คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 14 : ต้นหญ้า กระบองเพชร และทะเลทราย [100%]
“ซากุระ...ฉันมีอะไรบางอย่าง...ที่อยากจะบอกกับเธอ”
กาอาระเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองใบหน้าที่กำลังตื่นตระหนกของเธอ
“กะ กาอาระคุง! เธอจะทำอะไร?!” เธอร้องถามเขาด้วยความตกใจปนแปลกใจ กาอาระในตอนนี้เหมือน
ไม่ใช่กาอาระที่เธอเคยรู้จัก...
หรือว่า...เขากำลังเมา!?!
“กลัวงั้นเหรอ...”
“เธอ...กำลังเมาอยู่แน่ๆ!”
“เปล่า...ฉันไม่ได้เมา” เขาบอกพร้อมกับเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นจนเหลือระยะห่างเพียงไม่
กี่เซนต์ ซากุระเบี่ยงหน้าหลบแล้วดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากการรุกรานของเขา แต่ก็ไม่สามารถต้านทานแรงของร่างที่
อยู่เหนือกว่าได้ ซากุระจึงหยุดดิ้นแล้วเปลี่ยนท่าทีเป็นนิ่งเฉย เธอหันกลับมามองเขาอย่างต้องการค้นหาความหมาย
ในดวงตาสีเขียวอมฟ้านั่น...
“เธอ..ไม่กลัวแล้วหรือไง”
“กาอาระคุง...จะไม่ทำหรอก”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา...
“ทำไมล่ะ... ในเมื่อฉันก็เป็นผู้ชายนะ”
“เพราะกาอาระคุงที่ฉันรู้จัก... เขาเป็นคนดียังไงล่ะ” คำตอบที่ได้รับจากเธอทำเอาเขาหัวเราะออกมา
เล็กน้อย เขาปล่อยแขนของเธอให้เป็นอิสระก่อนจะลุกขึ้นมานั่งอยู่ที่ปลายเตียง
“ฉันไม่เคยเป็นคนดีหรอกนะ ซากุระ ” เขาบอกขณะที่เธอกำลังลุกขึ้นมานั่งเช่นกัน
“แต่เธอก็ไม่ได้เป็นคนเลวซักหน่อยนี่”
“ไม่เลวงั้นเหรอ...หึหึ
มองโลกในแง่ดีเกินไปแล้วนะเธอน่ะ”
เขาบอกก่อนจะดึงสายเดี่ยวชุดเดรสของเธอที่ร่นไปกองอยู่กับต้นแขนตอนที่เธอดิ้นขัดขืนเขาให้กลับไปอยู่
บนบ่าเหมือนเดิม แล้วลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าต่าง เขาไม่อยากอยู่ใกล้เธอในสถานการณ์ที่ดูจะเป็นใจแบบนี้
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะไม่คิดอะไร แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่...
ผู้ชายทุกคนน่ะ...มีสัญชาตญาณดิบอยู่ในตัวอยู่แล้ว
แม้แต่เขาเองก็เถอะ...
ดวงตาสีเขียวอมฟ้าทอดมองออกไปยังความมืดที่ด้านนอกอย่างไร้จุดหมายราวกับว่ากำลังตกอยู่ในห้วง
ความคิดของตัวเอง
แต่ไม่นานนักเขาก็หันกลับมาหาเธอที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียง
“เธอเคยได้ยินนิทานเรื่องต้นหญ้า
กระบองเพชร และทะเลทรายไหม...ซากุระ”
กาอาระถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยในขณะที่เธอกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเองเช่นกัน เสียงของเขาทำให้
เธอตื่นจากภวังค์และหันไปตอบคำถามของเขา
“เอ่อ มะ ไม่เคย...มัน...เป็นยังไงงั้นเหรอ”
“เธออยากฟังมันหรือเปล่า...” เธอพยักหน้าให้เขาแทนคำพูด
“บางที...หลังจากจบนิทานเรื่องนี้เธออาจจะเกลียดฉันก็ได้นะ” เขาพูดก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยและเริ่มต้น
เล่านิทานของเขาให้เธอฟัง...
“กาลครั้งหนึ่ง...อืม เมื่อไม่นานมานี้... มีต้นหญ้าต้นหนึ่งอาศัยอยู่บริเวณลำธาร... เขาไม่เคยมองใครนอก
จากสายน้ำเพราะสายน้ำนั้นช่วยหล่อเลี้ยงเขามาโดยตลอด...
