ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ Fic Naruto ] April Snow เมื่อหิมะ...หลงฤดู

    ลำดับตอนที่ #27 : Special Chapter II : Each Day Is Valentine's Day

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.58K
      93
      14 ก.พ. 60

     





    Special Chapter II 


    Each Day Is Valentine's Day








    Note : เหตุการณ์ตอนนี้เป็นตอนที่อิเกะกลับมาอยู่กับครอบครัวแล้วนะ หลังจากออกไปตามหาร่องรอยคางุยะมา 10 ปี


    .
    .
    .





    14th February …


    คุณซากุระครับ ช่วยรับ...ดอกไม้ของผมไว้ด้วยนะครับ


    จูนินหนุ่มนายหนึ่งยื่นดอกกุหลาบสีแดงสดดอกหนึ่งให้กับหญิงสาวเรือนผมสีชมพู เธอยื่นมือไปรับมันมาพร้อมกับยิ้มละไมให้กับเขา


    ขอบคุณค่ะ เอ่อ ถ้าไม่รังเกียจก็รับช็อกโกแลตนี้ไปทานด้วยนะคะ พอดีฉันทำมาแจกเด็กๆที่ศูนย์ฟื้นฟู      แล้วมันเหลือ...


    เธอยังพูดไม่ทันจบเขาก็คว้าช็อกโกแลตกล่องน้อยในมือเธอมาถือไว้อย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่ปลื้มปิติราวกับถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง


    ครับ! ผมยินดีรับไว้ ขอบคุณมากนะครับ!”


    เอ่อ...ค่ะ


    ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ!”


    เขากล่าวอวยพรเธออีกครั้งแล้ววิ่งเข้ามาหาเพื่อนจูนินอีกนายที่ยืนรออยู่


    เฮ้ย แกนี่ใจเด็ดจริงๆว่ะ กล้าให้ดอกไม้คุณนายอุจิวะด้วย


    อย่าเรียกอย่างนั้นได้มะ เรียกคุณซากุระดีกว่าจูนินผู้กล้า(หลงรักเมียชาวบ้าน)บอกแก้ประโยคอย่างเซ็งๆ ได้ยินคำว่า คุณนายอุจิวะทีไรเขารู้สึกเหมือนตัวหดลงเหลือเท่ามดทุกที


    เออ ระวังสามีเขาตามมาเก็บนะโว้ยเพื่อนจูนินเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี ชื่อเสีย(ง)ตระกูลอุจิวะนั้นเป็นที่กล่าวขานขนาดไหนถามคาเงะทั้งห้าแคว้นได้เลย


    สามีเขายังไม่กลับมาหรอกน่า เห็นออกจากหมู่บ้านไปตั้งนาน นี่ถ้าฉันเป็นสามีคุณซากุระนะ ฉันไม่มีวันทิ้งภรรยาที่สวยและเก่งแบบนั้นไปนานเกินหนึ่งวันหรอก


    เว่อร์ไปละ ปะ ไปทำงานได้แล้ว”       

                 

    เพื่อนจูนินตบบ่าเขาเบาๆราวกับจะบอกว่าอย่ามโนไปมากกว่านี้ ก่อนทั้งคู่จะเดินเข้าไปประจำหน้าที่ของตนเองต่อ






    .........................................................................





    .

               เฮ้ย ซาสึเกะ มีหนุ่มๆมาให้ดอกไม้ซากุระจังอีกแล้ว


                นารูโตะบอกกับซาสึเกะขณะกำลังยืนมองผู้ชายคนหนึ่งกำลังส่งดอกกุหลาบช่อโตให้ซากุระผ่านหน้าต่าง

    ห้องทำงานของโฮคาเงะ ส่วนคนเป็นสามียังคงทำนิ่งเฉย ใบหน้าหล่อเหลาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาจากม้วนคัมภีร์

    ที่วางอยู่กลางโต๊ะทำงาน


                ม้วนคัมภีร์เล่มนี้นายถอดความไปได้ถึงไหนแล้ว


                นี่นายไม่ได้สนใจฟังสิ่งที่ฉันพูดเลยเรอะ!”


                นารูโตะหันกลับมามองเพื่อนรักของตัวเองอย่างขุ่นเคือง แต่ซาสึเกะก็ยังคงทำหน้าเรียบเฉยอยู่เช่นเดิม


                “แล้วยังไง


                “นี่นายไม่รู้สึกหึงเธอบ้างเลยหรือ


                “ทำไมต้องหึงด้วยล่ะ


                “อะไรกันซาสึเกะ  นี่เมียนายกำลังถูกจีบอยู่นะเฟ้ย!”


