(BJIN) Gory Trick ❥ iKON

ลำดับตอนที่ #7 : Trick ❥ 06 | Keys

O W E N TM.
  GORY TRICK

❥ Trick 06  | Keys

            ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนักที่สภาพ่อมดอย่างแทฮยอนจะงานยุ่ง แปลกก็ตรงที่ช่วงนี้เรื่องส่วนใหญ่ที่เขาข้องเกี่ยวไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องรับผิดชอบดูแลอย่างพ่อมด มนุษย์ และเด็กที่เข้าใหม่ กลับกลายเป็นว่าเขารับรู้เรื่องของยมฑูตมากเสียจนเกินความจำเป็น

            ต้นเหตุมันก็มาจากเพื่อนมนุษย์ตัวเล็กของเขาทั้งนั้น

            ยิ่งแทฮยอนพยายามที่จะไม่ให้จินฮวานล่วงรู้เรื่องยมทูตมากเท่าไหร่ เพื่อนของเขากลับเอาตัวเองเข้าไปพัวพันมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งกับคิมฮันบิน แทฮยอนค่อนข้างแน่ใจว่ายมฑูตตนนั้นคือต้นเหตุของความวุ่นวายในโรงเรียนนี้อย่างแน่นอน!

            เร่งฝีเท้าการเดินขึ้นเร็วอีกเท่าตัว ความอยากรู้ในตัวไม่ว่าจะมนุษย์หรือพ่อมดมันก็มีมากทั้งนั้นนั่นแหละ และพ่อมดแบบแทฮยอน ถ้าอยากรู้ก็ต้องได้รู้

            มือผลักประตูโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยคำขออนุญาตใดๆ ฝ่าเท้าที่ชี้มาตรงหน้าคือสิ่งแรกที่แทฮยอนเห็น ร่างโปร่งนั่งพิงเก้าอี้ พาดขากับโต๊ะตัวยาวตรงหน้า และมองมาที่เขาด้วยแววตาแสนซน ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มสวยพลางสะบัดผมสีทองของตัวเองและเอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนประสาท

            “คุณเป็นใครคะ?”

            “ฉันรู้ว่าเธอสติไม่ค่อยดี แต่ไม่คิดว่าจะความจำเสื่อมด้วยนะลิซ่า”

            “กวนประสาทกันจริงๆเลย”

            ลิซ่าเบ้เหน้า ดูก็รู้แล้วว่าอีกคนต้องมีเรื่องที่อยากถามถึงได้มาหาเธอ พ่อมดที่งานยุ่งแล้วยังไม่สนใจอะไรบนโลกแบบนัมแทฮยอนน่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เขาอยากรู้มากจริงๆ ก็คงไม่ถ่อสังขารมาหายมฑูตปลายแถวแบบเธอหรอก

            “ฉันอยากรู้เกี่ยวกับสัญลักษณ์รูน”

            ลิซ่าขมวดคิ้วมุ่น คำถามผิดจากที่เธอคาดไปอยู่มากโข คนแบบนัมแทฮยอนทำไมถึงสนใจเรื่องของพวกยมฑูตถึงขนาดนี้

            “รูนแห่งความว่างเปล่า เธอรู้จักมันหรือเปล่า?”

            รอยยิ้มสวยถูกวาดขึ้นบนในหน้าทันทีที่ได้ยินคำถาม ลิซ่าไขว้ขาพลางกรีดนิ้วลงบนโต๊ะตัวยาวตรงหน้า เคาะมันเบาๆ และมองอีกคนด้วยแววตานึกสนุก

            “ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้นะ”

            “น้องสาวของซานดาร่ายมทูตลำดับที่สามแบบเธอ ถ้าไม่รู้ก็เรื่องนี้ก็คงแปลก”

            ลิซ่าเป็นน้องสาวของสิบอันดับยมทูตลำดับที่สาม ซานดาร่า เธอไม่ได้ดูเหมือนพี่สาวนัก นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลเข้มกับเส้นผมยาวตรงสีทอง จมูกเล็กและริมฝีปากรั้น เธอดูเหมือนเด็กเอาแต่ใจ และใช่ แทฮยอนคิดว่านั่นคือเรื่องจริงเลยล่ะ

