คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MY BAD GIRL. #1# Accident.
MY BAD GIRL.
#1# Accident.
Yugyeom Part
วันนี้เป็นวันที่เรา้อมาแลายเ็นที่ร้านาแฟย่านแฮรับ
แล้ว็เป็นแฟนไท์รั้แรอพวเรา้วย ผมและทุนในว็่าพาันื่นเ้นให่
โยเพาะผมเลยฮี่ๆ ผมอยาเบิ้วเอามาๆเลย รัพวฮยอในวมา ้ออบุโะา
ที่ทำให้พวเราไ้มาเป็นGOT7ในวันนี้
2ม.่อน...
วันนี้นมาเ็มร้านารแฟเลยล่ะรับ
พวเรายืนแาแฟให้พวอาาเ่ นน้อยอพวเรา
่อนที่ะเินเ้าไปมอบวามสุให้ในร้าน แล้ว็าม้วยานแลายเ็น
พร้อมไฮทั้าๆ เพราะวันนี้ไม่่อยมีนเยอะมาเท่าไหร่
พวพี่ๆาร์เลยไม่ันอาาเ่สัเท่าไหร่
ผมนั่ทัทายพวนูน่าๆอาาเ่ไปเรื่อยๆ
นสายาอผมไปสะุเ้าับผู้หินนึ เธอswagมาๆ
ผมสีำสนิทนั้นูแ่าานเาหลีทั่วไป ไหนะเสื้อแ๊เ็ทที่เ็มไป้วยสีสัน
เ้าับเสื้อสิอ่อน้าในที่ใส่ทับเป็นที่สุ ไหนะาเยืนาเ่าสีอ่อนนั้น
ับรอเท้าบูทอมแบสีเ้มอี
บวับหมวสแนปแบสุเท่ห์
ไหนะสร้อย ำไล้อมือ เป็นารแ่ัวที่ลัวสุ ออแนวฮิฟสไล์ยุโรปเอามาๆ
หน้าาวที่อยู่ภายใ้หมวนั้น แ่หน้าไม่ัมานั
แ่ารแ่าับปา็ทำให้สะุาไม่ใ่น้อยเลยทีเียว ปาสีแภายใ้หมวสแนปแบลนั้น
่อยัหลอแล้วูเอาาแฟเ้าปาอย่า้าๆ
“อันยอ…ยอมมี่” เสียอาาเ่มาทัทายผม
“………………………”
“ยูยอมอ่า……” เสียแบมๆเรียผม
“อ่ะ….อันยอรับนูน่า
ฮี่ๆ ”
ผมละสายาาเธอแล้วหันมาสนในูน่า่อ
“เป็นอะไรอนายเนี้ย…เม่ออยู่ไ้” แบมบ่นผมเมื่อนูน่าเินไป
“แบมๆ…ูอาาเ่นนั้นิ
”
ผมพูพร้อมี้ไปที่นาฟ้าอผม
เอ๊ะหรือาานแสนสวยีล่ะ
“ไหนๆๆๆ…” แบมมอามือผม
“นั่นๆๆลุแล้วๆๆๆ” ผมบอแบมอย่ารวเร็ว
“เฮ้ยยู…swagมาอ่ะ
นั้นมันนที่มาร์ฮยอทัอนทาเ้าานนิ” แบมพูแล้วมอไปทามาร์ฮยอ
“อ่าวหรอ…มาร์ฮยอรู้ั้วยหรอ” ผมพูอย่าๆ
แล้วพวเรา็ยุ่ับารแลายเ็น
นเวลาผ่านไปประมา1ม็มาถึิวอนาฟ้าอผมฮี่ๆ
ย้อนลับไปบทสนทนาIntroอนเอวาเินเ้ามาอลายเ็น..
