คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : My Little cat. Ep.9 Final.
My Little Cat.
Ep.9 Final
Mark part
ตอนนี้พวกเรากำลังขับรถกลับคอนโดกันครับ จินยองของผมหลับไปเพราะความเหนื่อยล่า ใบหน้าที่หวานกำลังเคลิ้มหลับ ผมมองมันทุกครั้งเมื่อติดไฟแดงฮ๊าๆ มันเคลิ้มจริงๆนะครับ ใบหน้าที่แสนหวาน น่าสัมผัส น่าจับต้อง มันเป็นของผมอยู่ แล้วผมจะไม่ยอมให้มันไปเป็นของใครได้อิอิ
10นาทีผ่านไป……
“จินยองอ่า……ถึงคอนโดแล้วครับ แมวน้อยของฮยอง” ผมพูดพร้อมเอื้อมมือไปปลุกนยอง
“ฮะ…ฮื้มมม ถึงแล้วหรอฮะฮยอง ผมหลับไปนานไหมอ่า ฮยองคงขับรถเหงาแย่เลยยย” นยองค่อยๆลืมตาแล้วพูดกับผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ…ฮยองขับได้อิอิ ป่ะขึ้นห้องกัน ฮยองยังไม่ลืมนะที่รีบกลับมาเนี้ยฮ๊าๆๆ” ผมพูดพร้อมหัวเราะเสียงดัง
“ฮยองง่า…เป็นแบบนี้ตลอดแหละ จะหื่นไปไหนครับหื้มมมม” นยองพูดพร้อมกับทำหน้ามุ้ยใส่ผม
“ก็ลูกแมวแถวนี้แหละมันทำให้ฮยองหื่น ฮ๊าๆๆ” ผมพูดและหัวเราะอีกที
“ไม่ใช่เพราะฮยองหื่นอยู่แล้วหรอครับ แหมมมม” นยองพูดอย่างเซ็งๆ
เราสองคนคุยหยอกล้อกันในขณะที่กำลังกดลิฟต์ขึ้นไปบนห้อง ตอนนี้ก็เกือบจะดึกแล้วล่ะครับ ผมไม่แน่ใจว่าพวกเจบีจะมาเมื่อไหร่ แต่มันบอกดึกๆ คือพวกผมชอบคึกตอนกลางคืนครับ เช้าๆนี้นอนฮ๊าๆๆ เลยชอบติวหนังสือตอนกลางคืนกันฮี่ๆ
เมื่อเข้ามาถึงห้องนยองก็รีบลูกหนีผมเหมือนจะรู้ตัวฮ๊าๆๆ แต่ไม่ทันผมหรอกครับบบบ ช้าไปแล้วลูกแมวน้อย
“นยองง่า……จะหนีฮยองไปไหนครับ” ผมพูดพร้อมเข้าไปกอดนยองเอาไว้
“ฮยองอ่า…ตลอดเลยนะครับ ไปอาบน้ำก่อนสิ อิอิ” นยองพูดตอบผม
“นยองอ่า…ฮยองไม่ไหวแล้วนะ ก็วันนี้นยองอยากน่ารักเองนิครับ” ผมพูดพร้อมเอาหน้าเข้าไปซุกกับคอขาวของนยอง
ไม่ทันไรผมก็อุ้มนยองไปที่โซฟาสีแดงสด จับนยองกดลงบนนั้น แล้วทำการมองจุมพิตอันแสนหวานให้นยอง นยองจูบตอบกลับมาอย่างเร่าร้อน ผมรู้สึกพอใจกับการกระทำของนยองเอามากๆ
“อะ…อื้มมม ฮยองครับไปอาบน้ำก่อนเถอะ ” นยองพูดห้ามผม
“ไม่ต้องหรอกนยอง…แค่นี้ตัวนยองก็หอมเกินห้ามใจฮยองแล้วนะ ” ผมพูดพร้อมไซร้คอนยองต่อไป
นยองไม่พูดอะไรปล่อยให้ผมบรรเลงเพลงรักต่อไป ขณะที่บรรเลงเพลงรักไป มือของผมก็ไม่อยู่สุข พลานไปเกะแกะเสื้อผ้าของนยองอยู่เรื่อยๆ จนตอนนี้นยองอยู่นสภาพเปลือยท่อนบนเรียบร้อยแล้ว
ก๊อกๆๆๆ……………
“แหนะ…ใครเค้ามาขัดจังหวะต้วนละครับเนี้ย” ผมพูดอย่างเซ็งๆ
