คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : ฟ้าหลังฝน
Chapter 1
ฟ้าหลังฝน
แม้ตอนนี้เหตุการณ์จากสงครามโลกนินจาครั้งที่สี่นั้นจะจบลงไปได้สองปีแล้ว แต่ความเสียหายที่เกิดขึ้นก็ยังไม่สามารถกอบกู้ให้กลับเป็นดังเดิมได้ในระยะเวลาดังกล่าว ภายในหมู่บ้านโคโนฮะจึงยังมีซากปรักหักพังหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ก็เห็นได้น้อยเต็มทีเพราะทุกคนในหมู่บ้านได้ช่วยกันซ่อมแซมความเสียหายที่เกิดขึ้นด้วยความขยันขันแข็งภายใต้การดูแลของโฮคาเงะรุ่นที่หก
ฮาตาเกะ คาคาชิ
เขารับช่วงต่อในการขึ้นเป็นโฮคาเงะจากสึนาเดะที่สละตำแหน่งหลังสงครามโลกนินจาจบลง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยากเป็นเท่าไรนัก แต่ชายหนุ่มกลับทำหน้าที่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องจนทุกคนให้ความเคารพนับถือ รวมทั้งอดีตลูกศิษย์ทีมเจ็ดอย่างอุซึมากิ นารูโตะ และเธอ ฮารุโนะ ซากุระ
“นี่ยัยซากุระ เธอไม่คิดจะออกไปเที่ยวบ้างเลยหรือ? มัวแต่ขลุกอยู่กับงานจนหน้าโทรมไปหมดแล้ว รู้ตัวบ้างไหมยะ ! ”
ยามานากะ อิโนะ คู่กัดสมัยเด็กของซากุระที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นเพื่อนซี้ที่สุดของเธอเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นเพื่อนสาวเอาแต่ทำงานทั้งวัน
การที่ซากุระเอาแต่บ้างานนั้นมันเริ่มมาจากเธอมีความคิดที่จะก่อตั้งศูนย์ฟื้นฟูสภาพจิตใจเด็กหลังสงครามโลกนินจา เธอคิดว่านี่เป็นปัญหาสำคัญอย่างหนึ่งของหมู่บ้านโคโนฮะและแคว้นอื่นๆที่เข้าร่วมสงคราม
เด็กเหล่านี้ควรได้รับการฟื้นฟูสภาพจิตใจเป็นอย่างมากเนื่องจากเกิดอาการขวัญเสีย และยังมีอีกส่วนที่กำพร้าพ่อแม่ที่ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตระหว่างสงคราม ซากุระจึงยื่นเรื่องนี้นำเสนอต่อสึนาเดะ นินจาแพทย์อาวุโสที่สุดของโรงพยาบาลโคโนฮะ และยังเป็นอาจารย์ที่ฝึกวิชานินจาแพทย์ให้เธอมาตลอดอีกด้วย
ศูนย์ฟื้นฟูสภาพจิตใจเด็กของซากุระได้รับการอนุมัติจากในหลายๆฝ่ายรวมทั้งไดเมียวซึ่งเป็นเจ้าเมืองแคว้นฮิโนะคุนิพร้อมกับงบประมาณสนับสนุนอีกจำนวนหนึ่ง และสึนาเดะยังให้เธอเป็นแกนนำหลักของโครงการนี้โดยมีอิโนะที่อาสามาช่วยงานเธอด้วยความเต็มใจอีกแรงหนึ่ง โครงการนี้จึงถือกำเนิดขึ้นมาโดยแบ่งการเปิดศูนย์ฟื้นฟูฯออกเป็นสองแห่งคือโรงพยาบาลโคโนฮะที่เปิดสำหรับบรรดาผู้ปกครองที่พาบุตรหลานมาบำบัดและศูนย์ฟื้นฟูฯอีกแห่งที่สร้างไว้สำหรับเด็กที่กำพร้าพ่อแม่จากสงคราม ซากุระจึงทุ่มเทแรงกายและแรงใจไปกับมันจนเวลาล่วงเลยมาถึงหนึ่งปีกว่า เธอไม่ได้ออกไปเที่ยวหรือไปดื่มจนอิโนะถึงกับบ่นกับเธอทุกครั้งรวมถึงตอนนี้ด้วย
“เธอจะไปเที่ยวกับซาอิก็ไปเถอะอิโนะ เดี๋ยวงานส่วนนี้ฉันจะทำเอง”
“อะไรนะซากุระ นี่มันจะหกโมงเย็นแล้วนะ! เอ๊ะ แต่เดี๋ยวก่อน เธอรู้ได้ยังไงว่าฉะ ฉันนัดซาอิเอาไว้นะฮะ! ”
ซากุระเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงจัดเพราะถูกรู้ความลับเรื่องที่เธอกับซาอิกำลังแอบคบหาดูใจกันอยู่ หญิงสาวยิ้มบางๆกับท่าทีเขินอายนั่นก่อนตอบคำถามของเพื่อนสาวพลางทำงานไปด้วย
“โธ่ ยัยหมูอิโนะ ท่าทางออกขนาดนั้นเด็กห้าขวบก็ยังมองออกเลยย่ะ!”
