คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 : อาการที่เริ่มแสดงออก [Rewrite]
Chapter 8
อาการที่เริ่มแสดงออก
“ว่ายังไง ซากุระ
เดินทางปลอดภัยใช่ไหม?”
กาอาระเอ่ยถามขึ้นหลังจากทั้งคู่เดินเข้ามาภายในสำนักงาน นอกจากกาอาระแล้ว ก็ยังมีคันคุโร่ที่ทำหน้าที่
เป็นที่ปรึกษาของคาเสะคาเงะ
ส่วนตัวคาเสะคาเงะเองก็ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่กลางห้องเหมือนทุกครั้ง
“อื้อ ปลอดภัยดีจ้ะ แล้วกาอาระคุงล่ะ สบายดีไหม”
“อืม ก็ดี...”
“ดีที่ไหนกันล่ะ นายน่ะป่วยมาสองวันแล้วนะกาอาระ” เสียงคันคุโร่แทรกขึ้นมาเมื่อกาอาระตอบออกไปเช่น
นั้น
น้องชายของเขากำลังป่วยอยู่เพราะโหมงานหนักจนเกินไป
“เงียบน่าคันคุโร่...”
“เอ๋ นายกำลังป่วยงั้นหรือ แล้วไปให้นินจาแพทย์ดูอาการบ้างหรือยัง”
“เจ้าน้องชายของฉันมันดื้อจะตาย เขาไม่ยอมไปพบแพทย์หรือให้แพทย์มาดูอาการเลยซักนิด สงสัยจะรอ
เธอมา...”
“คันคุโร่...” กาอาระเอ่ยตัดบทพี่ชายด้วยเสียงแข็งๆ
ราวกับจะบอกว่าอย่าพูดอะไรไปมากกว่านี้
ซากุระมองไปยังชายหนุ่มผมสีแดงเลือดนกอีกครั้ง ใช่ว่าเธอจะไม่สังเกตเห็นว่าวันนี้เขาดูซีดเซียวกว่าทุกวัน
ส่วนริมฝีปากก็แห้งดูคล้ายกับคนป่วยไข้ เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาชายหนุ่มแล้ววางฝ่ามือลงไปบนหน้าผากของ
เขาอย่างแผ่วเบา
การกระทำนั่นสร้างความแปลกใจให้เจ้าตัวอยู่ไม่ใช่น้อย และไม่ใช่แค่เขาที่แปลกใจ ยังมีชายหนุ่มที่สวม
ปอนโชสีตุ่นมองมาอย่างแปลกใจเช่นกัน
“ตายแล้ว! ตัวนายร้อนอย่างกับไฟแน่ะ กาอาระคุง!”
ซากุระร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เธอนึกตำหนิชายหนุ่มอยู่ในใจว่าปล่อยให้ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้ได้
อย่างไรกัน
มือหนาของกาอาระเลื่อนไปจับข้อมือของซากุระออกก่อนจะปล่อยลงช้าๆ
เขาไม่อยากให้เธอติดหวัดของเขา...
“ฉันไม่เป็นไรซากุระ
ขอบใจนะ แต่อย่าเข้ามาใกล้ฉันเลย เธออาจจะติดหวัดเอาก็ได้”
“เฮ้! อย่าลืมสิว่าฉันเป็นนินจาแพทย์นะ
ถึงจะเป็นหวัดฉันก็รักษาตัวเองได้อยู่แล้วล่ะ”
“…นั่นสินะ”
บทสนทนาของคนทั้งคู่ที่ดูเป็นห่วงเป็นใยกันมากทำเอาชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำเงินเข้มรู้สึกไม่สบอารมณ์
อย่างบอกไม่ถูก นั่นทำเขาหงุดหงิดตัวเองขึ้นมาทุกครั้ง มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับตอนสมัยเด็กที่เขามักจะหวงพี่
ชายของเขามาก
ไม่อยากให้ใครมาดึงความสนใจของอิทาจิไปจากเขา
ถ้าเป็นเช่นนั้น...ก็หมายความว่าเขากำลังหวงซากุระอย่างนั้นเหรอ...
