คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Special Chapter I : [Un]Happy Sasuke's Day !
July 23rd
วันนี้เป็นวันเกิดของผม...
วันเกิด...ที่ผมไม่เคยคิดจะใส่ใจ
แต่บางที...ถ้ามีคนสำคัญลืมวันเกิดของผม มันก็คงจะรู้สึกแย่อยู่เหมือนกันนะ!
“กลับมาแล้ว”
ผมเอ่ยขึ้นเหมือนกับทุกครั้งที่เดินทางกลับมาถึงบ้าน
น่าแปลก...ปกติแล้วจะต้องเป็นซาราดะที่วิ่งออกมาต้อนรับผมเป็นคนแรก แต่รอบนี้กลับเงียบกริบ
ไม่มีแม้กระทั่งเสียงฝีเท้าใดๆดังออกมาจากตัวบ้าน
ลูกอาจจะออกไปข้างนอก...
เมื่อคิดเสร็จ ผมก็ปลดเสื้อคลุมสีดำออกด้วยมือข้างขวาก่อนจะแขวนมันไว้กับราวไม้แล้วเดินตรงไปยังห้อง
ครัวที่คาดว่าซากุระน่าจะอยู่ด้านในเพราะผมได้ยินเสียงน้ำที่ไหลออกมาจากก๊อก
“ซากุระ ซาราดะไปไหน” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นร่างของผู้หญิงเรือนผมสีชมพูกำลังล้างจานอยู่ที่เค้านท์เตอร์
เสียงของผมทำเอาเธอสะดุ้งเล็กน้อย ถ้าอย่างนั้น
เธอคงไม่ได้ยินเสียงของผมจากหน้าบ้านเลยอย่างนั้นสินะ
“อ๊ะ! ซาสึเกะคุง กลับมาแล้วหรือจ๊ะ”
“อืม
รอบนี้เก็บข้อมูลมาได้เยอะ เลยว่าจะเอามาปรึกษากับนารูโตะก่อนน่ะ”
“ดีจังนะ
ฉันอยากให้เธอกลับมาไวๆแบบนี้ทุกครั้งเลย”
“ตกลงว่าลูกไปไหน” ผมถามขึ้นอีกรอบเมื่อเธอเริ่มจะพาผมออกนอกประเด็น
“ฮึก ซาสึเกะคุงนี่ล่ะก็ เย็นชากับฉันทุกทีเลย ~”เธอตีหน้าเศร้าพร้อมกับกล่าวหาผมแล้วพูดขึ้นต่อ
“ลูกขอออกไปนอนค้างบ้านโจโจน่ะ”
“ขอไปวันนี้หรือ”ผมถามด้วยความแปลกใจ แต่ก็คงจะไม่แปลกอะไรถ้าลูกจะไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผม
ก็นะ...ผมออกจากบ้านไปเกือบสิบปี แถมยังไม่เคยเจอหน้าลูกเลย ลูกคงจะจำได้อยู่หรอก
“ใช่จ้ะ
เธอมีธุระอะไรกับลูกรึเปล่า ฉันจะออกไปตามให้เอาไหม”
“ไม่เป็นไร แค่ถามน่ะ”
“อ้อ จ้ะ แล้วเธอหิวไหม
ฉันจะทำอาหารให้ทานนะ”
“อืม ขอบใจ”
“ซาสึเกะคุง~ ฉันจะออกไปที่โรงพยาบาลนะ พอดีว่ามีงานด่วนเข้ามา คงจะกลับดึก เธอเข้านอน
ก่อนได้เลยนะจ๊ะ”
“อะ อืม”
“ไปน้า~”
หลังจากที่ซากุระออกไปโรงพยาบาลแล้ว ผมก็ย้ายตัวเองมานั่งอยู่ที่โซฟาก่อนจะเปิดทีวีดูแก้เบื่อ
ถึงตอนที่เดินทางจะไม่เคยดูมันเลยนอกจากตอนแวะร้านอาหารที่เขาเปิดทิ้งไว้ให้กับลูกค้าดู แต่ตอนนี้มันก็ไม่ได้ให้
ความอภิรมย์กับผมเท่าไรนักทั้งที่รายการของโคโนฮะก็น่าสนใจดี
ผมกำลังรู้สึกเหงาแปลกๆ...