                “จีบได้ก็จีบไป ยังไงมันก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี


                เขาบอกอย่างไม่คิดอะไรมาก เพราะยังไงซากุระก็ไม่มีวันสนใจผู้ชายคนอื่นมากกว่าเขาอยู่แล้ว ทำไมเขาจะต้องตามหึงหวงไร้สาระเหมือนตอนยังไม่มีซาราดะไปเพื่ออะไรกัน


                น่าหมั่นไส้ไม่เปลี่ยนเลยนะนายเนี่ย


                “ตกลงว่านายจะยังถอดความคัมภีร์นี่อยู่ไหม ฉันจะได้ช่วย


                วันนี้คงพอแค่นี้แหละ เย็นนี้ฉันจะพาครอบครัวไปทานข้าวนอกบ้าน แล้วนี่ยังต้องไปแวะเอาของขวัญให้ฮินาตะอีก


                นารูโตะบอกพลางยิ้มน้อยๆ หลังจากเหตุการณ์ที่โมโมชิกิกับกินชิกิบุกมาโจมตีโคโนฮะ ทำให้เขาตระหนักได้ว่าควรมีเวลาให้กับครอบครัวมากกว่านี้  


                “วันนี้วันเกิดเมียนายงั้นหรือซาสึเกะถามอย่างพาซื่อ


                “ไม่ใช่เฟ้ย! นี่อำฉันเล่นปะเนี่ย ไม่รู้จริงๆหรือว่าวันนี้วันอะไร


                “วันอังคาร


                “โว้ย! เล่นมุกอะไรกากชะมัด


                “ฉันไม่ได้เล่นมุก


                นารูโตะมองหน้าเพื่อนรักของตนด้วยความเหวอ ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าซาสึเกะไม่ใช่คนโรแมนติกอะไร แต่นี่ไม่รู้แม้กระทั่งวันสากลอย่างวันวาเลนไทน์แบบนี้มันก็ออกจะเกินไปหน่อยแล้ว!


     ก็...วันนี้วันวาเลนไทน์ไง วันแห่งความรักน่ะรู้จักไหม ตอนสมัยเด็กๆนายก็ได้รับของขวัญจากสาวๆออกจะบ่อย จำไม่ได้หรือไง


    ถ้าไม่มีอะไรฉันกลับแล้วนะ


    ซาสึเกะตัดบทอย่างรวดเร็ว ถ้าให้อยู่ฟังนารูโตะพล่ามเรื่องไร้สาระล่ะก็ เขากลับบ้านดีกว่า  และขณะเดินออกมาจากห้องทำงานเขาก็ยังได้ยินเสียงโฮคาเงะหนุ่มตะโกนไล่หลังมา ทว่าเขาก็ไม่ได้สนใจจะฟังอีกต่อไป


    เดี๋ยวเซ่! ซาสึเกะ กลับมาคุยกันก่อนนน!”




    …………………………………………....




                ซาสึเกะที่กลับมาถึงบ้านกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บริเวณโซฟาซึ่งเป็นเรื่องปกติเวลากลับมาจากภารกิจหรือช่วยงานของหมู่บ้านเสร็จ และไม่นานนักเสียงเปิดประตูบ้านก็ดังขึ้นพร้อมกับเด็กสาวเรือนผมสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาสีเดียวกับบิดาภายใต้กรอบแว่นหันมามองคนที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาก่อนจะเอ่ยทัก


                กลับมาแล้วค่ะป๊ะป๋า


                อืม ภารกิจวันนี้เป็นยังไงบ้างเขาถามขณะที่ยังไม่ละสายตาไปจากหนังสือ


                “ก็ดีค่ะ แต่อาจารย์โคโนฮะมารุปล่อยก่อนเพราะบอกว่ามีธุระ


    ซาสึเกะวางหนังสือในมือลงเมื่อเห็นว่าลูกสาวเดินเข้ามานั่งที่โซฟาอีกตัวพร้อมกับวางดอกไม้และช็อกโกแลตลงบนโต๊ะรับแขก


    นั่นมันอะไรน่ะ ซาราดะ


    ดอกไม้กับช็อกโกแลตยังไงคะป๊ะป๋า


    พ่อหมายถึงว่าลูกไปเอามันมาจากไหน


    ก็...เด็กผู้ชายในหมู่บ้านให้มาน่ะค่ะ


    แก่แดดชะมัด


    ป๊ะป๋าว่าหนูงั้นหรือ!”


    ซาราดะเริ่มมีอาการไม่พอใจเมื่อบิดาพูดเช่นนั้น แค่เธอรับเอาของวาเลนไทน์มาจากเพื่อนๆมันผิดมากหรือยังไงกัน


    เปล่า พ่อไม่ได้หมายถึงลูก ยังไงซะก็เอามันไปทิ้งเถอะ รกบ้านเปล่าๆ


    ป๊ะป๋า!”         


