คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : เริ่มต้นใหม่ [Rewrite]
Chapter 5
เริ่มต้นใหม่
ท่ามกลางท้องฟ้าที่เริ่มขมุกขมัวซึ่งเป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานสายฝนกำลังจะร่วงหล่นลงมา ร่างสูง
ของใครบางคนกำลังเคลื่อนไหวไปตามต้นไม้ภายในป่าอันกว้างใหญ่ด้วยความว่องไว ดวงตาที่มีเนตรประจำตระกูล
มุ่งตรงไปข้างหน้าโดยไม่มองสิ่งรอบข้างใดๆทั้งสิ้น
เขากำลังรีบไปช่วยเหลือใครคนหนึ่ง
หลังจากที่ซาสึเกะได้รับสารขอความช่วยเหลือจากโฮคาเงะเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน เขาก็รีบพาตัวเองที่กำลัง
ทำภารกิจบางอย่างอยู่ที่ชานเมืองของแคว้นฮิโนะคุนิมายังป่าด้านทิศตะวันออกของหมู่บ้านโคโนฮะเพื่อช่วยเหลือ
อดีตเพื่อนร่วมทีมอย่างซากุระ ชายหนุ่มก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงยอมทำตามคำร้องขอจากโฮคาเงะ
ในครั้งนี้ ทั้งที่แต่ก่อนเขาไม่แม้แต่จะสนใจกับข่าวสารที่ส่งมาหาเพื่อให้ช่วยเหลือภารกิจของหมู่บ้านโคโนฮะ อาจจะ
เป็นเพราะภารกิจในครั้งนี้คือช่วยเหลือซากุระ ผู้หญิงที่เขาเคยคิดจะฆ่าเมื่อครั้งอดีตตอนที่เขายังอยู่ในวังวนแห่ง
ความแค้น
นี่คือความรู้สึกผิด..
เมื่อหาเหตุผลได้ ชายหนุ่มก็รีบเร่งฝีเท้าแล้วตามจักระของอดีตเพื่อนร่วมทีมไป เขายังจำจักระเธอได้ และไม่
นานนัก เขาก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็วอยู่ในระยะไกลๆก่อนที่คนพวกนั้นจะหายไปจาก
สายตา
ซาสึเกะเองก็ไม่รอช้าเพราะรู้สึกถึงจักระของซากุระที่กำลังใกล้เข้ามาเช่นกัน
เมื่อมาถึงที่หมายเขาก็สังเกตเห็นว่าบริเวณรอบๆมีรอยแยกของดินและต้นไม้บางส่วนที่ล้มระเนระนาด
แต่ที่สะดุดตาเขาที่สุดคงเป็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังสลบสไสลอยู่โดยมีชายสวมหน้ากากประคองตัวไว้
สายตาของซาสึเกะมองไปยังบุคคลที่ดูจะเป็นตัวการใหญ่กำลังพูดคุยแกมออกคำสั่งให้นำตัวหญิงสาวไปขังไว้ที่ไหน
ซักแห่ง
“เอามันไปขังไว้ยังที่ลับ นังนี่เป็นเครื่องต่อรองชั้นดีของโคโนฮะ แถมยังเป็นอดีตลูกศิษย์ของไอ้คาคาชิ หึ!
เท่านี้หมู่บ้านก็อยู่ในกำมือฉันแล้ว!”
ซาสึเกะไม่รอที่จะให้ชายสวมหน้ากากได้พาตัวหญิงสาวไป เขากระโดดลงมาจากบนต้นไม้แล้วเดินตรงไปยัง
กลุ่มชายสวมหน้ากากด้วยท่าทางน่าเกรงขามก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ
“ส่งเธอมา
แล้วพวกแกจะมีชีวิตรอดกลับไป”
เมื่อเห็นว่าบุคคลที่เข้ามาขัดขวางเป็นใคร กลุ่มชายสวมหน้ากากก็ได้แต่ตื่นตกใจ ทำไมพวกเขาจะไม่รู้จักคน
ที่เป็นอดีตนินจาถอนตัวของโคโนฮะที่เคยทำเรื่องร้ายกาจมาก่อนคนนี้
“กะ แก อุจิวะ ซาสึเกะ!”