“นี่ซากุระ... เธอไปเก็บของก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้คันคุโร่พาเธอไปส่งบ้านก่อน พอดีว่าฉันมีเรื่องจะคุยกับ
ซาสึเกะนิดหน่อย” ”
เมื่อสิ้นเสียงประโยคของกาอาระ ซาสึเกะก็ถึงกับฉายสีหน้าประหลาดใจขึ้นมา เขาเพิ่งจะรู้ว่าเธออาศัยอยู่ที่
บ้านซาบาคุโนะยามที่มาเป็นที่ปรึกษาให้กับศูนย์ฟื้นฟูที่นี่
กาอาระที่สังเกตเห็นสีหน้าของซาสึเกะจึงอธิบายเพื่อไม่ให้เขาเกิดความเข้าใจผิด
“อ้อ นายคงยังไม่รู้ ว่าตลอดเวลาที่ซากุระมาทำงานที่นี่ เธออาศัยอยู่ที่บ้านของฉันน่ะ แต่ไม่ต้องกังวลไป
หรอก
ส่วนใหญ่บ้านนั้นก็จะอยู่แค่เทมาริกับซากุระอยู่แล้ว”
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร...”
“งั้นเหรอ...ถ้าอย่างนั้น...คันคุโร่ช่วยไปส่งซากุระทีนะ”
“อ้อ ได้สิ ไปกันเถอะซากุระ ป่านนี้เทมาริรอรากงอกแล้วมั้ง ยัยนั่นรอเธอมาตั้งแต่เมื่อวาน กลับไปอาจจะ
โดนสวดหน่อยนะ ฮะๆ” คันคุโร่พูดออกมาอย่างติดตลกก่อนจะช่วยถือกระเป๋าให้หญิงสาว ซากุระหันไปขอบคุณ
ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“งั้น...กาอาระคุง
เดี๋ยวฉันกลับมาดูอาการให้อีกทีนะ ขอไปเจอกับคุณเทมาริก่อนแล้วกัน”
“ขอบใจนะ...” กาอาระตอบด้วยน้ำเสียงที่แห้งผากแต่ก็แฝงด้วยความนุ่มนวล
“จ้ะ
เอ่อ... ซาสึเกะคุง แล้วนายจะพักที่นี่ก่อนไหม?” เธอหันมาถามเขา
“ไม่ล่ะ...พอคุยธุระกับกาอาระเสร็จแล้วฉันก็จะออกเดินทางต่อ”
“ถ้างั้นก็เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ
ขอบคุณมากที่มาส่งฉัน”
เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปพร้อมคันคุโร่ด้วยความใจหายเล็กน้อยที่จะไม่ได้เจอกับซาสึเกะไปอีก
ซักพัก แต่ทุกคนล้วนมีหน้าที่เป็นของตัวเอง และเธอเองก็ควรทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดเช่นกัน
หลังจากที่คันคุโร่และซากุระออกไปแล้ว ทั้งห้องก็เหลือเพียงแค่ชายหนุ่มสองคนที่กำลังเงียบใส่กันอยู่เพราะ
ไม่ใช่คนที่คุยเก่งทั้งคู่ ในที่สุดก็เป็นกาอาระที่เอ่ยบทสนทนาขึ้นมาก่อน
“ท่านโฮคาเงะแจ้งมากับฉันก่อนหน้าแล้วว่าเขาส่งนายมาให้คุ้มกันซากุระและให้ทำภารกิจต่อ สรุปคือนาย
จะออกเดินทางเลยใช่ไหม”
“อืม ฉันไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้”
“ฉันได้ข่าวว่ามีร่างก็อปปี้ของนายไปป่วนหมู่บ้านโคโนฮะ และจากหลักฐานที่ท่านโฮคาเงะส่งมาให้ตรวจ
สอบ
ก็พบว่าเป็นคนเดียวกันกับที่ฉันเคยพบที่ทะเลทรายเมื่อสองเดือนก่อน”
“เจ้าคิโดคงกำลังสร้างความน่าเชื่อถือให้กับร่างก็อปปี้ของมัน ถึงได้สร้างสถานการณ์ขึ้นในช่วงที่ฉันกำลัง