    คราวนี้ความไม่พอใจได้แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธปนน้อยใจ เด็กสาวลุกขึ้นพร้อมกับหอบเอาดอกไม้และช็อกโกแลตขึ้นมาไว้แนบอกแล้วเดินออกไปทางประตูบ้านทันที ซึ่งพอดีกับที่ซากุระเปิดประตูเข้ามา เธอมองหน้าลูกสาวที่เดินสวนออกไปด้วยสีหน้ากรุ่นโกรธ


     อ๊ะ ซาราดะ ลูกจะไปไหนน่ะ


                “วันนี้หนูออกไปค้างบ้านโจโจนะคะ ไม่อยากอยู่กับคนใจไร้หัวใจอย่างใครบางคนหรอก!”


                 ซาราดะหันมาบอกมารดาของเธอก่อนจะเปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็ว


      “ซาราดะ เดี๋ยวสิลูก!”


    ซากุระพยายามจะเรียกลูกสาวแต่ก็ไม่ทันการณ์ เธอจึงหันมาหาซาสึเกะที่ยังคงนั่งอยู่บนโซฟาแทน นี่มันอะไรกันคะคุณ


    ไม่มีอะไรหรอก


    ไม่มีอะไรได้ยังไง ก็ลูกเพิ่งจะงอนคุณออกไปเมื่อกี้


    เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ ว่าแต่เธอก็อีกคน จะเอาดอกไม้บ้าๆนั่นกลับมาทำไม ถังขยะข้างทางก็มีทำไมไม่ทิ้งเขาหันมามองภรรยาที่ถือดอกไม้เข้ามาด้วยความหงุดหงิดที่เพิ่มขึ้นมาอีกขั้น


    ได้ยังไงกันคะ คนเขาอุตส่าห์ให้มา แบบนั้นมันเสียมารยาทออก


    ไอ้พวกกะโหลกกะลาคิดจะปีนเกลียวนั่นน่ะเหรอ


    นี่คุณหึงฉันใช่หรือเปล่าซากุระถามอย่างหยอกเย้าแต่คนเป็นสามีก็ยังคงท่าทีเย็นชาเช่นเดิม


    ไร้สาระ


    คุณก็เป็นซะแบบนี้ ลูกถึงได้งอนยังไงล่ะ


    เลิกพูดเรื่องนี้เถอะซักทีเถอะ


    แล้วคุณไม่มีอะไรจะให้ฉันบ้างเหรอ


    ซากุระว่าแล้วตรงเข้ามานั่งบนโซฟาเดียวกันกับเขา ส่วนมือของเธอก็เกี่ยวแขนของเขาไว้แน่นพร้อมเอาคางเกยไหล่กว้างนั่นอย่างออดอ้อน


    เนื่องในโอกาสอะไร


    ก็วันนี้เป็นวันแห่งความรักไงล่ะคะ


    มันสำคัญมากหรือไง อีกอย่างเธอก็โตแล้วนะ จะมาร้องขออะไรกับเทศกาลเห่ยๆแบบนี้


    เมื่อได้ยินแบบนั้นรอยยิ้มหวานก็แปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง ร่างบางผละออกมาจากตัวเขาอย่างขุ่นเคืองตามลูกสาว เธอรู้แล้วว่าทำไมซาราดะถึงได้งอนไปแบบนั้น 



     

    …………………………………………………….





    มื้อเย็นที่บ้านอุจิวะดำเนินไปอย่างเงียบเชียบเป็นเพราะมีเพียงแค่ซาสึเกะและซากุระนั่งทานอาหารกันอยู่สองคน ส่วนซาราดะนั้นเป็นที่รู้กันดีว่าออกไปนอนค้างบ้านเพื่อนสาวอย่างโจโจเนื่องจากงอนป๊ะป๋าตัวเองไปเมื่อช่วงบ่าย และเมื่องอนแล้วก็ไม่สามารถง้อได้ๆง่าย ดังนั้นจะต้องให้เวลาเจ้าตัวเขาได้อยู่กับเพื่อนไปซักพัก นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมทั้งคู่ถึงไม่ไปตามตัวลูกสาวกลับมาในทันที


    เป็นอะไรหรือเปล่าเธอน่ะ "


                ซาสึเกะถามขึ้นเมื่อซากุระเอาแต่นั่งทานข้าวเงียบๆทั้งที่ปกติแล้วจะช่างพูดช่างคุยมากกว่านี้


    เปล่านี่คะ


    เธอตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไอ้คำว่าเปล่าของผู้หญิงนั้นทำให้ซาสึเกะรู้สึกเหนื่อยใจ ทำไมเจ้าหล่อนถึงไม่บอกเขามาตรงๆ 


    มาถึงตรงนี้ก็ได้เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงถึงเป็นเพศที่เข้าใจยาก...


