คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : Chapter 37 : เรื่องสำคัญ
Chapter 37
เรื่องสำคัญ
“ซาสึเกะคุง”
ซากุระดึงชายเสื้อคลุมของเขาเอาไว้หลังจากที่ทั้งคู่เดินทางมาถึงหมู่บ้านทาคิหรือเรียกอีกชื่อหนึ่งก็คือหมู่บ้านแห่งน้ำตก เขาหันมาหาเธอที่สีหน้าดูมีเลือดฝาดขึ้นหลังจากเกิดอาการหน้ามืดเมื่อไม่มีชั่วโมงก่อน
“ยังรู้สึกไม่ดีอยู่หรือ”
“ปะ เปล่าหรอก คือว่าฉัน...” ซากุระยังคงอ้ำอึ้งไม่กล้าบอกเรื่องที่เธออาจจะตั้งครรภ์ออกไป บางทีเธอควรจะไปเช็คให้แน่ใจก่อนแล้วค่อยบอกเขาน่าจะดีกว่า “ฉัน...ขอไปเข้าห้องน้ำแปบนึงนะ”
“ให้ไปด้วยหรือเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก ฉันไปแปบเดียว เธอรออยู่ที่นี่แหละ”
เธอบอกเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปในย่านชุมชนของหมู่บ้านทาคิ ทิ้งให้ซาสึเกะยืนมองตามไปด้วยความสงสัย
ซากุระเดินมาหยุดที่สถานพยาบาลขนาดเล็กของหมู่บ้าน เธอยืนลังเลอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป เจ้าหน้าที่สาวที่ประจำการอยู่ละความสนใจจากแฟ้มข้อมูลแล้วหันไปมองที่ประตูเมื่อมีใครบางคนเดินเข้ามา ไม่นานเธอก็เบิกตากว้างเพราะคาดไม่ถึงว่าจะเป็นนินจาแพทย์คนดังของโคโนฮะ
“อ๊ะ คุณซากุระ! ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”
“สวัสดีค่ะคุณชิโอริ”
“ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าคะ”
เจ้าหน้าที่สาวถามเธออย่างสงสัย ปกติแล้วถ้าจะมีนินจาแพทย์จากโคโนฮะมาตรวจเยี่ยมหมู่บ้านใกล้เคียงมักจะมีการส่งข่าวสารมาก่อนล่วงหน้าเสมอ ซากุระทำได้เพียงแค่ยิ้มให้บางๆก่อนจะบอกจุดประสงค์ในการมาของเธอ
“ฉัน...อยากจะได้ที่ตรวจครรภ์น่ะค่ะ”
………………………………………….
ซาสึเกะกำลังยืนรอซากุระอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เขามองไปยังกลุ่มชาวบ้านที่ออกมาเดินจับจ่ายใช้สอยกันอยู่เต็มถนน ซากุระหายไปเข้าห้องน้ำนานพอสมควร แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาออกไปตามก็มีอะไรบางอย่างวิ่งชนเข้าที่ต้นขาด้านหลังของเขาอย่างแรง เมื่อหันไปมองก็เจอเด็กผู้หญิงวัยประมาณห้าขวบคนหนึ่งกำลังยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองป้อยๆด้วยความเจ็บราวกับวิ่งชนต้นไม้
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ฮ๊า!”
เด็กหญิงไม่ตอบอะไรแต่ดวงตาสีน้ำตาลกลับเบิกกว้างขึ้นเมื่อมองไปยังชายคนหนึ่งที่กำลังวิ่งเข้ามาตรงจุดที่เขายืนอยู่ เด็กหญิงจึงเปิดเสื้อคลุมสีดำของเขาขึ้นพร้อมกับมุดตัวเข้าไปซ่อนอยู่ทางด้านหลัง
“ยูคาริ ออกมานี่นะ!”
ชายผู้มีดวงตาสีน้ำตาลเฉกเช่นเดียวกับเด็กหญิงที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมยืนเท้าสะเอวด้วยความเหนื่อยหอบ เขาวิ่งตามลูกสาวตัวแสบมาตลอดทางโดยไม่ได้พักหายใจสักนิด
“ยูคาริไม่ได้อยู่ที่นี่ ไปหาที่อื่นซะเถอะ!”
