คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2
“จู่ๆถึงตกอับขนาดนี้ใช่มั้ย...”เขาต่อ
เธอพยักหน้าช้าๆ
“บริษัทชั้นเจ๊งมีหนี้สินเป็นสิบๆล้านบ้านโดนยึดหมดตัว...สมเพชมากรึเปล่า”เขากระตุกยิ้มมุมปาก
“ไม่...เราว่ารินน่าสงสารมากว่า แต่ว่าคนเราเริ่มต้นใหม่ได้หลายครั้งนายอย่างคิดท้อแท้เลยนะเราว่ารินน่ะเป็นคนเก่งซักวันจะต้องกลับมาเป็นนักธุรกิจชั้นแนวหน้าได้แน่ๆ”
“ไม่มีวัน...”
ตราบใดที่เขาลุกขึ้นได้ก็จะมีคุณปู่เขาเหยียบซ้ำไปจนกว่าเขาจะซมซานกลับไปรับมรดกท่านนั่นแหล่ะ
“เอาน่าตอนนี้ทำใจให้สบายก่อนนะ อ้อ จริงสิเราทำข้างต้มมาให้รินด้วยล่ะนายสลบไปกว่าสามวันเชียวนะน่าจะมีอะไรตกถึงท้องบ้าง...”
“สามวัน...”
“ใช่สามวันเราเป็นห่วงรินแทบแย่แน่ะ เอ่อ...เราไม่อยากเห็นเพื่อนตายต่อหน้าต่อตาน่ะ”
“งั้นก็ปล่อยชั้นตายที่ไหนก็ได้นี่”
“เฮ้อ...เลิกคิดแบบนั้นซะทีได้มั้ยรินน่ะไม่เปลี่ยนไปจากสมัยเรียนเลยนะรู้มั้ย”
“แต่เธอเปลี่ยนไปมาก เมื่อก่อนเธอแทบไม่สนใจคนรอบตัวเลยนี่รู้จักแต่ตัวเอง...”
“...เรื่องสมัยก่อนๆอย่าเอามาคิดเลยน่ามานี่อ้าปากชั้นจะป้อนให้...”
อิงฟ้ายังยิ้มสู้กับเขาแม้ว่าเขาจะส่งสายตาเย็นชามาให้ก็ตาม
“ชั้นทานเองได้แล้วก็ต้องขอขอบคุณที่อุตสาห์ไปหาของกินมาให้ไว้ชั้นจะชดใช้ให้เรื่องโรงพยาบาลนี่ก็เหมือนกัน”
“อย่าพูดแบบนั้นเลย เราเต็มใจทำแต่เราว่ารินทานเองไม่ได้หรอกให้เราป้อนน่ะดีแล้ว...มาอย่าดื้อ”
“นี่เธอ...”
ไม่ทันที่อรินจะพูดอะไรต่อข้าวต้มอุ่นๆก็ถูกส่งเข้าปากเขาไปแล้ว อิงฟ้ายิ้มเมื่อส่งข้าวต้มฝีมือเธอเข้าปากเขาไปได้อรินรู้สึกว่าเสียรู้เธอไปซะแล้วแต่รอยยิ้มที่อิงฟ้ายิ้มให้เขาเหมือนเด็กๆนั้นทำให้เขาโอนอ่อนเลยตามเลยได้อย่างประหลาด
แม่นี่สมัยเรียนหน้าบึ้งตลอดมิน่าไม่ค่อยมีคนคบแต่ดูสิตอนนี้รอยยิ้มเธอช่างอบอุ่นเหลือเกินทำให้เขาอดคิดถึงผู้หญิงที่สำคัญต่อเขาอีกคนนึงได้ แม่ข้าวนี่ก็เหมือนกับข้าวต้มที่แม่ทำให้เขาตอนเขาป่วยแม้ไม่ใช่รสชาติแต่มันคือความรู้สึก...
“กินต่อซะเดี๋ยวจะเย็นซะหมด…”
อิงฟ้าเริ่มออกคำสั่งกับอรินที่ทำหน้างงมองหน้าเธออย่างไม่กระพริบตา
“อื้อ...”
เขารับข้าวต้มเข้าในปากอย่างว่าง่ายทำเอาอิงฟ้าแอบหัวเราะในใจทำปากแข็งหิวจะตายอยู่แล้วยังวางฟอร์ม แต่ถ้าไม่มีฟอร์มก็ไม่ใช่เขาน่ะสิ
“นี่ข้างต้มนี่มันของชั้นนะเธอแอบกินเองได้ไงน่ะ...”