    กริ๊งงง ~


    เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ซากุระจึงวางช้อนลงก่อนจะเดินไปรับสายทันที โดยมีสายตาของซาสึเกะมองตามไปด้วย


    ฮัลโหล อิโนะเหรอ อืม ว่างสิ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ อือ จ้า ไว้เจอกันนะ


    เมื่อวางสายลงเธอก็เดินกลับมาที่โต๊ะแล้วนั่งรับประทานอาหารต่อ ซาสึเกะจึงต้องเอ่ยถามขึ้นเองเพราะเธอไม่ได้รายงานเขาเหมือนทุกครั้งที่มีคนโทรเข้ามา


    มีอะไร


    อ๋อ อิโนะชวนออกไปข้างนอกน่ะค่ะ


    แล้วเธอจะไปงั้นเหรอ


    ก็ไปน่ะสิคะ ก็วันนี้ฉัน ว่าง นี่ ไม่ได้นัดไว้กับใคร


    เธอว่าก่อนจะลุกขึ้นเก็บจานของตัวเองแล้วเดินไปยังส่วนครัว ทิ้งให้สามีนั่งงงอยู่คนเดียวว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับแม่ลูกคู่นี้กันแน่


    พวกผู้หญิงนี่เป็นอะไรกัน…”



     

    ...........................................................................




     

    ช่วงค่ำของร้านสาเกมีผู้คนเข้ามาพบปะสังสรรค์กันมากมาย บ้างก็มาเป็นคู่ บ้างก็มากับกลุ่มเพื่อน แต่ส่วนใหญ่จะมากันเป็นคู่เสียมากกว่าเนื่องจากวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ หนุ่มสาวในหมู่บ้านจึงพากันออกมาฉลองกันมากกว่าทุกครั้ง


    สีหน้าเบื่อโลกนี่มันอะไรกัน ทะเลาะกับสามีมาหรือยะ!”


    อิโนะถามเพื่อนสาวเนื่องจากซากุระกำลังทำสีหน้าแกร่ว ส่วนมือก็จับหูแก้วเบียร์แล้วยกขึ้นดื่มอย่างเซ็งๆ


    นี่เขายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าฉันงอนเขาอยู่น่ะ


    อุ๊บ ฮ่าๆๆๆ เธอจะไปเอาอะไรกับซาสึเกะคุงกันเล่า รายนั้นน่ะเป็นเจ้าเย็นชาไม่โรแมนติกมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว


    อิโนะว่าอย่างแอบขันเล็กน้อย ถ้าซาสึเกะแฮปปี้กับวันวาเลนไทน์ วันนั้นคงเป็นวันที่โลกนินจาคงแตกเป็นเสี่ยงๆแน่ๆ


    ยังไงก็ช่างเถอะ แต่ฉันก็เซ็งอยู่ดีนั่นแหละ เหอะ!”


    ว่าแล้วก็ยกแก้วเบียร์ขึ้นกระดกทีเดียวจนหมดแก้ว ยิ่งมองเห็นคู่รักนั่งจู๋จี๋กันภายในร้านยิ่งเพิ่มอาการอยากแอลกอฮอล์เข้าไปอีก อิโนะที่เห็นเพื่อนดื่มหนักกว่าปกติก็เริ่มเห็นเค้าลางว่าจะต้องแบกเพื่อนสาวกลับบ้านแน่ๆ ดังนั้นวันนี้เธอจะต้องมีสติมากกว่าซากุระให้ได้


    คุณอิโนะใช่หรือเปล่าครับ


    บริกรนายหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับดอกกุหลาบแดงช่อโต อิโนะมองมันอย่างแปลกใจ


    ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ


    อ๋อ พอดีว่าคุณซาอิ สามีของคุณสั่งให้เอาดอกกุหลาบช่อนี้มาให้คุณน่ะครับ เขาบอกว่ายังไงคุณก็ต้องเข้ามาที่ร้านแน่ๆเลยเอาดอกไม้มาฝากไว้เมื่อตอนเย็น


    เมื่อได้ยินแบบนั้นหัวใจที่ห่อเหี่ยวเพราะไม่ได้ฉลองกับซาอิที่วันนี้ติดภารกิจกะทันหันก็กลับมาฟูฟ่องเหมือนเดิม มือเรียวบางยื่นไปรับช่อดอกไม้นั่นมาด้วยใบหน้าที่เบิกบาน เธอเอ่ยขอบคุณบริกรจากนั้นเขาก็เดินออกไปเมื่อทำหน้าที่เสร็จ


