คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1
ชายหนุ่มร่างใหญ่โตสวมชุดสูทสีดำ เปิดประตูให้ชายแก่คนหนึ่งเดินออกจากรถยุโรปสุดหรู เขาจำได้ทันทีว่าชายแก่คนนั้นคือใคร เพราะเนื่องจากท่านเป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่งของประเทศเลยทีเดียว หลังจากชายแก่คนนั้นก้าวลงมาก็มีชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่งเดินตามลงมาซึ่งเขาก็พอจะคุ้นหน้าจากแวดวงธุรกิจ...
“ใครคือ อริน... อริน เมธาวงศ์”ชายแก่คนนั้นเอ่ยปากถามขึ้น”
“ผมเองครับอริน...”
เขาเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนฝูงอย่างสง่าผ่าเผย เขาดูเด่นกว่าคนอื่นอย่างเห็นได้ชัด
“อื้มม...เธอรู้รึเปล่าว่าที่ชั้นมาวันนี้มีเรื่องอะไร...”
“ไม่ทราบครับ แต่วันนี้เป็นวันที่แม่ผมเสียครบ 7 วันท่านคงจะมาร่วมพิธีมั้งครับ”
ชายหนุ่มตอบอย่างไม่กลัวเกรงทำเอาชายแก่ชื่นชมอยู่ไม่น้อยในความกล้าเยือกเย็น นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงพูดผิดๆถูกๆหรือไม่ก็เกร็งจนเหงื่อแตกพลั่กแต่ชายคนนี้ไม่...เขายืดอกสู้กับท่านได้อย่างทัดเทียม
“หึ...ชั้นไม่ได้มางานศพของแม่ผู้หญิงโง่เง่าคนนั้นหรอก นะแต่ชั้นมาหาเธอ”
“คุณกรุณาเรียกแม่ผมใหม่ด้วยแม่ผมไม่ใช่ผู้หญิงโง่เง่าท่านเป็นตัวอย่างของผู้หญิงที่ดี”
ชายหนุ่มทำตาเย็นยะเยือกบ่งบอกความเอาเรื่อง
เขาไม่เคยคิดจะใครมาดูถูกแม่ของเขา ไม่ว่าจะใหญ่คับฟ้าขนาดไหนก็เถอะ
“โอหังสิ้นดี...เหมือนกันไม่มีผิด”
ชายแก่เหลือบไปมองชายวัยกลางคนที่ยืนก้มหน้าไม่พูดจาอะไรมีเพียงแต่ส่งสายตามองมาที่เขาเป็นระยะๆ
“คุณพ่อ...”ชายวัยกลางคนๆนเริ่มออกปากพูด
“แกไม่ต้องพูด เอาล่ะชั้นจะมาเข้าเรื่องแล้วกัน ที่ชั้นมาในวันนี้มีเพียงสาเหตุเดียวคือชั้นจะมารับเธอซึ่งเป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของ อริยะวงศ์เทวา สืบทอกกิจการทั้งหมดของชั้น อรินเธอคือหลานชายเพียงคนเดียวที่ชั้นเลือกมาเป็นผู้สืบทอด...”
“ลูก...พ่อ”ชายวัยกลางคนนั้นเรียกเขาเสียงแหบแห้งลูกนัยตาแดง
ความจริงคือเขาเป็นลูกเพียงคนเดียวและไม่มีลูกนอกอรินเพียงคนเดียวลูกที่เกิดจากไพลิน เขาโดนบังคับจากบิดาเธอก็คงไม่ต่างกันเธอถูกบิดาทำให้หายไปจากชีวิตเขากว่ายี่สิบกว่าปีพร้อมลูกในท้องและตอนนี้...เขามาสายไป ไม่รู้ว่าถ้าหากตอนนั้นไพลินบอกเรื่องท้องแก่บิดาเขา ตอนนี้อาจจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว...
“คุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะครับผมไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเหลืออีกแล้วญาติที่ผมมีเพียงคนเดียวคือแม่ซึ่งตอนนี้ท่านไปสบายแล้ว ผมว่าเชิญพวกคุณร่วมงานต่อหรือจะกลับก็ตามใจ”
เขาเริ่มควบคุอารมณ์ไม่อยู่เนื่องจากหลังจากแม่เขาโดนกล่าวหาแล้วเขากลับถูกบอกว่าเป็นทายาทเพียงคนเดียวของอริยะวงศ์เทวา น่าขำ เขาไม่มีพ่อไม่มีญาติกว่า25ปีแต่ตอนนี้เมื่อแม่เขา เสียกลับมีคนมาบอกว่าเขาเป็นหลานเขา ไม่ใช่เขาไม่มีญาติพ่อเขาตายไปแล้วแม่บอกแม่ที่เลี้ยงดูเขาเพียงลำพังตั้งแต่เป็นทารกจนโตตั้งตัวได้มีธุรกิจเล็กๆถึงขนาดกลาง
“แกนี่มันเหมืนพ่อไม่มีผิด แกต้องกลับไปกับชั้นและสืบทอดกิจการทั้งหมด ชั้นจะปูทางให้แกเป็นนักธุรกิจชั้นนำ เพราะฉะนั้นมากับชั้นซะอย่าโง่เหมือนพ่อแกเลยที่ทิ้งอนาคตไปกับผู้หญิงไร้ค่าคนนึง”
“ผมไม่เคยมีพ่อ ไม่เคยมีญาติคนใดตั้งแต่ผมจำความได้ และจากนี้ไปผมก็ไม่ต้องการจะมี ผมไม่รู้ว่าที่คุณพูดมามันจะจริงได้แค่ไหนแต่ว่า...ผมขอยืนยันผมไม่มีญาติที่ไหนนอกจากแม่เพียงคนเดียว”
“ดื้อดึงนักอย่าหาว่าชั้นใจร้ายแล้วกันชั้นจะทำให้แกยอมรับและวิ่งโร่เข้ามารับมรดกแทบไม่ทันเชียวล่ะ”
“ผมไม่มีวันรับของที่ไม่ใช่ของๆผม ซ้ำยังไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันอีกด้วย...ขอตัว”
เขาเดินหนีไปอย่างไม่แยแสสมบัติมหาศาลที่จู่ๆก็ถูกหยิบยื่นมาให้จากชายที่เรียกตัวเองว่าปู่เขาพ่อเขาและหากมันเป็นอย่างั้นจริงเขาก็ยิ่งโกรธแค้นมากยิ่งขึ้นและ...
อรินรู้สึกว่าที่เขาทำลงไปอาจทำให้เขาเป็นศัตรูกับชายที่เรียกได้ว่ามีอิทธิพลกับเศรษฐกิจประเทศนี้ได้มากที่สุด การที่ท่านจะทำให้เขาจมหายลงดินไปเลยมันง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือนั่นแหล่ะแต่ว่าเขาจะไม่ยอมก้มหัวให้คนที่บังอาจทิ้งแม่ให้ลำบากได้หรอกแม้ว่าในใจลึกๆเขาอาจไม่ยอมรับแต่ว่าเขาเห็นหน้าคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อของเขานั้นมันคล้ายกับเขามากทั้งโครงหน้าและแววตาจมูกริมฝีปาก...
อรินรีบไล่ความคิดออกไปให้หมดไม่...แม่เขาบอกว่าเขาไม่มีญาติเขาก็ไม่มีญาติ
แต่ญาติ พี่น้อง พ่อ...คือสิ่งเขาโหยหาเมื่อยามเด็ก...
ไม่มีอะไรตกถึงท้องเขามากว่าสองวันแล้ว หึ น่าขำนักธุรกิจหนุ่มอนาคตไกลกลับต้องมาหมดอนาคตเพราะปู่ของตนเองไม่มีอะไรน่าขำไปกว่านี้อีกแล้ว สองเดือนก่อนเขาถูกนำตัวไปตรวจดีเอ็นเอและพิสูจน์ได้ว่าเขาเป็นทายาทของวงศ์เทวาเป็นหลานของ พล.อ เนรศ เป็น ลูก ของนายนาวินแต่เขาไม่มีวันจะยอมรับเด็ดขาด เขาปฏิเสธทุกทางแต่แล้วในเวลาไม่ถึงอาทิตย์บริษัทที่เขาสร้างมากับมือต้องจบสิ้นลงด้วยน้ำมือของปู่แท้ๆของเขาเพียงเพราะต้องการให้เขาไร้สิ้นหนทางไปพึ่งบารมีท่าน ไม่มีวัน ท่านคงรู้จักเขาน้อยไปคนอย่างเขายอมตายซะดีกว่าที่จะกลับไปสู่อุ้งมืออสูรร้ายที่ทำลายทุกอย่างของเขาไปทั้งพ่อ แม่ และบริษัทที่เป็นน้ำพักน้ำแรงของเขา
“หึ แม้แต่ฟ้าก็ยังสมน้ำหน้าชั้นรึ...”