...แต่แล้ววันหนึ่งในช่วงฤดูร้อน ก็มีต้นกระบองเพชรโผล่ขึ้นมาจากพื้นดินและขึ้นมาอยู่เคียงข้างกับ
ต้นหญ้า...
ต้นหญ้าน่ะ....แปลกใจมากแต่เขาก็ยอมที่จะเป็นเพื่อนกับกระบองเพชร...
จนวันเวลาผ่านไป... ต้นหญ้าก็ได้เรียนรู้การดำรงอยู่ของกระบองเพชรซึ่งมันทำให้เขามองเห็นสิ่งๆดีภาย
ในตัวกระบองเพชร.... ทั้งสองอยู่เคียงข้างกันและกันเรื่อยมา
จนกระทั่ง...
ทะเลทราย...ได้ทราบว่ามีกระบองเพชรที่งดงามอยู่ต้นหนึ่งผ่านพวกนกที่พูดคุยกันขณะบินผ่าน...
ทะเลทรายจึงเริ่มมีความคิดที่อยากจะได้กระบองเพชรมาอยู่กับตน เขาจึงบอกให้พวกนกบินไปบอก
กับกระบองเพชรว่าให้มาอาศัยอยู่ที่ทะเลทราย เพราะว่าที่ทะเลทรายนั้น...เหมาะกับกระบองเพชรมากกว่า...
...แต่ว่ากระบองเพชรนั้นไม่อยากแยกจากต้นหญ้า...เธอจึงปฏิเสธข้อเสนอของเขา ทะเลทรายได้ยินดังนั้น
ก็ได้แต่แปลกใจจึงได้ซักถามพวกนกจนได้รู้ว่ากระบองเพชรมีต้นหญ้าอยู่เคียงข้าง ทะเลทรายจึงคิดโทษต้นหญ้าว่า
เป็นสาเหตุที่ทำให้กระบองเพชรไม่ยอมมาหาเขา
ทะเลทรายเชื่อว่าต้นหญ้าคงไม่สามารถดูแลต้นกระบองเพชรได้ตลอดไป เขาจึงได้ฝากให้พวกนกคอยช่วย
จับตาดูและนำข่าวมาบอกกับเขาทุกวัน
แต่แล้วทุกฤดูกาลผ่านไป...ต้นหญ้าและกระบองเพชรกลับยืนอยู่เคียงข้างกันด้วยความหนักแน่นจนทะเล
ทรายรู้สึก... ‘อิจฉา’ แต่เขาก็ยังเฝ้ารอวันที่จะได้กระบองเพชรมาอยู่กับเขาต่อไป...
จนกระทั่งวันหนึ่งของฤดูฝน... ก็เกิดเหตุการณ์น้ำป่าไหลหลากอย่างกะทันหันจนต้นหญ้าและกระบองเพชร
ถูกน้ำท่วมไปด้วย
สำหรับต้นหญ้าแล้ว... น้ำแค่นี้ถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก แต่ไม่ใช่สำหรับกระบองเพชร... เธอได้รับน้ำมาก
เกินไปจนลำต้นเริ่มอ่อนแอ...
...และในจังหวะนั้นเอง... ทะเลทรายที่อิจฉาต้นหญ้าอยู่ก่อนแล้ว ได้ฝากข้อความผ่านนกไปบอกกับต้นหญ้า
ว่าถ้าหากต้นกระบองเพชรยังอยู่กับต้นหญ้าต่อไป เธอจะต้องเฉาตาย แต่ถ้าหากเธอมาอยู่กับตน เธอจะได้รับ
แสงแดดที่เพียงพอและรอดพ้นจากความตาย...
สิ่งที่ทะเลทรายบอกมาทำให้ต้นหญ้าคิดหนัก...
และแล้ว...ต้นหญ้าก็รู้สึกว่าเขาดูแลกระบองเพชรไม่ได้อีกต่อไป เขาจึงได้บอกให้สายลมและสายน้ำช่วย
พัดพากระบองเพชรให้ไปอยู่กับทะเลทราย แม้ต้นหญ้าจะเสียใจ แต่เขาก็คิดว่าเขาเลือกทางที่ดีที่สุดให้กับเธอแล้ว...