    ยิ้มไม่หุบเลยนะยะยัยหมู


    ซากุระเห็นแบบนั้นก็อดที่จะแซวไม่ได้ เธอนั้นดีใจกับเพื่อนรักด้วยจริงๆที่ซาอิถึงแม้จะติดภารกิจก็ยังไม่ละทิ้งความใส่ใจต่ออิโนะ จะว่าไปก็เริ่มรู้สึกอิจฉาขึ้นมาตะหงิดๆแล้วเหมือนกัน


    ก็...นะ คิกๆ


    อิโนะถึงกับพูดไม่ออก จมูกโด่งรั้นก้มลงไปสูดกลิ่นกุหลาบช่อใหญ่ในมืออย่างทนุถนอม ภาพนั้นทำให้ซากุระส่ายหัวพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้กับความหน้าชื่นตาบานของเพื่อนสาวก่อนเธอจะจัดการรินเบียร์ใส่แก้วใหม่อีกครั้งจนแทบล้น


     


    ...................................................................



     

    ปิ๊งป่อง ~


    เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นในเวลาช่วงดึกของบ้านอุจิวะ ซาสึเกะที่ยังไม่นอนเพราะกำลังเขียนรายงานภารกิจของหมู่บ้านอยู่บนโต๊ะรับแขกก็ลุกขึ้นเดินไปยังประตูบ้าน 


    ซาสึเกะคุง!”


    อิโนะเรียกชื่อเขาเมื่อประตูถูกเปิดออก ซาสึเกะมองภาพอิโนะที่กำลังประคองร่างภรรยาของเขาเอาไว้ ท่าทางที่อ่อนปวกเปียกนั่นบอกคำตอบได้อย่างชัดเจน


    อย่าบอกนะว่าซากุระเมาน่ะ


    แหะๆ เรา...ฉลองกันหนักไปหน่อย ยัยซากุระก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่ล่ะจ้ะ


    อืม...ฉันไม่ด้ายมาวซักกะหน่อยยัยหมู ~”


    เธอตอบพลางยืดตัวขึ้นเล็กน้อย ซาสึเกะจึงเข้าไปประคองร่างเธอแทนอิโนะ  


    ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะ


    ขอบใจที่พาซากุระมาส่ง


    อิโนะยิ้มให้เขาเล็กน้อยแล้วโบกมือลาซากุระและเขาก่อนจะเดินกลับออกไป ซาสึเกะจึงเลื่อนสายตามามองภรรยาเจ้าปัญหาข้างตัวแทนพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ





    ................................................................











    ฮื่อ ที่ร้าก...ฉันเดินเองด้ายน้า ~


    ซาสึเกะประคองซากุระลงนั่งบนเตียง จากนั้นเขาก็ทำท่าจะเดินออกไปเพื่อเอาน้ำเปล่ามาให้ภรรยาสาวดื่ม ทว่ามือบอบบางกลับรั้งแขนเขาไว้แล้วออกแรงดึงเบาๆ(?)จนซาสึเกะเสียหลักล้มลงบนเตียงก่อนเธอจะเคลื่อนตัวขึ้นคร่อมร่างเขาไว้ ดวงตาสีมรกตทอประกายหวานซึ้งเป็นพิเศษ


    คุณคะ...รู้มั้ยวันนี้เป็นวันอะไร


    ซากุระ เธอเมาแล้วนะ


    เขาบอกพร้อมกับดันตัวเธอออกแต่เธอกลับจับแขนเขาเอาไว้แล้วจูบเบาๆที่หลังมือ ทำเอาซาสึเกะถึงกับร้อนวูบขึ้นมาทันที


    นี่อะไรเข้าสิงภรรยาสาวของเขาให้กลายเป็นนางแมวยั่วสวาทได้ขนาดนี้!


    ตอบฉันมาก่อนซี่ ถ้าไม่ตอบจะลงโทษนะ


    ซากุระ!”


    ฮื่อ คุณน่ะมันเป็นคนไม่มีความโรแมนติกเอาซะเลย!”


    นี่ เธอ...