มันต้องแปลกแน่ๆ ขนาดตอนเดินทางยังไม่เหงาเท่ากับตอนนี้เลย
ทำไมทั้งซากุระและซาราดะถึงจะต้องไม่
อยู่บ้านกันวันนี้ด้วยนะ ทั้งๆที่วันนี้มัน...เป็นวันเกิดของผม!
ให้ตายสิ! ผมกำลังน้อยใจอย่างนั้นหรือ
ไม่...ไม่จริงหรอก ผมไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยแบบนั้น
มันก็แค่วันเกิด วันธรรมดาที่บอกว่าเราแก่ขึ้นอีกหนึ่งปี
แล้วผมเองก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันเลยซักนิด
เดียว เพราะฉะนั้น ผมจึงไม่เคยคิดจะจัดงานบ้าบอนี่เลยตั้งแต่สมัยที่ผมยังเป็นเด็ก
แต่พอคิดถึงตอนนั้นแล้ว... ผมก็อดที่จะเสียใจไม่ได้
ตอนนั้นก็เป็นวันเกิดของผม
พวกเราทีมเจ็ดก็ออกไปปฏิบัติภารกิจกับอาจารย์คาคาชิตามปกตินั่นแหละ
แต่พอถึงช่วงพักกลางวัน ซากุระก็หายออกไปจากจุดที่พักโดยทิ้งให้พวกเราอยู่กันเองสามคน เธอหายไปนานพอ
สมควร จนผมที่ตอนนั้นไม่เคยจะสนใจเธอเกิดความแปลกใจ เลยหันไปเพื่อจะถามอาจารย์คาคาชิ แต่แล้วเธอก็
ปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับเค้กสตรอเบอรี่ก้อนเล็กๆ บนเค้กมีเทียนหลากสีปักอยู่ห้าเล่ม ซากุระยื่นมันมาตรงหน้าผม
พร้อมกับพูดขึ้น
'สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะ ซาสึเกะคุง!'
ประโยคนั้นทำเอาผมนิ่งอึ้งไปซักพัก ตอนนั้นผมยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นวันเกิดตัวเอง
ผมน่ะ...ไม่เคยฉลองสิ่งที่เรียกว่างานวันเกิดตั้งแต่เกิดโศกนาฏกรรมกับตระกูลอุจิวะ แต่พอมาวันนี้ เด็กผู้หญิงที่ดู
น่ารำคาญอย่างซากุระกลับจำวันเกิดของผมได้ แถมยังเซอร์ไพรส์ผมด้วยการนำเค้กมาให้กลางป่ากลางเขาแบบนี้
คิดแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตอนเดินทางออกจากหมู่บ้านทำไมเธอถึงได้ทำตัวแปลกๆ
แต่ก็นะ...ผมไม่ชอบของหวานเอาซะเลย!
'ขอบใจนะ...แต่ฉันไม่ชอบของหวานๆแบบนี้ เธอกินเถอะ'
'เอ๋! อย่างนั้นหรอกหรือ ฉัน...ไม่เคยรู้มาก่อนเลย' เธอบอกพร้อมกับทำหน้าเศร้า
ผมเห็นอย่างนั้นก็อยากจะ
พูดปลอบใจเธอไป แต่ทว่าริมฝีปากของผมกลับไม่ยอมขยับเลยแม้แต่นิดเดียวแถมยังพูดประโยคชวนหน้าหมั่นไส้
ออกไปอีก
'เอ่อ ถ้างั้นเธอเป่าเค้กก็ได้ ยังไงวันนี้ก็เป็นวันเกิดของเธอ
อธิษฐานด้วยล่ะซาสึเกะคุง'
'พอเถอะน่าซากุระ ฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่ มันน่ารำคาญนะรู้รึเปล่า'
'...'
