คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : BETTER MAN 3
Chapter 3
better man.
หลังเลิกเรียนวิชาสุดแสนจะปวดหัว ไนออลกวาดหนังสือบนโต๊ะลงกระเป๋าแบบลวกๆ ท้องของเขามวลตีกัน ในหัววนเวียนกับช็อกโกแลตร้อนๆกับเค้กสักชิ้นก็คงจะดี
“มิสเตอร์ฮอแรน”
“ครับอาจารย์”
ความฝันเรื่องช็อคโกแลตร้อนๆกับเค้กลอยไปในอากาศ ถ้าไม่มีอะไรสำคัญนะ ฮึ่ย!
“มีคนฝากนี่มาให้แนะ ผมแนะนำว่าคุณควรไปขอบคุณเขาสักครั้งนะ” อาจารย์ยื่นถุงขนมเค้กร้านโปรดของเขา พร้อมแก้วเครื่องดื่ม ใครกันที่ฝากมาให้
“ขอบคุณครับอาจารย์”
ไนออลเดินมานั่งที่ม้านั่งใกล้ๆแกะถุงขนมดู พบโน้ตเล็กๆพร้อมลายมือขะยุกยิกเขียนไว้สั้นๆ
ทำหน้าบูดตอนเลิกเรียนมันไม่น่ารักนะ
ทานหมดแล้วมาเจอกันหน่อย จะรอที่สนามข้างคณะ
-เซน-
เห็นแล้วก็รีบตรงดิ่งไปยังสนามหญ้า เห็นคนตัวโตนั่งอยู่ จะว่าไป เซนเป็นคนที่หล่อมาก ใบหน้าคมเข้ม ริมฝีปากหยักได้รูป สันจมูก พร้อมกับดวงตาแสนสวยนั่นมันชั่งลงตัว ไม่แปลกใจที่ทำไมสาวน้อยใหญ่ถึงกรี๊ดกัน น่าอิจฉา
“ทำไมไม่กินให้หมดก่อนละ”
“อ่า...ผมไม่อยากให้อาจารย์รอครับ”
“นั่งลงสิ”
เซนจัดการแกะถุงขนมเค้กออกตอนไหนก็ไม่รู้ จู่ๆเค้กก็มาจ่อที่ปากเค้าแล้ว ดวงตากลมจ้องมองคนตรงหน้าอย่าแปลกใจ
“กินสิ”
ได้แต่งับเค้กแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ เซ็นตักเค้กสลับกินบ้างป้อนบ้างจนเค้กหมด น่าแปลกที่ไนออลเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
“ตกลงอาจารย์มีธุระอะไรครับ”
“ไม่มี”
“ห๊ะ? อะไรนะครับ”
“ไม่มี”
“งั้นผมขอตัวกลับ”
“ผมจะไปส่งเอง มาสิ”
คนตัวสูงลากเขาไปยังรถจักรยานยนต์คันใหญ่ พร้อมใส่หมวกกันน็อคให้ ไนออลไม่เข้าใจการกระทำของอาจารย์หนุ่มคนนี้จริงๆ
“หลังมหาลัยใช่ไหม?”
“ครับ”
คนตัวโตเร่งความเร็วรถจนคนข้างหลังต้องกระชับอ้อมกอดให้แน่น เซนกุมมืออีกคนไว้ หัวใจของคนตัวเล็กกระตุกวูบ
“ขอบคุณนะครับ”
“มิสเตอร์ฮอแรน”
“ครับ?”
“ผมขอค้างด้วยสักคืนสิ”
“ห๊ะ!!!!”
“บ้านผมมันไกล กำลังหาห้องพักอยู่น่ะ”
ไนออลนิ่ง เค้าคิดไปเองหรือเปล่าว่าอาจารย์ทำตัวแปลกๆไป แต่อาจจะคิดไปเองนั่นแหละ อาจารย์ก็แค่คงจำได้ที่เค้าเข้าห้องเรียนช้า ช่างเถอะ...