    รู้ตัวหรือยังคะว่าลูกงอนคุณเรื่องอะไรเธอว่าก่อนจะเลื่อนนิ้วชี้ไปแตะที่ริมฝีปากเขาเบาๆ แล้วเคลื่อนใบหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูเขาอีกครั้ง แล้วฉัน...ก็งอนคุณเรื่องอะไร


    “…”  


    แต่ไม่เป็นไรนะคะ ฉันจะสอนคุณให้รู้จักความรักเอง ~”


    เมื่อเธอเอ่ยจบก็โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เขาก่อนจะประทับริมฝีปากลงไป  ซาสึเกะที่นานๆทีจะเป็นฝ่ายถูกรุกก่อนถึงกับตาเบิกค้างอย่างตกใจ ส่วนฝ่ายภรรยาสาวยังคงแนบริมฝีปากค้างไว้อยู่ซักพักแล้วเริ่มเสิร์ฟรสจูบอันแสนหนักหน่วงให้กับเขาซึ่งเขาเองก็เผยอปากให้เรียวลิ้นเล็กของเธอเข้ามาหาควานหาความหวานด้วยความเต็มใจ มือบางสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตของเขาแล้วลูบไล้อย่างช้าๆจนซาสึเกะรู้สึกเสียววาบบริเวณหน้าท้อง และตอนนี้ไฟแห่งความปรารถนาก็ถูกเธอปลุกขึ้นมาโดยสมบูรณ์


                ซากุระถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่งหลังจากแลกจูบดูดดื่มมานานก่อนจะเริ่มซุกไซร้ซอกคอของเขาต่อทันทีจนซาสึเกะเผลอครางออกมา มือของเขาเริ่มสอดเข้าไปลูบแผ่นหลังเธออย่างเคลิบเคลิ้ม


                 ซะ ซากุระ...

                หืม ~ 

    เธอขานรับขณะปลดกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ดจนครบเผยให้เห็นหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อขึ้นบางๆ ลิ้นอุ่นร้อนไล้เลียลำคอพร้อมกับขมเม้มจนเกิดรอยแดงแล้วเลื่อนขึ้นไปขบกัดที่ใบหูเขาเบาๆ นั่นทำให้เส้นความอดทนของซาสึเกะแทบจะขาดลง แต่ทว่า...



    คุณคะ...ฉัน...รู้สึกง่วงแล้วล่ะ...

     

     

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .




    เกม...โอเว่อร์!


     

    “!!!”


    “…z Z”  


    เฮ้ ! ซากุระ ...ซากุระ! เธอจะมาหลับตอนนี้ไม่ได้นะ!”


    ซาสึเกะเขย่าร่างที่ผล็อยหลับไปขณะกำลังเล่นบทนางแมวที่มากระตุ้นความปรารถนาของเขาจนแทบคลั่ง แต่ดันมาตัดบทดื้อๆด้วยการฟุบหลับอยู่บนร่างเขาแบบนี้มันออกจะใจร้ายกับเขาเกินไปหน่อยแล้ว และเขาก็ไม่มีนโยบายลักหลับคนเมาเสียด้วย!


     ในที่สุดเขาก็จำเป็นต้องพลิกร่างที่แน่นิ่งลงไปนอนกับเตียงก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นคลุมเธอพร้อมกับมองภรรยาสาวที่กำลังหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างคาดโทษ


    ยัยนี่...แสบนักนะ!”




    .........................................................................



     

    ซากุระตื่นมาด้วยอาการหัวหนักเหมือนเอาใครก้อนหินถ่วงไว้ เธอคลานลงมาจากเตียงแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นอย่างมึนงงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มไปเมื่อคืน และตอนนี้ก็เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอจนเธอต้องลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังห้องน้ำภายในห้องนอนด้วยความทุลักทุเล


    หลังจากอาเจียนเสร็จเธอก็จัดการชำระทำความสะอาดร่างกายไปพร้อมเสียเลย และเมื่อความสดชื่นเข้ามาแทรกอาการมึนงง ก็ทำให้เธอจำได้ทันทีว่าเมื่อคืนเธอทำเรื่องอะไรลงไปบ้าง ไม่รอช้าเธอก็รีบจัดการแต่งตัวให้เสร็จโดยไวแล้วเคลื่อนฝีเท้ากลับเข้ามาภายในห้องนอนอย่างแผ่วเบา และตอนนี้เธอก็กำลังคิดหาวิธีหลบเลี่ยงที่จะเจอกับซาสึเกะ จากนั้นดวงตาสีมรกตมองไปยังประตูห้องนอนที่ปิดสนิทสลับกับหน้าต่างที่เปิดรับลมเอาไว้


    ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจพุ่งตัวไปที่บานหน้าต่างแล้วกระโดดขึ้นไปเกาะขอบมันเอาไว้ แต่ยังไม่ทันที่เท้าจะหย่อนลงบนตัวหลังคา เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของซาสึเกะที่เดินเข้ามาแล้วมองด้วยสายตาจับผิด


    จะไปไหน...


    ฮะ เฮือก! ซวยชะมัด!


    อ๋อ จะไปทำงานจ้า!


    แล้วทำไมไม่ออกทางประตูหน้า


    คะ คือ...ฉันอยากเปลี่ยนบรรยากาศนะจ้ะ!”


