คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Special BobYun | I miss U
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
I miss U
JIWON TALK:
“ยุนฮยอง ซงยุนฮยอง!” ผมแหกปากตะโกนพลางวิ่งไปด้วย หากแต่เจ้าของชื่อกลับยิ่งเร่งฝีเท้ามากขึ้น ผมเร่งฝีเท้าตามทันก่อนจะคว้าไหล่เล็กไว้
“ซงยุนฮยอง! เลิกหนีฉันสักที!” เจ้าของไหล่เล็กหยุดลงเพราะโดนผมยึดไหล่ไว้ ผมถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ
“ถ้านายไม่อยากเห็นหน้าฉันขนาดนั้นล่ะก็ ไม่ต้องหันมาก็ได้ แต่ช่วยฟังฉันหน่อยเถอะ”
“…”
“ฉันคิดถึงนาย” ผมเลื่อนมือที่ยึดไหล่เล็กไปไว้ที่เอวคอดของอีกคนก่อนจะกอดไว้แน่น กลิ่นกายหอมอ่อนๆ กับเอวคอดๆ ของยุนฮยองทำให้ผมรู้สึกโหยหามากยิ่งขึ้น
ผมไม่ได้กอดเขามานานเท่าไหร่แล้วนะ…
“ถ้าเรื่องที่นายจะพูดมีแค่นี้ ฉันไปล่ะ” ยุนฮยองค่อยๆ แกะมือผมออกก่อนจะเตรียมเดินหนี แต่ผมก็เดินไปคว้าเอวอีกคนมากอดไว้แน่น ยุนฮยองดิ้นพลางตีมือผมรัวๆ แต่ผมก็รัดแน่นขึ้นก่อนจะทิ้งคางลงบนไหล่เล็กของอีกคน ยุนฮยองนิ่งไป เห็นแบบนั้นผมเลยคลายกอดให้หลวมๆ เพราะกลัวว่าเขาจะเจ็บ
“อย่าหนีฉันอีกเลย ขอร้อง…” ผมเอ่ยเสียงแผ่วข้างหูของอีกคน “ฉันรู้ว่านายโกรธฉันมากเรื่องนั้น ฉันขอโทษ”
ยุนฮยองนิ่งไปกับคำพูดของผม เขาคงกำลังนึกถึงเรื่องวันนั้น วันที่ทำให้เราต้องเลิกกัน…
2 ปีก่อน
“จีวอน เย็นนี้เราไปหาอะไรกันดีอ่ะ?” ยุนฮยองเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงพลางยื่นมือมาดึงแขนผมไปเกาะไว้ ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยพึมพำ
“ยุนฮยอง”
“หืม?”
“ฉัน...ไม่อยากพาสชั้น” ยุนฮยองปล่อยมือออกจากแขนผมก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น
“ทำไมล่ะ? ในเมื่อนายก็สอบผ่าน เราจะได้ไปเรียนด้วยกันไง ที่สำคัญนายก็จะไม่ได้โดนเด็กแผนกมัธยมดูถูกด้วยว่าโตแล้วยังจะเรียนแผนกมัธยมปลาย”
ยุนฮยองร่ายยาวเป็นชุด ผมได้แต่ยืนฟังสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังพูด ใช่ ผมเข้าเรียนที่นี่ช้าไปสองปี แต่ความสามารถของผมทำให้ผมสอบพาสชั้นเพื่อเรียนแผนกมหาวิทยาลัยพร้อมยุนฮยองได้ แต่ปัญหาก็คือ ผมไม่สามารถพาสชั้นไปเรียนกับเขาได้ เพราะว่า…
“ฉันเป็นห่วงฮันบิน” ผมเอ่ยช้าๆ พลางเอื้อมมือไปดึงมืออีกคนมากุมไว้ “ฉันทิ้งหมอนั่นไม่ได้”
“แล้วฉันล่ะ?” ยุนฮยองมองหน้าผม นัยน์ตาสวยหม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันไม่สนใจว่าพวกนั้นจะว่าฉันยังไงหรอกนะ” ผมเอื้อมมือไปลูบแก้มอีกคนเบาๆ “จะดูถูกว่าฉันโง่หรืออะไรก็ตามใจเลย คนที่ฉันแคร์มีแค่คนเดียวคือนาย ถ้านายยังอยากคบกับฉันอยู่ก็…”
“แปลว่านายจะขอเลิกกับฉัน?” ยุนฮยองเอ่ยขัดผมที่กำลังจะอธิบาย ผมยืนนิ่งไม่ตอบรับอะไรทั้งสิ้น จะว่าแบบนั้นก็ได้ ถ้าผมเลิกกับเขามันคงเป็นหนทางที่ดีกว่า
“คิมจีวอน” ยุนฮยองเอ่ยเสียงสั่น ก่อนจะแกะมือผมออกจากมือเขา “เรื่องที่นายไม่สนใจว่าจะโดนดูถูกฉันเข้าใจ เรื่องที่นายเป็นห่วงฮันบินฉันก็เข้าใจ แต่เรื่องที่นายอยากเลิกกับฉัน…”
“ยุนฮยอง…”