            ลิซ่าเป็นคนเดียวในโรงเรียนนอกจากสิบสุดยอดยมทูต ที่ถูกละเว้นให้เรียนตามตาราง เพราะถึงจะจัดตารางให้เรียน แต่ยัยเด็กนี่ก็ไม่ยอมเข้าเรียนอยู่ดี ความจริงแล้วเธอเก่งจนอาจจัดอยู่ในสิบอันดับก็ได้ หากแต่นิสัยเอาแต่ใจ ใจร้อน และค่อนข้างมีความเป็นเด็กสูง ทำให้ทางนั้นไม่เห็นด้วยในการจัดเธออยู่ในอันดับ

            และนั่นทำให้ลิซ่าเริ่มเกเร เธอป่วนโรงเรียนจนได้รับการขนาดนามว่ายัยตัวยุ่ง ยุ่งจนไม่มีเรื่องอะไรในโรงเรียนที่ลิซ่าไม่รู้ (แม้แต่ไอ้ตัวอยากรู้อยากเห็นอย่างชานอูก็ต้องยอมแพ้) ยมทูตส่วนใหญ่เรียกเธอว่ายมทูตปลายแถว แต่ถึงแบบนั้นเวลามีเรื่องอะไร พวกเขาก็ยังคงต้องการได้รับข้อมูลต่างๆ จากยมฑูตปลายแถวแบบเธออยู่ดี

            “ถึงจะเป็นน้องสาว แต่ฉันก็ไม่เห็นจำเป็นต้องรู้เรื่องของพวกสิบสุดยอดยมทูตเสียหน่อย”

            แทฮยอนเท้ามือทั้งสองข้างลงบนโต๊ะพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของอีกคนมากขึ้น หยักรอยยิ้มบางที่มุมปาก และใช้มือข้างหนึ่งจิ้มนิ้วลงบนหน้าผากของอีกคน

            “ถ้าเป็นแค่น้องสาวธรรมดาก็ไม่แปลกที่เธอจะไม่รู้”

            “…..”

            “แต่เธอคือ ‘ลิซ่า’ ยัยตัวยุ่งที่รู้ทุกเรื่องในโรงเรียนนี้”

            สายตาของคนตรงหน้าทำให้ลิซ่าแลบลิ่นใส่อย่างหาเรื่อง ก็เรื่องที่แทฮยอนพูดมันเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น ฉายานั่นคนทั้งโรงเรียนก็พร้อมใจกันเรียกเธอ แต่พอโดนเรียกออกจากปากของนัมแทฮยอนมันทำให้รู้สึกอยากแกล้งขึ้นมากอีกเป็นเท่าตัว

            “นายก็เลยอยากให้ยัยตัวยุ่งอย่างฉันช่วยล่ะสิ” ว่าพลางผลักใบหน้าของอีกคนให้ออกห่าง แทฮยอนขมวดคิ้วน้อยๆ

            “ฉันเป็นพี่เธอนะลิซ่า”

            แทฮยอนมองหน้าอีกคนนิ่ง แต่กลับได้รอยยิ้มกวนประสาทตอบกลับมา ลิซ่าส่ายหน้าเบาๆ ยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากและเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่(จงใจ)ใสซื่อ

            “ใครจะเรียกคนที่ชอบว่าพี่กันล่ะ”

            คำตอบของลิซ่าทำเอาแทฮยอนอดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจออกมา ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยินคำสารภาพแบบนี้จากเธอเสียเมื่อไหร่ แต่จะให้ได้ฟังอีกกี่ครั้งก็ไม่ได้รู้สึกว่ายัยเด็กแสบนี่จะชอบเขาตามที่พูดเลยสักนิด

            “ช่างเถอะ ตอบคำถามฉันสักที”

            “ไม่เชื่ออีกตามเคย” ลิซ่าถอนหายใจเบาๆ และเริ่มอธิบาย “เรื่องอักษรรูนนายก็คงรู้ดีอยู่แล้วว่ามันมีด้วยกันทั้งหมด 24 ตัว แต่ก็มีหนึ่งตัวที่ถูกแยกออกมาเป็นตัวพิเศษ พวกเราเรียกอักษรตัวนั้นว่า ‘Blank rune’ “

            “ไอ้ที่เรียกว่ารูนแห่งความว่างเปล่าที่ในรอบร้อยปีไม่เคยมีใครเห็นใช่หรือเปล่า”

