คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 07 : เคลียร์
BAEKHYUN PART:
โรื่นเ้นเลยให้ายสิ!
“พวเรา้อทำวันนี้ให้ีที่สุ นึถึอน้อม สนุไปับมัน โอเมั้ย?”
“อื้ม!”
“We are one! E-X-O!”
พวเราะโนออมาพร้อมัน่อนะวิ่ึ้นเวทีเพื่อมอบวามสุให้ทุน ใ่แล้วรับ เวทีเบิว์อเรา มันเริ่มึ้นแล้วล่ะ ไฟท์ิ้!
“พวเราไปินหม้อไฟันป่ะ?” ูโฮฮยอถามทันทีที่พวเราลาเวที พวเราทำมันไ้ีมาๆ และผม็รู้สึพอใมาๆ แ่ะให้ไปินอนนี้มัน…
“ผมไม่ไปนะ เหนื่อยว่ะ” านยอลเอ่ยัผมที่ำลัะปิเสธูโฮฮยอ และมันน่าแปลใที่ำพูอมันันเหมือนันับำที่ผมำลัะพูไม่มีผิ
“ผมไปนะ ินันให้สนุล่ะ”
“เออๆ ไปพวเรา”
ผมมอามานยอลที่เินไปเรียแท็ี่เพื่อลับหอ หมอนั่นเป็นอะไรทำไมหน้าาูไม่่อยีเลย หรือว่าะรู้สึไม่สบายรไหนหรือเปล่านะ…
“แบฮยอน ึ้นรถิ” เสียเินเรียให้ผมึ้นรถ ผมหันไปมอมันสลับับมอรถแท็ี่ที่เริ่มเลื่อนัว่อนะัสินใวิ่ามไป
“ูไม่หิว ลับ่อนนะเว้ย!”
“เฮ้ย! แบฮยอน!”
“ฮยอ!”
ไม่รอฟัเสียะโนร้อเรียหรือเสียใๆ ทั้นั้น ผมรีบวิ่ามรถแท็ี่่อนะทุบระ้ารถรัวๆ นับหันมามอผม่อนะอรถและหันมาว๊าใส่ผมทันที
“วิ่แบบนี้มันอันรายนะ!”
“ผมอไป้วยรับ” ผมหอบแหๆ นับแท็ี่มวิ้ว่อนะหันไปมอานยอลที่ยัไม่มีปิิริยาอะไร มันยัเอนเอาหัวพิเบาะและหลับาอยู่อย่านั้น
“แ่….”
“นั่นเพื่อนผมเอ” ผมรีบี้ไปที่านยอล่อนที่เาะไม่ให้ผมึ้น นับแท็ี่พยัหน้า่อนะยอมปลล็อประูรถ “ั้น็ึ้นมาเลย”
ผมเปิประูรถและสอัวเ้าไปนั่้านัวสูที่ยัหลับาไม่รับรู้อะไร ผมเหลือบมอานยอล่อนะ่อยๆ เอื้อมมือไปแะที่แนเาเบาๆ านยอล่อยๆ ลืมาึ้นมา่อนะเลิิ้ว้าหนึ่เป็นเิประหลาใที่เห็นผม
“ไอ้ลูหมา มาไ้ยัไ?”
“มึเป็นอะไร?” ผมไม่อบำถามแ่ลับสวนำถามลับไปแทน านยอลมวิ้วมุ่น่อนะส่ายหน้าเบาๆ “ู็แ่เหนื่อยเยๆ”
“อย่าโหู” ผมพูั ผมรู้ว่ามันเหนื่อยับเวทีเบิว์ แ่ผมไม่เื่อว่าวามเหนื่อยะทำอะไรนอย่าหมอนี่ไ้ านยอลที่มัะสใสเสมอ้อมาทำหน้าหอยเพียเพราะเหนื่อยหรอ
เื่อ็บ้าแล้วรับ!
“มึ้อารำอบอะไร แบฮยอน” านยอลหันหน้ามาประสานสายาับผม ผมมอหน้าอีนนิ่ ไม่ยอมพูอะไร เห็นแบบนั้นานยอลเลยถอนหายใออมาพรืให่่อนะเอื้อมมือมายี้หัวผมเล่นเบาๆ
“ูแ่เหนื่อยริๆ”
“ปาร์านยอล” ผมเอ่ยเสียเ้ม านยอลปล่อยมือออาหัวผม่อนะหันไปมอ้าหน้า เอนัวพิเบาะและหลับา “มึะไม่บอริๆ ใ่มั้ย?”
“เรื่ออเรา….” านยอลเอ่ยัผมที่เริ่มะหุหิ “ูอยาแน่ใวามสัมพันธ์ ‘อเรา’”
วามสัมพันธ์…อเราหรอ?