“..ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ” ยุนฮยองมองผมด้วยแววตาสับสน แต่ผมก็ทำแค่เพียงหลบตาเขาเท่านั้น ผมจะไปกล้าสบตาเขาได้ยังไง ในเมื่อผมมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวเท่านั้นเอง
ถึงผมจะไม่แคร์ว่าใครจะดูถูกผมมากแค่ไหน จะด่าจะว่าผมยังไงก็ช่าง ผมไม่เคยสน แต่กับยุนฮยอง กับคนที่ผมรัก ผมไม่อยากให้เขาต้องทนฟังคำต่อว่าเหล่านั้นว่าคบกับคนแบบผม ผมไม่อยากให้เขาต้องมาพลอยเครียดเรื่องของผม
“ก็ได้ ฉันยอมแล้วคิมจีวอน” ยุนฮยองเอ่ยเสียงแผ่ว ผมเงยหน้าขึ้น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนตรงหน้ากำลังร้องไห้อย่างหนัก นัยน์ตาคู่สวยเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ยุนฮยองกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อสะกดกลั้นเสียงสะอื้น เห็นแบบนั้นแล้วมันทำให้หัวใจผมเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
“ไม่ว่าเหตุผลที่นายอยากเลิกกับฉันมันคืออะไรก็ตาม ฉันจะยอมรับมัน แต่ฉันอยากให้นายรู้ไว้ว่าฉันไม่เคยเสียใจที่ได้คบกับนาย” ยุนฮยองทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ก่อนจะหมุนตัวและค่อยๆ เดินห่างจากผมไป ผมอยากวิ่งไปกอดเอวนั่นไว้ อยากรั้งเขาไว้
แต่ผม…ทำไม่ได้
ปัจจุบัน
“วันนั้นฉันผิดเองที่ตัดสินใจแบบนั้น แต่เพราะฉันแคร์นายมาก…”
“แต่นายไม่เคยถามฉัน” ยุนฮยองพูดขัดผม เขาหันหน้ามาเผชิญหน้ากับผม ทำให้ผมเห็นว่านัยน์ตาคู่สวยของเขามีน้ำคลอบางๆ อยู่
“นายเอาแต่คิดเอง ไม่เคยแม้แต่จะถามฉันด้วยซ้ำ”
“ตอนนั้นฉันมันโง่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วนะ” ผมดึงมืออีกคนมากุมไว้ “ตอนนี้ไม่มีใครกล้าว่าฉันแล้ว ฉันเป็นถึงหนุ่มฮอตของคิมอะคาเดมีเลยด้วย”
ยุนฮยองเงียบไป ผมเลยดึงเขาเข้ามากอดแน่นๆ ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากกระซิบที่ข้างหูอีกคน
“I miss U”
สิ้นคำพูดของผมมือของยุนฮยองที่เคยปล่อยทิ้งก็เลื่อนมากอดผมไว้แน่นเช่นเดียวกัน ผมยิ้มกว้างให้กับการกระทำของอีกคน ยุนฮยองซุกหน้าลงกับไหล่ผมก่อนจะเริ่มพึมพำ
“ฉันคิดถึงนาย ฉันคิดถึงนายมากเลย คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิด…”
ผมหยุดคำพูดของเขาด้วยการผละอ้อมกอดออกก่อนจะเชยคางอีกคนขึ้นมาและประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากสวยอย่างแผ่วเบา สัมผัสนุ่มๆ จากริมฝีปากของอีกคนทำให้ผมรู้สึกอยากครอบครองและไม่อยากละริมฝีปากออกห่างเลยสักนิด หมอนี่ยังติดลิปบาล์มอยู่สินะเนี่ย บอกแล้วไงว่าเวลาทาแล้วมันทำให้ฉันเสพติดปากนุ่มๆ นี่น่ะ!
ยุนฮยองเริ่มหายใจฮึดฮัดประท้วงเมื่อผมไม่ยอมละริมฝีปาก มือเล็กๆ ระดมทุบอกผมรัวๆ ผมค่อยๆ ฝืนใจละริมฝีปากออกห่างเพราะกลัวว่าเขาจะหมดลมไปซะก่อน ยุนฮยองสูดอากาศเข้าปอดรัวๆ เห็นแบบนั้นผมเลยหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดีทันที
“หัวเราะบ้าอะไร ฉันเกือบตายแล้วรู้มั้ย!” ยุนฮยองโวยวายพลางใช้กำปั้นเล็กๆ ทุบอกผม
“แต่นายจูบตอบฉันนะJ”
“ไอ้บ้า -//-“ยุนฮยองที่เถียงอะไรไม่ได้ก้มหน้าลงงุดๆ ซ่อนใบหน้าแดงระเรื่อของตัวเองเอาไว้ ฮึยยยย ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้มันน่าฟัดมากแค่ไหนน่ะ!