'โฮ่ยยย! เจ้าบ้าซาสึเกะ! ซากุระจังอุตส่าห์เอาเค้กมาเซอร์ไพร์สนาย
ทำไมนายถึงทำแบบนี้ฟะ?!?' เป็นเจ้า
นารูโตะที่แหกปากขึ้นมาก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างโกรธขึ้ง
'ไม่เป็นไร นารูโตะ ฉันผิดเองนั่นล่ะที่เซ้าซี้ซาสึเกะคุงมากเกินไป'
'ถ้าอย่างนั้น เค้กก้อนนี้ ฉันขอแล้วกันนะ! ฮ่าๆๆ'
'อ๊ะ! หยุดเดี๋ยวนี้นะนารูโตะ!!!' ทันทีที่นารูโตะคว้าเอาเค้กไปต่อหน้าต่อหน้าตา
ซากุระก็หันไปวิ่งไล่กวด
นารูโตะไปตลอดทาง สุดท้ายสองคนนั้นก็หยุดแล้วนั่งกินเค้กด้วยกัน ส่วนผมได้แต่ยืนมองด้วยท่าทีเรียบเฉย
'ใจร้ายจังเลยนะ เธอเนี่ย' อาจารย์คาคาชิพูดโดยไม่ได้มองหน้าผม
แต่สายตากับจับจ้องไปที่ซากุระ
แล้วพูดขึ้นต่อ
'นี่ซาสึเกะ ถึงซากุระจะมีท่าทีร่าเริงแต่ภายในใจของเธอกำลังเสียใจเพราะคำพูดของเธออยู่นะรู้รึเปล่า…
เด็กคนนั้นชอบเธอมาก ยังไงก็...หัดพูดจาถนอมน้ำใจคนอื่นบ้างก็ดีนะ'
'หึ น่าเบื่อเป็นบ้า ผมจะออกเดินทางล่วงหน้าไปก่อนละกัน'
'เฮ้! เดี๋ยวสิ ซาสึเกะ!'
วันเกิดครั้งนั้น เป็นวันเกิดครั้งสุดท้ายที่ผมได้รับการเซอร์ไพรส์จากซากุระ
พอหลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยให้เค้ก
กับผมอีกเลยนอกจากของขวัญเล็กๆน้อยๆที่ผมเองก็ไม่เคยหยิบมันออกไปซักชิ้นตอนออกไปจากหมู่บ้าน
พอมาถึงตอนนี้ เหมือนผลกรรมนั่นจะตามสนองมาถึงผมเสียแล้ว
ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกของซากุระมากขึ้น
เวลาถูกใครซักคนเมินหรือไม่เห็นความสำคัญ เหอะ! ผมไม่รู้ว่าเธอทนไปได้ยังไง และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกนะที่ผมได้ลิ้ม
รสชาติความรู้สึกของซากุระ แต่ผมจะไม่ขอกล่าวอะไรมากเพราะมันมีเยอะหลายเรื่องจนจำไม่หวาดไม่ไหว
เลยล่ะ
เอาแค่ว่าตอนนี้ ผมคงต้องอยู่คนเดียวในวันเกิดเสียเเล้ว ทั้งที่ปีนี้ เป็นปีแรกที่ผมตั้งใจจะกลับมาฉลองกับครอบครัวเพื่อทดแทนทุกปีที่ติดภารกิจจนทำให้ลูกต้องน้อยใจที่ผมไม่ค่อยกลับบ้าน ผมไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมอยากให้พวกเขาอยู่ฉลองวันเกิดของผมด้วยกัน
แต่พวกเขาคงลืมมันไปแล้วจริงๆสินะ...