“ทำไมอยู่ีๆ มึ็…”
“แบฮยอน ูอบมึริๆ” านยอลเอ่ยัผมอีรั้ เาไม่แม้แ่ะหันหน้ามาหาผม้วย้ำ แ่ถึะหลับาอยู่แบบนั้นผม็ยัไม่วายเห็นิ้วเรียวเ้มที่มวเป็นปมราวับำลัิหนั
ั้แ่วันนั้นพวเรา็แทบไม่มีเวลาไุ้ยอะไรันอีเพราะ่าน็่า้อม ผมมัะหลับ่อนมันเสมอเมื่อลับถึห้อหลัา้อม นถึอนนี้ผมว่าผมเริ่มแน่ใวามรู้สึัวเอแล้วว่าผมเอ็ะอบมันเหมือนัน แ่เรื่อระหว่าเรา…
วามสัมพันธ์วรไปในทาไหน?
ผมเป็นผู้าย านยอลเอ็เป็นผู้าย แถมพวเราำลัะลายเป็นไออลที่แท้ริแล้วหลัาวันนี้ ผมไม่รู้ว่าเมมเบอร์ะรู้สึยัไที่ผมับมันมารู้สึอะไร่อันแบบนี้ ริอยู่ที่มันอาะไม่ใ่เรื่อผิปิอะไร เพราะนาไอ้ไเอ็ยัีบเฮุนอยู่ทุวัน ูโฮฮยอ็บับเทาอย่าเปิเผย (เพาะในว) แ่สำหรับผมับหมอนี่แล้ว พวเราไม่ถูันั้แ่แร
ผมิทิมาเินไปหรือเปล่า?
“มึแน่ใับวามรู้สึัวเอหรือยั” เสียานยอลปลุให้ผมื่นาภวั์ ผมหันไปมอ านยอลเอ็ำลัมอมาที่ผม้วยเ่นเียวัน
แววานั่น…
มันมีทั้ร่อรอยวามวามอ้อนวอน วามสับสน วามหวาลัว ทุอย่าผสมปนเปอยู่ในวาลมโที่แสนสใสอานยอล
ผมวรอบว่าไีรับ…
“ูไม่อยาอึอัอีแล้วว่ะแบฮยอน ูอบมึ และเออ ูิว่าูอบมาๆ มึ่วยบอูหน่อยไ้มั้ย? บอวามรู้สึริๆ อมึแบบไม่้อลัวห่าอะไรทั้นั้น” านยอลมอหน้าผม้วยแววาเว้าวอนพลาเอื้อมมือมาลูบแ้มผมเบาๆ “ถ้ามึไม่ไ้ิเหมือนทีู่ิเลยสันิู็ยอมรับ แ่ถ้ามึิเหมือนทีู่ิู็ะไ้รู้ว่าูวรทำยัไ่อ”
“านยอล...”
“อนนีู้ทำห่าอะไรไม่ไ้็เพราะูอยารู้วามรู้สึอมึ แ่วามรู้สึริๆ แบบไม่้อมีอะไรมาปน ไม่้อเอาแ่ิว่าเราเป็นผู้าย ไม่้อิถึนอื่นว่าะมอยัไ ไม่้อิอะไรที่มันมามายไปแ่วามรู้สึอมึ…ที่มี่อู”
ผมไ้แ่นั่นิ่ับำพูอนรหน้า านยอลถอนหายใอีรั้่อนะเริ่มเอ่ย่อ
“บอูมาเหอะ ไม่ว่าำอบืออะไร ูยอม”
“…...”
“ูยอมมึแล้วริๆ แบฮยอ..!”
“ูอบมึ” ผมพูัานยอล นรหน้านิ่อึ้ไป ผมเลยใ้ัหวะนั้นเลื่อนใบหน้าเ้าไปประทับริมฝีปาลบนลีบปาออีนอย่าล้าๆ ลัวๆ านยอลนิ่ไปพัให่่อนะเป็นฝ่ายเลื่อนมืออาับท้ายทอยผมและริมฝีปาลมา้ำๆ อย่าโหยหาย แม้ว่าอนแรผมะไม่แน่ใและหวาลัวับารทำแบบนี้ แ่อนนี้ผมลับปล่อยให้เาอนโทลและยอมรับสัมผัสที่นุ่มละมุนาริมฝีปาออีนแ่โยี
เนิ่นนานที่านยอลไม่ยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระ เายัทำให้ผมอยู่ภายใ้ารวบุมอัวเอไ้อย่าสมบูร์แบบ นระทั่ผมเริ่มหายไปไม่ออนั่นแหละ ผมทุบหน้าออเารัวๆ พลาส่เสียอู้อี้ในลำอเพื่อให้เายอมปล่อย่อนที่ผมะาอาาศหายใายไปะ่อน
“อื้อๆๆ!”
“รับ?”
โอ๊ยยยย มามารับอะไรวะเนี่ย!