ฝนสาดเทลงมาอย่างหนักเขาไร้ซึ่งที่ซุกหัวนอนกลายเป็นผู้มีหนี้สิ้นล้นตัวไม่มีแม้แต่เงินซักแดงเดียวให้ตายสิ สภาพของเขาไม่ต่างจากขอทานที่เห็นๆอยู่ตามถนนเลยสักนิด ก็คงใช่เขาตกต่ำพอๆกับพวกนั้นแล้วจริงๆเพียงแต่นั่นเพราะพวกเขาไม่มีทางเลือกส่วนเขามี...แต่ไม่มีวันเลือก
“นี่แก ไปห่างชั้นหน่อยสิ สกปรก ยี้...”
หญิงสาวที่ยืนคอยตรงป้ายรถเมล์ขับไล่ไล่ส่งเขาด้วยสายตารังเกียจ ให้ตายแม้แต่คนธรรมดายังไม่อยากอยู่ใกล้
เขาเดินโซเซไปตามข้างถนนที่มีรถพลุ่งพล่าน ในที่สุดเขาก็ไม่มีแรงจะไปต่ออีกแล้วพอกันทีชั้นเหนื่อยแล้ว เขาล้มตัวลงกับพื้นพร้อมสติที่กำลังจะหายไป...แม่ครับผมขอโทษผมจะไปหาแม่แล้วนะครับ
ก่อนจะสิ้นสติโดยสมบูรณ์เขาได้ยินเสียงเรียกชื่อเขา
“ริน...”เสียงนั้นคุ้นมาก ใครกันที่เรียกชื่อชั้น แม่เหรอ
แล้วที่สุดเขาก็สิ้นสติไปอย่างสมบูรณ์...
นี่ชั้นตายไปแล้วเหรอ สบายจัง “อุ่น”เสียงใครเรียกอีกแล้วไม่ใช่แม่ชั้นจำแล้วคล้าย...แต่ไม่ใช่ยังรู้สึกเขายังไม่ตายนี่นาเริ่มปวดหัวแล้วสิ...
“รินตื่นเถอะ รินได้โปรด...”ทำไมกันเรียกชั้นทำไม ทำไมเธอต้องร้องไห้เพื่อชั้น
เขาเปิดตาที่หนักมากออกทีละนิดจนพบกับแสงไฟสว่างจ้ากลิ่นนี้โรงพยาบาลเขามาอยู่นี่ได้ยังไง
“ในที่สุดรินก็ตื่น...”
หญิงสาวตรงหน้าเขา คุ้นๆยังไงบอกไม่ถูกความสวยเหรอ เขาไม่เคยจำใครที่ความสวย
“คุณ...ร้องไห้ทำไมเรารู้จักกันด้วยเหรอ”
“รินนี่รินจำเราไม่ได้เหรอเราไง อิง...อิงฟ้ายัยคุณหนูอิงฟ้าที่นายเคยเรียกไงจำได้มั้ย”
หญิงสาวเผยรอยยิ้มทั้งน้ำตา
“อิง...อ๋อ สมัยม.ปลายทำไมชั้นถึงมาอยู่นี่ได้เธอเป็นคนพามาเหรอ...”
“ใช่...ชั้นเห็นรินล้มอยู่ข้างถนนตอนแรกไม่นึกว่าเป็นรินแต่ว่าพอเห็นหน้าชัดๆแล้วชั้นคิดว่าดูไม่ผิดแล้วก็ใช่จริงๆด้วย”
“..นั่นสินะสภาพแบบนี้คงไม่มีใครจำชั้นได้เธอไม่รังเกียจเหรอสภาพสกปรกเน่าเหม็นขนาดนี้”
“นั่นสิทำไมรินถึงอยู่ในสภาพนี้ได้เกิดอะไรขึ้นเหรอทำไมจู่ๆถึง...”
ความคิดเห็น