เขาโวยเมื่ออิงฟ้าแอบกินข้าวต้มที่เธอเอามาให้เขาเป็นประจำตลอดสองวัน
“อะไรกัน แค่นี้หวงข้าวต้มนี่เราเป็นคนทำนะก็ขอชิมหน่อยสิ”
“แต่เธอทำมาให้ชั้นนะชั้นยังไม่อิ่มเลย”
“เชอะ เอ้า กินซะ...”
อิงฟ้ายัดช้อนข้าวต้มที่ยังร้อนๆเข้าปากอรินและด้วยความร้อนเล่นเอาอรินแทบสำลักออกมาหน้าแดงก่ำ
“ร้อน....”
อิงฟ้าตกใจจึงรีบส่งแก้วน้ำไปให้เขาอรินซดทีเดียวหมดแก้ว...
“เราขอโทษ...พอดีลืมน่ะ”อิงฟ้าทำจ๋อยๆลงไป
“อยากจะฆ่ากันก็บอกดีๆได้นี่ไม่เห็นต้องมาทรมานกันอย่างนี้เลย”
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะใครอยากให้รินตายกัน มีแต่รินน่ะแหล่ะที่อยากตายเองและรินจะยังตายไม่ได้เพราะรินยังไม่ได้ใช้หนี้ให้เราเลยค่าข้าวต้มค่าโรงพยาบาล...”
“งั้นเธอไม่ต้องทำมาแล้วก็ได้ชั้นไม่อยากเป็นหนี้เธอมากกว่านี้ แล้วเรื่องโรงพยาบาลชั้นจะออกวันนี้เลย…”อรินเตรียมลุกจากเตียงแต่อิงฟ้าพุ่งตัวไปขวางไว้
“เราล้อเล่น...รินเราไม่ได้ลำบากอะไรเลยอีกอย่างรินเป็นเพื่อนเรานะเพื่อนต้องช่วยสิ แล้วถ้าหากรินอยากจะใช้หนี้เรามาทำงานกับเรามั้ยเรามีตำแหน่งให้รินนะ ถือว่าช่วยเราด้วยโอเคมั้ย”
“ไม่ต้องชั้นไม่อยากรับความเมตตาจากคนอื่นมากกว่านี้อีกแล้ว”เขาย้ำคำว่าคนอื่น
“รินบอกแล้วว่าเราเป็นเพื่อนกันเพราะฉะนั้นรินอย่าพูดแบบนี้อีกนะถ้ารินพูดอีกเราจะถือว่ารินไม่เห็นเราเป็นเพื่อน”
“....ก็ได้ชั้นขอโทษ....ชั้นผิดเอง เอ่อ...แบบว่ามัน...”เขาทำหน้าสำนึกผิด
“เรารู้ รินเป็นแบบนี้มาตั้งสมัยก่อนแล้วนี่นา แต่ว่ารินอย่าคิดแบบนี้อีกนะแล้วต้องตกลงเรื่องที่เราขอด้วยรินจะต้องทำงานใช้หนี้เรา เรารู้รินอาจจะคิดว่านี่เป็นการสร้างบุญคุณกับรินแค่สำหรับเราแล้วเราถือว่าเราได้รินมาช่วยมากกว่าเพราะบริษัทเราก็พึ่งตั้งได้ไม่นาน เราอยากได้คนที่มีความสามารถอย่างรินมาช่วย”
“รู้ได้ไงว่าชั้นมีความสามารถ คนที่บริหารบริษัทจนเจ๊งอย่างชั้นเนี่ยนะ”
“เรารู้ว่าไม่ใช่เพราะริน เราว่าน่าเกิดจากใครกลั่นแกล้งมากกว่าเราไม่เชื่อหรอกว่าจู่ๆลูกค้าของรินและหุ้นส่วนจะออกไปพร้อมกันอย่างนั้น”
“เธอรู้...”