เมื่อนูน่าเินมาหาพวเรา็สร้าวามใให้พวเราอย่ามา
นั่ฟัไปสัพั็สืบมาไ้ว่านูน่าื่อเอวา เป็นเพื่อนอนูน่าาร่า อาาเ่อเรา
เธอมาแทนาร่านูน่าเพราะเธอเิอุบัิเหุรถน ทำให้มาไม่ไ้
เอวานูน่าเลยรับหน้าที่มาแทน
แ่เมื่อ่อนที่เธอะเินมาหาผม
ยอมรับเลยว่าอาาศอเาหลีวันนี้่อย้าร้อนรับ
ทำให้ร้านที่ถึแม้ะเปิแอร์อยู่นั้น็ยัร้อนอยู่ี ผมมอนูน่าบ้า หลบาบ้า
แ่เมื่อผมมอเธออีที เธอถอเสื้อนอออ 0.0 อาะเป็นเพราะวามร้อนแน่ๆเลย
แ่สิ่ที่ผมเห็นนั้น มันทำให้ผมยิ่หลุมรัเธอเ้าไปให่
แนาวเรียวทั้สอ้าอนูน่า
เ็มไป้วยรอยสัที่ถึแม้ะเ็มแน แ่็ูไม่รั มันเป็นศิลปะที่สวยาม
เท่าที่ผมเยเห็นใรสัมา ยัไม่เยมีอะไรลัวนานี้มา่อน ผม้อมันอยู่นาน
ในะที่นูน่า็เินมาหาผม เป็นนสุท้าย…
“เรียเอวา็ไ้่ะ…” นูน่าบอผมเพราะลัวผมลัวเมื่อเห็นรอยสัอเธอ
“อ่อรับ…ไม่เ็บหรอรับรอยนั้น” ผมถามเธอออไปพร้อมี้ไปที่แนอเธอ
“ไม่ล่ะ่ะ… นูน่าอบ
มันสวยี”
เธออบพร้อมยิ้มว้ามาให้ผม
นาฟ้าอผมยิ้มแล้ว…ทำไมผมถึไ้หลเธอนานี้นะ ไอยูเอ้ยยย ะใแ็วันนี้แหละมึ
ผมยิ้มให้เธอ แล้ว้มลเ็นลายเ็นที่ีี เมื่อเยหน้าึ้นมาผม็มอไปรอบๆเพื่อที่อยาะรู้ว่าเธอสัรไหนอีฮี่ๆ
เอาว่ะถามเลยีว่า ล้าๆหน่อยโว้ย
“อ่อรับ…แล้วสัแ่รแนหรอฮะ” ผมรวบรวมวามล้าแล้วถามเอวาออไป
“็มีที่อื่น้วยนะฮ่าๆๆๆ…ทำไมะูหรอ” นูน่าพูพร้อมหัวเราะออมาอย่าั
เธอยิ่หัวเราะยิ่น่ารัแหะ…
แ่ทำไมพวฮยอ้อหันมามอ้วย
ผมหวนะ (ยูรับ…นูน่าเ้าเป็นอะไรับเธอยะ) ็นมันอบอ่ะ
รัแรพบอ่ะเ้าใป่ะ อแๆๆๆ
“อ่าวอรี่่ะ หัวเราะัไปนิ” นูน่ารีบล่าวอโทษเมื่อพวฮยอหันมามอ
“นี้ฮะนูน่า เสร็แล้ว ไหนให้ผมเ็นว่าอะไรเอ่ย” ผมเอ่ยถามเธอเมื่อเ็นีีเสร็
“อ่อพอี าร่าน่ะเพื่อนนูน่าเอ
เธอรถน่อนะมาานนี้อ่ะ่ะ แ่ไม่ไ้เป็นไรมานะ
เธอเลยฝานูน่ามาให้ยูยอมเ็นเอ าใอวยพรไรี้มั้ ไม่แน่ใ
เห็นเธอบอเมนยูน่ะ่ะ” นูน่าเล่าให้ผมฟัอย่าเินๆ
ปาเื้อยแ้วนั้น
พูภาษาเาหลีออมาอย่าำนาน อย่าับเป็นเ้าอภาษา มัน่าัับารแ่ัว
และสัาิอเธอริๆ เป็นอะไรที่น่า้นหาเอามาๆ โอ้ยยยไม่ไหวแล้ว