ซากุระกลับมาถึงบ้านในเวลาสี่ทุ่มเศษ หญิงสาวแวะไปโรงพยาบาลมาจริงๆอย่างที่บอกกับสามีของเธอไป
แต่หลังจากนั้นเธอก็ออกไปที่สำนักงานของโฮคาเงะเพื่อนัดแนะเรื่องเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ซาสึเกะโดยทุกคนจะไปรวม
ตัวกันที่หน้าบ้านของเธอในเวลาห้าทุ่ม ซึ่งเหลืออีกไม่ถึงชั่วโมงแล้ว
โดยแผนการที่วางไว้ก็คือส่งซากุระออกไปพาซาสึเกะมายังนอกบ้าน ก่อนจะทำการฉลองให้เขาที่หน้าบ้านของเจ้าตัว และที่ต้องส่งซากุระไปเป็นเพราะชายหนุ่มเป็นพวกไม่รับแขก
ใครจะมากดกริ่งยังไงเขาก็ไม่เคยคิดจะสนใจนอกจากเสียงนั้นจะเป็นเสียงของภรรยากับลูกของเขาเท่านั้นเขาถึงจะเดินไปเปิดให้
ถึงจะไม่ได้กลับมาบ้านบ่อยๆแต่ทุกคนก็รู้นิสัยนี้ดีเพราะโดนกันมาเกือบหมดแล้ว!
เมื่อซากุระเดินเข้ามาในห้องนอนก็เห็นว่าซาสึเกะหลับไปแล้ว เธอยิ้มออกมาบางๆให้กับภาพที่เห็นก่อนจะ
เดินเข้าไปหาร่างนั้นพร้อมกับกล่องของขวัญสีสวยในมือ เธออยากเซอร์ไพร์สเขาเป็นการส่วนตัวก่อนจะพาตัวเขาไป
รับการเซอร์ไพร์สต่อจากเพื่อนๆที่อีกเดี๋ยวก็คงจะเดินทางมาถึง
ซากุระนั่งคุกเข่าลงไปข้างเตียงแล้วมองไปยังใบหน้าที่กำลังหลับไหลอยู่
จู่ๆหน้าของเธอก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ
เพราะกำลังเขินกับการได้เห็นหน้าสามีใกล้ๆแบบนี้ ซาสึเกะยังคงเป็นคนที่ดูดีมากถึงมากที่สุดแม้ว่าจะเวลาจะผ่าน
ไปนานหลายปีแล้ว
มือเรียวบางของเธอเอื้อมไปหมายจะสัมผัสใบหน้าของสามี แต่แล้วก็มีมือหนามาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของ
เธอเอาไว้เสียก่อน
“จะทำอะไร”
“อ๊ะ! ซาสึเกะคุง! ยังไม่หลับหรอกหรือ”
“ยัง แล้วเธอ...มีอะไร”
“คือ ฉัน...มีอะไรจะให้เธอน่ะ” เธอบอกพร้อมกับยืนขึ้นแล้วซ่อนกล่องของขวัญไว้ด้านหลัง ซาสึเกะเห็น
ดังนั้นจึงลุกขึ้นยืนตามอย่างเสียไม่ได้
“…?”
“สุขสันต์วันเกิดนะคะที่รัก!” ซากุระยิ้มให้เขาอย่างสดใสหลังจากได้บอกคำอวยพรวันเกิดให้กับชายหนุ่ม
ผู้เป็นสามี
มือของเธอยื่นกล่องของขวัญสีสวยไปตรงหน้าเขา
ซาสึเกะมองอย่างเรียบเฉยแต่ภายในใจกลับเริงรื่นเหมือนเด็กน้อยได้ของเล่นชิ้นโปรด มือหนายื่นไปรับกล่อง
ของขวัญก่อนจะก้มลงไปสบตากับภรรยาสาว
เธอ...ไม่ได้ลืมวันเกิดของเขา!