            “รู้มากเหมือนกันนี่นา” ลิซ่ายิ้ม “อักษรตัวนี้เป็นอักษรพิเศษจากทั้งหมดทุกตัว หายากมากในเหล่ายมทูตอย่างพวกฉัน สัญลักษณ์นี้จะปรากฏขึ้นในรอบร้อยปีหรืออาจมากกว่านั้น เพราะงั้นเลยไม่ใช่เรื่องแปลกหากในรอบร้อยปีมานี้จะไม่มีใครเคยเห็นและได้รับรูนตัวนี้”

            “ข้อมูลอื่นล่ะ”

            สายตาของแทฮยอนเต็มไปด้วยความสงสัย และนั่นทำให้ลิซ่าสงสัยเช่นเดียวกัน คนนิสัยแบบแทฮยอนไม่ใช่คนอยากรู้อยากเห็น และเรื่องพวกนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพ่อมดแบบเขาจนต้องเดือดร้อนมาหาเธอแบบนี้

            “ตอบมาก่อนว่าทำไมอยากรู้เรื่องนี้”

            “ไม่ใช่เรื่องของเธอ”

            คำตอบของแทฮยอนคือคำตอบเดียวกับที่ลิซ่าคิดเอาไว้ไม่มีผิด นัยน์ตาคู่สวยหม่นแสงลงเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าและคลี่รอยยิ้มหวานขึ้นวาดบนใบหน้าสวยอีกครั้ง และเริ่มอธิบายโดยไม่ต้องรอให้อีกคนได้ถามคำถามเดิมซ้ำ

            “ฉันรู้แค่ว่ามันเป็นรูนที่มีพลังมาก มากจนอาจเรียกได้ว่าแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาอักษรรูนทั้งหมด ส่วนความสามารถและข้อมูลอื่นๆ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

            แทฮยอนขมวดคิ้วมุ่น จ้องใบหน้าสวยของอีกคน นัยน์ตากลมโตที่มองกลับมาไม่ได้ดูขี้เล่นและแสนซนเหมือนก่อนหน้านี้ นั่นแปลว่าลิซ่าได้เล่าข้อมูลทั้งหมดที่เธอรู้ให้กับเขาแล้ว เจ้าตัวถอนหายใจและพยายามคิดไปถึงสัญลักษณ์รูนของยมฑูตหนุ่มที่ตนเคยเห็น

            ยังไม่ทันได้อ้าปากถาม เสียงใสก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน

            “รูนของ Blank rune เป็นรูนที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์อินฟินิตี้”

            ความทรงจำเริ่มไหลเข้ามาทีละนิด สัญลักษณ์รูนที่เขาได้เห็นจากเด็กยมทูตคนนั้น ทั้งความรู้สึกตอนที่ใช้พลัง การที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามกดดันจนปั่นป่วนแบบนั้น ปฏิกิริยารุนแรงเมื่อต่อสู้ และความเร็วที่แค่พริบตาเดียวก็สอยคู่ต่อสู้ให้ร่วงลงไปกองกับพื้นได้

            ฮันบินคือเจ้าของของรูนในรอบร้อยปีจริงๆ!

            “อีกอย่าง ฉันได้ยินมาว่ามันอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกปีศาจออกเคลื่อนไหวกันในตอนนี้”

            คำพูดของลิซ่าทำให้แทฮยอนเผลอกำมือแน่น ความรู้สึกกดดันในใจถาโถมเข้ามา ทั้งแวมไพร์และพวกปีศาจที่บุกรุกโรงเรียนก่อนหน้านี้ ปฎิกิริยาของจินฮวาน การต่อสู้ของคิมฮันบิน

            ให้ตายสิ จินฮวานเอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับตัวอันตรายเสียแล้ว

            จินฮวานเร่งฝีเท้ามากยิ่งขึ้นเมื่อเสียงของเพื่อนสนิทยังก้องอยู่ในหัว แทฮยอนส่งมาบอกให้เขามาเจอที่ดาดฟ้า พร้อมย้ำคำว่าเดี๋ยวนี้ด้วยน้ำเสียงร้อนรน คนตัวเล็กหอบหายใจถี่ ไม่รู้ว่าแทฮยอนมีเรื่องอะไร แต่ที่แน่ๆ หนึ่งในเรื่องพวกนั้นต้องเป็นเรื่องที่เขาถอดสร้อยคอออกแน่นอน

            จินฮวานไม่ได้อยากจะขัดใจเพื่อน แต่เขาเกรงใจแทฮยอนมากจนเกินกว่าจะเก็บสร้อยเส้นนั้นไว้กับตัว แค่นี้แทฮยอนก็ยุ่งมากพออยู่แล้ว เขาไม่อยากจะเอาตัวเองเข้าไปเป็นภาระให้เพื่อนนักหรอก

            “คุณมนุษย์ผู้แสนน่ารัก จะไปไหนครับ?”