แม่รับนนี้แหละแม่อลู (ทำไมพระเอไม่เ็บอาารเลยะ)
“อ้อฮะ…อ่าวี้ผม็อมีแฟนลับสแว๊ๆแบบนูน่าสิฮะ
อุส่าีใ” ผมพูพร้อม้มลไปเ็น
“อ่อ…นูน่า็อบพวเรานะ
แ่ไม่ไ้ถึอะไรมาน่ะ นี้็มาให้เพื่อน่ะรั้แร” นูน่าอบมารๆ
เธอนี้ยิ่ไ้รู้ัยิ่อบนิสัย
พูออมาอย่าไม่ลัเล ับารที่ะพูออมาาใอัวเธอเอ
“อ้อฮะ..แปปนึนะฮะนูน่า
รอผมแปปนึ” ผม็หยิบระาษสีาวแผ่นเล็ออมาเียน้อวามให้นูน่า
ผมอยาไ้นูน่ามาเป็นอาาเ่ริๆ อแ่ให้ผมไ้ลอเถอะ อิอิ
“อ่อ่ะ…อะไรหว่า” เอวานูน่าไ้แ่ยืนแล้วรอ
แล้วผม็ยื่นระาษมาให้เอวานูน่าไปในระาษผมเียนว่า
“ผมอบนูน่ามาๆเลยนะฮะ นูน่าสแว็มาๆ
ผมไม่เยเห็นใรสแว็แบบนี้มา่อน แล้วผม็เื่อว่า GOT7 ทุนอยาไ้นูน่ามาเป็นส่วนหนึ่ออาาเ่นะฮะ-//-”
“น่ะ…้าๆ
แล้วะลอลับไปูนะ๊ะ อบใมาๆเลยนะ” เอวานูน่าพูพร้อมเ็บระาษเ้าระเป๋า
“บายรับนูน่า” ผมพูพร้อมโบมือยิ้มว้าให้นูน่าแสนswagอผม
ผมไ้แ่หวัว่านูน่าอาะมาเป็นส่วนนึอนน้อยอพวเรา
ผมไม่ไ้เห็นแ่ัวไปใ่ไหม ฮี่ๆ ผมไ้แ่มอามนูน่าไป
อนนี้เหลืออาาเ่แ่ไม่ี่นเอ นูน่าเินออาร้านไปแล้ว ผม็ยัมอามเธอไปอี
ลับสู่ปัุบัน…
โร่มมม!!!! นูน่า!! ผมะโนออไปอย่าั เมื่อไ้ยินเสียั
ผมรีบวิ่ออไปาร้านทันที
อนนี้ลาถนนหน้าร้านาแฟที่เราัาน เ็มไป้วยเหล่าอาาเ่ที่ยืนมุัน
ผมรีบแทรัวเ้าไป็พบว่า มีนับรถมานนูน่าเ็มๆ แ่เป็นนเมา อะไรวะ
ลาวันแสรๆมาเมาไ้ยัไ แ่ยิ่ไปว่านั้น นูน่าหายไปไหน
“ใร็ไ้รับ…เรียรถพยาบาลทีรับ…” เสียมาร์ฮยอนิ
“แบมเอามือถือมาไหม…เรียรถพยาบาลเร็ว” ผมพูพร้อมวิ่ไปทาเสียอมาร์ฮยอ
เอวานูน่าอนนี้เลือเ็มัว
รวมไปถึมาร์ฮยอ้วย มาร์ฮยออุ้มเอวานูน่าเอาไว้ ผมรีบวิ่มาูเธอทันที ทำไมนะ
นูน่า้อไม่เป็นไรนะรับ ฮะ..ฮือ
“เอวา…ื่นสิ
อย่าหลับนะ ื่นสิื่น” มาร์ฮยอเรียนูน่าเสียัมา
ผมแอบเห็นมาร์ฮยอน้ำาลอเบ้า้วย
“นูน่าโนอะไรหรอฮะฮยอทำไมเลือออเยอะนานี้ละฮะ
”
ผมถามมาร์ฮยอ่อนเลย
“สสัยหลันูน่าะระแทเ้าับไม้น่ะ…แ่ทำไมเลือเยอะนานี้นะ” มาร์ฮยอพูพร้อมยับัวนูน่าเบาๆ
“มาผม่วยฮะ” ผมพูแล้ว่วยมาร์ฮยอพยุนูน่าให้เพื่อะไ้พลิูหลัไ้
“อะ…เอวา….”