“วะ เว่อร์ไปละยัยโหนก ชิ! ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว ไปดีกว่า อย่าหักโหมมากนะยะ ฉันไม่อยากตามมาเก็บศพเธอ ไปล่ะ”
“อื้อ ขอบคุณนะ เดทให้สนุกล่ะ ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ไปเดท!”
ช่วงเช้าอันสดใสของหมู่บ้านโคโนฮะ หญิงสาวเรือนผมสีดอกซากุระก้าวออกมาจากห้องพักที่อยู่ใกล้ๆกับศูนย์ฟื้นฟูฯ และโรงพยาบาลโคโนฮะ เธอย้ายออกมาอยู่ตัวคนเดียวได้ซักพักใหญ่แล้วเพราะบ้านที่เธออาศัยอยู่นั้นห่างไกลกับศูนย์ฟื้นฟูฯพอสมควร ถ้าหากเกิดอะไรขึ้น เธอจะได้ไปถึงได้อย่างทันท่วงทีโดยไม่ต้องเสียเวลามากนัก
ในวันนี้เธอได้รับคำสั่งให้เข้าพบท่านโฮคาเงะเพื่อรายงานเรื่องสภาพจิตใจของเด็ก หญิงสาวจึงตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวก่อนเวลานัดหนึ่งชั่วโมง ทั้งๆที่เมื่อคืนเธอเพิ่งจะได้นอนไปเพียงสองชั่วโมงเท่านั้น
โหมงานจนเกือบเช้าอีกแล้วสิเรา รู้สึกร่างกายกำลังจะพังยังไงไม่รู้
ซากุระเอามือตบหน้าผากเบาๆเพื่อเรียกสติกลับคืนมาก่อนมุ่งหน้าไปยังที่ทำงานของโฮคาเงะด้วยท่าทางอิดโรยเต็มที
ก๊อก ก๊อก!
“ฮารุโนะ ซากุระขอเข้าพบเพื่อรายงานเรื่องสภาพจิตใจของเด็กค่ะ”
“เชิญ”
เมื่อได้ฟังคำอนุญาตจากท่านโฮคาเงะ ซากุระจึงผลักประตูบานใหญ่เข้าไปข้างในก่อนจะพบคาคาชิที่ดำรงตำแหน่งเป็นโฮคาเงะรุ่นที่หกนั่งอยู่บนเก้าอี้ใหญ่กลางห้อง ส่วนซ้ายมือมีชิซึเนะซึ่งอยู่ฝ่ายบริหารสมุนไพรรักษากำลังถือแฟ้มงานอยู่ และ...ขวามือ มีชายหนุ่มเรือนผมสีแดงเพลิง บนหน้าผากข้างซ้ายของเขามีอักษรภาษาจีนเขียนอยู่ซึ่งมีความหมายว่า ‘รัก’ ยืนอยู่ด้วย
ซากุระมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจเพราะไม่คิดว่าคาเสะคาเงะแห่งหมู่บ้านสึนะจะมาอยู่ที่นี่ในเวลาเช้าแบบนี้
“อ๊ะ กาอาระคุง มาคุยธุระกับอาจารย์คาคาชิหรือ?”