    งั้นเหรอ


    ถ้าอย่างนั้นไว้เจอกันนะคะคุณ!”


    ซากุระรีบบอกลาก่อนจะเตรียมตัวหย่อนฝีเท้าลงไปบนหลังคาอีกครั้ง แต่เสียงทุ้มต่ำของซาสึเกะก็เรียกเธอไว้อีกครั้งเช่นกัน


    เดี๋ยว


    มะ มีอะไรหรือ


    ทำไมเธอต้องรีบไปทำงานด้วยล่ะ ปกติวันนี้เธอเข้างานบ่ายไม่ใช่หรือ แล้วนี่ก็เพิ่งจะเก้าโมงกว่าๆ


    เอ่อ...คือ...


    หมดข้อแก้ตัวแล้วซากุระ กลับเข้ามาคุยกันเดี๋ยวนี้


    สุดท้ายแล้วซากุระก็ต้องกลับเข้ามานั่งตัวแข็งทื่ออยู่ที่ปลายเตียง มือทั้งสองบีบเข้าหากันอย่างต้องการระบายความรู้สึกบีบคั้น


    ดื่มนี่สิ


    ซาสึเกะบอกก่อนจะยื่นกาแฟดำให้กับเธอดื่มเพื่อบรรเทาอาการแฮ้งค์ เธอจึงต้องรับมันไปดื่มอย่างเสียมิได้


    ขะ ขอบคุณค่ะคุณ


    เมื่อคืนเธอทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหม


    คำถามนั้นทำเอาเธอกลืนกาแฟลงคออย่างยากลำบากนั่นเป็นเพราะว่าเธอจำได้ว่าได้ทำเรื่องน่าอายกับเขาไว้ยังไงบ้าง ทว่าริมฝีปากบางกลับไม่ยอมเปิดปากพูด


    “…”


    ว่ายังไงล่ะ ซากุระ


    ฉะ ฉันจำไม่ได้หรอกนะ!”


    งั้นเหรอ


    อ๊ะ จำได้แล้ว! จำได้ว่าลืมทำกับข้าวให้ลูก งั้นขอตัวก่อนนะ!”


    ลูกไปนอนค้างบ้านเพื่อนลืมไปแล้วหรือไง


    นั่นสินะ ! คงต้องไปตามแล้วล่ะ


    ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง!”


    ก็ได้ๆ ยอมรับแล้ว ฉะ ฉันจำได้!”


    จำได้ว่ายังไง


    ซาสึเกะไล่ต้อนจนซากุระรู้สึกจนมุม สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องสารภาพออกมาด้วยความอึกอัก


    กะ ก็ฉัน...เอาเป็นว่าฉันขอโทษนะที่เผลอไปลวนลามคุณเข้าน่ะ!”


    ความเงียบเข้าแทรกคนทั้งคู่อยู่ซักพักก่อนจะเป็นซาสึเกะที่หลุดหัวเราะออกมาจนได้


    อุบ ฮ่าๆๆๆ


    มันน่าขำตรงไหนเรื่องน่าอายแบบนั้น


    ก็ไม่เห็นน่าอายนี่ ...ยังไงซะฉันก็เป็นสามีของเธอ เธอจะลวนลามฉันเมื่อไหร่ก็ได้


    มะ ไม่พูดแล้ว! ฉันไปทำงานก่อนนะ!”


    ซากุระที่มีใบหน้าแดงเถือกเป็นลูกมะเขือเทศสุกจากคำพูดของสามีก็ดีดตัวลุกขึ้นจากปลายเตียง แต่มือข้างขวาของเขากลับรั้งแขนเธอไว้แล้วดึงลงมานั่งเหมือนเดิม


    เดี๋ยวสิ


    ฮือ...มีเรื่องน่าอายอีกอย่างนั้นหรือไงซากุระเริ่มครวญครางเพราะคิดว่าเรื่องเมื่อคืนยังมีอะไรมากกว่าที่เธอจำได้อีกหรือเปล่า ซาสึเกะมองใบหน้าของเธอแล้วยิ้มขันเล็กน้อย


    หึหึ ไม่มีแล้ว...มีแต่เรื่องที่ฉันต้องขอโทษเธอ


    เอ๋...เรื่องอะไรหรือคะ


    เรื่องเมื่อวานที่เธอกับลูกงอนฉันยังไงล่ะ


    “…”


    ที่ฉันไม่ได้ให้ความสนใจวันแห่งความรักอะไรนั่น ก็เพราะทุกวันที่มีเธอกับลูกมันก็เป็นวันพิเศษของฉันอยู่แล้ว


                “คุณคะ...