มาร์ฮยอไ้แ่หน้าีเมื่อเราหันหลันูน่ามาูัๆ
“ว่าแล้ว…ทำไมเลือไหลเยอะนานี้” เบีฮยอที่ยืนูอยู่นาน็พูึ้นมา
“แบมๆอ่า เรียรถพยาบาลหรือยั
ทำไมมัน้าอย่านี้ล่ะ” แ๊สันฮยอหัวเสียแล้วำลัะเือ
“ทำไมเราไม่พานูน่าไปโรพยาบาลเลยล่ะฮะ ฮือออ
พี่เอวา”
แบมๆที่ัวสั่นำลัะร้อไห้ทำอะไรไม่ถู
“แ่ฮยออุ้มไว้แบบนี้เลือ็ออเยอะแล้ว…ืนเอาไปสุ่มสี่สุ่มห้า
เอวาไม่รอแน่” มาร์ฮยอพูออมานิ่ๆ
ผมทำอะไรไม่ถูไ้แ่นั่มอเอวานูน่านอนหลับา
ไม่ไ้สิ เลือท่วมัว ผมไ้แ่ภาวนาให้รถพยาบาลมาให้เร็วที่สุอนนี้
ทุนลับหอันไป่อนเหลือแ่มาร์ฮยอนเียว ที่ึันะอยู่ับเอวานูน่าให้ไ้
ึ่พวเรา็เารพารัสินใอพี่ให่อวรวมถึเมเนเอร์้วย…
Mark Part
อนนี้ผมอยู่บนรถพยาบาลเพื่อที่ะมุ่หน้าไปโรพยาบาลที่ใล้ที่สุแถวนี้
เอวาเธอ้อไม่เป็นอะไรนะ อบันสิ อย่าหลับไปแบบนี้ รีบลับมา ทำไมนะ ทำไม
เอวาโนนเมาับรถยน์นเธอเ้าอย่าั เธอเิน้าๆริมฟุบาทแท้ๆ
ในะที่ำลัลับาานแฟนไท์อพวเรา
แ่ทำไม้อเป็นแบบนี้
นไม่นเปล่า ทำให้ร่าเล็อเอวาระโนเ้าไประแทับอไม้้าทา
ที่มีไม้แหลมๆอยู่้วย แล้วฟ้า็่าทำร้ายเธอ หลั้านวาอเธอโนไม้แหลมนั้นทิ่มเ้ามาลึพอัว
ึทำให้ยิ่ยับร่าอเธอเท่าไหร่ ็ยิ่ทำให้เลือนั้นไหลออมาไม่หยุ
อย่าที่เห็นละรับ
โรพยาบาลXXX
ใ้เวลาไม่นาน
เรา็มาถึโรพยาบาล บุรุษพยาบาลรีบนำเียมาเ็นเอวาอย่าไว
ผมวิ่ับมือเธอไป้วย เอวาเธอ้อไม่เป็นอะไรนะ ไม่ั้น พวเรารู้สึผิแน่ๆเลย
เพื่อนเธออีล่ะ นี้เธอะ้อเอาไปให้าร่านะ เอวาเ้มแ็ไว้นะ
“เอ่อ…าิรุารอ้านอ้วยนะะ” เสียพยาบาลบอผม
ผ่านไป1ม…
รืนนนนน
เสียโทรสัพในระเป๋าอเอวาัึ้น
ผมเลยรีบหยิบมันึ้นมารับ แล้ว็เอเ้าับาร่า เพื่อนอเธอ
“มึอยู่ไหนเนี้ย เออ ้าว่ะ ” เสียเธอพูน่าะเป็นภาษาอะไรสัอย่า
ผมเลยรอเสียลไปนิ่ๆเป็นภาษาอัฤษ
“เอ่ออโทษนะรับ…ผมมาร์GOT7รับ” ผมพูออไป