เสียงเล็กๆดังมาจากด้านหลังของซาสึเกะ ชายผู้เป็นพ่อหันไปมองร่างสูงที่เป็นกลายเป็นที่กำบังของลูกสาวก่อนจะกระซิบปากเปล่าอย่างร้องขออะไรบางอย่าง ซาสึเกะพยักหน้าตอบรับเล็กน้อยก่อนที่คนเป็นพ่อจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“งั้นเหรอ ถ้าไม่ได้อยู่ที่นี่ก็แล้วไป”
เสียงฝีเท้าที่เคลื่อนออกไปทำให้เด็กหญิงที่ยังคงซ่อนตัวอยู่เริ่มขยุกขยิก เสียงเล็กๆจึงเอ่ยถามซาสึเกะอย่างไม่แน่ใจ
“นี่พี่ชาย เจ้าพ่อบ้านั่นออกไปหรือยัง”
“อืม ไปแล้ว”
เมื่อเด็กหญิงได้ยินเช่นนั้นจึงยอมเผยตัวออกมาจากเสื้อคลุมของซาสึเกะ แต่ก็มีฝ่ามือใหญ่เข้ามาจับแขนเล็กๆนั่นไว้อย่างรวดเร็ว ซึ่งส่งผลให้เด็กหญิงดีดดิ้นไปมาแต่ก็ไม่อาจหลุดจากการเกาะกุมของคนเป็นพ่อไปได้
“ฮื่อ พ่อปล่อยหนูนะ!”
“อย่าดื้อสิ ที่พ่อไม่อนุญาตให้ลูกออกไปเล่นในป่าเพราะพ่อเป็นห่วงลูกนะยูคาริ!”
“พ่อเนี่ยทำตัวน่ารำคาญที่สุด!”
เด็กหญิงหยุดดิ้นก่อนจะทำสีหน้าปั้นปึงด้วยความโกรธตามประสาเด็ก เธอสะบัดหน้าหนีพ่อตัวเองมาทางซาสึเกะ แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าร่างสูงที่เธอใช้เป็นเกาะกำบังก็รวมหัวกับพ่อหลอกเธอด้วยเหมือนกันจึงสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นอีกครั้งคล้ายกับโกรธคูณสองเข้าไปอีก
“โธ่ พ่อขอโทษ งั้นเราไปรับแม่แล้วไปกินไอศกรีมกันนะ”
“หึ ก็ได้” เมื่อได้ยินเช่นนั้นคนเป็นพ่อก็ระบายยิ้มออกมาที่ง้อลูกสาวได้สำเร็จ เขาย่อตัวลงก่อนจะหันทิศทางไปจุดที่ลูกสาวตัวน้อยยืนอยู่
“มา ขี่หลังพ่อไหม”
เด็กหญิงเลิกเชิดหน้าเชิดตาก่อนจะกระโดดขึ้นหลังบิดาของตัวเองอย่างเต็มกำลังจนคนรับน้ำหนักแทบจะล้ม ถึงกระนั้นสีหน้าของเขาก็ยังแสดงความเอ็นดูลูกสาวตนเอง เขาหันมาซาสึเกะด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
“ขอโทษด้วยนะครับที่ลูกสาวของผมทำเรื่องเสียมารยาท เอ้า ยูคาริ ขอโทษพี่เขาด้วย”
“ขอโทษค่าพี่ชาย”
“อือ ไม่เป็นไร”
“ถ้างั้นบ๊ายบายนะคะ”
เด็กหญิงโบกมือลาซาสึเกะด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนสองพ่อลูกจะเคลื่อนตัวออกไป ซาสึเกะยังคงมองตามไปจนสุดสายตาด้วยความนิ่งงันทว่าในใจกำลังคิดอะไรหลายอย่าง ถ้าหากว่าเขามีลูกสาวล่ะก็...
“ซาสึเกะคุง”
เสียงเรียกชื่อของเขาจากทางด้านหลังทำให้ความคิดประหลาดในหัวสมองหยุดลง เขาเดินเข้าหาซากุระที่กลับมาพร้อมสีหน้าแจ่มใสมากกว่าเดิมแล้วถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
“มาแล้วหรือ ทำไมไปนานนักล่ะ”
“ขอโทษที พอดีฉันแวะไปทำธุระมานิดหน่อย”
“อย่าหายไปนานๆอีกนะ ถ้าไปเป็นลมหน้ามืดขึ้นมาจะทำยังไง ที่นี่ไม่ใช่หมู่บ้านโคโนฮะที่จะมีคนรู้จักเธอเต็มไปหมด”
คำบ่นอันแสนยาวเหยียดของเขาทำให้ซากุระหลุดขำออกมาเล็กน้อย แต่ยิ่งทำให้ซาสึเกะทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมากกว่าเดิม
“ฉันไม่ตลก”
“จ้าๆฉันขอโทษ”
ซาสึเกะไม่ตอบอะไรนอกจากหมุนตัวเดินไปยังย่านชุมชนของหมู่บ้านทาคิ ซากุระจึงพาร่างตัวเองไปเดินอยู่เคียงข้างเขา “นี่เธอจะไปไหนหรือ”
“หาโรงแรม เราจะค้างที่นี่ก่อน เธอควรพัก”
“ค้างก็ได้ เพราะฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกเธอเหมือนกัน”
“เรื่องอะไร”
เมื่อได้ยินคำว่า ‘ สำคัญ ’ เขาก็หยุดฝีเท้าลงทันทีก่อนดวงตาสองสีจะหันมามองคนข้างตัวที่กำลังปั้นหน้ายิ้มราวกับมีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้น
“จะบอกก็ได้ถ้าเธอยอมมาออกเดทกับฉันก่อน”
……………………………………………..
