1D fanfic better man

ลำดับตอนที่ #2 : BETTER MAN 1

" BETTER MAN "
CHAPTER 1




 

           เซนกระวนกระวายใจ ขณะที่เลียมกำลังหาข้อมูลที่พักของคุณนายฮอแรน เลียมเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเซนและเขาเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ 

       

         “ได้แล้วๆ” 

         
         “ไหนๆ”

          ข้อมูลที่พักปรากฏอยู่ตรงหน้าเซน รายชื่อผู้พักทั้งหมดกลับไม่มีชื่อของบูแบร์ของเขา ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละ

           “ทำไมไม่มีชื่อลู”

เลียมเลิกคิ้ว เขาก็ไม่รู้พอๆกับเซน คิ้วเซนผูกกันเป็นโบว์  ใบหน้าเข้มฉายแววว่าเขากำลังคิดอะไรในใจ และมันก็ยุ่งเหยิงมากทีเดียว

           “ไหนฉันขอดูอีกที”

เซนคว้าเครื่องมืออีเล็กทรอนิกส์แล้วกดไล่รายชื่ออย่างละเอียดอีกครั้ง 

 

‘ไนออล ฮอแรน’ 

เซนรู้สึกกระตุกวูบ เหมือนมีอะไรบางอย่างสะกดให้เค้าหยุด เหมือนกับสั่งว่าต้องกดเข้าไปดูชื่อนี้ 

             

 Loading……..89% 

             ไม่นานนักก็ปรากฏข้อมูลเชิงลึกของหนุ่มน้อยนี่ เซนรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งตรงหน้า รูปชายหนุ่มผมสีฟางข้าว ดวงตาเป็นประกายพร้อมรอยยิ้มน่ารัก สดใส ดูไร้เดียงสา

 

‘ไนออล ฮอแรน ลูกชายคนเดียวของตระกูล ฮอแรน 

นักศึกษาแพทย์ปี 3 มหาวิทยาลัยลูสเทอร์...เพื่อนสนิท แฮ...’

              เซนเลิกคิ้วด้วยความสนใจ มหาวิทยาลัยเดียวกับลู ที่สำคัญเป็นนักเรียนของเขาอีกต่างหากอะไรมันจะประจวบเหมาะ แถมยังเป็นลูกเจ้าของที่พักของลู หึ หี 

 

‘ แฮร์รี่ สไตล์...’ 

 

เซนคลิกไปยังชื่อตรงหน้า มีเพียงรูปชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาขี้เล่นปรากฏแต่ไม่ระบุข้อมูลอะไรเลย 

               “เป็นไปไม่ได้” เซนพึมพำ
 

                “มีอะไรหรอ”
 

               “ทำไมไม่มีข้อมูลของคนๆนี้เลียม” 
 

               “ข้อมูลอาจผิดพลาด ฉันจะเชคให้อีกที เด็กนี่เป็นเด็กที่แกสอนไม่ใช่หรอ ลองไปคุย                 ดูสิ เพื่อได้เรื่อง เค้าเป็นลูกเจ้าของหอด้วยไม่ใช่หรอ ฉันว่าเค้าอาจจะรู้อะไรก็ได้                     นะ”

              “นั่นสินะ” เซนเห็นด้วย 
 

              “ขอบใจนะเลียมที่เป็นธุระให้”   เซนสวมกอดเพื่อน แล้วหอมแก้มฟอดใหญ่เหมือนปรกติที่เขาทำ เลียมอมยิ้ม ยีหัวอีกคนเล่น 

              “ฉันไปดูลูก่อนนะ” เลียมมองแผ่นหลังที่ค่อยๆหายไป เพียงเสี่ยววินาทีเท่านั้นที่เขาฉายความเศร้า ก่อนดวงตาคู่สวยจะกลับมาอบอุ่นเหมือนเดิม

.

.

.

.

.

.

           เราต้องกลับแล้ว ลูอีบอกตัวเองก่อนจะหนีออกจากบ้านเซน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านของเซนอยู่ส่วนไหนของเมือง แต่รบกวนเซนมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ลูอีนั่งแท็กซี่ อาการลงแดงก็ยังไม่หายไปเท่าไหร่นัก เขาสะกดอารมณ์และพยายามทนกับความทรมานที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า ไม่นานนักก็มาถึงหอพักของเขากับแฮร์รี่ จะพูดให้ถูกมันเป็นห้องของแฮร์รี่ต่างหาก เขาคงไม่อยู่มั้งห้องพักดูเงียบอย่างนี้  ลูอีพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดเปิดประตู ตอนนี้กระดูกมันบีบเข้าหากันอีกแล้ว 

           “ไปไหนมา”

           “ฮะ...แฮร์รี่”

 

           “ฉันถามว่าไปไหนมา”

ร่างสูงตวาดสุดเสียง โทศะและความโกรธครอบงำ ร่างบางถูกกระชากเข้ามาใกล้ๆ ลูอีไม่มีแม้แต่แรงจะโต้ตอบ จุกที่คอ เริ่มรู้สึกมีเข็มทิ่มแทงตามตัว ทรมานจนน้ำตาไหล 

            “...”