ทะเลทรายดีใจมากเมื่อได้กระบองเพชรมาอยู่เคียงข้าง... วันเวลาผ่านไปเขาก็รู้สึก ‘หลงรัก’ ต้นกระบอง
เพชรโดยไม่รู้ตัวเพราะเธอช่างดูงดงามและเหมาะสมที่จะอยู่เคียงข้างกับเขา...
แต่ทว่า...ต้นกระบองเพชรกลับคิดถึงแต่ต้นหญ้า เธอไม่ได้หลงใหลไปกับแสงอาทิตย์อันอบอุ่นที่ทะเลทราย
มอบให้
เธอคิดถึงแต่ที่ลำธารสายนั้น... คิดถึงช่วงเวลาที่มีต้นหญ้าอยู่เคียงข้าง
เพราะเธอ... ‘รักต้นหญ้า’
จนนานวันเข้า...ทะเลทรายก็เริ่มหมดหนทางที่จะเหนี่ยวรั้งกระบองเพชรเอาไว้ เขาจึงถอดใจและใช้สายลม
พัดพากระบองเพชรให้กลับไปอยู่ที่ริมลำธารเหมือนเดิม เขาไม่รู้ว่าต้นหญ้าและกระบองเพชรจะเป็นยังไงต่อไป
แต่เขาก็เชื่อมั่นว่าต้นหญ้า...จะดูแลกระบองเพชรเป็นอย่างดีเหมือนที่เคยดูแลกันมาตลอด
ส่วนทะเลทราย....ก็ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวและอ้างว้างโดยปราศจาก... ต้นกระบองเพชรที่เคยอยู่
เคียงข้าง...คงจะมีก็แต่ฝูงนกที่คอยมาแวะเวียนไปหาเป็นครั้งคราวเท่านั้น...”
“…”
“นิทานเรื่องนี้...สอนให้เรารู้ว่า ผู้ใดที่เรียกร้องหาความรัก ผู้นั้นก็จะสูญเสียความรักไปเสียเอง...” เขาสรุป
เรื่องราวทั้งหมดพร้อมกับพูดขึ้นต่อ “เธอรู้สึกว่านิทานเรื่องนี้....มันฟังดูคุ้นๆบ้างไหม...”
เขาหันกลับมาสบตากับซากุระที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียง ดวงตาสีมรกตเริ่มพร่าเลือนเพราะถูกหยาดน้ำใสๆ
ผุดขึ้นมาขวางกั้น
ก่อนที่มันจะหยดลงมาบนกระโปรงของเธอ...
“กา อา ระ...”
เดี๋ยวมาต่อนะคะ เค้าเปิดเทอม(ซักพัก)แล้ว งานเริ่มเเยะ ~ แงงงง T.T
หมายเหตุ : นิทานของกาอาระดัดแปลงมาจากบทความนิทานหน้าฝนค่ะ
^_^
....ต่อตรงนี้จ้ะ....
ซากุระกำลังเก็บข้าวของและเสื้อผ้าลงในกระเป๋าสัมภาระของตัวเองภายในห้องนอนที่เธออาศัยอยู่ของบ้าน
ซาบาคุโนะ พอทุกอย่างเรียบร้อย เธอก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา ดวงตาสีมรกตมองไปยัง
ฝ้าเพดานของห้องอย่างเหม่อลอย...
‘ฉัน...เป็นคนบอกให้ซาสึเกะปล่อยเธอไปเอง’
‘ทะ...ทำไม’
‘ยังไม่รู้อีกงั้นเหรอ...’
‘…’
‘ฉัน...รักเธอนะ....ซากุระ’
‘...’
‘…แต่ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้รักฉันเลยแม้แต่น้อย ที่เธอยังอยู่ก็เพราะอยากจะตอบแทนฉันที่คอยคุ้มครองและให้
ความช่วยเหลือกับเธอ และมันก็ทำให้ฉันอยากจะรั้งเธอเอาไว้...’
‘ฮึก ฉันขอโทษนะ กาอาระคุง…’ น้ำตาใสๆหยดลงบนแก้มอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ กาอาระที่เห็นเธอร้องไห้จึง
เดินเข้ามาหาเธออีกครั้ง
‘ไม่ มันไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่เป็นเพราะฉันเอง’ เขาบอกพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ ‘ฉันเองที่เห็น
แก่ตัว…’
‘....’