             เสียงและใบหน้าของคนที่จู่ๆ ก็โผล่มายืนตรงหน้าทำเอาจินฮวานผงะถอยหลังอย่างตกใจ คนตัวเล็กพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่คุ้นเคย ซึงฮุนยืนหัวเราะคิกคักที่เป็นปฎิกิริยาของอีกคน

            น่าแกล้งจริงๆ เลยนะ

            “คุณซึงฮุน ผมตกใจนะครับ”

            ร้องโอดโอย มือก็กุมหน้าอกด้านซ้ายของตัวเองเอาไว้ ซึงฮุนเอื้อมมือไปลูบศีรษะของอีกคนอย่างเบามือเพื่อปลอบโยนและเอ่ยคำถามอีกครั้ง

            “โทษทีนะ ว่าแต่รีบไปไหน?”

            “แย่แล้ว ผมต้องรีบ! ขอโทษนะครับคุณซึงฮุน แต่แทฮยอนรอผมอยู่”

            จินฮวานโค้งให้อีกคนและตั้งท่าจะวิ่งสุดกำลัง แต่จู่ๆ ก็โดนมือใหญ่คว้าข้อมือเอาไว้ คนตัวเล็กหันมอง แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรร่างทั้งร่างก็โดนอีกคนช้อนขึ้นไว้ในวงแขนเสียก่อน ตาเรียวเล็กเบิกกว้างอย่างตกใจ ร้องเสียงหลงด้วยความตะหนก

            “ทำอะไรครับคุณซึงฮุน ผมต้องรีบไปหาแทฮยอนนะ”

            “เดี๋ยวฉันพาไปเอง แทฮยอนนัดที่ไหน”

            “ปล่อยผมลงเถอะครับ”

            “ตอบ”

            น้ำเสียงดุๆ ของซึงฮุนทำเอาจินฮวานหลับตาปี๋ด้วยความตกใจปนหวาดกลัว มนุษย์ตัวเล็กพูดรัวและเร็ว ราวกับว่าถ้าช้าไปมากกว่านี้คุณมนุษย์หมาป่านี่จะขย้ำเขาเสียอย่างนั้น

            “ดาดฟ้าครับ”

            “ไกลนะเนี่ย” ซึงฮุนยิ้มขำเมื่อเห็นปฎิกิริยาของอีกคน เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น “บอกแล้วว่าเดี๋ยวพาไป ขอสามนาทีแค่นั้นแหละ”

            ยังไม่ทันที่จินฮวานจะได้เอ่ยถามว่าซึงฮุนจะพาเขาไปที่ดาดฟ้าได้ยังไงภายในเวลาสามนาที ทั้งๆ ที่ตอนนี้ที่พวกเขาอยู่คือตึกเรียนของมนุษย์ที่ห่างจากสถานที่นัดอยู่เกือบกิโล เจ้าตัวก็ต้องหลับตาปี๋ลงอีกครั้งเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงลมที่ปะทะบนใบหน้า

            จินฮวานกอดแขนที่โอบรอบตัวเขาไว้แน่น แรงลมเหมือนจะทำให้เขาปลิวได้ง่ายๆ ความเร็วในการวิ่งของซึงฮุนเทียบเท่ากับการเหยียบคันแร่งมิดไมล์เลยทีเดียว ให้ตายสิ! คนพวกนี้ทำไมถึงได้บ้าพลังมากขนาดนี้กัน!

            “ฉันพาเพื่อนนายมาส่งน่ะ” ซึงฮุนเอ่ย จินฮวานยังคงหลับตาปี๋อยู่ในอ้อมกอดของเขา ไม่ใช่ว่าไม่อยากลืมตาเสียเมื่อไหร่ แต่มันกลัวจนลืมตาไม่ขึ้นเลยมากกว่า ไอ้ความรู้สึกที่เหมือนกับถูกกระชากจนปลิวนั่นเหมือนกระชากใจเขาให้หลุดออกไปด้วย จินฮวานสาบานได้เลยว่าเขาจะไม่ขอความช่วยเหลือแบบนี้จากอีซึงฮุนอีกโดยเด็ดขาด!