“รู้จักฉันด้วยงั้นหรือ”
เขาถามออกไปอย่างไร้อารมณ์และไม่ต้องการคำตอบ ชายหนุ่มกำลังจับจ้องไปยังชายสวมหน้ากากที่เป็น
ตัวการอย่างไม่วางตาจนทำให้ใบหน้าภายใต้หน้ากากนั่นถึงกับแสดงความกลัวออกมาเล็กน้อยแต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือ
โดยการเอ่ยประโยคอันแสนสิ้นคิดออกไป
“หึ มาก็ดีแล้วนี่
ไอ้ตัวปัญหาทั้งหลายจะได้หมดๆไปซักที ฆ่ามันซะ!”
เมื่อสิ้นเสียงคำสั่งการ เหล่าลูกสมุนที่เหลืออยู่พร้อมอาวุธครบมือก็พากันพุ่งเข้าใส่ชายที่กำลังชักดาบคุซา
นางิออกมา ซาสึเกะจึงรับแรงโจมตีนั้นด้วยสันดาบก่อนจะกระโดดหลบคมมีดเล่มยักษ์ของชายสวมหน้ากากคนหนึ่ง
ด้วยความคล่องแคล่ว หลังจากนั้นการโจมตีก็เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องจากบรรดาลูกสมุนจนซาสึเกะทำได้แต่ตั้งรับเพียง
อย่างเดียว
“ฮ่าๆๆ ไม่เห็นมันจะเก่งเหมือนที่เขาบอกกันมาเลยนี่หว่า คอยดูนะ ฉันจะให้เจ้าพวกนี้ตัดคอแกแล้วไปเสียบ
ประจานหน้าหมู่บ้านเลยดีไหม!?!”
ชายสวมหน้ากากที่เป็นตัวการเอ่ยออกมาด้วยความสะใจที่เห็นชายหนุ่มเอาแต่ตั้งรับท่าเดียว แต่ไม่นานนัก
เขาก็ต้องผงะเมื่ออยู่ๆเหล่าลูกสมุนของเขาก็กระเด็นออกมาทีละคนเพราะโดนโจมตีด้วยดาบคุซานางิ ดวงตาที่มี
เนตรวงแหวนและเนตรสังสาระมองไปยังร่างที่กำลังนอนบาดเจ็บสาหัสด้วยแววตาดูแคลน
การที่เขาเอาแต่ตั้งรับในช่วงแรกเพราะต้องการอ่านทางของฝ่ายศัตรูและวิชาที่ใช้ด้วยเนตรวงแหวน เมื่อจับ
ทางได้เขาจึงเริ่มที่จะโต้กลับด้วยดาบคู่กายโดยไม่ใช้คาถาใดๆมาเสริมทั้งสิ้น คนพวกนี้ยังอ่อนเกินไปที่เขาจะใช้
คาถาเข้าสู้
มนุษย์ทดลองอย่างนั้นสินะ
ควันสีขาวที่ลอยออกมาจากร่างของลูกสมุนชายสวมหน้ากากเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญที่ช่วยตอกย้ำข้อ
สันนิษฐานของเขาให้ชัดเจนขึ้น
“แกเป็นใคร?”
