ดาว...ของผม

เนื้อเรื่อง

        เธอคือใคร?...ผมรู้แค่ว่าเธอ เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ใครๆก็อยากที่จะเป็นที่รักของเธอ  ก็แน่นอนอยู่แล้วล่ะ ทั้งสวย ทั้งเก่ง แถมยังน่ารักอีก รวมไปถึงตัวผมด้วยแหละ ที่แอบมองเธออยู่ห่างๆ เธอเป็นผู้ให้กำเนิดนิยามคำว่า "สวยแต่ไม่ไร้สมอง"   เธอชื่อ กุ้ง เป็นดาวของมหาวิทยาลัย เรียนอยู่คณะเภสัชศาสตร์ปี 1 มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง (มหาวิทยาลัยเดียวกันกับผมนั่นแหละ) ส่วนผมเรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ หรือที่เรียกกันติดปากว่า ถาปัด

                ผมจะคอยมานั่งตรงหน้าตึกถาปัดอยู่เป็นประจำ...เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่ากุ้งชอบเดินผ่านไงผมแอบมองเธออยู่แทบจะทุกวัน   แต่มีเรื่องที่น่าเสียดายอยู่อย่างหนึ่ง...กุ้งมีแฟนแล้ว...

แฟนของกุ้งเป็นรุ่นพี่ปี 4  ชื่อ เอก  คณะเดียวกันกับผม  สำหรับชื่อเสียง ความดังก็มีไม่น้อยกว่ากุ้งเลย  รูปหล่อ พ่อรวย โอ้ย...คนติดดินๆอย่างผมจะเอาอะไรไปสู้กับเขา (แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว) ผมไม่ค่อยถูกชะตากับนายนี่สักเท่าไร พูดได้ว่าเป็นคู่อริกันกับผมเลยก็ว่าได้   ผมเริ่มทะเลาะกับนายนี่ตั้งแต่ตอนรับน้องแล้วล่ะ(ตอนนี้ผมอยู่ปี3)  ผมเลยไม่ค่อยชอบที่เห็นเขาเดินคู่กัน (หึงหน่อยๆ) และที่ยิ่งไปกว่านั้น นายเอกน่ะเสือผู้หญิงจะตาย!!

                จนกระทั่งวันหนึ่งมันเป็นวันที่น่าเบื่อสำหรับผมเลยล่ะเพราะ วันนี้ผมมานั่งรอแอบมองกุ้ง แต่เธอไม่มา มันเป็นอย่างนี้อยู่หลายวัน...จนผิดสังเกต   ผมเลยเริ่มสงสัย อีกอย่างผมเห็นนายเอกคบผู้หญิงคนอื่น...แล้วกุ้งล่ะ เอกเอากุ้งไปทิ้งไหน...หลายอาทิตย์ผ่านไป ขณะที่ผมกับเพื่อน นั่งอยู่บริเวณโต๊ะม้าหินหน้าตึกสถาปัตยฯ    มีคุณลุงคนหนึ่งขับรถเก๋งสีเทามาจอด   และเดินมาหาพวกผมพร้อมกับถามว่า "คนไหนชื่อกริช...กุ้งเขาฝากของมาให้" (กริชมันชื่อผมนี่...)   กุ้งฝากของมาให้ผม   คุณลุงยื่นบางสิ่งบางอย่างให้กับผม มันเป็นกล่อง  ที่รวบรวมอะไรหลายๆอย่างที่เกี่ยวกับผม...และอีกอย่างหนึ่งที่มันสะดุดตาผมมากก็คือ ไดอารี่เล่มเล็กๆที่ดูเรียบๆ เธอเขียนเรื่องราวต่างๆของเธอไว้ในสมุดเล่มเล็กเล่มนั้น  เธอเขียนถึงผมด้วย...จนผมไม่อยากจะเชื่อสายตาของตนเองเลยว่า...กุ้งชอบผม...เธอเขียน...

                "ฉันได้ก้าวเข้ามาในมหาวิทยาลัยพร้อมกับสิ่งที่ดีๆ และใหม่ก็เข้ามาด้วย   ฉันสอบติดคณะเภสัชศาสตร์ เฮ้อ...เหนื่อยจัง... ฉันได้เป็นดาวของมหาวิทยาลัยเลยล่ะ...ดูมันสูงยังไงก็ไม่รู้...แปลกๆ   ฉันไม่ค่อยชอบนักหรอก (แต่มันก็นึกภูมิใจอยู่ลึกๆนั่นแหละ...เราสวยเหมือนกันนะเนี่ย อิๆๆ)     ตอนนี้ฉันเป็นแฟนกับพี่เอก...แต่ฉันมีความรู้สึกว่าฉันไม่ได้รักเค้า ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกอย่างนั้น    ฉันชอบผู้ชายอยู่คนหนึ่ง...เขาอยู่คณะเดียวกันกับพี่เอก   เขาชอบนั่งตรงหน้าตึกสถาปัตยฯ ไม่รู้ว่านั่งรอใคร...เขาชอบแอบมองฉันด้วย(ไม่ได้หลงตัวเองนะ...ก็มันเห็นอย่างนั้นจริงๆ)    และนี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ฉันชอบเดินผ่านหน้าตึกสถาปัตยฯ....

                ผมค่อยๆปิดไดอารี่เล่มนั้นลงอย่างช้าๆ น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างผมมันเริ่มไหลออกมา   กุ้งชอบผม...ใช่เธอชอบผมแล้วผมก็ชอบเธอด้วย   ผมเป็นผู้ชายที่โง่ๆๆๆๆที่สุด  ผมปล่อยให้ที่รักไปอยู่ในความทุกข์ทรมาน...เธอเป็นโรคร้าย...โรคเอดส์ เพราะไอ้เอก...  เธอรู้ตอนที่เธอไปตรวจร่างกาย ที่โรงพยาบาล เธอตั้งครรภ์ได้สามเดือน   เธอพยายาม ทุกทางเพื่อเอาเด็กออก แต่เธอก็ต้องตกเลือดจนต้องเสียชีวิตลง...

                ที่วัดแห่งหนึ่งแถวบ้านของกุ้ง...ผมมาที่งานศพของเธอ  ผมรู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก นี่ผมรักเธอใช่มั้ย? ผมยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร...ชีวิตคนเรามันแค่นี้เองเหรอ...ดูอย่างกุ้งสิตอนที่เธอเป็นดาวใครๆก็อยากได้มา เชยชม แต่พอถึงตอนนี้เธอเป็นกุ้งแห้งที่นอนอยู่ในโลงไม่เห็นมีใครจะสนใจเลย  แม้แต่เพื่อนของเธอที่ว่าดีนักดีหนา...ก็ยังไม่โผล่หน้ามาร่วมงานศพของเธอเลยเพราะ กลัวโรคเอดส์ คิดแล้วก็น้อยใจแทนกุ้ง...ผมว่าผมโชคดีนะที่ได้ชอบเธอและเธอก็ชอบผม เธอทำให้ผมได้รู้อะไรหลายๆอย่าง...เนี่ยแหละดาวของผม...