“ฮยองไปเปิดประตูก่อนเถอะฮะ…ผมขอเข้าไปใส่เสื้อก่อน” นยองพูดแบบเขินๆ
“ครับผม…รอสอบเสร็จก่อนนะครับ นยองของมาร์ค จะจัดให้แบบหนักๆเลยฮ๊าๆๆ” ผมพูดพร้อมหัวเราะใส่นยอง
“สอบให้ได้ก่อนเถอะครับ..ไม่งั้นอดครับ อิอิ” นยองพูดพร้อมเดินไปในห้อง
แอร๊ดดดด……
“มัวทำไรอยู่ว่ะคุณต้วน พวกกูยืนรอเป็นชาติแล้ว” แจ๊คสันบ่นใส่ผม
“พวกมึงนั่นแหละมาขัดจังหวะคนเค้าจะสวีทกัน โว๊ะ” ผมตอบออกไปอย่างเซ็งๆ
“อ้าวววว…แล้วไมมึงไม่บอกครับ กูจะได้ไม่มาห๊ะ ” เจบีด่าใส่ผม
“เออนั่นสิ…ไม่ต้องอ่านแม่มและหนังสือ หึๆ” ยองแจช่วยเสริม
“หื่นดีนักสอบตกเลยไหมครับ เพื่อนต้วน ” แจ๊คสันแซวผม
“เออๆ…ไปเข้ามาได้และ พวกมึงนี้ก็จริงจังตลอดเลยนะครับ” ผมพูดใส่พวกมันไป
“เออวันนี้ แบมกับยูคมันไม่มานะ มันไปเที่ยวกันก่อนสอบอ่ะ” เจบีบอกพวกเรา
“เออ…น้องกูไม่อยากเจอมึงอ่ะ ” ยองแจพูดใส่ผม
“อะไรๆก็กูครับตลอดเลยมึง มานั่งไวๆ เดี๋ยวจะได้อ่านหนังสือสะที” ผมพูดตอบออกไป
แล้วเราก็ไปนั่งปนะจำที่ๆเคยนั่งติวหนังสือกันมาสามปี เราจะทำแบบนี้ประจำครับ เห็นพวกเราเที่ยวกันแบบนี้ใช่ว่าการเรียนเราจะเสียนะครับ คือผมเป็นพวกหัวไวนิดหน่อยครับ ที่จริงไม่ต้องอ่านก็ได้ ผมอาศัยตั้งใจเรียนในคาบเอาครับ ผมเลยจะเก่งที่สุดในกลุ่ม ส่วนยองแจกับแจ๊สันจะออกแนวขยันนิดหน่อย เพราะหัวมันช้าฮ๊าๆๆ ส่วนเจบีอยู่ในระดับปานกลางครับ
ที่พวกมันพูดแบบนี้เพราะมันจะให้ผมติวให้ครับ พวกมันกล้วจะสอบตก เพราะผมไม่ค่อยอยากจะติวฮ๊าๆๆ อย่าจะอยู่กับนยองมากกว่า อย่างก่อนจะเจอนยองผมก็ติดแบมๆ แล้วพวกมันก็จะมาด่าครับ แต่เราก็ไม่เคยสอบตกกันนะครับ เราทุกคนจริงจังมากๆเลยล่ะครับ
“เออว่าแต่แมวไปไหนครับเพื่อน กูคิดถึงแมวมึงอ่ะ” แจ๊คสันพูดอย่างเขินๆ
“มึงนี่กูตลอดเลยนะ ไอหวัง อ่านหนังสือไป ” ยองแจพูดเหน็บแจ๊คสัน
“พวกมึงนี้ก็อย่ากัดกันสิครับ กวนสมาธิกูครับ” เจบีพูดดัก
5นาทีผ่านไป………
“นี่ครับ ขนมกับน้ำ พวกฮยอง ตั้งใจอ่านหนังสือกันนะครับ” นยองยกขนมกับน้ำเข้ามาให้เรา
“ขอบคุณมากๆครับแมวน้อยของฮยอง” ผมพูดพร้อมหอมแก้มนยองไป
“โอ้ยยยจะอ้วกครับ อย่าหวานทีกูขอล่ะ ” แจ๊คสันแขวะผม
“ก็กูรักของกูอ่ะ มึงจะทำไมครับ ไปหาไอยองแจโน้นไป ” ผมพูดพร้อมมองไปที่ยองแจ
“แล้วไมต้องกูวะครับ ” ยองแจพูดอย่างงงๆ
“ก็มิรู้สินะ ” เจบีที่เงียบอยู่สวนขึ้นมา
“โอ้ววววววววววว…เยี่ยมมากครับเจบี รักมึงก็วันนี้ฮ๊าๆๆ” ผมพูดแล้วมองไปที่เจบี
“เข้าใจยัง…เอาอีกรอบเปล่า” ผมพูดพร้อมถามเพื่อนๆ