ซาสึเกะถามชายสวมหน้ากากที่กำลังตื่นตะลึงกับภาพที่เห็น ก่อนจะเคลื่อนฝีเท้าเข้าไปใกล้อย่างช้าๆราวกับ
ราชสีห์ที่กำลังรอตะครุบเหยื่อ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มผู้ที่กำจัดมนุษย์ทดลองของเขาหมดในพริบตาเดียวกำลังเล็งเป้า
หมายมาที่เขา เขาจึงดึงหญิงสาวเรือนผมสีชมพูที่กำลังหมดสติมาจากชายสวมหน้ากากอีกคนก่อนจะเหวี่ยงร่างของ
เธอไปหาชายหนุ่มพร้อมกับขว้างระเบิดควันเพื่ออำพรางตัว ซาสึเกะที่รับร่างของซากุระไว้ได้ทันพยายามจะมองหา
ชายสวมหน้ากากทั้งสองคนแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยเพราะพวกมันใช้จังหวะนั้นหลบหนีไปแล้ว
ขี้ขลาดกันเสียจริง!
แปะ แปะ แปะ
สายฝนเริ่มลงเม็ดหลังจากที่ท้องฟ้าขมุกขมัวมานานก่อนจะเริ่มตกแรงขึ้นเรื่อยๆ ซาสึเกะจึงใช้มือขวารวบ
ร่างของซากุระขึ้นพาดบ่าแล้วไปหาที่พักเพื่อหลบฝน ใช้เวลาไม่นานเขาก็เจอถ้ำเล็กๆที่ในอดีตตัวเขาที่ยังอยู่ทีมเจ็ด
เคยมาหลบฝนกับนารูโตะและซากุระในระหว่างทำภารกิจ แม้จะห่างจากหมู่บ้านไปนาน แต่เขาก็ไม่เคยลืมสถานที่
ต่างๆในแถบหมู่บ้านโคโนฮะซักที่เดียว เพราะมันเป็นความทรงจำที่ดีของเขาเหมือนกัน
เมื่อเข้ามายังภายในถ้ำ เขาก็วางร่างของหญิงสาวไว้กับพื้นแล้วพาตัวเองมานั่งพิงผนังถ้ำอยู่ไม่ไกล ชาย
หนุ่มมองไปยังร่างที่หมดสติด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกความหมายอะไร เขาเองก็ไม่ได้พบเธอมาสองปีกว่าแล้วตั้งแต่
เขาตัดสินใจที่จะเดินทางไปไถ่บาปหลังจากจบเหตุการณ์สงครามโลกนินจาครั้งที่สี่ เขาตั้งใจว่าจะเดินทางไปเรื่อยๆ
เพื่อออกไปดูโลกภายนอกว่าเป็นอย่างไร ตอนนั้นซากุระเองก็อยากที่จะติดตามเขามาแต่ชายหนุ่มไม่ต้องการให้เธอ
มาลำบากไปกับเขาด้วย เธอเป็นนินจาแพทย์ที่เก่งฉกาจ เธอจึงสมควรอยู่ที่หมู่บ้านดีกว่าเดินทางไปกับเขา แต่ถึง
อย่างนั้น
เขาเองก็ได้ให้คำสัญญาไว้กับเธอเมื่อเห็นใบหน้าที่แสดงความตัดพ้อออกมา
ซาสึเกะเองก็รู้มาตลอดว่าเธอคิดอย่างไรกับเขา เขารู้ว่าเธอนั้นชอบเขามาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้แต่ชายหนุ่ม
ก็ไม่ได้ตอบรับความรู้สึกนั่นเพราะว่าในตอนแรกๆเขายังคงคิดถึงแต่เรื่องความแค้นจนไม่สนใจเรื่องรักๆใคร่ๆเท่าไร
นัก แต่พอหลังจากความแค้นได้ถูกชำระลงไปแล้วเขาก็ยังไม่สามารถเปิดใจรับเธอได้อยู่ดี เขาคิดว่ามันคงไม่สมควร
ไม่ใช่ว่าเธอไม่สมควร แต่คนอย่างเขาไม่สมควรจะมีความรัก
ไม่ว่าจะกับเธอหรือกับใคร
เวลาผ่านไปเนิ่นนานแต่สายฝนก็ยังคงไม่หยุดตก ร่างที่นอนหมดสติไปนานก็เริ่มรู้สึกตัวเพราะฤทธิ์ยาเริ่ม
คลาย เปลือกตาของเธอค่อยๆขยับขึ้นมาก่อนดวงตาสีมรกตจะหันไปมองรอบๆด้วยความมึนงง สองมือน้อยๆค่อยๆ
ยันร่างตัวเองขึ้นมาจากพื้นก่อนจะยกขึ้นมาตบหัวตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติกลับมา แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็พบกับ
บุคคลที่เธอเฝ้ารอมานานแสนนาน รอวันที่เขาจะกลับมายังหมู่บ้าน รอวันที่เขาจะกลับมารับเธอตามสัญญา
รอ...ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าวันนั้นมันจะมาถึงเมื่อไร
“ซะ ซาสึเกะคุง!”
ดวงตาสีมรกตมองไปยังชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำเงินด้วยความดีใจและโหยหา ร่างกายของเธอขยับจะไปหา
เขาตามสัญชาตญาณแต่ก็ชะงักไว้ เธอกำลังกลัว...กลัวว่านี่จะเป็นเพียงแค่ความฝัน กลัวว่าถ้าเข้าไปแล้วจะสัมผัส
กับความว่างเปล่า เธอกลัว...
“ฉันกำลังฝันอีกแล้วหรือ...”
“เธอไม่ได้ฝันไปหรอก ซากุระ” ชายหนุ่มตอบกลับมาเมื่อเห็นแววตาอันเศร้าสร้อยของเธอ คำพูดนั้นของเขา
เป็นหลักฐานอย่างดีว่านี่ไม่ใช่ความฝันอย่างแน่นอน
“จะ จริงหรือ? ซาสึเกะคุง นาย...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!” ถามออกไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ซากุระพยายามคุมสติ
ตัวเองไม่ให้กระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้ หญิงสาวจึงนั่งลงกอดเข่าแล้วมองไปยังเขาอย่างไม่วางตา เธอไม่อยากละ
สายตาไปเพราะกลัวว่าภาพนี้จะหายไปเหมือนกับความฝันครั้งก่อน
“ฉันมีภารกิจที่ต้องทำแถวๆหมู่บ้านน่ะ แล้วพอดีกับที่อาจารย์คาคาชิส่งสาส์นมาให้ช่วยเหลือเธอ ฉันจึงมา
อยู่ที่นี่ยังไงล่ะ”
“นาย...มาช่วยฉันงั้นหรือ?” ซากุระถามย้ำ แต่ซาสึเกะก็ไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มออกมาบางๆให้กับหญิง
สาวแล้วเปลี่ยนบทสนทนา
“เธอสบายดีนะ?”
“อะ อื้อ แล้วนายล่ะ?”
“...ก็ดี” ถึงคำตอบจะสั้นและไม่มีอะไรน่าสนใจแต่ก็ทำให้ซากุระยิ้มกว้างออกมา นัยน์ตาสีมรกตมีม่านน้ำตา
บางๆเมื่อมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้า
เธอคิดถึงเขา...คิดถึงมากจริงๆ
....................................................
หลังจากไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบมาพอสมควร ซากุระก็เริ่มจะเงียบ เพราะเธอถามเขาไปหมดแล้ว แถมยังเป็น
เธอเสียส่วนใหญ่ที่ตั้งคำถาม ซาสึเกะก็ยังเป็นซาสึเกะ เขายังคงเป็นคนเคร่งขรึมและพูดน้อยเหมือนเดิม แต่ถึงอย่าง
นั้น ซากุระก็ดีใจมากที่ได้พบเขาอีกครั้ง หัวใจของหญิงสาวกำลังกลับมาพองโตอีกครั้งหลังจากที่มันเหี่ยวเฉาไปนาน
หลายปี
“ซากุระ...”
“หือ?”
