คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : BETTER MAN 2
CHAPTER 2
โรงอาหารในมหาลัยวันนี้เสียงดังเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะมีบุลคลใหม่ที่ทำให้เหล่านักเรียนหญิงแท้ชายเทียม อาจารย์แพทย์หนุ่มดึงความสนใจจากผู้คนได้ดีทีเดียว
“นั่งด้วยคนสิ” อาจารย์แพทย์กระตุกยิ้ม ก่อนนั่งลงข้างๆหนุ่มนักศึกษาผมทองที่งุ่นงานอยู่กับการแลกเชอร์ทั้งที่ปากยังคาบขนมปังแผ่นเล็กที่พอประทังหิวก่อนจะต้องขึ้นคลาสต่อไป ไนออลมองหน้าอีกคนจิกสายตาที่อยากจะฆ่าอีกคนให้ตายตรงนี้
“ขยันดีนี่มิสเตอร์ฮอแรน” เซนเอ่ยอีกครั้ง กลิ่นสปาเกตตี้ของเขามันเชิญชวนไนออลเหลือเกิน ท้องของไนออลปั่นป่วน โครกกกกก ครากกกกกกกก ท้องไม่รักดี เขาได้แต่ติตัวเอง ปรกติเขาเป็นคนเคร่งเรื่องทานอาหารมาก แต่วันนี้มี test แล้วเขาก็ทบทวนไม่ทัน ไหนจะรายงานที่โดนตีกลับมากจาก วิชากายภาพนั่นอีก เส้นเลือดเขาจะแตก
“หิวหรอ” เซนถามอีกครั้ง เขาชอบความพยายามของไนออลแต่ไม่ชอบที่อีกคนไม่รักตัวเองแบบนี้
“กรุณาอย่าชวนคุย ผมเสีย...”ยังไม่ทันพูดจบสปาเกตตี้คำใหญ่ก็ถูกยัดเข้าปาก รสชาติของมันทำให้ไนออลรู้สึกดีกว่าขนมปังชิ้นเล็กๆนั่นเป็นไหนๆ
“อาจาร...”สปาเกตตี้ถูกยัดเข้าปากอีกครั้ง เขามองหน้าอีกคนด้วยความสงสัยว่าจะมาป้อนเขาทำบ้าอะไร อีกอย่างสายตาเป็นร้อยพันมองจับจ้องที่เขาเหมือนจะสูบเลือดเนื้อ แถมยังไม่ยินเสียงแชะๆ ถ่ายรูป
‘ไอ่หน้าจืดนี่นะแฟนอาจารย์’ ‘แฟนกันแน่หรอ’ ‘หรืออีตัวแลกคะแนน’
แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้ทำให้ผู้ชายชื่อเซนมาลิกหยุดยัดสปาเกตตี้เขาเลย และเขาไม่มีโอกาศจะถามหรืออะไรก็แล้วแต่ เพราะทุกๆครั้งที่เค้าจะเอ่ยปากมันจะถูกยัดกลับมาด้วยสปาเกตตี้คำใหญ่กว่าเดิม
“ไม่รู้หรือไงว่าอาหารเที่ยงมันจำเป็น” อาจารย์หนุ่มกระซิบที่ข้างหู ก่อนจะยกจานไปเก็บ ไนออลมองอีคนแบบไม่เข้าใจ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเขาก็ขอขอบคุณสปาเกตตี้ชามนี้ที่ทำให้สมองเขาแล่นมากทีเดียว
คาบฟิสิกส์ในช่วงบ่ายดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ตาของเขาจะปิดอยู่แล้ว ถึงเขาจะเป็นนักเรียนดีเด่นก็ตาม ในหัวได้แต่คิดเรื่องยุ่ง มันพันกันไปหมด ทั้งคาบมันมีแต่ใบหน้าเจ้าของเสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหู
‘ เหม่ออะไรตั้งใจเรียนสิ จาก xxx’
- คุณเป็นใคร-
‘นายไม่ต้องรู้หรอก ตั้งใจเรียนซะ มัวแต่คิดเรื่องอะไร’
-บอกมา-
‘สปาเกตตี้’
-ว่างหรอครับอาจารย์-
‘ก็ว่างพอจะยืนรอนายอยู่หน้าห้อง’
ข้อความสุดท้ายทำให้คนอ่านผงะ ข้างนอก เซน มองอีกคนที่กำลังเหม่อลอย ไนออล ฮอแรน กุญแจดอกสำคัญที่จะทำให้เขารู้ว่าลูอีอยู่กับใคร แล้วทำไมเด็กคนนี้ไม่ยอมตอบ เพราะหอพักที่อยู่หลังมหาวิทยาลัยก็มีแต่หอนี้หอเดียว ความจริงมันเป็นยังไงกันแน่ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะต้องรู้ให้ได้ว่าบูแบร์ของเขาอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร แล้วทำไมเพื่อนสนิทของเด็กนี่ถึงไม่มีชื่อในระเบียนประวัติของตำรวจ
.
.
.
.
.
.
.
.