                “แต่มาคิดดูอีกทีว่าถ้าทุกวันมันเหมือนกันหมด ก็คงไม่มีเรื่องราวให้น่าประทับใจหรือได้จดจำเอาไว้เลย

     เพราะฉะนั้นวันสำคัญยังไงมันก็มีความหมายต่างจากวันอื่น เป็นวันที่...พิเศษจากเวลาอื่น และน่าจดจำกว่าเวลา

    อื่น ...ฉันก็เลยอยากจะให้อะไรบางอย่างกับเธอเนื่องในวันโอกาสพิเศษแบบนี้



                ซาสึเกะว่าก่อนจะล้วงมือไปเข้าไปหยิบกำไลข้อมือสีขาวอันเล็กๆสองอันแล้วสวมใส่ให้กับเธอ ถึงแม้จะดู

    เรียบๆแต่เมื่อมันอยู่บนข้อมือของซากุระแล้วกลับดูสวยงามแล้วเข้ากับเธอเป็นอย่างดี


                ซากุระหันมายิ้มสดใสให้กับคนที่เป็นสามีก่อนจะกระโดดเข้าสวมกอดเขาด้วยความรักมากกว่าเดิมจนซาสึ

    เกะรู้สึกอึดอัด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยกแขนขึ้นโอบรอบคอเธอไว้แล้วยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน



                คุณเนี่ย...น่ารักที่สุดเลย!”




    ……………………………………………..




         ซาราดะเดินกลับเข้ามาภายในบ้านในช่วงเย็นหลังจากเมื่อคืนไปนอนค้างบ้านโจโจมาแล้วออกไปทำภารกิจกับเพื่อนในทีมต่อ ดวงตากลมโตสีดำขลับหันไปมองมารดาที่ทำกับข้าวอยู่ตรงครัวแล้วเอ่ยทัก


    กลับมาแล้วค่ะ


    อ้าว ทานอะไรมาหรือยังล่ะซาราดะ


    ยังค่ะหม่าม้า แล้วนี่...ป๊ะป๋าไม่อยู่หรือคะ


    ทำไมจ๊ะ คิดถึงป๊ะป๋างั้นเหรอ


    คะ ใครจะไปคิดถึงคนแบบนั้นกัน


    ซาราดะปฏิเสธเสียงแข็งทั้งที่ไม่ได้คิดเช่นนั้น นั่นทำให้ซากุระอมยิ้มออกมาเล็กน้อยกับอุปนิสัยที่เหมือนกันอย่างกับแกะของพ่อลูก


    จ้าๆ งั้นลูกไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วหม่าม๊าจะทำกับข้าวไว้ให้


    เมื่อมารดาบอกเช่นนั้น เธอจึงเข้ามายังห้องนอนของตนเพื่อที่จะอาบน้ำ แต่เด็กสาวก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่ามีกระถางดอกกุหลาบขาววางอยู่ริมหน้าต่าง เธอเดินเข้าไปดูมันใกล้ๆ ก่อนเสียงของมารดาจะแทรกขึ้นที่หน้าประตูห้อง


                “ป๊ะป๋าเขาอยากจะง้อซาราดะน่ะ ...เขาบอกว่าดอกไม้ที่ตัดแล้วนานไปมันก็เหี่ยว แต่ถ้าเป็นดอกไม้ที่มีรากมี

    ดินอยู่มันก็จะคงอยู่ตลอดไป ป๊ะป๋าเลยอยากจะให้ซาราดะดูแลเจ้าดอกกุหลาบขาวนี่ยังไงล่ะ


         ซากุระบอกพลางยืนมองลูกสาวที่ยืนมือสัมผัสกับดอกกุหลาบสีขาวบนกระถางอย่างเบามือ ริมฝีปากเล็กเผยยิ้มมุมปากออกมาน้อยๆ



                หึ ป๊ะป๋าบ้า ทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอ




     

    ...........................................................................................



    -The End -





    Ps1. หวายยยยยย!! เลี่ยนจุงเบยอ่ะ แต่ก็น่าสงสารอิเป็ดเค้านะคะ ตอนพิเศษโดนแกล้งตัลหลอดด ! (รักดอกจึงหยอกเล่น!) 55555555555+ 

    Ps2. เรื่องกำไลข้อมือของซากุระขอโมเมเอาเองนะคะ แม้ว่าจะใส่มาก่อนที่พวกโอทสึทสึกิจะมาถล่มก็เหอะ 5555+

    Ps3.เอาตอนพิเศษมาขั้นความอาม่า ไม่มีไรหรอก อิอิ 









    ไหนใครไม่มีแฟนเรามาโยกหัวเล่นกันเถอะ ! 55555+ 


























    O W E N TM.
      
                                 
      B E R L I N ❀           
     
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×