“เธอยัง...ชอบฉันอยู่อีกหรือ?” คำถามที่ฟังดูเรียบๆแต่กลับกระตุกหัวใจดวงน้อยของเธอให้วูบไหวอย่างน่า
ประหลาด
ใบหน้าของหญิงสาวขึ้นสีแดงจัด
“อะ เอ่อ...นายก็รู้อยู่แล้วนี่”
“ทำไมล่ะ ฉันทำไม่ดีกับเธอตั้งเยอะ ...แต่เธอก็ยังชอบฉันงั้นหรือ”
คำถามย้ำของเขาทำให้เธอคิดหนักที่จะตอบ
เขาเล่นยิงคำถามมาแบบนี้ทำเอาเธอตั้งรับไม่ทันเอาเสียเลย
“ซาสึเกะคุง...ผู้หญิงน่ะ
เมื่อได้รักไปแล้วก็ไม่สามารถเลิกรักหรือเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นได้ง่ายๆหรอกนะ ”
“...”
ความเงียบที่ส่งกลับทำให้ซากุระใจแป้วไม่น้อย เธอหลุบตาลงต่ำเพราะไม่สามารถมองเขาไปได้อีกต่อไป
เขาจะหาว่าเธอเพ้อเจ้อหรือเปล่า
หรือเขากำลังสมเพชที่เธอยึดติดกับเขามากถึงขนาดนี้
“ซากุระ...”
เขาเรียกชื่อเธอหลังจากเงียบไปนาน
ดวงตาสองสีมองไปยังเธอด้วยความจริงจังจนเธอรู้สึกประหม่า
“อะ อะไรงั้นเหรอ”
“ขอโอกาส...ให้ฉันได้ไหม” ประโยคนี้ของเขาทำให้เธอถึงกับเบิกตากว้าง เธอไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
แต่เมื่อได้สบตาที่มองมาอย่างจริงจัง ก็ทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น
“โอกาส?”
“ฮื่อ...ฉันอยากจะชดเชยความผิดที่เคยทำกับเธอ
เธอจะให้โอกาสฉันได้เริ่มต้นใหม่หรือเปล่า”
เขาขยายคำพูดของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนอีกครั้ง ซากุระนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบรับเขาอย่าง
ตะกุกตะกักเพราะตื่นเต้น
“...ดะ ได้สิ ฉันให้โอกาสนายเสมอนั่นแหละ”
หญิงสาวเอื้อมมือไปหมายจะกอดเขาแต่ก็ยั้งมือเอาไว้
เธอไม่เหมือนตอนเด็กๆที่มีความกล้าขนาดนั้น ซาสึเกะเองก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร
เขาเพียงแค่มองไปยังดวงตาสีมรกตของหญิงสาว
สายตาที่แน่นิ่งนั่นทำเอาซากุระถึงกับหน้าแดงซ่านด้วยความเก้อเขิน เธอจึงหลบสายตาเขาแล้วมองไปที่พื้นแทน
ซาสึเกะยิ้มออกมาบางๆก่อนจะหันไปมองสายฝนที่พัดเอาความหนาวเย็นมาให้ ทว่าเขากลับรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะเหตุใด
..............................................................
ภายในห้องทำงานของบุคคลระดับสูงของหน่วยลับ มีชายวัยกลางคนที่เพิ่งกลับมาจากการลักพาตัวนินจาแพทย์หญิงฮารุโนะ ซากุระ กำลังนั่งปรึกษากับลูกน้องคนสนิทอย่างเคร่งเครียด ‘สึมิกิ คิโด’ คือชายผู้มีผมสีดอกเลา ใบหน้าตอบของเขามีริ้วรอยแห่งวัยขึ้นให้เห็น ดวงตาที่ดูเจ้าเล่ห์นั้นมองไปยังลูกน้องคนสนิทก่อนจะเอ่ยคำพูดขึ้น
“ตอนนี้พวกไอ้คาคาชิคงกำลังสงสัยฉันแล้ว เร็วๆนี้มันคงบอกพวกระดับสูงให้ตรวจสอบฉันแน่นอน เพราะ
ฉะนั้น...ในระหว่างที่ฉันถูกจับตามอง
แกต้องคอยสานต่องานให้ฉันนะมากิเระ”
“แล้วอย่างนี้ผมจะไม่โดนสงสัยไปด้วยหรือครับ?”