“อืม ก็ไม่เชิงธุระหรอก แต่จะมาขอความร่วมมือน่ะ”
“ความร่วมมือ?” ซากุระถามย้ำอีกครั้งก่อนจะหันไปมองคาคาชิอย่างต้องการคำตอบ
“คืออย่างนี้นะซากุระ ตอนนี้ทางแคว้นคาเสะโนะคุนิกำลังให้ความสนใจเกี่ยวกับศูนย์ฟื้นฟูจิตใจเด็กของเธอ
เป็นอย่างมาก เขาจึงอยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเธอหน่อย ฉันเลยอยากให้เธอเดินทางไปหมู่บ้านสึนะพร้อม
กับกาอาระ เทมาริและคันคุโร่ได้หรือเปล่า?”
ประโยคยาวเหยียดที่คาคาชิกล่าวมาทำเอาสมองของเธอมึนงงไปเล็กน้อยเพราะผลจากการพักผ่อนไม่เพียง
พอ ก่อนจะค่อยๆเรียงลำดับความคิดจนเข้าใจได้ในที่สุด
“เอ่อ มันก็ได้อยู่หรอกนะคะ แต่ว่า...”
“เธอห่วงศูนย์ฟื้นฟูฯที่นี่ใช่ไหมซากุระ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ระหว่างที่เธอไปหมู่บ้านสึนะ ฉันกับอิโนะจะ
ดูแลแทนให้เอง”
เป็นชิซึเนะที่พูดขัดขึ้นมาเพราะรู้ความคิดของหญิงสาวตรงหน้าว่าเธอต้องการจะพูดอะไร ชิซึเนะรู้ว่าซากุระ
รักศูนย์ฟื้นฟูฯมากแค่ไหนเพราะเธอเองก็คอยติดตามและเป็นที่ปรึกษาให้กับซากุระมาโดยตลอดเช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้น...ก็ไม่เป็นปัญหาหรอกค่ะ แล้วจะเริ่มเดินทางเมื่อไรหรือคะ?”
“วันนี้ กะทันหันหน่อยนะซากุระ” คาคาชิตอบ
“อะไรนะ วันนี้?!?”
กาอาระมองไปยังหญิงสาวที่กำลังทำหน้าเหวอเล็กน้อยก่อนจะถามออกไปด้วยใบหน้าเรียบเฉยอันเป็น
เอกลักษณ์ประจำตัวของคาเสะคาเงะรุ่นที่ห้าผู้มักจะไม่ชอบแสดงสีหน้าใดๆทั้งสิ้น
“อืม เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“อ้อ เปล่าๆ งั้นฉันขอเวลาไปเก็บของกับตรวจงานที่ศูนย์ฟื้นฟูฯซักแปบจะได้ไหม?”
“ได้สิ ฉันเองก็จะแวะไปหานารูโตะเหมือนกัน แล้วเราจะไปรับเธอที่ศูนย์ฟื้นฟูฯแล้วกันนะ”
การเดินทางไปยังสึนะงาคุเระจึงเริ่มต้นขึ้นในเวลาถัดมา กาอาระ เทมาริ คันคุโร่ และซากุระเดินทางออกมา
จากหมู่บ้านได้ซักพักใหญ่แล้ว การจะเดินทางไปสู่หมู่บ้านสึนะต้องใช้เวลาประมาณสี่วัน และตอนนี้เป็นเวลาเกือบ
ค่ำแล้ว ซากุระที่พักผ่อนมาไม่เพียงพอเริ่มมีอาการอ่อนแรง แต่เพราะไม่อยากให้การเดินทางล่าช้า เธอจึงเลือกที่จะ
ไม่ปริปากขอให้หยุดพักระหว่างการเดินทาง หญิงสาวยังคงกระโดดไปตามต้นไม้ด้วยกำลังที่มี
แต่สุดท้ายแล้วความเหนื่อยล้าที่สะสมมาก็ทำให้เธอเหยียบต้นไม้พลาด ร่างบางจึงร่วงลงสู่พื้นล่างตามแรง
โน้มถ่วงของโลก กาอาระที่เห็นอาการผิดปกติจากหญิงสาวที่ตามมาข้างหลังจึงหันไปมองพร้อมกับพุ่งตัวลงไปรับ
ซากุระเอาไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะตกลงกระแทกพื้น
“นี่ เธอไม่เป็นอะไรนะซากุระ” ดวงตาสีเขียวมรกตที่กำลังหลับตาพลันลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำนั่น
เธอนึกว่าเธอกำลังจะกระแทกพื้นเสียอีก โชคดีที่ชายหนุ่มตรงหน้ามารับไว้ได้ทัน
“อะ อื้อ ขอบใจนะกาอาระคุง”
“เฮ้! ซากุระ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ?!?” เทมาริกระโดดลงมาจากต้นไม้พร้อมกับคันคุโร่ทันทีที่สังเกตเห็นว่า
