รอยยิ้มของคุณยาย

เนื้อเรื่อง

ชีวิตวัยรุ่นของฉัน ทั้งทำงาน ทั้งเรียน ทั้งเพื่อน ทั้งเที่ยว บ่อยครั้ง ที่ฉันเห็นครอบครัว เป็นเพียงแค่ที่พักพิง กินข้าว นอน ก็เท่านั้น และอีกหลายๆครั้ง ที่ฉันเห็นคำพูดของคุณยายที่เตือนด้วยความรักและหวังดี เป็นเพียงแค่เสียงบ่น น่ารำคาญ  ทำเอาฉันไม่ค่อยอยากจะกลับบ้าน พอออกไปเรียน ไปทำงานพาร์ทไทม์ แล้วก็อยู่กับเพื่อนจนดึก เข้ามาคุณยายก็หลับแล้ว ตื่นเช้าก็ไปเรียนเลย ทำให้สัปดาห์หนึ่งๆ เจอคุณยายนับครั้งได้ มีบ้างที่อยากจะอยู่บ้าน แต่เจอคุณยายทีไรก็บ่นทุกที ทำให้อารมณ์เด็กดีหายไปซะดื้อๆ

                จนวันหนึ่ง ฉันตัดสินใจที่จะกลับบ้านเร็วในวันเสาร์ จะได้นอนเต็มที่ แล้วตื่นเช้าในวันอาทิตย์ เพื่อที่จะขับรถไปส่งคุณยายที่วัด ซึ่งฉันไม่เคยทำมาก่อน แม้ว่าการไปวัดของท่านจะเป็นกิจวัตรประจำสัปดาห์ ครั้งนี้จึงเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ไปวัดกับคุณยาย ตลอดทางท่านพูดคุยกับฉัน บอกฉันว่าท่านเป็นห่วงที่ต้องขับรถกลางคืน เป็นห่วงกลัวฉันจะล้มป่วย เป็นห่วงความปลอดภัยของฉันทุกอย่าง ระยะทางจากบ้านไปวัดในวันนั้น ฉันมีความรู้สึกว่ามันยาวนานกว่าเคย แต่เป็นการยาวนานที่ฉันมีความสุข เพราะฉันได้รับรู้ถึงความห่วงใยที่คุณยายมีให้ฉัน ซึ่งเมื่อก่อนฉันเคยปิดหูไม่รับฟังมาเป็นปีๆ แต่กับเวลาเพียงแค่ ครึ่งชั่วโมงที่ฉันเปิดหูเปิดใจ ตั้งใจฟังความห่วงใยนี้ ฉันรู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก ตื่นตันใจ จนไม่รู้ว่า ฉันขับมาถึงวัดตั้งแต่เมื่อไร

                เมื่อถึงที่หมาย ฉันก้มลงจากที่นั่งคนขับ กราบลงไปบนตักยาย กอด แล้วหอมยายฟอดใหญ่ บอกท่านว่า ฉันรักยายอย่างเต็มปากเต็มคำด้วยทำอนูความรู้สึกที่ฉันมี ก่อนที่จะลงไปเปิดประตูรถให้ ควงแขนคุณยายไปทำบุญตักบาตร แล้วกลับบ้านพร้อมกัน ภาพในวันนั้น ฉันยังจำได้ถึงทุกวันนี้ เวลาที่ฉันท้อใจ เวลาที่เหงา และเหมือนไม่มีใครสนใจ ฉันจะนึกถึงภาพในวันนั้น ภาพความห่วงใยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ฉันได้รับ กับภาพรอยยิ้มที่สวยงามและมีความสุขที่สุดนั้น รอยยิ้มของคุณยายที่รักฉัน

และ คุณยาย ที่ฉันรัก    

แด่คุณยายที่ฉันรักและเทิดทูนที่สุด กราบขอบพระคุณท่านจากใจสำหรับการเลี้ยงดูที่ดีที่สุด จนเกิด ”เรื่องดีๆ”เช่นนี้