“ว่าแล้วใช่จริงๆ แต่เราไม่ถามหรอกว่าเป็นใครไว้เมื่อไหร่รินยอมที่จะเล่าเราก็ยินดีที่จะฟัง อืมเราว่าทานข้าวต่อเถอะเดี๋ยวจะเย็นไม่อร่อย”
อิงฟ้าไม่ได้มีดีแค่หน้าตาแต่ความคิดเธอเหนือล้ำกว่ามากเพียงแค่ข่าวคราวเพียงเล็กน้อยที่เธอได้มาก็สันนิฐานได้แล้วว่าเขาไม่ได้บริหารล้มเหลว
ในที่สุดเขาก็ได้ออกจากโรงพยาบาลค่าใช่จ่ายทั้งหมดอิงฟ้าออกให้เขาก่อนโดยเธอบอกว่าจะหักจากเงินเดือนของเขาเรื่องที่พักเธอก็จัดการให้เขาพักอยู่คอนโดเดียวกับเธอเพื่อสะดวกในการทำงาน ความจริงเขาคัดค้านเพราะมันดูเกินไปที่เขาจะมาอยู่คอนโดหรู เขาต้องการเพียงอพาตเมนต์เล็กๆไว้ซุกหัวนอนก็พอ แต่เธอกลับบอกว่านี่เป็นหนึ่งในสวัสดิการของบริษัทแล้วที่นี่ก็เป็นคอนโดของพ่อเธอด้วยไม่ต้องเป็นห่วง...
เขาได้ตำแหน่งเป็นที่ปรึกษาของอิงฟ้าระยะแรกเขาดูออกว่าพนักงานมีท่าทียังไงกับเขาที่ผมเผ้ารกรุงรัง ไว้หนวดเคราจนอิงฟ้าต้องขอร้องแกมออกคำสั่งนิดๆให้เขาตัดซะวันต่อมาเขาก็กลายเป็นหนุ่มฮ็อตประจำบริษัทไปอย่างไม่ต้องมีใครบังคับ หนำซ้ำยังเกิดเสียงซุบซิบนินทาเรื่องเขากับอิงฟ้าด้วย แต่แล้วดูเหมือนเธอจะไม่สนใจนอกจากออกคำสั่งปาวๆกับพวกพนักงานและติดต่อลูกค้าเท่านั้น
การทำงานของเธอที่เขาได้ดูมาเธอมีความสามารถโดยไม่ต้องให้เขาแนะนำอะไรมากมาย แต่บางครั้ง เมื่อเกิดปัญหาขึ้นบ้างเขาก็ต้องลงมือเป็นที่ปรึกษาเธอบ้างจนผ่านพ้นไปได้…
สามเดือน...
“นี่รินเราว่าอาทิตย์หน้าเราไปพักร้อนกันดีมั้ย เราชักเหนื่อยๆแล้วสิช่วงที่ผ่านมางานสั่งจองของมากขึ้นจนแทบไม่มีเวลาเลย”
“ก็เพราะใครล่ะครับที่แอบอู้งานไปเป็นอาทิตย์ๆ”
“ก็เพราะไปเฝ้ารินน่ะแหล่ะ...”
“อ้าว มาโทษผมซะงั้น...”
เขาส่ายหน้าและเปลี่ยนคำเรียกตัวเองใหม่กับอิงฟ้าเพราะตอนนี้ฐานะเธอคือเจ้านายเขาเหมือนเดิมแต่เธอชอบที่จะเรียกเขาแบบเดิมมากว่า
“ไม่รู้ล่ะอาทิตย์หน้ารินต้องพักร้อนเป็นเพื่อนเค้า ไม่งั้นเห็นดีกันแน่”อิงฟ้าทำท่าขู่เขาเหมือยขู่เด็กนักเรียน
“ว้า...แย่จังผมยังอยากทำงานอยู่นี่...แต่เจ้านายสั่งก็ต้องทำตามเดี๋ยวโดนไล่ออก...”
“ชิส์...ไม่ต้องมาประชดอิงน่ะไม่ไล่รินออกหรอกมีแต่รินั่นแหล่ะจะทิ้งอิงไปหาบิษัทใหญ่ๆโตๆทำซะมากกว่า”อิงฟ้าพูดอย่างงอนๆ
“ไม่หรอกครับอิงคือผู้มีพระคุณกับผม ผมจะคอยทำงานให้อิงทุกอย่างไม่ไปไหนแน่”
อรินขำเล็กน้อยกับท่าทางของประธานบริษัทสาวของเขาที่ทำหน้างอนเหมือนเด็กๆ
ความคิดเห็น