เพื่อนร่วมขบวนสองคนได้เงียบไป เธอและคันคุโร่จึงต้องวกกลับมาดูก็เห็นว่ากาอาระกำลังประคองซากุระอยู่ที่พื้น
เบื้องล่าง สีหน้าของหญิงสาวดูซีดเซียวผิดปกติ
“ฉันคิดว่าฉันพักผ่อนมาไม่เพียงพอน่ะ ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง”
“โธ่ ซากุระ! ทำไมเธอไม่บอกล่ะ เอาอย่างนี้แล้วกัน เราพักกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวฉันกับคันคุโร่จะไปหาเสบียง
ก่อน กาอาระ พี่ฝากดูแลซากุระด้วยนะ”
“นี่ เทมาริ เสบียงเราก็ขนมาจากโคโนฮะอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? จะไปหาอีกให้เสียเวลาทำไม”
“ไอ้บ้าคันคุโร่ เป็นนายไม่ใช่เรอะที่ทำเสบียงพวกนั้นตกน้ำน่ะ อุตส่าห์ฝากให้นายแบกไว้ด้วยความไว้ใจแท้ๆ
เซ่อจริง!”
“อ๊ะ จริงด้วย! แหะๆ งั้นเรารีบไปเถอะเทมาริ ฉันเริ่มจะหิวแล้วสิ เดี๋ยวมานะกาอาระ!”
ว่าแล้วสองพี่น้องแห่งตระกูลซาบาคุโนะก็กระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงน้อง
ชายคนสุดท้องของตระกูลกับหญิงสาวเรือนผมสีชมพูที่ตอนนี้ผละออกมาจากอกของกาอาระเรียบร้อยแล้ว
ความเงียบเกิดขึ้นมาจากทั้งสองฝ่าย กาอาระเองเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดค่อยจาอยู่แล้ว ส่วนซากุระก็กำลัง
อิดโรยจากการเดินทาง เธอจึงเลือกนั่งพักผ่อนเงียบๆอยู่ใต้ต้นไม้
“เธอโหมงานหนักจนร่างกายอ่อนแอขนาดนี้เลยหรือ?” เป็นกาอาระเองที่เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบที่ชวน
น่าอึดอัดนั่น เขาไม่เคยอยู่กับซากุระตามลำพังมาก่อน ที่ผ่านมามักจะมีนารูโตะและคนอื่นๆอยู่ด้วยเสมอ
“อะ อืม ต้องดูแลศูนย์ฟื้นฟูฯทั้งสองแห่งน่ะ เลยไม่ค่อยได้พักผ่อนเท่าไร”
“เธอคง...ไม่ได้ทำงานหนักเพราะซาสึเกะใช่ไหม?”
“ปะ เปล่าซักหน่อยนี่! ฉันทำของฉันเองต่างหากล่ะ”
กาอาระมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาประเมิน ถึงภายนอกเธอจะดูแข็งแกร่งแต่ภายในคงเปราะบาง
น่าดู แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะชายคนที่เคยทรยศต่อหมู่บ้าน เขาพอจะรู้ว่าซากุระนั้นชอบซาสึเกะมาตั้งแต่เด็ก แต่
เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย
ความรักมันทำให้ผู้หญิงเป็นถึงขนาดนี้เชียวหรือ?
เขาได้แต่สงสัยเพราะตัวเองก็ไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้จักความรัก เขาเองก็มีคนที่รักกาอาระ
รักคนในครอบครัวมาก แต่ความรักในเชิงชู้สาวแบบนั้น เขาไม่เคยคิดจะสนใจ ลำพังเพียงแค่งานของคาเสะคาเงะก็
ทำให้เขาแทบไม่มีเวลาเสียด้วยซ้ำ
“คนของฉันรายงานมาว่า พบชายลึกลับที่มีท่าทางคล้ายซาสึเกะอยู่แถวคาเสะโนะคุนิ”
คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของชายหนุ่มที่มีผมสีแดงเพลิงทำเอาหัวใจซากุระเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะ
ค่อยๆกลับสู่ปกติ หญิงสาวเงยหน้าสบตากับดวงตาสีฟ้าอมเขียวนั่นอย่างตกตะลึง
“แต่นั่นเป็นการรายงานจากเมื่อสามวันที่แล้ว และดูเหมือน...เขากำลังจะทำอะไรบางอย่างที่มันไม่ดีอยู่”
“ไม่จริง! ซาสึเกะคุงไม่ใช่คนแบบนั้นนะ!”