“ขอบคุณนะ...ซากุระ”
“เธอกำลังใจแป้วอยู่ใช่ม้าที่เราแกล้งทำเป็นลืมวันเกิดของเธอน่ะ
คิกๆ”
“ฉัน...เปล่า” เขาบอกอย่างกลบเกลื่อนความดีใจจนซากุระต้องหรี่ตามองอย่างจับผิด แต่สีหน้าชายหนุ่ม
ยังคงนิ่งตามสไตล์ของเขา เธอจึงล้มเลิกความพยายามที่จะให้เขาแสดงสีหน้าดีใจออกมา
“เอาล่ะๆ ช่างมันเถอะ
เธอลองแกะของขวัญดูสิ ฉันว่าเธอจะต้องชอบมันแน่ๆเลย”
“...”
“เอ๋ ทำไมไม่แกะ...อ๊ะ!” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ร่างบางก็ถูกมือขวาของผู้เป็นสามีโอบรอบคอแล้วดึงเข้าไป
ซุกกับแผงอกแข็งแกร่ง
ก่อนร่างสูงของเขาจะกระซิบเสียงเบาแต่ชัดเจนไปที่ใบหูของเธอ
“ขอบคุณอีกครั้ง...”
ซากุระที่ไม่ได้ถูกสามีกอดมานานก็เกิดอาการนิ่งค้าง เลือดสูบฉีดขึ้นสู่ใบหน้าก่อนจะยิ้มออกมาด้วย
ความสุขใจ มือของเธอเลื่อนไปโอบรอบตัวของสามีแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นไปจุมพิตที่แก้มของเขาเบาๆ
“ฉันรักเธอนะ
ซาสึเกะคุง”
ชายหนุ่มยังคงยืนนิ่งราวกับประโยคที่หลุดออกมาจากปากภรรยาสาวเป็นเรื่องธรรมดาเรื่องหนึ่ง
ฝ่ายภรรยาเห็นดังนั้นจึงมองเขาอย่างออดอ้อนพร้อมกับรบเร้าให้เขาบอกรักเธอตอบ
“เธอจะไม่บอกรักฉันซักหน่อยหรือ”
“...”
สัญญาณแห่งความเงียบที่ส่งกลับมาทำให้เธอต้องถอดใจ แต่หารู้ไม่ว่าตัวเองดันไปเปิดสวิตช์อะไรบางอย่างเข้าเสียแล้ว!
“เธอมันขี้โกงนี่...อุ๊บ!” ประโยคตัดพ้อที่กล่าวออกมาเป็นอันต้องถูกส่งกลับคืนไปเมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนของ
คนเป็นสามีเลื่อนมาประกบริมฝีปากของเธอไว้
รสจูบอันแสนนุ่มนวลถูกเสิร์ฟให้กับภรรยาสาวเป็นอย่างแรกคล้ายกับอาหารเรียกน้ำย่อย ก่อนอาหาร
จานหลักจะตามมาเสิร์ฟต่ออย่างรวดเร็วจนเธอตั้งรับแทบไม่ทัน
การกระทำของเขาทำเอาสมองของหญิงสาวมึนงงไปหมด กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แผ่นหลังของเธอถูกต้อนจนต้องนอนราบไปกับเตียงกว้างโดยที่ริมฝีปากยังคงถูกประกบจูบด้วยความร้อนแรงอยู่ ส่วนกล่องของขวัญของเธอก็ถูกนำไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงอย่างไม่ทันสังเกตเห็น!
“ดะ เดี๋ยว! ซาสึเกะคุง” ซากุระเลื่อนริมฝีปากหนีก่อนจะพูดหยุดการกระทำของสามีที่ดูท่าว่าจะเลยเถิดไปไกลแน่หากเธอยังโดนเขาโอ้โลมอยู่แบบนี้
จากตอนแรกที่วางแผนไว้ว่าจะให้ของขวัญเขาแล้วพาเขาไปรับการเซอร์ไพร์สที่หน้าบ้าน แต่ทำไมมันกลับกลายเป็นแบบนี้ไปเสียได้!
“อะไรของเธอ” เขาถามออกมาด้วยความหงุดหงิดที่จู่ๆเธอก็ผละริมฝีปากออกไปเสียดื้อๆ
“คะ คือว่าตอนนี้ไม่ได้นะ!”