“นี่ เงยหน้ามามองกันหน่อยสิครับ” ผมใช้มือเชยคางอีกคนขึ้น ยุนฮยองสบตากับผม ใบหน้าใสขึ้นสีแดงระเรื่อลามไปถึงใบหู นัยน์ตาก็สั่นระริกราวกับกำลังต่อสู้กับสายตาหวานๆ ของผมที่ส่งให้
“รู้มั้ยว่าฉันรอนายมานานแค่ไหน” ยุนฮยองเริ่มพึมพำออกมาเบาๆ นัยน์ตาสีสวยมองสบตาผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ฉันรอจีวอนมาสองปีเลยนะ ฉันอยากให้นายรู้ว่าฉันไม่เคยอายใครที่คบกับนาย ฉันรอให้นายพิสูจน์ตัวเอง ฉันรอวันนี้…”
“….”
“วันที่นายจะเดินมาบอกกับฉันว่านายพร้อมที่จะยืนข้างๆ ฉัน”
ผมดึงยุนฮยองมากอดไว้อีกครั้ง แต่คราวนี้อ้อมกอดของผมเต็มไปด้วยความมั่นใจ ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าผมอยากจะดูแลคนคนนี้ อยากจะปกป้องเขา อยากจะยืนข้างๆ เจ้าของรอยยิ้มสวยๆ ริมฝีปากนุ่มนิ่มและมือเล็กๆ ที่แสนอบอุ่นคู่นี้
“ขอโทษที่ปล่อยให้รอนานนะ” ผมพึมพำข้างหูของอีกคน สัมผัสได้ว่ายุนฮยองกำลังพยักหน้ารัวๆ สัมผัสอุ่นๆ ที่ไหล่ทำให้ผมรู้ว่าเขากำลังร้องไห้ ผมเลยผละอ้อมกอดออกก่อนจะเลื่อนนิ้วโป้งไปไล้น้ำตาบนแก้มใสของอีกคนอย่างแผ่วเบา
“ต่อจากนี้ฉันจะอยู่ข้างๆ นาย ต่อให้จะมีใครมาว่าหรืออะไรก็ตาม ฉันจะปกป้องนายจากคำเหล่านั้น ฉันจะไม่ทิ้งให้นายอยู่คนเดียว ฉันจะดูแลนาย”
ยุนฮยองพยักหน้ารัวๆ แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มสวยๆ ขึ้น ผมยิ้มตอบก่อนจะเลื่อนริมฝีปากเข้าไปประทับที่หน้าผากเนียนใส เลื่อนมาประทับลงบนแพขนตาหนาที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ไล้ข้างแก้มที่เปื้อนน้ำใสๆ เพื่อลบล้างความรู้สึกทั้งหมด และเลื่อนไปกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู
“กลับมาคบกับฉันนะ ซงยุนฮยอง”
ไม่ให้คำตอบอะไรทั้งสิ้น แต่มือเล็กกลับเลื่อนมาจับท้ายทอยผมไว้ ก่อนที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มที่สั่นระริกจะทาบทับลงมาบนริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบาเพื่อเป็นการตอบตกลง และแน่นอนว่าผมก็ให้การตอบสนองเป็นอย่างดี
ไม่ปล่อยอีกแล้วล่ะครับ ริมฝีปากนุ่มๆ เนี่ย J
ENDING PART
*อันยองงงงง ><
คิดถึงจังเลย 5555555555555555555
ดินสอหายไปเพราะยุ่งๆ น่ะ ขอโทษนะคะ
ตอนนี้เป็นตอนพิเศษของบ้อบยุน จริงๆ อยากลงวันเกิดคิมบับ
แต่ไม่ทันจริมๆ แอมโซซอรี่มากๆ เลยนะคะ
ก็หวังว่าจะมีความสุขกับบทนี้ละกันเนอะ
ถ้าอยากสกรีม เชิญได้ที่แท็กเดิม ต่อท้าย #BobYun ก็ได้ค่ะ
ขอบคุณที่ยังรอกัน อากาศหนาวแล้วดูแลตัวเองด้วยนะคะ
แล้วก็สำหรับคนที่รอการอ่อยของพี่จิน บทต่อไปสำหรับเดทอ่อยๆ (?)
ดินสอแผลนได้ว่าจะลงให้วันคริสมาสนะ ยังไงก็รอดูฟีตแบ็คก่อนละกัน รอดูด้วยว่าจะแต่งทันมั้ย 55
แล้วเจอกันบทต่อไป รักคนอ่าน คนสกรีม คนเม้น มั๊ววววววว <3
ติดต่อกันได้ทั้งสองเพจเลยนะคะ
IDOL FIC THAILAND
INDY_LIQUEUR
ทวิตเตอร์ IndyLiqueur
สกรีมลงแท็กที่
#จินฮวานคนขี้อ่อย
เชิญชวนต่อแท็ก
#ฮันบินคนกาก
ความคิดเห็น