เดินทางอยู่ที่แคว้นของนาย
และมันก็ได้ผล... ชาวบ้านส่วนใหญ่เชื่อว่าฉันคิดจะกลับมาทำลายหมู่บ้านอีกครั้ง”
“นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้นายไม่สามารถอยู่ที่หมู่บ้านได้ในช่วงเวลานี้สินะ แถมซากุระยังโดนโจมตีไปด้วย
แบบนี้ ฉันคิดว่ามันคงไม่เพียงอยากจะได้เงินจากศูนย์ฟื้นฟูฯของเธอ แต่คงคิดการใหญ่อยู่พอสมควร ถึงได้ลงทุน
สร้างร่างก็อปปี้ของนายได้ถึงขนาดนี้”
“นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องหามัน…”
“ภารกิจครั้งนี้ดูจริงจังเหลือเกินนะ เป็นห่วงหมู่บ้านอยู่ใช่หรือเปล่า” กาอาระยิ้มน้อยๆให้กับชายหนุ่ม
เขาเชื่อว่าภายในใจของซาสึเกะก็อยากจะปกป้องหมู่บ้านอยู่แล้ว และยิ่งซากุระมาโดนหางเลขไปด้วยแบบนี้ มีหรือที่
เขาจะอยู่เฉยๆ
“ฉันขอตัวก่อน”
เขาตัดบทสนทนาไว้เพียงแค่นั้น ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องตอบคำถามของคาเสะคาเงะหนุ่มอีกต่อไป
แต่พอก้าวไปได้เพียงสามก้าว
เขาก็หยุดฝีเท้าแล้วเอ่ยประโยคทิ้งท้าย
“ฝากด้วยนะ...ซากุระน่ะ”
“อืม...ไม่ต้องเป็นห่วง อยู่ที่นี่เธอจะปลอดภัย”
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น…”
ซาสึเกะพูดกับกาอาระเป็นประโยคสุดท้ายก่อนเขาจะหันหน้ากลับไปยังทิศทางเดิมแล้วผลักบานประตูออก
ไปจนพ้นจากสายตาของชายหนุ่มผมสีแดงเลือดนก
.........................................................
หลังจากที่ฟังเทมาริสวดเรื่องการเดินทางที่ล่าช้าเกินกำหนดมาหนึ่งวัน ก็ทำให้ซากุระถึงกับหูชาอยู่ไม่ใช่
น้อย นั่นเป็นเพราะว่าเธอกับเทมาริมีความสนิทสนมกันมากขึ้นตอนที่เธอมาทำงานอยู่ที่หมู่บ้านซึนะแห่งนี้ เทมาริจึง
เห็นเธอเป็นดั่งน้องสาวคนหนึ่งเช่นกัน นี่ถ้าหากเธอไม่ขอตัวไปดูอาการของกาอาระ หญิงสาวผู้มีพัดเป็นอาวุธคงไม่
ปล่อยเธอออกมาจากการฟังเทศน์อย่างแน่นอน
เมื่อเตรียมกระเป๋าที่บรรจุยาสมุนไพรเสร็จ ซากุระก็เดินทางออกมาจากบ้านของตระกูลซาบาคุโนะ
ระหว่างทางก็มีชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านซึนะทักทายเป็นระยะๆ เพราะหญิงสาวก็เคยมาอาศัยอยู่ที่นี่นานพอ
สมควร
ขณะที่ซากุระกำลังมุ่งไปยังสำนักงานของคาเสะคาเงะ ดวงตาสีเขียวมรกตก็เห็นร่างสูงโปร่งที่สวมปอนโช
สีตุ่นอันคุ้นเคยอยู่ไกลๆ จุดหมายปลายทางของเขาคือประตูหมู่บ้านซึนะ และก่อนที่สมองจะสั่งการ ขาทั้งสองข้าง
ของเธอก็ออกแรงวิ่งไปหาเขาด้วยความรวดเร็ว
เธอไม่รู้ว่าทำไมร่างกายถึงไปก่อนสมองทุกครั้งยามที่เห็นชายผู้นั้น...
“ซะ ซาสึเกะคุงงง !”
ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงของซากุระตะโกนมาแต่ไกล ซาสึเกะหมุนตัวกลับมา
เผชิญหน้ากับร่างบางที่กำลังหอบหายใจจนตัวโยน มือเรียวของเธอยกขึ้นปาดเหงื่อที่ข้างแก้มอย่างลวกๆก่อนจะยืด
ตัวขึ้นเต็มความสูงเมื่อสามารถหายใจได้อย่างปกติ
“มีอะไรงั้นเหรอ”
“อะ เอ่อ ครั้งนี้...นายจะไปนานแค่ไหน”
“ยังบอกไม่ได้
แต่ก็คงนานพอสมควร”
“แล้ว...จะกลับไปที่หมู่บ้านอีกไหม?” หญิงสาวเอ่ยถามต่ออย่างมีความหวัง แต่ซาสึเกะกลับเงียบไปสักพัก
ก่อนจะเอ่ยตัดบทของเธอ
“ฉันต้องไปแล้ว...รักษาตัวด้วยล่ะ”
เขาบอกลาเธออีกครั้งแล้วทำท่าจะหมุนตัวออกไป ซากุระไม่เสียเวลาคิดอะไรให้มาก ร่างบางของเธอพุ่งเข้า
มาสวมกอดเขาไว้ แขนทั้งสองข้างของเธอรัดร่างของเขาไว้อย่างแน่นหนา ส่วนใบหน้าหวานซุกซบไปกับแผ่นอกของ
ชายหนุ่ม
“ฉันจะรอเธอนะ...”
ซากุระบอกก่อนจะผละตัวเองออกมาจากร่างของชายหนุ่ม แต่ทว่าวงแขนข้างขวาของเขากลับยกขึ้นมารั้ง
ร่างเธอให้กลับไปซุกกับแผ่นอกนั่นอีกครา ดวงตาสีมรกตของเธอเบิกกว้างขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอยังไม่คุ้นชินกับ
การที่ถูกเขาสวมกอด เพราะที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยมีความโรแมนติกเท่าไร
“อื้อ ไว้เจอกันนะ” เขาเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล เธอเงยหน้าขึ้นไปสบตากับดวงตาสองสีของเขาที่ทอด
มองเธออยู่ก่อนแล้ว
แถมยัง...ส่งกระแสความอบอุ่นมาให้กับเธออีก
ซากุระหลุบสายตาลงต่ำด้วยความเขินก่อนจะผละตัวเองออกมาจากวงแขนของเขาอีกรอบ ส่วนชายหนุ่ม
เองก็ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระเช่นกัน
“ถะ ถ้าอย่างนั้น...
เดินทางปลอดภัยนะซาสึเกะคุง”
ซาสึเกะยิ้มบางให้เธอแล้วหมุนตัวเดินออกไป จุดหมายของเขาคือหน้าประตูหมู่บ้านซึนะ ซากุระยังคงทอด
มองไปยังร่างสูงที่เพิ่งจะกอดเธอเมื่อครู่จนร่างนั้นลับสายตาไปในที่สุด
..............................................................
ภายในห้องทำงานของคาเสะคาเงะ มีชายหนุ่มผมสีแดงเลือดนกกำลังนั่งอ่านรายงานการสรุปงบประมาณ
ของหมู่บ้านอยู่เพียงลำพังเพราะคันคุโร่ที่เป็นที่ปรึกษาได้รับคำสั่งให้ไปทำภารกิจนอกหมู่บ้านกะทันหัน
หลังจากอ่านมาได้สองแผ่น กาอาระก็เกิดอาการตาพร่า ตัวอักษรในกระดาษต่างพากันเบลอจนอ่านไม่ออก
ชายหนุ่มจึงตัดสินใจวางมันลงไปกับโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยกองเอกสารก่อนจะยกมือขึ้นซบกับใบหน้า
อาการไข้หวัดกำลังเล่นงานเขาหนักขึ้นทุกทีแล้ว...
เขาเองจะโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเองที่ฝืนร่างกายมาทำงานโดยปราศจากการพักผ่อนอย่างที่คนป่วยทั่วไป
ควรทำ
และตอนนี้...นอกจากอาการตาพร่าที่เกิดขึ้น
ศีรษะของเขายังรู้สึกหนักอึ้งราวกับมีก้อนหินมาถ่วงไว้อีกด้วย
อันที่จริงเทมาริก็บังคับให้เขานอนอยู่ที่บ้านแต่ชายหนุ่มกลับดื้อด้านจะมาที่สำนักงาน เพราะเขาต้องการมา
รอรับซากุระและคุยรายละเอียดเกี่ยวกับร่างปลอมของซาสึเกะกับเจ้าตัวโดยตรง
และนี่ก็คือผลของการไม่ยอมฟังคำสั่งของเทมาริ...