“มันเป็นแค่การรายงานตามสิ่งที่คนของฉันเห็นมา ฉันก็ไม่ได้เชื่อว่าจะเป็นเขาร้อยเปอร์เซ็นต์ ถึงยังไงเรื่องนี้
ก็ต้องได้รับการสืบสวนเพราะมันเกิดขึ้นภายในแคว้นของฉัน”
“อย่างนั้นหรือ... นั่นสินะ ฉัน...ขอโทษที่ขึ้นเสียงนะกาอาระคุง ถ้าเป็นเรื่องของคนๆนั้นล่ะก็มักจะทำให้ฉันงี่
เง่าทุกทีเลย ฮะๆ ดูโง่เนอะ นายว่าอย่างนั้นมั้ย...”
“…”
กาอาระเลือกที่จะเงียบเพราะคำถามนั้นไม่ต้องการคำตอบจากเขาจริงๆหรอก ชายหนุ่มปล่อยให้หญิงสาว
นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยส่วนตัวเองเลือกที่จะไปนั่งพักผ่อนที่ใต้ต้นไม้อีกต้นแทน
แคว้นคาเสะโนะคุนิ
บนทะเลทรายที่ไม่มีสิ่งก่อสร้างใดๆตั้งอยู่ แน่นอนว่าดินแดนแถบนี้ไม่มีผู้คนอยู่อาศัยด้วยเช่นกันเพราะ
อากาศแห้งแล้งมากในตอนกลางวัน ห่างไกลจากแหล่งน้ำและอาหาร แถมตอนกลางคืนยังมีอากาศที่หนาวเย็น
จนถึงกระดูก
ร่างสูงของชายหนุ่มที่สวมใส่ปอนโชสีครีมเก่าๆกำลังเดินทางต่อไปอย่างไม่ได้หวาดกลัวต่อสภาพอากาศที่ย่ำแย่ของดินแดนนี้ มือขวาที่พันด้วยผ้าพันแผลซ้อนกันหลายชั้นยกขึ้นมาดึงผ้าโพกหัวให้ต่ำลงเพื่อป้องกันเม็ดทรายที่ปลิวมากระทบใบหน้า
ไม่มีใครรู้...ว่าเขากำลังเดินไปที่ไหน และไม่มีใครรู้...ว่าเขามีเป้าหมายอะไร มีเพียงคนเดียวที่รู้ก็คือ...ตัวเขา
เองเท่านั้น...
อุจิวะ ซาสึเกะ!
Ps. เอาตอนแรกมาฝากค่ะ เรานั่ง(นอน)ศึกษาเนื้อเรื่องนารูโตะอยู่นานเลย พอดีลืมเนื้อเรื่องเก่าๆไปเยอะเหมือนกัน ในนิยายเราแต่งเพิ่มไปเองค่ะ ไม่ตรงกับเรื่องหลัก 100% นะคะ ช่วงต้นๆเปิดฉากให้กาอาระทำคะแนนค่ะ ส่วนอิเกะเรอะ ?! (ธุดงค์ต่อไปเถอะจ้ะพ่อคุณ ฮ่าๆๆ) เอาเป็นว่ามาลุ้นกันเอาเองว่าซาสึเกะจะโผล่หัวออกมาตอนไหน(เผลอๆก็ปล่อยมันธุดงค์ไปจนจบเรื่องแหละ/ทำร้าย!) สุดท้ายก็ขอบคุณที่ติดตามอ่านและคอมเม้นท์ให้กับเรานะคะ(ไม่เม้นท์ไม่เป็นไรเพราะเราไม่ซีเรียสค่ะ ฮ่าๆ) เชิญอ่านให้สนุกค่ะ ^^
ความคิดเห็น