“มะ…มาร์
อรุ้ยอโทษที่ะ อ่าวทำไมโทรศัพท์เพื่อนันไปอยู่ับุไ้ะ” เธอพูออมาแบบๆ
“ุอย่าเพิ่ในะรับ…สสัยทาร้านะปิ่าว
อนนี้เอวาอยู่ ICU รับเธอโนรถน
อนำลัะลับไปหาุหน้าสถานที่แฟนไท์เลยรับ” ผมรีบอธิบายเธออย่านิ่ๆ
“…………………………” มีแ่วามเียบลับมา
“ุ…าร่ารึเปล่ารับ
ทำใีๆไว้นะรับ อนนี้ผมพาเธอมาส่โรพยาบาลเรียบร้อยแล้วรับ เพื่อนุ้อปลอภัยนะรับ” ผมพูอย่าละอายออไป
“แล้วใรเป็นนนะ…ทำไม้อเป็นเอวา้วย
ันไม่น่าเลย อยู่โรพยาบาลไหนะ เี๋ยวันะไปหาเอวา ฮะ…ฮือ” าร่าร้อไห้ออมาในที่สุ
“ุาร่าไม่้อเป็นห่วนะรับ…ทาเรารับผิอบให้ถึที่สุ
ถ้าะมา็โรพยาบาลXXX รับ ระวััว้วยนะรับ
แ่นี้ผม็รู้สึผิมาพอแล้ว” ผมพูออไปอย่าึมๆ
ถึผมะไม่ไ้เป็นนน็เถอะ
แ่ทำไมในใอผมมัน รู้สึผิแบบนี้นะ ทำไมันมาร์้วน นายเป็นอะไรัน..
2ม.ผ่านไป…
แอร๊…
“หมอรับ…เอวาเป็นยัไบ้ารับ” ผมรีบวิ่เ้าไปเมื่อหมอเินออมา
“อนนี้นไ้เสียเลือมาเลยนะรับ..ทาเรา้ออบริาเลือรับ
เพราะรุ๊ปอนไ้หายามารับอนนี้” หมอพูอย่าริั
“แล้วรุ๊ปอะไรรับ...หายานานั้นเลยหรอรับ” ผมถามหมอออไป
“A RH- รับ
หายามาึ่อนนี้ ทาโรพยาบาลอเรา็ไม่มีเหลืออยู่เลย” ุหมอไ้แ่้มหน้า
“รุ๊ปนี้ริๆนะรับ…เอาผมไปเลยรับ
ผมเอ ผมรุ๊ปนี้รับ ” ผมยิ้มทั้น้ำาไม่ิว่าเอวาะเลือรุ๊ปเียวับผม
อนแร็นึว่าหายาว่านี้สะอี เอวาเธอ้ออยู่นะ เธอ้อเ้มแ็สิ
“ริหรือเปล่ารับ…นไ้นี้โีริๆเลยนะรับ
”
หมอพูแล้วยิ้มว้าให้ผม
“สสัย…ำอผมะเป็นผลน่ะรับ” ผมยิ้มแล้วเินามพยาบาลไป
ทำไมในใผมมันมีแ่ำว่าเอวาะ้อไม่เป็นอะไร
ใผมมันสั่อนนี้ ถึแม้ะ้อแล้วยอะไรผม็ยอม เพื่อให้เอวารอ
ทั้ๆที่เราเพิ่ะไุ้ยัน เพิ่ไ้เอัน ผมไม่เยเอใรแบบนี้เลยั้แ่เิมา
ทำไมนะเอวา ทำไมละ มาร์้วน ไ้แ่ถามัวเอ…
เ้าวัน่อมา…
“นะ…น้ำ
อน้ำหน่อยยสิ ” เสียเอวา ห๊ะเสียเอวาหรอ
