่งโรงหมอนี้แล้วก็ยังรับหน้าที่เป็นแม่สื่อให้กับคนหนุ่มสาวมากมายในตำบลแห่งนี้ด้วย ดังนั้นเรื่องราวความรักต่างฐานะของนางกับซูเฟยอวี่มีหรือจะไม่ถูกใจคนประเภทนี้เข้า!

นางพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะเหลือบมองร่างสูงใหญ่ที่นอนไม่ได้สติบนเตียงอีกครั้ง

ค่อยยังชั่วหน่อย อย่างน้อยๆ ระหว่างนี้คนที่ทำร้ายคุณก็จะหาคุณไม่เจอไประยะหนึ่ง ดังนั้นคุณต้องรีบหายไวๆ นะซูเฟยอวี่ พอคุณหายดีแล้วจะได้บอกฉันสักทีว่าคุณคือซูเฟยอวี่ใช่ไหม แล้วพวกเราจะได้ช่วยกันหาทางออกไปจากที่นี่อย่างไรล่ะ!

หลังจากที่ความวุ่นวายตรงหน้าจบลงแล้ว หลินซินอี๋ยังได้รับความช่วยเหลือจากบรรดาภรรยาและผู้ช่วยของหมอให้ห้องพักกับนางห้องหนึ่งในโรงหมอแห่งนี้เพื่ออยู่อาศัยเป็นการชั่วคราว หญิงสาวเปิดประตูห้องพักเข้าไป วางถุงย่ามสัมภาระของนางลงบนโต๊ะเตี้ยก่อนจะเดินวนไปรอบๆ ห้องเพื่อสำรวจข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ

ว้าววววว ห้องนอนแบบนี้

โต๊ะเอย

กาน้ำชาเอย

เตียงนอนเอย

เหมือนที่เคยเห็นในซีรี่ย์จีนเปี๊ยบเลย!

ปกตินางก็เป็นคนที่ชอบสังเกตอารยธรรมจีนในซีรี่ย์อยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อได้เห็นของจริงอยู่ตรงหน้าและจับต้องได้จึงยิ่งตื่นตาตื่นใจเข้าไปใหญ่

ดูท่าแล้วซีรี่ย์เรื่องนี้จะทุ่มทุนสร้างไปไม่น้อย ขนาดห้องพักธรรมดาห้องหนึ่งในโรงหมอชาวบ้านยังกว้างใหญ่เสียขนาดนี้ ถ้าวันหนึ่งข้างหน้านางได้มีโอกาสไปเยือนพระราชวังหรือว่าจวนแม่ทัพเหมือนในทีวีแล้วล่ะก็! สถานที่พวกนั้นคงจะสวยงามเกินบรรยายอย่างแน่นอน!

สามวันต่อมา

หลินซินอี๋พบว่าการที่ต้องอยู่ในยุคซึ่งไร้ไฟฟ้าและไม่มีระบบสาธารณูปโภคที่ดีเทียบเท่ายุคปัจจุบันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะลำบากอยู่ไม่น้อย

ยังดีที่ยังมีความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมมาบ้างการปรับตัวจึงเป็นไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานหลินซินอี๋ก็สามารถทำเรื่องที่คนในโลกนี้ทำกันได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่ว่าจะเป็นการกินข้าวแบบใช้ตะเกียบ การชงชา การก่อไฟทำอาหาร หรือแม้แต่การเข้าห้องน้ำถ่ายหนักถ่ายเบาและการจัดการกับประจำเดือนก็ล้วนทำเป็นแล้วทั้งสิ้น

นอกจากนี้เพื่อเป็นการตอบแทนเรื่องค่าที่พักอาศัย เวลาว่างที่เหลือจากการดูแลสามีหญิงสาวก็ยังช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ภายในโรงหมออีกด้วย อย่างเช่นการชั่งตวงยา มัดห่อยาหรือแม้แต่ช่วยต้อนรับลูกค้า นางก็ล้วนเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วทำให้คนในโรงหมอเอ็นดูอยู่ไม่น้อย

หลังจากเสร็จงานในโรงหมอแล้ว หลินซินอี๋จึงเดินไปยังห้องพักผู้ป่วยพร้อมถาดอาหารและยาเพื่อนำไปป้อนให้ ‘สามีกำมะลอ’ ของนาง ซูเฟยอวี่ยังคงนอนหลับบนเตียงตลอดสามวันที่ผ่านมา แม้ว่าชายหนุ่มจะได้รับบาดเจ็บภายในไม่มากแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมฟื้นขึ้นมาเสียที

แอด

“เฟยอวี่ ฉันเอาข้าวมาให้คุณแล้ว เอ๊ะ!”

แต่ทว่าจู่ๆ ดูเหมือนจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับชายหนุ่มแบบกะทันหัน เพราะทันทีที่หญิงสาวยกน้ำแกงเข้ามา นางก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าขณะนี้ชายหนุ่มกำลังลืมตามองเพดานอยู่!

“ซูเฟยอวี่ ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว! เยสสสส”

“...”

ซูเฟยอวี่เพิ่งตื่นนอนก่อนหน้านี้ไม่ถึงอึดใจ ยามนี้จึงยังคงดูงุนงงอยู่มาก ดังนั้นเมื่อเห็นหญิงสาวแปลกหน้าเข้ามานั่งข้างกาย นัยน์ตาหงส์คู่งามของเขาจึงค่อยๆ หันมาสบตานางอย่างช้าๆ

ก่อนที่น้ำเสียงทุ้มฟังดูแหบพร่าจะเปล่งออกมาด้วยความฉงน

“ข้าชื่อ...ซูเฟยอวี่อย่างนั้นหรือ?”