“เข้าใจแต่..กูงงตรงนี้หน่อยนึงอ่ะ มันมาได้ยังไงว่ะ ” เจบีถามโจทย์กับผม
“เดี๋ยวนะกูคิดแปป…เอ่อออ กูลืมว่ะมาไงว่ะ แปปๆ” ผมตอบเจบีออกไป
ตอนนี้สมองผมเริ่มตื่อๆนิดหน่อยครับ เลยยังอธิบายไม่ค่อยเข้าใจสักหน่อย ที่จริงผมเป็นคนอธิบายอะไรไม่ค่อยจะรู้เรื่องหรอกครับ แต่เจบีนี้เก่งเอามากๆเลยครับ มันสามารถเข้าใจผมได้ แล้วก็เอาไปอธิบายให้แจ๊คสันกับยองแจฟัง อ้อลืมบอกไปถึงเราจะเรียนคนละคณะ แต่มันก็จะมีบางวิชาที่เป็นตัวนอก แล้วดันยากอีก นั้นล่ะครับ เราเลยต้องมาติวให้กัน
“ดะ…เดี๋ยวนะทำไม มึงคิดไม่ออกครับ ไอมาร์ค ” แจ๊คสันถามผม
“เออ…วันนี้มึงไม่ได้กินนยองหรอครับ หัวถึงได้ตื่อ ขนาดนี้ ” ยองแจพูดเสริม
“เออว่ะ…ก็มีส่วนนะ งั้นกูไปกินก่อนนะครับ ฮ๊าๆๆ” ผมพูดพร้อมหัวเราะ
“ครับ…ช่วยกันหาที ข้อนี้ออกนะครับ ไอพวกขี้เกียจ” เจบีบอกพวกเรา
“อ้ออออ…ข้อนี้ใช่ไหมฮะ ผมรู้ฮะ” นยองที่นั่งเล่นเกมส์อยู่มองมาที่หนังสือของผมแล้วพูดออกมา
“อ้าวว…นยองรู้ได้ไงครับ ไปแอบเรียนมากจากไหน” ผมถามนยองอย่างงงๆ
“อ่อ…ผมว่างน่ะครับ เลยเอาหนังสือเรียนของฮยองมาอ่านคั่นเวลาฮี่ๆ” นยองตอบออกมา
“สุดยอดดดด……” แจ๊คสันชมนยอง
“โหยย…ไปสอบแทนฮยองหน่อยสินยองอ่า” ยองแจพูดอีกคน
“นยองมันเรียนเก่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แถมยังชอบอ่านหนังสืออีก ไหนลองอธิบายให้ฮยองฟังสิ๊” เจบีพูดบอกพวกเรา
“ร้ายจริงๆเลยนะ ไหนมาให้รางวัล จุ๊บๆๆๆๆ” ผมพูดพร้อมจุ๊บแก้มนยองไป
“จากตรงนี้เราก็อ้างทฤษฎีนี้นะครับ แล้วก็เอาตรงนี้ไปแทนตรงนี้ครับ เราก็จะได้ส่วนที่พวกฮยองสงสัยมานั่นเองครับ เข้าใจไหมครับ” เสียงนยองอธิบายให้พวกเราฟัง
“เป๊ะเลยนยอง ฮยองคิดออกมาทันที แบบนี้นี้เอง” ผมพูดพร้อมมองไปที่นยอง
“โหยยไปเรียนแทนไอแจ๊คทีนยอง ฉลาดเกิน นี้ขนาดไม่ได้ไปเรียนนะครับ” ยองแจชมนยอง
“เป็นไงล่ะครับ เด็กโรงเรียนกู ” เจบีพูอย่างภูมิใจ
“แล้วไมมึงไม่ฉลาดแบบนยองอ่ะครับ ฮ๊าๆๆๆ” แจ๊คสันแซวเจบี
“เดียวมึงจะโดนครับไอหวัง เดี๋ยวเถอะมึงๆ” เจบีสวนแจ็คสันไป
“แฮ่ๆ ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ผมชอบอ่านหนังสืออย่างที่เจบีฮยองบอกน่ะครับ ว่างๆเลยหยิบของฮยองมาอ่าน เผื่อจะช่วยติวได้บ้างอิอิ” นยองพูดแบบเขินๆ
6ชม.ผ่านไป……………