“เอวาเป็นยัไบ้า R u ok?” ผมรีบวิ่เ้าไปหาเธอทันที
“ะ…ใร มะ..มาร์หรอ
ันหิวน้ำน่ะ อน้ำินหน่อย” เสียเอวาแผ่วเหลือเิน
“โอเ รอแปปนึนะ” ผมพูแล้วรีบเินไปหยิบน้ำให้เธอ
เมื่อินน้ำเสร็…
ผม็เล่าทุอย่าให้เอวาฟั
เธอ็ไ้แ่รับฟัแบบนิ่ๆ ที่ริผมเป็นนนิ่ๆนะ เอเธอนิ่เ้าไปอี
“าร่ารู้สึแย่แน่ๆเลย…” เธอไ้แ่บ่นออมา
“ไม่หรอรับ…ผมบอเธอไปแล้ว” ผมเอ่ยออไป
“มาร์…ันิหนี้บุุนายนะ
ถึุะไม่ไ้เป็นอะไรับัน แ่นาย็ไม่ลัเลที่ะ่วยันเลย” เอวาพูพร้อม่อยๆเลื่อนมือมาุมมือผม
“ไม่เป็นไรหรอรับ..ผมยินีอยู่แล้ว
เป็นใร็้อ่วยแบบผมแหละ” ผมพูไปนิ่ๆ
“เออเลิเรียัวเอว่าผมเถอะ เรียมาร์ะไ้ไหม
วาไม่ินเลย” เธอพูออมาพร้อมเรียื่อัวเอพยา์เียวเ่นัน
“วะ…วา น่ารัีนะ
โอเมาร์ะให้วาพัผ่อนนะรับ เี๋ยวอีแปปเ็ๆะมาเยี่ยม” ผมพูออไปแล้วำลัะเินไปนั่ที่โฟา
ึ…
“มาร์…อบุมาๆเลยนะ” วาพูพร้อมยิ้มให้ผม
“วาอย่าิมานะรับ ” ผมพูแล้วเินมาใล้วาอีรั้
“ปรับเียให้วาหน่อยสิ…วาอยาอ่านหนัสือ
วาเบื่อ”
วาพูพร้อมอ้อนผม
“รับๆแปปนะ อ่านอะไรีอ่ะเล่มนี้ละัน ” ผมพูพร้อมเินมาหยิบหนัสือแล้วไปปรับเีย
“ุ๊บ…ยัไ็อบุนะ
วาทำไ้เท่านี้ ไว้ะเลี้ยมื้อให่นะ” วาุ๊บแ้มผม
“0.0 โอเรับ” ผมรู้ว่าวาิธรรมเนียมมา
ึ่ล้ายๆับบ้านผมเ่นัน
ทำไมผมถึรู้สึเหมือนุ้นเยับวาเอามาๆ
เหมือนเยเอันมา่อนนะ หรือผมิไปเอันแน่ วาอย่าทำแบบนี้ับมาร์เลย…
ในะที่สอนำลัยิ้มให้ัน
โยที่ไม่รู้เลยว่ามีอีน ำลัเ็บปวเอามาๆ ับภาพที่เห็น
่ออไม้เือบะหลุออามือ แ่็้อำมันเอาไว้อย่านั้น…
TBC…
เม้ามอย์ันหน่อย...
เอวาไม่ไ้อ่อยมาร์นะะ เอวาเป็นนรๆ ิยัไทำแบบนั้น พอะรู้ใ่ไหมล่ะ ว่าใระเป็นนเ้ามาเห็น ไม่้อลัวนะะ วไม่แแน่นอน ยัไเม้นิมัน้วยนะะ ไรท์็สสารน้อยูอิอิ ยอมไหมลู อย่าไปยอมอิอิ
อบุมาๆนะะที่ิามัน...
ความคิดเห็น