             “จินฮวาน”

            เสียงเข้มๆ ของแทฮยอนทำให้จินฮวานค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ซึงฮุนวางร่างเล็กลงบนพื้น แต่ทันทีที่เท้าแตะลงบนพื้น จินฮวานก็ทรุดฮวบลงไปกองที่พื้นทันที แทฮยอนถลาเข้าไปรับร่างของเพื่อนสนิทเอาไว้ก่อนจะปรายตาไปมองตัวการที่ยืนยิ้มชอบใจอยู่

            “พี่ทำให้เพื่อนผมกลัว”

            แทฮยอนเอ่ย ซึงฮุนรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้ก่อนจะเอ่ย

            “เฮ้ยขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากพาเพื่อนนายมาส่งเร็วๆ ก็เท่านั้นแหละ”

            “อย่าไปว่าคุณซึงฮุนเลยแทฮยอน”

            เสียงใสเรียกให้แทฮยอนหันมาสนใจคนตัวเล็กในอ้อมแขน จินฮวานหอบหายใจน้อยๆ พลางสูดเอาลมเข้าปอดเฮือกใหญ่

            “ว่าแต่เรียกฉันมาทำไมหรอ?”

             นัยน์ตาคู่สวยของคนตรงหน้าแวววับขึ้นเป็นสีเหลืองทองทันทีที่ได้ยินคำถามจากเพื่อนสนิท แทฮยอนขบกรามแน่นจนเส้นเลือดขึ้น เขาปล่อยมือออกจากร่างเพื่อนสนิทและเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทำให้จินฮวานตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

            “ถอดสร้อยทำไม”

            “ฉันขอโทษ….”

            “ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง!!!”

            เสียงแข็งตวาดกร้าว มือหนาของอีกคนจับอยู่บนบ่าของเขาและบีบอย่างแรงจนบ่าแทบหลุด จินฮวานนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แต่ความเจ็บในตอนนี้เทียบไม่ได้กับความหวาดกลัวเลยสักนิด แทฮยอนตรงหน้าตอนนี้ไม่ใช่แทฮยอนเพื่อนที่แสนอบอุ่นของเขา แต่กำลังกลายเป็นนัมแทฮยอน พ่อมดหนุ่มที่ขึ้นชื่อเรื่องการต่อสู้มากในกลุ่มพ่อมดทั้งหมด

            ไม่รู้ว่าน้ำตาที่หยดลงตอนนี้เป็นเพราะความเจ็บปวดจากแรงที่อยู่บนไหล่ หรือเป็นเพราะว่ากลัวและเสียใจที่ทำให้เพื่อนสนิทต้องโกรธมากขนาดนี้กันแน่ แต่ที่จินฮวานรู้ แทฮยอนในตอนนี้น่ะ เจ็บไม่ต่างไปจากเขาเลยสักนิด

            “หยุดก่อนแทฮยอน จินฮวานกำลังกลัวนายนะ”

            ซึงฮุนจับไหล่ของพ่อมดหนุ่มไว้และพยายามจะทำให้เขาใจเย็นลง แต่ไม่เป็นผล เมื่อแทฮยอนออกแรงสะบัด ร่างทั้งร่างของมนุษย์หมาป่าก็กระเด็นไปติดกับกำแพงดาดฟ้าได้อย่างง่ายดาย

            “คุณซึงฮุน!”

            “เลิกสนใจเรื่องคนอื่นสักทีคิมจินฮวาน!” แทฮยอนตวาดลั่น จินฮวานสะดุ้งด้วยความตกใจ ตัวสั่นมากขึ้นด้วยความหวาดกลัว แรงสะอื้นทำให้อีกคนกดแรงบนไหล่ของเขามากยิ่งขึ้น

            “ฉันห่วงนายจนแทบบ้า เลิกเอาตัวเองไปยุ่งกับอันตรายได้แล้ว!”

            “ฉัน... ไม่รู้ว่านายพูดอะไร”

            “คิมฮันบิน!”

            ชื่อที่ออกจากปากแทฮยอนทำเอาจินฮวานเบิกตากว้างอย่างตกใจ ส่วนซึงฮุนที่เพิ่งลุกขึ้นมาก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัย

            “ยมทูตตนนั้นอันตราย”

            “แต่ฮันบินปกป้องจินฮวานนะ”

            “หุบปาก!”