‘เธอไม่ต้องกังวลเรื่องของฉันหรอกนะ ปัญหาทุกอย่าง... ฉันจะจัดการเอง’ กาอาระบอกกับเธอขณะเดินไป
ยังประตูห้อง
มือหนาเอื้อมไปจับลูกบิดแล้วหันมาพูดกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย
‘เธอเป็นอิสระแล้วนะ...ซากุระ’
......................................................
ก๊อก
ก๊อก ก๊อก!
“ซากุระ เสร็จหรือยัง
หน่วยคุ้มกันที่จะพาเธอไปส่งที่โคโนฮะมากันเรียบร้อยแล้วนะ”
เสียงเทมาริดังมาจากหน้าประตูห้อง วันนี้เป็นวันที่ซากุระจะเดินทางกลับโคโนฮะหลังจากประกาศถอน
หมั้นกับกาอาระไปเมื่อสองวันก่อน...
วันนั้นเธอไม่คิดด้วยซ้ำว่ากาอาระจะทำแบบนั้น เขาบอกกับทางผู้ใหญ่ว่าเขาไม่พร้อมที่จะแต่งงานอีกต่อไป
และนั่นทำให้พวกผู้ใหญ่โกรธมาก พวกเขาตำหนิกาอาระเสียฉาดใหญ่ว่าการที่เขาทำแบบนี้มันเป็นการสร้างความ
เสื่อมเสียให้กับตำแหน่งคาเสะคาเงะ กาอาระไม่พูดอะไรซักคำนอกจากรับฟังคำตำหนิไปอย่างเงียบๆ หลังจากนั้น
เขาก็มาส่งเธอที่บ้านก่อนจะหายหน้าหายตาไปไม่มาเจอเธออีกจนกระทั่งตอนนี้...
ตอนที่เธอกำลังจะเดินทางกลับโคโนฮะ
เขาก็ยังไม่ปรากฏตัว...
จะไม่ยอมมาเจอกันหน่อยเลยเหรอ...
“ขอโทษแทนเจ้าน้องชายของฉันด้วยนะซากุระ ช่วงนี้หมอนั่นขลุกตัวอยู่แต่ที่สำนักงาน แทบจะไม่ออกจาก
ห้องเลย เฮ้อ...
เธอจะกลับวันนี้อยู่แล้วแท้ๆ ก็ยังไม่ยอมออกมาส่ง มันน่าด่าจริงๆ”
เทมาริบ่นน้องชายด้วยสีหน้าไม่พอใจในขณะที่ยืนอยู่หน้าบ้านเพื่อมาส่งซากุระ เธอเองก็พอจะรู้เรื่องราว
ระหว่างสองคนนี้มาจากชิกามารุ และเธอก็สงสารน้องชายจับใจ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้รัก
น้องชายของเธอ เธอได้แต่คิดว่าอย่างน้อยกาอาระก็ได้รู้จักกับความรักของหนุ่มสาวกับเขาบ้างล่ะนะ...
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเทมาริ
เขาคงจะไม่อยากละมือจากงานล่ะมั้งคะ”
“อืม...ยังไงก็เดินทางปลอดภัยนะซากุระ ขอโทษที่ไม่ได้ร่วมเดินทางไปด้วย แต่ฉันก็คงจะไปโคโนฮะ
ประมาณเดือนหน้า ยังไงคงได้เจอกันล่ะนะ”
“ขอบคุณที่ดูแลและให้ที่พักกับฉันนะคะ แล้วก็...ตลอดเวลาที่อยู่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกว่าเหมือนอยู่ที่โคโนฮะ
เลยค่ะ
ทุกคนที่นี่...ดีกับฉันมาก” เธอยิ้มและเอ่ยขึ้นต่อ “โดยเฉพาะ...กาอาระคุง”
“ไม่เป็นไร เธอเองก็ช่วยเหลือโรงพยาบาลของเราไว้ตั้งมากมาย
ยังไงก็ต้องขอบคุณเธอเหมือนกัน”
“ด้วยความยินดีค่ะ ฉันไปนะคะคุณเทมาริ และถ้ามีโอกาสก็จะกลับมาเยี่ยมใหม่ เอ่อ...ฝากลากาอาระคุง
ด้วยนะคะ ลาก่อนค่ะ”
ซากุระโค้งตัวให้เทมาริเล็กน้อยเป็นการบอกลา เทมาริเองก็โค้งตัวกลับเช่นกัน หลังจากนั้น ซากุระก็เดินตาม
หน่วยคุ้มกันของหมู่บ้านซึนะออกไปจนพ้นสายตาของเทมาริ
....................................................