ตอนนี้พวกเราติวกันมานานมากๆแล้วล่ะครับ นยองทำหน้าที่เป็นครูที่ดีของ ยองแจและแจ๊คสัน เหลือเชื่อกับเด็กคนนี้เอามากๆครับ เก่งกว่าผมสะอีก หนังสือทุกเล่มที่ผมวางไว้ที่ห้อง นยองหยิบอ่านหมดทุกเล่มเลยครับ โอวช่วยผมได้เยอะเลย นยองเป็นคนอธิบายเข้าใจมากๆเลยครับ ซึ่งผมเป็นคนอธิบายไม่ได้ฮ๊าๆๆ
“จะเช้าและกลับไปนอนกันเหอะ ” แจ๊คสันบอกพวกเรา
“เออกูก็เริมง่วงแล้วกลับกัน ” ยองแจเสริม
“ไปๆๆๆ เออมาร์คไว้ติวกันพรุ่งนี้เวลาเดิมนะครับ จะทำอะไรก็ทำก่อนให้เรียบร้อยนะครับ” เจบีแซวผม
“ครับ… คุณเพื่อนผมไม่เคยพลาดหรอกครับ อิอิ” ผมพูดพร้อมขำเบาๆ
“ทำอะไรหรอครับ ฮยอง” นยองพูดอย่างงงๆ
“ไปพวกมึงกลับกันได้แล้วครับ ฮี่ๆ ” ผมบอกพวกเพื่อนๆ
แล้วเพื่อนๆผมก็กลับห้องไป นยองจัดการเก็บของที่บริเวณเราติวกัน ส่วนผมไปอาบน้ำแล้วไปนอนรอนยองบนเตียงฮ๊าๆๆ
“เหนื่อยครับ แมวน้อยของฮยอง” ผมพูดพร้อมจูบหน้าผากนยอง ที่เข้ามาหาผมบนเตียง
“ไม่เท่าไหร่ฮะ…ฮยองเข้าใจไหมเอ่ย ผมพยายามเพื่อฮยองเลยนะครับอิอิ” นยองพูดพร้อมอ้อนผม
“เข้าใจสิฮะ…ว่าแต่นยองไม่ลืมสัญญาใช่ไหมครับ หื้มม” ผมพูดพร้อมมองไปที่นยอง
“สัญญาอะไรหรอครับ ” นยองพูดอย่างงงๆ
ผมไม่พูดอะไร ได้แต่เข้ามากดนยองลงกับเตียง แล้วเริ่มไซร้ไปที่ซอกคอขาวอีกครั้ง นยองไม่พูดอะไรได้แต่นอนเขินยอมให้ผมทำ ผมเริ่มบรรเลงเพราะรักไปเรื่อยๆ นยองนอนอยู่เฉยๆ สงสัยจะเหนื่อยครับ ฮี่ๆ แต่ไม่นานนัก นยองก็ขึ้นมาคร่อมผมแทน ผมตกใจเล็กน้อย นึกว่าจะเหนื่อยสะอีก อิอิ
“ฮยองนี้ดื้อจริงๆเลยนะฮะ สงสัยลูกแมวอย่างผมต้องจัดการเสืออย่างฮยองแล้วล่ะ อิอิ” นยองพูดพร้อมเริ่มมาไซร้ที่ซอกคอขาวของผมแล้วทำรอยกุหลาบเอาไว้
“อยากจะยอมจำนนกับแมวน้อยตัวนี้จังเลย ทำให้ฮยองหน่อยสิครับ ” ผมพูดด้วยเสียงแหบใส่นยอง
แล้วร่างเล็กที่อยู่บนร่างสูงก็เริ่มบรรเลงเพลงรัก ปรนเปอร่างสูงอย่างเร่าร้อน ทำให้ร่างสูงครางออกมาให้เป็นคำ และร้องเรียกแต่ชื่อของร่างเล็กไม่หยุดปาก ส่วนร่างเล็กเมื่อรุกร่างสูงจนพอใจแล้ว ก็โดนร่างสูงเป็นฝ่ายรุกเร่าบ้าง เพลงรักบรรเลงอย่างต่อเนื่อง อย่างกัยว่าร่างสูงและร่างเล็กไม่มีวันจะเหน็ดเหนื่อยกับเพลงรักบทนี้เลย…………………………
ไรท์มาอัพแล้วนะคะ ฟินกันไปนิดหน่อยก่อน ตอนต่อไปได้ฟินกันมากกว่านี้แน่ๆค่ะ คู่อื่นไรท์ก็อยากจะแต่เหมือนกัน แต่หลักๆอยากมาร์คเนีร์ยอิอิ มันเห็นแล้วอดแต่งไม่ได้ อัพช้าก็ขออภัยนะคะช่วงนี้ ภารกิจเยอะจริงๆค่ะ ไหนจะทำงาน โน้นนี้นั่น ยังไงก็ขอโทษไว้นะที่นี้ด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ เม้นติชมกันด้วยน๊า
ความคิดเห็น