"Get Up" มือกราฟ หวังจ๊าบในวงการ

ลำดับตอนที่ #1 : ก้าวแรกสู่ศิลปะกับทรงจำที่เจ็บ

ตอนนั้นเป็นเวลา 4 ทุ่มแล้วในเมืองแห่ง Phillie ผมเตรียมสีสเปรย์ที่สั่งซื้อมาทางอินเตอร์เน็ตที่มีราคาแพง หน้ากากเพื่อไม่ให้ผมสลบเมื่อสูดสีมากไป หนังสือพิมพ์เพื่อไปทำอักษรเหลี่ยม และหนังสือออกแบบของผมที่คิดลายไว้นานมาก

ผมนั่งรถไฟฟ้าไปสถานที่รวมกลุ่มชาวฮิปฮอบนั่นก็คือ “โรงงาน”   ท่ามกลางเสียงกระฮึ่มของเพลงฮิปฮอป สาวๆที่แต่งตัวยั่วยวนชายมากมาย และการเต้นของบีบอย-บีเกิรล์  โรงงานนั้นจึงเป็นสวรรค์สำหรับมือกราฟอย่างผม เพราะที่นี้จะมีศิลปินรุ่นใหญ่ที่ผ่านประสบการณ์มาเยอะ พร้อมทั้งข้อมูลการเดินทางของตำรวจว่าจะผ่านที่เราเล็งไว้หรือไม่ แต่ว่าหลายคนนั้นคงไม่อยากที่จะแบ่งประสบการณ์ง่ายๆหรอก จึงต้องมีข้อแลกเปลี่ยน เช่น เงิน ผู้หญิง รถ ข้อมูล เป็นต้น

“ว่าไงๆ” เพื่อนผมทักทันทีที่เจอหน้าผม

“ก็เรื่อยๆ เห้ยไอเกมเด๋วจะไปบอมละ ไปด้วยไหม” ผมถามโดยหวังคำปฏิเสษ

“ไม่ล่ะ ไม่ค่อยว่าง”

“เหล่หญิงล่ะดิ” ผมลองหยอกไปเล่นๆ

“พอเลย ไปบอมเลยไป๊”

       ผมพยักหน้าให้เขาแล้วเดินออกจากโรงงาน มุ่งหน้าไปสู่จุดเริ่มต้นของศิลปินที่มีชื่อเสียง นั่นก็คือ”ลานสเก็ต”

            “คนหายไปไหนหมด?” ผมนึกกับตัวเองพลางเดินผ่านลาน จนไปถึงจุดเป้าหมาย ผมลงมือพ่นผลงานของผมที่ได้ทำมาเป็นสิบๆถึงร้อยกว่าครั้งจนเสร็จภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เร็วจนบางครั้งผมก็นึกแปลกใจกับตัวเอง

            เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ผลงานของผมเสร็จไปอีกงานโดยหวังว่าผลงานของผมจะเป็นที่ชื่นชมของโปรทั้งหลายแหล่ แต่ว่ายังไม่ทันเก็บอุปกรณ์

       “นั่นไง มันอยู่ตรงนี้” เสียงตะโกนจากที่ไหนไม่รุ้

            “คนนี้แหละที่ซ่าไปพ่นทั่วเมือง” ชายร่างอ้วนป้อมชี้หน้าผมด้วยแววตาเหมือนกับผมไปฆ่าครอบครัวเขา

            “ไอนี่นะหรอ ทีไปพ่นว่า DOPE ทับของ BSC?” ชายอีกคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่ม BSC

       มันเดินลงมาดูผลงานด้วยท่าทีเหมือนกับเป็นโปรที่เหนือกว่าผมอย่างแน่นอน

            “อะไรของเอ็งเนี่ย? อักษรก็ใหญ่ไป สีก็ไม่ตัดกัน ลายละเอียดก็ไม่มี นี่ไม่ใช่ผลงาน แต่ว่าเป็นรอยข่วนบนกำแพงที่ไม่มีใครสนใจ!” มันตะโกนพร้อมกับชี้ไปที่ผลงานผม

            “เอาสมุดกะสีเอ็งมา ไม่ต้องไปพ่นที่ไหนแล้ว ข้ายึดสิทธิ์นั้นไปจากเอ็งแล้ว”

            สมุนมันสองคนพยายามที่จะแย่งอุปกรณ์ผม แต่ผมก็ไม่ได้ให้ง่ายๆจน

ตุ๊บ.......

       “เป็นไงล่ะ เข็ดมั๊ยเอ็ง?” สมุนมันพูดด้วยความสะใจสุดขีด

มันเอาไม้หน้าสามมาฟาดที่ท้ายทอยผม ทำให้ประสาทผมไม่ตอบสนองไปชั่วคราว

            “ยะ...อย่าวะ...หวัง” ผมพยายามที่จะพูด

ตุ๊บ....ตุ๊บ...ตุ๊บ....

มันเอาไม้มาซ้ำเติมอีกจนผมสลบไป.....