            แทฮยอนหันไปตะคอกใส่ซึงฮุน นัยน์ตาสีเหลืองวาววับจนไม่หลงเหลือเค้าความเป็นแทฮยอนที่พวกเขารู้จักเลยสักนิด ซึงฮุนพ่นลมหายใจเบาๆ ก่อนจะกางเล็บและข่วนไปที่ร่างของอีกคน แทฮยอนกระเด็นออกจากตัวของจินฮวานพลางยกมือขึ้นกำเสื้อที่หลุดลุ่ยของตนเอง

            “ยุ่งอะไรวะ!”

            “ตั้งสติหน่อยสิ นายกำลังทำร้ายเพื่อนตัวเองนะ”

            ซึงฮุนคว้าร่างของจินฮวานมากอดแนบอกพร้อมกับลูบผมไปมาอย่างปลอบโยน คนตัวเล็กที่เริ่มสะอื้นหนักขึ้นและร่างสั่นเทาแบบนี้จะให้ตกอยู่ในสถานการณ์ขาดสติของนัมแทฮยอนไม่ได้โดยเด็ดขาด!

            “ปล่อยเพื่อนของผม”

            พ่อมดหนุ่มเอ่ยเสียงรอดไรฟัน แต่ซึงฮุนก็ยังคงมองกลับด้วยสายตาแน่วแน่ เขาช้อนร่างของจินฮวานขึ้นก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินกลับ ทว่ากลับโดนอีกคนตามมาคว้าคอเสื้อไว้เสียก่อน ซึงฮุนสะบัดร่างอย่างแรงเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ ถอนหายใจเบาๆ และวางร่างที่สั่นเทาของคนตัวเล็กลงกับกำแพง เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มและลูบศีรษะอีกคนเบาๆ

            “รออยู่ตรงนี้นะ หลับตาได้ก็ดีครับ”

            พูดจบก็หมุนตัวกลับมาหาอีกคนที่เพิ่งโดนสะบัดปลิวไป ซึงฮุนส่งเสียงคำรามในลำคอ เขี้ยวแหลมคมก็พลันผุดขึ้นมา เสื้อผ้าขาดวิ่น ร่างบางสูงเริ่มแปรเปลี่ยนสภาพเป็นร่างใหญ่ของหมาป่าสีน้ำตาลเข้ม กรงเล็บที่แหลมคมผุดขึ้น พลันร่างใหญ่ๆ นั่นก็พุ่งปะทะเข้ากับร่างของพ่อมดที่ตั้งท่ารอรับอยู่ก่อนแล้ว

            จินฮวานเบิกตากว้างด้วยความตรงใจ ภาพคนตรงหน้าที่กำลังต่อสู้กันทำให้เขารู้สึกหายใจติดขัด คนตัวเล็กพยายามจะส่งเสียงออกจากลำคอเพื่อห้ามการต่อสู้ แต่ไม่เป็นผลเมื่อแรงสะอื้นทำให้เขาไม่สามารถตะโกนได้ มือเล็กพยายามที่จะหยัดยืน แต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งพยายามจะลุกมากเท่าไหร่ เขายิ่งรู้สึกว่าตัวเล็กทรุดลงมากเท่านั้น

            “…คุณ!”

            กระทั่งเสียงประตูดาดฟ้าถูกเปิดพร้อมกับเสียงใสๆ ของใครบางคน จินฮวานมองคนตรงหน้า เจ้าของแววตากลมโตที่กำลังตื่นตระหนกนั่นถลาเข้ามาหาเขา จินฮวานเลื่อนมือไปเขย่าแขนอีกคนและพยายามจะเอ่ย

            “ฮันบิน ห้าม… ห้ามพวกนั้นที”

            คนตัวเล็กปรายตาไปมองการต่อสู้ ฮันบินเองก็มองก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นว่าร่างสีน้ำตาลของหมาป่าตัวใหญ่เต็มไปด้วยคราบเลือดไม่ต่างไปจากใบหน้าของพ่อมดหนุ่มเลยสักนิด

            “ผม...”