            “ไม่ตอบฉันหรอลูอี เลี้ยงไม่เชื่อง”

            แฮร์รี่เหวี่ยงอีกคนติดกำแพง วันนี้ลูอีแปลกไป เขารู้สึกได้ เขาบีบคางอีกคนให้จ้องตา แววตาลูอีช่างเลื่อนลอย ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิดเลย ถึงจะเสเพลแค่ไหนก็เถอะนะ อย่านะลู

             “แฮร์...รี่ ฉั..น...”

            “ตอบฉันเด็กโง่...ตอบฉันสิ”

           “ขอ...โท..ษน..นะ ที่ห...หายไ..ไป” 

 

           แฮร์รี่เห็นท่าไม่ดีเลยจับอีกคนเหวี่ยงลงเตียง ลูอีมีเหงื่อผุดตามตัว แล้วเริ่มร้องครางไม่เป็นภาษา ขอโทษแล้วมันได้อะไรห๊ะเจ้าแมวโง่ เขาเดินไปหยิบถ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆแล้วชุบน้ำมาเช็ดคนที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าหวานเจือความทรมาน ทำเขาคิดถึงวันแรกที่เจอกัน วันนั้นลูอีเข้ามาในผับของเขา หมอนี่ดื่มหนัก ใบหน้ามีแต่รอยน้ำตาและความโศกเศร้า ความทุกข์ทรมาน เขามองอยู่นานจนลูอีเดินออกไปตรงสะพานก่อนกระโดดลงไปต่อหน้า แฮร์รี่ทำอะไรไม่ถูกเมื่อร่างบางจมหายไปในความมืด เขาเลยกระโดดตามลงไป ดึงตัวอีกคนไว้สำเร็จ เขาทำอะไรบ้าบิ่นมาจริงๆ คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกนิยายน้ำเน่ารึไง แล้วลูอีก็ฟื้นในอีกสองวันต่อมาที่โรงพยาบาล หมอบอกแฮร์รี่ว่าสมองส่วนหนึ่งของลูอีต้องการลืมบางสิ่งออกไป อาจจะเป็นช่วงเวลาที่เลวร้าย หรือใครบางคนที่เขาไม่อยากจำ ลูอีจำได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องครอบครัวและคนรัก ความจริงรับเลี้ยงลูอีไว้ก็ไม่ได้สะเทือนขนขาแฮร์รี่ สไตล์เท่าไหร่หรอก แฮร์รี่ให้ลูอีทำงานในคลับของเขานั้นแหล่ะ ตอนแรกให้เป็นโฮสต์แต่พอมีคนมาเกาะแกะเจ้าแมวของเขามากๆก็รู้สึกหงุดหงิดพิกล เขาหวงเจ้าเหมียวตัวนี้ เลยเลื่อนอันดับเป็นเพื่อนสนิท ลูอีเป็นคนสูบบุหรี่และดื่มเหล้าจัดมาก อันนี้แฮร์รี่ก็ต้องยอมรับเพราะเขาอีกนั้นแหล่ะที่สอนให้ลูอีเป็นแบบนี้ 

            แฮร์รี่ถอนหายใจเมื่อคิดถึงความหลังของเขากับลูอี หรือเป็นเขาที่ทำให้คนอย่างลูอีมาแปดเปื้อน อาการของลูอีมันบอกชัดเจนว่าลงแดง อบายมุขเหล่านี้ก็เหมือนตัวเขาในด้านมืด ใครที่ทำให้เจ้าแมวเหมียวของเขาเป็นแบบนี้ ใครกัน...ถึงเขาจะเลวยังไง เรื่องยาเขาก็ไม่เอาแน่นอน ทำไมลูถึงได้คิดสั้นแบบนี้นะ

 

 

         อุตสาห์ได้ชีวิตใหม่แล้วแท้ๆ...เจ้าแมวโง่เอ๊ย...ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย

.

.

.

.

.

.

.

                   สายแล้ว...หนุ่มนักศึกษาแพทย์ได้แต่คิดร้อนใจ ในมือก็ยัดขนมปังเข้าปากเคี้ยวๆแล้วกลืนอย่างรวดเร็ว วันนี้มีอาจารย์มาใหม่ด้วย ไนออลอยากจะถีบตัวเองจริงๆเมื่อคืนมัวแต่นั่งดูรายการสุดโปรดจนตื่นสาย ในที่สุดก็ถึงห้องซักที เขาเหลือบมองนาฬิกา...ถึงพอดีแฮะ ค่อยยังชั่วเขาเป่าปากอย่างโล่งอก 

                  “จะยื่นอีกนานไหมครับ นักศึกษา”