ซากุระยืนมองน้ำตกสูงตระหง่านที่ตั้งอยู่ในป่าใหญ่ซึ่งเป็นสถานที่อันสำคัญและเป็นต้นกำเนิดชื่อตั้งของหมู่บ้านทาคิ ที่แปลว่า ‘น้ำตก’
“ตกลงว่ามีเรื่องอะไร”
เสียงเย็นๆของคนใจร้อนที่บังคับให้เธอบอกเรื่องสำคัญตั้งแต่เอาสัมภาระไปเก็บที่โรงเเรมจนกระทั่งเดินทางมาถึงน้ำตกก็ยังไม่หยุดทำสีหน้าเคร่งเครียด
“นี่เรามาเดทกันนะ ทำสีหน้าให้มันดีๆหน่อยสิ”
“เดินทางมาด้วยกันไม่เรียกว่าเดทหรือไง”
“บ้า! ไม่มีความโรแมนติกเลยนะเธอเนี่ย”
ซากุระอดที่จะบ่นไม่ได้ แต่ซาสึเกะก็ไม่ได้สนใจอะไร ดวงตาสองสีหันมามองเธออย่างคาดคั้นอีกครั้ง
“จะบอกได้หรือยัง”
ซากุระสูดลมหายใจเข้าอีกครั้งแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอย่างจริงจังก่อนจะบอกเรื่อง ‘สำคัญ’ ที่เขาต้องการจะรู้ออกไป
“ฉัน...ท้องได้สองเดือนแล้วนะ”
เมื่อพูดจบซากุระก็มองปฏิกิริยาของเขาอย่างใจจดใจจ่อก่อนจะเห็นว่าดวงตาสองสีนั่นเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ ส่วนริมฝีปากก็ยังคงปิดสนิทโดยไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา
“ซาสึเกะคุง...พูดอะไรบ้างสิ”
ซาสึเกะยังคงนิ่งค้างเป็นหินอยู่แบบนั้นจนซากุระต้องยื่นมือไปแตะที่แก้มของเขาเบาๆ ทว่ามือขวาของเขากลับคว้าหมับเข้าที่มือของเธอแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ขาดห้วง
“เธอ...ท้อง ?!”
“อื้อ เรากำลังจะมีลูกยังไงล่ะ”
เธอบอกพลางยิ้มออกมาให้กับอาการช็อกของซาสึเกะ ไม่นานร่างของเธอก็ถูกดึงเข้าไปกอดไว้แน่นจนซากุระสัมผัสได้ถึงหัวใจของเขาที่กำลังเตันระรัวอย่างคนตื่นเต้น
“ฉัน...กำลังจะเป็นพ่อใช่ไหม”
ซาสึเกะถามทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังถามออกไปเพราะคุมสติไม่ค่อยอยู่ กลายเป็นว่าตอนนี้เธอกลับเป็นฝ่ายที่ต้องปลอบใจซาสึเกะแทนเสียแล้วเนื่องจากคุณพ่อมือใหม่ยังคงทำอะไรไม่ถูก เธอลูบแผ่นหลังเขาช้าๆก่อนจะตอบคำถามเพื่อให้เขาได้มั่นใจอีกครั้ง
“ใช่ เพราะฉะนั้นอุจิวะไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวอีกต่อไปแล้วล่ะ”
……………………………………...
หลังจากที่รู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ซาสึเกะก็เอาแต่ง่วนอยู่กับแผนที่การเดินทาง คิ้วของเขาขมวดมุ่นจนแทบจะผูกกันเป็นโบว์ได้ ซากุระที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จจึงเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย
“เธอกำลังทำอะไรอยู่หรือ”
“เปลี่ยนแผนการเดินทางนิดหน่อย”
คำว่านิดหน่อยของเขาคงจะใช้ไม่ได้แล้วเมื่อซากุระชะโงกหน้าไปดูบนแผนที่ของซาสึเกะที่มีรอยขีดฆ่าและสัญลักษณ์เส้นทางอันตรายต่างๆ นอกจากนี้ยังจดอะไรยิบย่อยเต็มหน้ากระดาษ
“ทำไมถึงต้องเปลี่ยนล่ะ”
“ฉันต้องการกลับโคโนฮะให้เร็วที่สุด เธอท้องอยู่แบบนี้ฉันไม่อยากไปในที่ ๆเป็นอันตราย”
เขาตอบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง แต่นั่นทำให้ซากุระต้องหลุดยิ้มออกมาอีกครั้งกับความขี้กังวลซึ่งเป็นนิสัยใหม่ที่ถือกำเนิดขึ้นมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหลังจากรู้ว่าเธอท้อง
“นี่ที่รัก ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอนะ แล้วก็เชื่อว่าลูกของเราก็ไม่ใช่เด็กอ่อนแอเช่นกัน”
“แต่...”