            “ห้ามพวกเขาที”

            ฮันบินหันซ้ายหันขวาอย่างทำอะไรไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรในสถานการณ์แบบนี้ดี ยิ่งคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ พยายามเขย่าแขนและเอ่ยอ้อนวอนกับเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกกดดันมากขึ้นเท่านั้น

            สุดท้ายเจ้าตัวก็หลับตาลงก่อนจะเอ่ยเสียงดัง

            “บีไอ! มาช่วยฉันที!”

            สิ้นคำพูดนั้น ร่างของใครบางคนก็กระโดดขึ้นมาบนดาดฟ้าคั่นกลางระหว่างการต่อสู้ แสงสีฟ้าที่แปล่งออกมาทำให้แทฮยอนต้องยกแขนเพื่อบังหน้าเอาไว้ ส่วนร่างใหญ่ๆ ของหมาป่าซึงฮุนก็กลับแปรเปลี่ยนเป็นร่างผอมสูงดังเดิม

            “คิมฮันบิน!”

            แทฮยอนตวาดกร้าวทันทีที่เห็นใบหน้าของคนมาขัดขวางการต่อสู้ แต่คนถูกเรียกกลับไม่สนใจ เจ้าตัวเดินฝ่ามาหยุดยืนตรงหน้าจินฮวานที่เบิกตากว้างอย่างตกใจ ย่อตัวนั่งลงตรงหน้าและเลื่อนมือไปไล้เอาหยดน้ำตาออกจากใบหน้าของอีกคน

            “ทำตัวน่าหงุดหงิดอีกแล้วนะ”

            เสียงนุ่มๆ ของอีกคนไม่ได้ทำให้จินฮวานคลายอาการตกใจเลยสักนิด แทฮยอนกับซึงฮุนที่เดินตามมาก็เช่นเดียวกัน พวกเขามองคนสองคนที่อยู่ข้างๆ คนตัวเล็กด้วยใบหน้าตื่นตระหนก ใบหน้าของยมทูตหนุ่มสองตนที่เหมือนกันอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ทั้งโครงหน้า ดวงตา เส้นผม ริมฝีปาก และแสงสีฟ้าที่กำลังเปร่งอยู่บนหลังฝ่ามือของทั้งคู่

            “…ฮันบิน”

            จินฮวานหลุดครางออกมาเมื่อเห็นเรื่องทีเป็นไปไม่ได้ตรงหน้า เขาหันมองหน้าคนสองคนสลับกันไปมา จนกระทั่งคนแรกที่อยู่ข้างๆ เขาส่งยิ้มให้ มันเป็นยิ้มที่สวยที่สุดเท่าที่จินฮวานเคยเห็น ความทรงจำผุดขึ้นมา

            วันเปิดเรียน…

            รอยยิ้มของคนคนนี้เหมือนกับคนที่เดินชนกับเขาในวันเปิดเรียน…

            เมื่อส่งยิ้มให้เจ้าตัวก็ถอยห่างไปยืนข้างหลังของอีกคน จินฮวานหันไปมองหน้าอีกคน นัยน์ตาคมเข้ม และริมฝีปากที่เป็นเส้นตรง ไอเย็นที่แผ่ออกจากตัว และน้ำเสียงทุ้มห้าวแบบที่เขาคุ้นเคย

            “ผมชื่อบีไอ และนี่น้องชายของผม คิมฮันบิน”         

            คิมฮันบินไม่ได้มีสองคน

            ..นี่มัน ฝาแฝด!

    ❥ To be continued.

          มาพูดคุยกับอินดี้กัน :3            

เรากลับมาแล้ว หายไปเป็นเดือน .___.

บทนี้ไม่มีความหวานแถมยังมาแบบมึนเมาด้วย

เอาแล้ววว รู้กันหมดแล้วไงล่ะ

ยังไม่ลิซ่าโพล่มาอีกด้วย (ความบ่วงของเรานี้ ; w ;)

บทนี้เป็นกุญแจสำคัญของเรื่องเลยยยยยย คงรู้แล้วเนอะว่าปีศาจหาอะไร

ยังไงก็ขอให้อ่านอย่างสนุกนะคะ 

บทต่อไปจะเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้ว

ตัวละครก็จะไปๆ มาๆ ระหว่างสองเรื่อง 

ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ 

*อ่านสองเรื่องคู่กันเลยจะสนุกกว่าเยอะ (:

Grim Reaper {Click!}

มาสกรีมด้วยกันได้ที่ #ฟิคยมทูตฮันบิน

{Twitter   Indydoll.}