ลูอีเดินออกมาจากคลาสประวัตติศาสตร์ เขามักจะโดดวิชานี้เสอม มีสแอนนาบรรยายเหมือนเพลงสุนทราพร จนบางครั้งลูอีก็อดคิดไม่ได้ว่าคนอื่นไม่คิดทำแบบเขาบ้างหรือไง ถึงเขาจะแย่แต่สอบผ่านทุกตัวแถมเกรดไม่เคยต่ำกว่า c สักครั้ง เขาเลือกจะเดินไปที่สนามฟุตบอล ลูกกลมๆ ที่ทำให้เขารู้สึกดีทุกครั้งเวลาเล่นกับมัน
“ไง โดดเรียนมาอีกแล้วรึไง” น้ำเสียงนิ่งๆ ดังขึ้น ลูอีหันมองอีกคนแล้วยิ้มแหยๆเหมือนเคย แน่สิก็คนที่ถามเขาแบบนี้มีคนเดียว
“ก็เหมือนเดิมแหละพี่อดัม”
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”
“นิดหน่อย”
“ว่ามาสิ”
“คือแบบนี้...”
ร่างเล็กระบายความทุกข์ของตนเองให้อดัมฟัง เขาหวั่นใจในอาการติดยา มันหนักข้อขึ้นทุกวัน เขาอยากหาย ความทรงจำบางอย่างเหมือนจะพยายามแทรกตัวเข้ามาในหัวตลอดเวลา ลูอีไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเองเท่าไหร่นัก ไหนจะภาพซ้อนของเซนในหัว หรือสิ่งเหล่านี้จะเป็นความทรงจะอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเขาเอง อดัมได้แต่สงสารรุ่นน้องคนนี้ในใจ เขารู้ดีว่าลูอีผ่านอะไรมาเยอะและขาดแคลนอะไร แต่อดัมช่วยอะไรไม่ได้นักนอกจากจะมอบคำแนะนำที่ดี ก่อนจะกอดลาเพราะมีนัดต่อ
“เอาล่ะค่อยๆแก้ไปทีละเรื่อง โชคดี” เขายีผมคนตัวเล็กก่อนไป
“ขอบคุณฮะพี่” ลูอีตอบยิ้มๆ เขาสบายใจขึ้นมากทีเดียว
Message inbox
- unknow-
- แกมันตัวซวย ไปตายซะไอ้ขี้ยา-
ลูอีอ่านข้อความแล้วกระตุก ใครกันที่ส่งมาแบบนี้ เขาพยายามไม่สนใจ เพราะเย็นนี้เป็นวันสำคัญ วันนี้เป็นวันที่เขาเจอกับแฮร์รี่ครั้งแรก
-unknow-
-คลิปนี้จะช่วยให้แกตาสว่าง-
ลูอีเปิดวีดีโอคลิปที่ส่งมา ตัวเขาอยู่ในวีดีโอ มีชายและหญิงวัยกลางคนกำลังด่าทอเขา และตบตี ข้างๆเป็นเซนที่กำลังกันกันเขา ก่อนจะตัดเป็นหน้าชายวัยกลางคนคนนั้นพูดว่า ‘พ่อขอโทษลูอี พ่อรักลูก’ ก่อนชายคนนั้นจะถูกปาดคอไปพร้อมๆกับภรรยา ลูอีทำอะไรไม่ถูก พ่อหรือ ครอบครัวหรือ เขาไม่มีนี่
-unknow-
หึ ลูอี ทอมลินสัน ฉันจะพรากทุกอย่างไปจากชีวิตแก ครอบครัวแก ชีวิตแกต้องเจ็บปวด สงครามพึ่งเริ่มเปิดฉากเท่านั้น จำไว้
ลูอีตัวแข็งทื่อด้วยความสยดสยอง น้ำตาไหลออกมาด้วยความกลัวสุดหัวใจ เขาไม่เคยมีสัตรูหรือแม้กระทั่งเพื่อน แล้วใครกันที่ส่งข้อความน่ากลัวแบบนี้มา เขาชักไม่แน่ใจอดีตของตัวเองเท่าไหร่นัก เซนเกี่ยวอะไรกับเขาและครอบครัว เขาควรทำยังไงดี
‘ แฮร์รี่’
ได้แต่คิดในใจขาก้าวไม่ออกเลยจริงๆ เข่าลูอีอ่อน เขาล้มลง ปั่นป่วน เหมือนเมฆฝนจะก่อตัวอย่างจงใจ สายฝนกระหน่ำสาดอย่างไม่ปราณี เขาหวังให้มันลบภาพติดตาออกไปบ้าง
“มานั่งตากฝนมันไม่ดีรู้มั้ย”
เขาอาจจะเกิดภาพหลอน ลวงตา แฮร์รี่ยืนกางร่มสีดำคันใหญ่ ก่อนจะย่อลงมาเช็ดน้ำตาที่เปื้อนพวงแก้ม
“กลับบ้านเรานะครับลูอี”
แฮร์รี่ต้องอุ้มอีกคน ลูอีไม่กระดุกกระดิก ดวงตาเหม่อลอย กำเสื้อของแฮร์รี่แน่น ดวงหน้าหวานซุกลงที่แผงอกกว้าง ขอให้วันนี้เป็นแค่ฝันร้าย แค่ฝันไป
===============================================
ก่อนอื่นต้องสวีดัด สวัดดี้ ทุกคนน้าค่ะ
ไรท์มาลงแล้วววว ><
หายไปนานมากกกก ค่อนข้างยุ่ง เลยไม่ค่อยมีเวลาได้แต่งเลย
ทั้งเรื่องมหาลัยแล้วก็เรื่องงาน บลาๆๆเนอะ
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ #กราบบบบบบบบบบบบบบบ
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าเนอะ จุ้บบบบบบบบบบบบ
ความคิดเห็น