                   เสียงของอาจารย์แพทย์คนใหม่ดังขึ้น เขาแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีด้วยความอับอาย เพื่อนทุกคนนั่งประจำที่กันหมดแล้ว ไอ้ไนเอ๊ยเวรกรรมแท้ๆ ว่าแล้วก็สาวเท้าก้มไปนั่งที่ว่างซึ่งเหลือที่เดียวคือตรงกลางห้อง เด่นซะไม่มี 

                   “ฉันชื่อ เซน มาลิก จะมาแทนในวิชาภาคนี้” 

 

                   สาวๆในห้อองตาแทบจะเป็นรูปหัวใจ ชิ อาจารย์หน้าหิวโรตีตลอดเวลาแบบนี้เนี่ยนะ ไม่รู้ละเขาอับอายที่โดนพูดอย่างงั้นต่อหน้าทุกคน ในฐานะนักศึกษาดีเด่น จะขอเป็นปรปักกับอาจารย์คนนี้ พร้อมส่งสายตาเชือดเฉือนใส่

                  “พวกเธอไปอ่านบทความหน้า 1-500 มาเป็นการบ้านพรุ่งนี้ฉันจะ test” 

จะบ้ารึ ไอ้หน้าหิวโรตี โอ้วพระเจ้า พรุ่งนี้ยังก็มี test ของมีสแซนดี้ด้วย ไม่เข้มข้นเราไม่นอนอีกแล้วสินะ 

                    “อ้อ มีสเตอร์ฮอแรน มาพบผมที่ห้องพักหลังเลิกคลาสด้วย”

 

                     “แต่...”

 

                    “ผมเป็นอาจารย์คุณหรือเปล่า” 

 

                     “ครับ”

                     ไนออลรับคำอย่างว่าง่าย เฮ้อแทนที่หลังเลิกคลาสเค้าได้ไปเติมพลังซักหน่อย อุตสาห์ชวนแฮร์รี่ไว้แล้ว เฮ้อตั้งใจเรียนดีกว่า คิดแล้วเซ็งชะมัด ไนออลจดเลกเชอร์ยุกยิกพอให้ตัวเองเข้าใจ โดยไม่รู้ว่าทุกการกระทำถูกจับจ้องด้วยดวงตาคู่สวยของเซน มาลิก  

                      เซนมองเด็กคนนี้อย่างพอใจ ลูอีเป็นคนรักของเขา หมอนั่นหายตัวไปเป็นอาทิตย์ เขารักลูอีเกินกว่าจะมอบรักให้ใครอีก วันสุดท้ายที่เจอลูอีบอกเขาว่าไม่อยากเจอเขาอีกต่อไป เซนไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน ผิดยังไงทั้งที่เขาดูแลอีกคนอย่างดี เซนปลอบใจตัวเองว่าลูอีคงทะเลาะกับครอบครัวมา สองวันต่อมาเซนได้รู้ข่าวจากเลียมว่าเพื่อนสนิทและครอบครัวของลูอีโดนฆ่ายกครัวหลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้เจอคนตัวเล็กอีกเลย จนกระทั่งเขาได้มาเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย และตัดสินใจไปนั่งคิดอะไรเพลินๆบนด่านฟ้าวันนั้น หัวใจเขาเต้นระรัวด้วยความหวังอีกครั้ง และเจ้าตัวเล็กก็จำเขาไม่ได้ ทำไมเขาถึงเป็นผู้ชายที่อาพับอย่างนี้นะ

                   “อาจารย์เรียกผมมามีอะไรหรอครับ”

                   “อ่อ มีสเตอร์ฮอแรน แค่อยากจะถามเรื่องห้องพักของแม่คุณ”

                   “ห๊ะ เรื่องหอแม่ผม โถ่นึกว่ามีอะไรสำคัญ”

                   “สำคัญสิ...” 

                   “จะถามอะไรละครับ”

 
                  “ หอพักแม่เธอมีเด็กที่ชื่อ ลูอี ทอมลินสันไหม”

                 ไนออลเงียบเป็นคำตอบ ลูอี ทอมลินสันคนนี้แหล่ะที่พักอยู่กับแฮร์รี่ หมอนี่ทั้งเสเพล หยิ่งยโส ไม่ควรเลยที่แฮร์รี่จะเอามาอยู่ด้วย ไนออลไม่ได้เกลียดชังอะไร เพียงแต่เขาเป็นห่วงแฮร์รี่ แฮร์รี่ก็เหมือนพี่ชายแถมยังเป็นเพื่อนสนิทสุดที่รักของเขา กับเด็กที่ใม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหนที่เอามาอยู่ด้วย แล้วแท้ที่จริงแล้ว ลูอี ทอมลินสันนี่เป็นใครกันแน่ 

 

 

 

 

 

 

 

===================================================================================


สวัสดีค่า แฮะๆๆ วันนี้มาลงบทแรกกกกกก
ต่อจากอินโทร บอกเลยว่า อิรุงตุงนังงงงง
ทั้ง Zouis ทั้ง ziam ไรท์ยังปวดกบาล 5555

ยังไงก็ขอขอบคุณที่มาอ่านนะคะ 
รักนะจุ้บบบบบบบบบบบบบบบบบ