“ทำไม”
“เอ่อ คือ...” ซากุระกำลังจะตอบออกไป
แต่เสียงเล็กๆของลูกสาวของพวกเขาก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“หม่าม๊า ~ รุ่นที่เจ็ดฝากมาถามว่าเมื่อไรจะพาปะป๊าออกมาซักทีค้า!”
“เสียงซาราดะนี่
พวกเธอคิดจะทำอะไรกัน”
“คืออย่างนี้นะที่รัก พวกเรากำลังจะมีปาร์ตี้เซอร์ไพร์สเธอยังไงล่ะ และตอนนี้ทุกคนกำลังรวมตัวกันอยู่ที่หน้าบ้านของเรา เพราะฉะนั้น...เธอควรออกไปรับการฉลองจากพวกเขาด้วยกันนะ”
ซากุระบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มแสนหวานไปให้เขา
มือบางก็ทำหน้าที่ผลักอกของคนเป็นสามีให้ออกไปด้วย แต่ทว่าร่างที่อยู่ด้านบนนั้นยังไม่ยอมขยับเลยแม้แต่นิด
แถมยังมองกลับมาด้วยแววตาที่แทบจะกินเลือดกินเนื้อ
“ว่ายังไงนะ! ตอนนี้พวกนั้นอยู่หน้าบ้านอย่างนั้นหรือ”
“หม่าม๊า~ รีบออกมานะคะ หนูจะออกไปรออยู่ด้านนอก” เสียงซาราดะยังคงตะโกนเข้ามาอยู่จนซากุระต้องตะโกนตอบลูกสาวไป
“จ้า ! บอกทุกคนรอแปบนึงนะ
หม่าม๊ากำลังจะพาปะป๊าออกไปเดี๋ยวนี้แหละจ้า”
“พูดเป็นเล่นน่าซากุระ เธอต้องออกไปไล่พวกนั้นกลับไปซะ ฉันไม่ต้องการเซอร์ไพร์สอะไรทั้งนั้น ส่วนซาราดะก็บอกให้ลูกรีบเข้านอนได้แล้ว ส่วนเธอ...ก็ต้อง ‘เข้านอน’ เหมือนกัน!” เขาบอกอย่างคนเอาแต่ใจ เพราะตอนนี้เขากำลังเครื่องร้อนได้ที่ และเขา...จะไม่ยอมให้อะไรมาขวางอีกเด็ดขาด!
“จะ จะบ้าหรือซาสึเกะคุง! เพื่อนๆอุตส่าห์มาฉลองให้นะ เธอควรที่จะออกไปพบพวกเขาเดี๋ยวนี้!” ซากุระร้องขึ้นด้วยสีหน้าแดงจัดกับประโยคอันแสนล่อแหลมของสามี
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ต้องการ!”
“แต่ฉันต้องการนี่! เอาล่ะ ฉันจะออกไปรับหน้าก่อน อีกห้านาทีเธอต้องตามออกไป เข้าใจนะที่รัก บายจ้ะ!”
“เดี๋ยวก่อนซากุระ! ฉัน...”
ปัง!
ซากุระที่หลุดออกมาจากพันธนาการของซาสึเกะได้ก็ปิดประตูลงด้วยความว่องไวก่อนจะออกไปสมทบกับเพื่อนๆที่ด้านนอกแล้วปล่อยให้สามีของเธอเป็นบ้าอยู่คนเดียวในห้อง
ส่วนฝ่ายคนบ้าก็ถีบผ้าห่มลงไปกองกับพื้นเพื่อระบายความโมโหก่อนจะพูดเสียงลอดไรฟันออกมาด้วยความคลั่งแค้นเพื่อเป็นการส่งสาสน์ไปถึงภรรยาตัวแสบของเขา
“ซากุระ...คืนนี้เธอจะต้องได้ฉลองวันเกิดกับฉันจนถึงเช้าแน่!”
-End-
PS. บอกเเล้วว่าเราจะไม่แกล้งเธอ !!! 5555555555+
ความคิดเห็น