ก๊อก
ก๊อก ก๊อก !
เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาจากด้านนอกทำให้กาอาระที่กำลังเบลอเพราะพิษไข้รู้สึกฟื้นตัวขึ้นมาเล็กน้อยก่อน
ริมฝีปากอันแห้งผากจะขานรับเป็นเชิงอนุญาต
"เข้ามา"
สิ้นเสียงของเขา ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกก่อนร่างซากุระจะปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับกระเป๋าบรรจุยา
สมุนไพรที่เธอสะกัดขึ้นมา
“กาอาระคุง เป็นยังไงบ้าง” เธอถามพลางเดินเข้ามาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม กาอาระมองเธอ
ก่อนจะฝืนยิ้มออกมาน้อยๆ เขาไม่ชอบแสดงความอ่อนแอให้กับคนอื่นเห็นเท่าไรนัก
“ก็ยัง...ดีอยู่”
“เอ๋
แต่สีหน้าของนายดูไม่ดีแล้วนะ ขอฉันดูอาการหน่อยสิ” ซากุระว่าก่อนจะเดินเข้าไปหากาอาระ
ชายหนุ่มมองร่างที่ตรงเข้ามาด้วยภาพที่เริ่มเลือนรางเต็มที หัวสมองของเขาหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆก่อนความมืด
มืดจะเข้ามากลืนกินสติของเขาลงไปในที่สุด
“กาอาระคุง!” เมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงทรุดลงไปและทำท่าว่าจะร่วงจากเก้าอี้ เธอก็รีบตรง
เข้าไปรับร่างของเขาไว้ด้วยความรวดเร็ว
ทันทีที่ได้สัมผัสร่างกายของชายหนุ่ม เธอก็รู้สึกได้ถึงความร้อนระอุจากตัวเขา มันร้อนกว่าเมื่อตอนที่เธอ
สัมผัสครั้งแรกมาก และบนหน้าผากของเขาก็มีเหงื่อผุดออกมาจนชุ่ม
ซากุระหน้าเครียดขึงขึ้นมาทันทีก่อนจะใช้นิ้วแตะไปที่ข้อมือของชายหนุ่มเพื่อตรวจวัดชีพจร
หัวใจของเขา...เต้นช้ามาก
!
มือเรียวของหญิงสาวที่จับข้อมือของเขาไว้ถูกเปลี่ยนมาปลดกระดุมเสื้อของเขาแทนเพื่อให้ร่างกายได้ระบาย
ความร้อน
ก่อนจะหันหน้าไปทางประตูแล้วตะโกนเรียกนินจาที่ทำหน้าที่อยู่ด้านนอกเขามาทันที
..................................................................
Ps1. วร๊ายยยยยยย ! กรีดร้องหนักมากกก ! ทำไมอิเกะถึงซึนแบบนี้ โดนกอดนิดหน่อยก็หายเป็นเมนส์ละ
บ้าจริง! ฉันเขินอ่ะแกรรร ~ (อิบ้า!) >,.< ส่วนผู้ใหญ่บ้านกำลังป่วยอยู่ น่าสงสารจัง แต่เดี๋ยวก็หายเนอะ อิอิ!
เอาล่ะ...จงเลือกมาสาวๆ จะเป็น ทีมอิเป็ด หรือ ทีมผู้ใหญ่บ้าน วะฮาฮ่าๆๆ
Ps2. ตอนต่อไปรอไม่นาน ไม่เกินสามวัน เค้าจะไม่หยุดเป็นอาทิตย์อีกแล้วววว(เชื่อใจได้ไหม!)
Ps3. แต่ตอนหน้าทีมผู้ใหญ่บ้านเตรียมตัวไว้เพราะ.... อิอิอิอิ ! อิเป็ดไม่อยู่ผู้ใหญ่บ้านร่าเริง ~ (~￣³￣)~
ความคิดเห็น