“อย่ากังวลไปนักเลย แค่มีเธออยู่ฉันก็ไม่กลัวอะไรหรอกนะ”
ซากุระตอบไปตามความจริง เธอเชื่อว่าเด็กในท้องจะต้องแข็งแกร่งเหมือนเธอและซาสึเกะ แต่ถึงอย่างนั้นสีหน้าของคนที่เป็นทั้งสามีและเป็นพ่อก็ยังกังวลอยู่ดี มือข้างขวาวางดินสอลงก่อนจะเปลี่ยนมาลูบหน้าท้องที่นูนขึ้นมานิดหน่อยพร้อมกับถามในสิ่งที่อยากรู้ออกไป
“เราจะรู้ได้เมื่อไรว่าเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“อืม...ประมาณสิบสองสัปดาห์เป็นต้นไป”
“ตอนนี้เธอท้องได้แปดสัปดาห์ งั้นก็เหลืออีกประมาณสี่สัปดาห์ นานเหมือนกันนะ”
“แล้วซาสึเกะคุงอยากได้ลูกผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”
ซากุระเป็นฝ่ายถามบ้าง เธออยากรู้ว่าซาสึเกะจะตอบแบบไหน ถ้าให้เดาเขาคงอยากได้ผู้ชายเพื่อสืบทอดตระกูลอุจิวะต่อไป แต่ที่แน่ๆไม่ว่าจะเพศไหนเด็กคนนี้จะต้องได้รับเนตรวงแหวนอย่างแน่นอนเพราะซาสึเกะถือว่าสายเลือดอุจิวะโดยตรง
“...ผู้หญิง”
คำตอบเหนือความคาดหมายของเขาทำให้ซากุระถึงกับเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความแปลกใจ เธอไม่สามารถจินตนาการถึงภาพซาสึเกะกับเด็กผู้หญิงได้เลยสักนิดเพราะด้วยนิสัยหลายๆอย่างของเขาที่ติดจะเย็นชาไปเสียมาก
“หืม เพราะอะไร”
“เธอคิดว่าฉันจะอยากได้ร่างโคลนของตัวเองไปทำไม”
ซาสึเกะบอกอย่างจริงจังเพราะเขาเองก็ไม่ได้ชอบตัวเองเท่าไรนัก และถ้าต้องมาเห็นเด็กที่ถอดแบบมาจากตัวเองมันจะต้องมีนิสัยรักแรงเกลียดแรงเหมือนคนส่วนใหญ่ในตระกูลรวมถึงเขาด้วยแน่ๆ แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว!
“ฮะๆ ฉันว่าเธอตอนเด็กๆออกจะน่ารัก”
“ไม่ว่ายังไงเด็กคนนี้ก็ต้องเป็นผู้หญิง...ฉันมั่นใจ!”
ซาสึเกะบอกทิ้งท้ายก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้แล้วตรงไปยังห้องน้ำ แต่ก็มิวายเอียงคอมาสั่งเธอเสียงดุผิดกับคนไร้สติเมื่อตอนเย็นลิบลับ
“เธอน่ะรีบนอนซะ! ลูกคงง่วงแล้ว”
……………………………………………….
-TO BE CONTINUED-
PS1. น้องดะมาแล้นนน หลังจากปล่อยให้รอมาสองปี 555+ แต่ตามแบบฉบับสองคนนี้คิดว่าไม่ค่อยจะหวานหรอก ทั้งคู่น่าจะโฟกัสเรื่องลูกมากกว่า
PS2.ความจริงคือเขียนหวานๆไม่ค่อยเป็นแล้ว สมองตันไปหมด จุดๆนี้เขียนบู๊ยังง่ายกว่าง่ะ
PS3. เรียนจบแล้วนะเต็ง เพราะฉะนั้นจะกลับมาอัพและคงจบไม่เกินมิถุนานี่แหละ(คาดการณ์นะ) ขอบคุณที่ยังติดตามแม้จะไม่ค่อยอัพเลย 555+
ความคิดเห็น