ที่ด้านหน้าประตูของหมู่บ้านซึนะ กลุ่มขบวนของซากุระก็หยุดกรอกข้อมูลให้กับจูนินผู้เฝ้าประตูหน้าหมู่บ้าน
และในขณะที่เธอกำลังกรอกข้อมูลอยู่นั้น จูนินที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูหมู่บ้านก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับโค้งตัวเพื่อเคารพ
ใครบางคนที่ดูเหมือนจะยืนอยู่ด้านหลังเธอ
รวมทั้งหน่วยคุ้มกันของเธอด้วย
“ซากุระ...” เสียงที่คุ้นหูเรียกชื่อเธอมาจากด้านหลัง ซากุระจึงหันตัวกลับไปทันที
“กาอาระ...คุง”
“ขอคุยด้วยซักครู่นึงได้ไหม ก่อนที่เธอ...จะเดินทางกลับโคโนฮะ”
“เอ่อ...ได้สิ”
……………………………………………….
“ขอโทษที่หายหน้าไปนะ...” เขาบอกกับเธอเป็นประโยคเเรกหลังจากที่ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ที่ลานกว้าง
ของหมู่บ้าน
“อือ...ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันเข้าใจ”
“…”
“…”
“ซากุระ... ฉันยังคงตัดใจจากเธอไม่ได้ในตอนนี้... มันอาจจะต้องใช้เวลาซักหน่อย...” เขาบอกอย่างตรงไป
ตรงมา “เมื่อถึงตอนนั้น...ฉันจะยังเป็นเพื่อนกับเธอได้อยู่ใช่ไหม”
“นะ แน่นอนอยู่แล้ว ! กาอาระคุงจะเป็น ‘เพื่อน’ คนสำคัญที่สุดของฉันคนหนึ่งเลย อืม...ให้มากกว่าเจ้าบ้า
นารูโตะอีกเอ้า!”
“ฮะๆ ขอบใจนะ” เขาหัวเราะออกมาเบาๆให้กับคำพูดปลอบใจของเธอ แม้ว่าภายในจะเจ็บปวดอยู่ก็ตาม
แต่เขาก็ซ่อนมันไว้เพื่อให้เธอรู้สึกสบายใจ
“ฉันมีอะไรจะให้กับเธอด้วยนะ เพราะฉันคิดว่า...จากนี้ต่อไป เธอคงจะต้องไปเจออะไรมากมาย ฉันจึงอยาก
จะมอบสิ่งนี้ไว้ให้กับเธอ”
“อะไรงั้นเหรอ…”
กาอาระล้วงมือเข้าไปหยิบของบางอย่างจากกระเป๋าเสื้อ จากนั้นเขาก็คว้ามือของเธอขึ้นมาแล้ววางของ
สิ่งนั้นลงไป...
“เอ๋ ! นี่มัน...”
“อืม มันคือทรายของฉันเอง ฉันแบ่งมันเอาไว้ในขวดแก้วนี้เพื่อที่จะให้เธอเก็บเอาไว้ใช้ยามเกิดอันตราย
เพียงแค่เปิดฝามันออก ทรายก็จะออกมาปกป้องคุ้มครองเธอ แต่ก็คงแค่ชั่วคราวเพราะมันเป็นแค่ส่วนหนึ่งจาก
ทรายของฉัน
....หวังว่ามันจะเป็นประโยชน์กับเธอนะ”
“อื้อ! ขอบใจนะ กาอาระคุง”เธอบอกก่อนจะเก็บขวดแก้วที่บรรจุทรายเอาไว้ในกระเป๋าคาดเอวของเธอ
“เดินทางปลอดภัยนะซากุระ ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งด้วยตัวเอง ฉันต้องเดินทางไปประชุมที่อีกหมู่บ้านหนึ่งตอน
เย็นนี้
แต่ว่าหน่วยคุ้มกันที่ฉันเลือกมาให้ไปส่งเธอจะปกป้องเธอได้เป็นอย่างดีจนกว่าจะถึงโคโนฮะอย่างแน่นอน”
“ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างอีกครั้งนะ ฉันสนุกมากที่ได้มาอยู่ที่นี่ และจะจำไว้ไม่ลืมเลยล่ะ”
“เธอจะแวะมาที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้ ทุกคนที่นี่ยินดีต้อนรับเธอเสมอ... อืม เอาล่ะ ฉันพาเธอมาเสียเวลาเยอะแล้ว
เธอรีบเดินทางเถอะ ...และถ้าเธอเจอกับหมอนั่น ก็ฝากขอโทษไปด้วยแล้วกันนะ ถ้ามีโอกาสก็อยากขอโทษด้วย
ตัวเอง...”