“ไม่หรอก
แกไม่ได้ออกไปล่าตัวนังเด็กนั่นกับฉัน พวกมันคงปล่อยให้แกดูแลศูนย์วิจัยเหมือนเดิม”
“ถ้าอย่างนั้น
ผมก็จะพัฒนามนุษย์ทดลองให้มีประสิทธิภาพที่สุดครับ”
“ดี แล้วก็อีกอย่าง ฉันอยากให้แกพัฒนาโคลนนิ่งไอ้อุจิวะนั่นออกมาให้ดีที่สุด ทั้งจักระ ทั้งเนตรวงแหวน ฉัน
มีแผนจะส่งมันออกมาป่วนอีกครั้ง หึ มันเล่นฉันไว้ซะแสบ
จะเอาให้มันไม่มีที่ยืนในหมู่บ้านเลยทีเดียว”
“ได้ครับท่านคิโด
แล้วนังนินจาแพทย์นั่นล่ะครับ ท่านจะทำยังไงต่อไป”
“ช่วงนี้คงต้องปล่อยมันไปก่อน แต่ไม่นานนักหรอก ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมันมาแย่งงบส่วนที่จะเป็น
ของหน่วยลับไปหรอก”
“ถ้าการทดลองมีความคืบหน้ายังไง ผมจะรายงานท่านอีกทีนะครับ” มากิเระมองไปยังผู้เป็นนายของตน
ด้วยแววตานึกสนุก เขาเป็นคนประเภทชอบทดลองอะไรที่มันผิดหลักศีลธรรม การได้ทำอะไรที่ท้าทาย มันช่าง
กระตุ้นให้เลือดในตัวรู้สึกบ้าคลั่งอย่างรุนแรง จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะอยู่รวมกับคิโดได้ ความร้าย ความชั่ว
เป็นดั่งตัวเชื่อมให้พวกเขามาพบเจอกัน
ลับหลังจากมากิเระออกไป คิโดก็เดินไปยังโต๊ะทำงานแล้วเปิดดูบันทึกโคโนฮะก่อนจะพลิกไปยังหน้าประวัติ
ของอดีตนินจาถอนตัวคนหนึ่ง คิโดไล่สายตาอ่านไปเรื่อยๆจนไปสะดุดกับรายชื่อของอดีตทีมเจ็ดที่มีอาจารย์ที่
ปรึกษาเป็นคาคาชิ สายตาเจ้าเล่ห์นั่นมองไปยังภาพถ่ายที่มีครูและลูกศิษย์ ซึ่งประกอบด้วยคาคาชิ นารูโตะ
ซาสึเกะ และซากุระ ชายวัยกลางคนดูภาพนั้นอยู่นานก่อนจะเผยรอยยิ้มที่แสดงความชั่วร้ายออกมาอย่างเต็มพิกัด
ดวงตาจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินในรูปอย่างอาฆาตเคียดแค้น
“อุจิวะ ซาสึเกะ
แกกับฉันจะต้องได้เห็นดีกัน!”
.........................................................
บริเวณป่าใกล้ๆกับหมู่บ้าน มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนสนทนากันอยู่หลังจากที่ทั้งคู่เดินทางออกจากถ้ำ
ที่ฝนหยุดตก
“อย่าลืมนะซากุระ
ระวังชายคนที่ชื่อคิโดไว้ด้วย เขาเป็นบุคคลที่ฉันกำลังสงสัย”
“ฮื่อ
ฉันจะระวังตัวเอาไว้ แล้วนายจะไปหาอาจารย์คาคาชิเลยหรือเปล่า?”