“ผมคิดแพงนะครับอาจารย์” ไนออลพูดติดตลก ก่อนนำหน้าร่างสูงไปดูห้องเช่า ภายในห้องเล็กๆถูกตกแต่งสไตล์คลาสสิก เฟอร์นิเจอร์ครบครันน่าอยู่ บรรยากาศห้องดูสบายๆ
“ห้องนี้พอใช้ได้หรือเปล่าครับ”
“อือ ดีเลยล่ะ”
“นี่ครับกุญแจอาจารย์ ส่วนสัญญาเช่าทำพรุ่งนี้ก็ได้ครับ นี่ก็เย็นแล้ว ถ้าอาจารย์ขาดเหลืออะไรก็เรียกผมละกัน ผมอยู่ห้องตรงข้ามนี่”
“ขอบใจนะ มิสเตอร์ฮอแรน”
เซนเข้าไปในห้องพัก เขาทิ้งร่างบนเตียงนุ่ม เปิดโน้ตบุคก่อนจะบอกตัวเองว่าเข้ามาใกล้กะลูอีอีกขั้นหนึ่งแล้ว เปิดเพลงฟังคลอๆแล้วก็พลอยคิดถึงเวลาที่อยู่ด้วยกันทุกที ว่าแล้วก็เชคเมลล์ซักหน่อย
Liam say: what up!
Zayn say: ว่าไงครับคุณตำรวจ
Liam say: กินไรยัง
Zayn say: เรียบร้อยน่า แกไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะเว้ย
Liam say:คร้าบๆๆ
Zayn say:นี่เลียม ฉันย้ายมาอยู่หอพักหลังมหาลัยแล้วนะเว้ย ของคุณนายฮอแรนอะ แกรู้ป่ะ ฉันมีรางสังหรณ์ว่าจะเจอเขาเร็วๆนี้
Liam say: เอาดี
Zayn say: ใช่ เมื่อไหร่จะว่างวะ จิบเบียร์กันหน่อยดิ คิดถึงว่ะ
Liam say: ผมมีการมีงานต้องทำนะครับคุณหมอ
Zayn say: โถ่ ไรวะ
Liam say: สุดสัปดาห์นี้แหละเจอกัน
Zayn say: โชคดี พระเจ้าอวยพร
Liam say: คร้าบบบบบบบ
เลียมก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเซนเสมอ เป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด คอยช่วยเหลือในวันท้อที่สุด ปลอบโยนเค้าได้ดีที่สุด เป็นยิ่งกว่าครอบครัวเสียอีก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาลุกขึ้นไปเปิด ไนออลยื่นกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดมาให้ เค้าลืมไปเลยว่าเค้าไม่มีชุด เขาพูดขอบใจนิดหน่อยก่อนจะเหลือบสายตาเห็นร่างที่เค้าคุ้นเคยดี ลูอี... ทำไมหมอนั่นถึงอุ้มลูอีมา...มีสิทธิ์อะไรกัน ทำไมเนื้อตัวคนรักของเขาสั่นเทาแบบนั้น เปียกปอนไปหมด
“...อาจารย์...อาจารย์” เซนถอนสายตา เขามองจนลับสายตา ก่อนจะหันกลับมาหาคนตรงหน้า
“เมื่อกี้ว่ายังไงนะ...”
“ไม่มีอะไรครับ ฝันดี”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
“อยู่กับฉันนะ” เสียงของร่างบางเหม่อลอย เนื้อตัวยังสั่นเทา น้ำตายังไหลไม่หยุด กลัว...กลัว ปวดหัว อยากหลับไป อยากหลับโดยไม่ต้องตื่นมาเจอเรื่องราวร้ายๆ ทำไมเรื่องแย่ๆถึงไม่หายไปจากชีวิตสักทีนะ
“ฉันจะอยู่กะนายเอง” ร่างสูงลูบปลอบโยน ไม่มีคำพูดถ้อยคำสวยหรูใดๆ มีเพียงมือหนาที่กุมมืออีกคนไว้แน่น ราวกับจะแบ่งเรื่องร้ายๆออกจากคนข้างๆ ศรีษะเล็กพิงอกแกร่ง
“แฮช...”
“ฉันขอโทษนะ...”
“ไม่เป็นไรนะลู...ไม่เป็นไร”
เค้ามาต่อจนครบ 100%แล้วน้า
ขแบคุณสำหรับเม้นกำลังใจค่าา
สาวๆคนไหนไปคอนบ้างเนี่ยยย :)
ความคิดเห็น