“หายใไม่ออ!” ผมอบเสียอู้อี้พลา้มหน้าุๆ บ้าะมั หน้าผมร้อนไปหมแล้วเนี่ย ไอ้หูาไอ้เลว! T////////////////T
“ูยัไม่พอใเลยนะ ทำไมมึอ่อน” านยอลเอ่ยเสียลั้วหัวเราะ ไ้ยินแบบนั้นผมเลยัเ้าไปที่หน้าอเ็มๆ ไอ้บ้านี่พูาอะไรแบบนี้วะ! “อ่อน็อย่าทำิวะ!”
“ใเย็นๆ ันนะ ไปทำที่ห้อเถอะน้อ ถึแล้วรับ” อยู่ีๆ นับแท็ี่็พูึ้นมา ผมรีบหันไปมอ่อนะเบิาว้าอย่าใ ิบหายแล้วรับ! ผมลืม T//////////T
“ื้อออออ!” ผมรีบหันหน้าไปุอน้าๆ อย่ารวเร็ว านยอลหัวเราะอบใที่เห็นผมแทบะมุเ้าไปในอเาไ้อยู่แล้ว ไอ้บ้า มันหัวเราะผมอ่ะ ฮือ T//////////////T
“โอเรับ อบุมารับ” ให้เาผมิว่าานยอลำลัหันไปุยับนับแท็ี่และ่ายเินอยู่แน่ๆ ทำไี ผมไม่ล้าเยหน้า ผมอาย แ่ถ้าไม่เยหน้าแล้วะลารถยัไ
ว๊า หาหฟส่นห่ฟ่านายาบ
“……!”
และยัไม่ทันที่ผมะไ้ัสินใเยหน้าึ้นมา อยู่ีๆ ร่าอผม็โนอุ้มึ้น่อนที่ผมะทันโวยวาย และลืมาึ้น ผม็พบว่าานยอลอุ้มผมออมา้านอรถแล้ว นัวสูยิ้มให้ผมที่ลืมาแป๋วมอหน้าเา
“ใเย็นๆ นะ เี๋ยวหายใไม่ออันอี ฮ่าๆ”
“อะ = [] =////////”
สิ้นำพูนับแท็ี่็ับออไปทันที ผมไ้แ่นอนอ้าปา้าอยู่ภายใ้อ้อมออร่าสู านยอลหัวเราะอบใับำพูนั้น่อนะมอผมที่อยู่ในวแนอเาและหยัยิ้มเ้าเล่ห์ที่มุมปา
“ไปันเถอะJ”
“ป...ปล่อยเลย! ูเินเอไ้”
“เรื่อิ: P” านยอลแลบลิ้นให้ผม่อนะ้าวับๆ เ้าหออย่ารวเร็ว ผมไ้แ้ิ้นอยู่ในอ้อมแนอเาอย่าหมหนทาสู้ นระทั่มาถึห้อ านยอลวาผมลบนเีย และยัไม่ทันที่ผมะไ้โวยวายอะไรร่าสู็ามมารั้ท้ายทอยผมไปประทับริมฝีปาอย่าไม่ิะออนุาเลยสันิ
“อื้ออออ!” ผมราโวยวายในลำอ านยอลัริมฝีปาผมเป็นเิให้เียบ่อนะเอ่ยเสียุ
“ูะหยุถ้าูอยาหยุ ถ้ามึื้อมาเี๋ยวสิูเลิอย่ามา้อแ้นะ”
“=//////////=” ำพูอมันทำให้ผมหยุะัทันที านยอลหัวเราะอบใ่อนะเริ่มบริมฝีปาลมาอีรั้ ให้ายสิ! หมอนี่มันโรหื่นเลยรับ
ฮืออออ ผมไม่น่าหลลมันเลย T^T
มาพูุยับินสอัน :3
สวัสี่ะรีเอร์ทุน ^^
ินสอมาอัพให้แล้วน้าา อโทษที่ให้รอนานเลยนะะ
ินสอานยุ่ริๆ แ่็พยายามหาเวลาแ่ลอนะ
บทนี้แ่หน่วๆ วามรู้สึในอนแร
แ่็เอาเป็นว่ามันเลียร์ันแล้วเนอะ
ใส่วามรู้สึในัวละรเป็นอะไรที่ทำไ้ยามาๆ
ไม่รู้ว่าทุนะรับรู้วามรู้สึอานแบไ้หรือเปล่า
แ่็ั้ใเ็มที่เลยนะ อให้อ่านให้สนุนะะ
แล้วเอันบท่อไป รัทุน มั๊ววววววววววววว <3
ิ่อันไ้ทั้สอเพเลยนะะ
IDOL FIC THAILAND
INDY_LIQUEUR
ทวิเอร์ IndyLiqueu
สรีมลแท็ #เรียนบยอน
ความคิดเห็น