“ยังหรอก
ฉันจะกลับไปทำภารกิจที่ค้างไว้ให้เสร็จก่อน”
“ถ้าอย่างนั้น...ไว้เจอกันที่หมู่บ้านนะ” ซากุระว่าพลางยิ้มสดใสให้กับชายหนุ่ม เขาเองก็มองเธอด้วยแววตา
อ่อนโยนเช่นกัน
“อืม...ระวังตัวด้วย
อย่าออกไปไหนคนเดียวล่ะ”
“เข้าใจแล้ว เธอก็รักษาตัวด้วยนะ บ๊ายบายจ้ะ” ซากุระบอกลาชายหนุ่มก่อนหมุนตัวแล้วออกเดินเพื่อจะกลับ
เข้าไปยังหมู่บ้าน
แต่มือคู่ใหญ่ของเขากลับรั้งแขนเธอไว้แล้วดึงตัวหญิงสาวเขามาซุกไปกับอกแข็งแกร่ง
“ซะ ซาสึเกะคุง!” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจปนประหลาดใจในการกระทำของเขา สองมือของเธอยัง
แนบชิดอยู่ข้างลำตัว เธอไม่ได้กอดเขาตอบเพราะกำลังงุนงงกับท่าทีของร่างสูงตรงหน้าผ่านไปหลายนาทีกว่า
ซาสึเกะจะผละร่างเล็กออกจากอ้อมกอด ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยซึ่งตรงกันข้ามกับซากุระที่ใบหน้ากำลังจะ
กลายเป็นลูกมะเขือเทศสุก
“ฉันไปก่อนนะ” เมื่อพูดจบ ชายหนุ่มก็พาตัวเองหายเข้าไปในป่าด้วยความรวดเร็ว เหลือเพียงหญิงสาวที่ยัง
ยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่ซาสึเกะกอดเธอ
“ตะ ตาบ้าเอ้ย!” ซากุระเอ่ยออกมาอย่างเขินอาย แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ดูเหมือนว่าชีวิตของเธอกำลังจะเริ่มเข้าที่เข้าทางกับเขาบ้างแล้ว ดวงตาสีมรกตมองเข้าไปภายในป่าที่เขาหายเข้าไป
อีกครั้งก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับไปยังหมู่บ้าน
.........................................................................
Ps.เอาตอนที่ห้ามาฝากแล้วค่าาา ! อันที่จริงว่าจะเอาลงตั้งแต่เมื่อวานแล้วดันเจอหลุดสปอยล์ของ Naruto Gaiden 700+5 ซะก่อน(แก้ตัว!) ฮ่าๆๆ ยาวเลยทีนี้ แบบว่ามันอึดอัดมานานกับดราม่าครอบครัวนี้ พอได้อ่านฉบับเต็มก็โล่งใจไปเปราะนึง อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ไข่แล้วทิ้ง และอิเกะเป็นพระเอกมว๊ากกก!(ขอวิบัติแปบ) ยอมเสียสละความสุขส่วนตัวไปสืบหาความจริง แต่มันนานไปเฮ้ย! ลุ้นตอนหน้าที่อาจจะได้เห็นกันพร้อมหน้าพ่อ แม่ ลูก(ในช่วงวิกฤตน่ะนะ) เอ้า ! เมาท์เรื่องไกเด็นซะงั้น ฮ่าๆๆ
Ps2.เป็นไงบ้างคะสำหรับตอนนี้ หวังว่าจะเป็นตอนที่เรียกแม่ยก SasuSaku กลับมาเหมือนเดิมนะคะ! แต่ก็นะ อิเกะแบบว่า นี่ขนาดมันยังไม่ได้รักซากุระอย่างเต็มหัวใจนะ มันก็จะจูบเขาละ ไม่พอแถมด้วยกอดอีก! นี่ถ้ามันรักแบบเต็มๆคงไม่ทำมากกว่านี้เรอะ ! ฮ่าๆๆ พิมพ์เยอะละ งั้นเจอกันตอนหน้าค่ะ จุ๊บๆ ^^
ความคิดเห็น