“ได้สิ... “ เธอบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง “ลาก่อนนะ... กาอาระคุง”
มือหนาของกาอาระเอื้อมไปหมายจะดึงเธอเข้ามากอดเป็นครั้งสุดท้าย ทว่าเขากลับชะงักมือไว้แล้วเปลี่ยน
เป้าหมายไปลูบเส้นผมสีชมพูอ่อนเบาๆแทน
“ลาก่อน...ซากุระ...”
ดวงตาสีเขียวอมฟ้ามองรอยยิ้มที่เธอมอบให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะเดินทางออกไปพร้อมกับหน่วย
คุ้มกัน กาอาระมองเบื้องหลังของเธอจนหายไปจากครรลองสายตา
“ผม...ทำถูกต้องแล้วใช่ไหม...ยาชามารุ”
...................................................
ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาของฤดูใบไม้ผลิ เพราะฉะนั้นต้นไม้ทั้งหลายจึงพร้อมใจกันออกดอกกันอย่างบาน
สะพรั่ง รวมทั้งต้นไม้ชนิดหนึ่งที่มีดอกเป็นสีชมพู... สีของมันโดดเด่นมากกว่าต้นไม้ชนิดไหนๆ แถมกลิ่นก็ยังหอมจน
ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายยามได้กลิ่นของมัน...
ซาสึเกะหยุดมองต้นซากุระต้นใหญ่ภายในป่าที่เขากำลังเดินทางอยู่ ตลอดการเดินทางที่ผ่านมาร่วมทั้งการ
ออกทางเดินทางครั้งแรก
เขามักจะชอบหยุดมองดูต้นซากุระตามสถานที่ต่างๆที่เขาเดินทางไป
...ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนโรแมนติกที่ชอบมานั่งชมดอกซากุระหรืออย่างไร
เพียงแต่ว่าต้นซากุระ...มักจะทำให้เขานึกถึงใครบางคน...
เธอสบายดีใช่หรือเปล่า...ซากุระ
……………………………………….....
Ps1. ท่านกาอาร้าาาาาาา !! ลาก่อนค่ะ T.T ในที่สุดก็มาถึงจุดนี้ ! จุดที่ต้องคืนบทพระเอกให้อิเป็ดเกะดังเดิม ! (แฟนคลับท่านผู้ใหญ่บ้านไม่ต้องเสียใจ เดี๋ยวแต่งเรื่องสั้นให้ท่านผู้ใหญ่บ้านเป็นพระเอกแก้ช้ำในให้ค่ะ TT) ต่อไปนี้จะมีแต่ อิเกะ อิเกะ อิเกะ และ...
(พอละ เดี๋ยวรู้หมด อิอิ)
Ps2. เย่ ! กลับมาต่อจนครบ 100 % แล้วนะ หลังจากหายไปเกือบเดือน(ขอโทษนะคะ!) เค้างานเยอะมากเลย คงไม่ได้มาอัพบ่อยๆจนกว่าจะปิดเทอมอีกรอบ อีกเรื่องที่อยากสารภาพคือ...ดันใช้เวลาว่างอันน้อยนิดไปดูอนิเมะเรื่อง Fate Zero เข้า ภายในหัวเลยโดนป๋ากิลกาเมสบดบังภาพอิเกะไปหมดเลย 5555+ (เหมือนกันอยู่อย่างเดียวคือความเกรียน -*-) เลยไม่อยากแต่งต่อเดี๋ยวไปเอานิสัยป๋ากิลมาใส่อิเกะแล้วจะยุ่ง(ข้ออ้างแหละ!) เอาเป็นว่าเดี๋ยวไถ่โทษให้ตอนหน้านะ อิอิ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ! ^___^
14.02.16
ท่านกาอาร้าาาาาาาาาาาา !! T__T
ความคิดเห็น