(BJIN) Gory Trick ❥ iKON

ลำดับตอนที่ #6 : ❥ Trick 05 | Who are you?

O W E N TM.
  GORY TRICK

 

❥ Trick 05  | Who are you?

          นัยน์ตาสีม่วงเข้มวาววับเป็นอวัยวะลำดับต้นๆ ที่จินอูไม่ชอบใจนัก เขาชอบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของตัวเองเสียมากกว่า นัยน์ตาที่เหมือนกับต้องคำสาป คำสาปที่เขาเองไม่มีทางหนีพ้น

            ไม่ว่าจะพยายามมากเท่าไหร่

            แวมไพร์ก็แค่เบี้ยล่างของพวกปีศาจอยู่ดี

            ไม่ต่างอะไรกับการโดนกลืนกินจิตวิญญาณ เผ่าพันธุ์แวมไพร์มีชีวิตอยู่เพียงเพื่อรับใช้พวกปีศาจเท่านั้น จินอูไม่ได้จงรักภักดีกับปีศาจพวกนั้น หากแต่เขาเองก็ไม่สามารถหลีกหนีได้เช่นกัน เลยต้องจำยอมเพื่อให้ตนเองมีชีวิตรอด

            ไม่ใช่แค่มนุษย์ที่ต้องการมีชีวิต พวกเขาก็เช่นกัน

            “คนโปรดมาหาน่ะ” เสียงของซึงยูนเรียกให้จินอูหันไปมอง คนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆ รอยยิ้มถูกวาดขึ้นบนริมฝีปากสวย

            ไม่ใช่รอยยิ้มเยาะ ไม่ใช่รอยยิ้มที่ใช้เวลาหลอกล่อเหยื่อ ไม่ใช่รอยยิ้มแค่นยิ้ม หากแต่เป็นรอยยิ้มที่มาจากใจจริง รอยยิ้มที่มีให้กับ ‘เด็กคนนี้’ เสมอ

            “สวัสดีครับพี่จินอู”

            เสียงใสเอ่ย จินอูเดินไปดึงมืออีกคนให้มานั่งด้วยกัน หยิบแก้วไวน์ที่บรรจุของเหลวสีแดงสดให้ อีกคนหลับตาลงเล็กน้อย จินอูรู้ดีว่าอีกคนไม่กล้าที่จะรับ หรือเอาเข้าจริงๆ แล้วไม่อยากรับนั่นแหละ

            แต่จินอูก็รู้ดี หากไม่ได้เลือดแก้วนี้ พลังงานของอีกคนก็คงจะหมดและไม่สามารถกลับไปทำภารกิจได้ เพราะแบบนั้นไม่ว่าจะยังไงเขาก็ต้องดื่มเลือดแก้วนี้ คนตัวเล็กยัดแก้วใส่มือของอีกคน มองด้วยสายตาดุๆ แบบที่ทำให้อีกคนจำต้องยอมรับแก้วไปดื่ม เลือดสีแดงสดที่ไหลผ่านลำคอทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลกลายเป็นสีม่วงเข้มเฉกเช่นเดียวกับของเขา เขี้ยวผุดขึ้นที่ริมฝีปาก และลำคอก็ปูดโปนด้วยเส้นเลือด

            เลือดในแก้วไม่ได้รสชาติดีเท่ากับดื่มจากคอสดๆ แต่ในฐานะนั้น เขาก็ทำได้เพียงแค่ต้องคอยเติมพลังตนเองด้วยเลือดที่ได้รับจากจินอูเพียงเท่านั้น

            “เป็นยังไงบ้าง”

            จินอูเอ่ยถามพลางมองดูอีกคนที่ยกหลังมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก นัยน์ตาที่ดูเหม่อลอยนั่นเป็นสิ่งที่เขาเห็นจนชินตา จินอูเลื่อนนิ้วไปลูบเบาๆ ที่เปลือกตาของอีกคน พลางมองสบตากับนัยน์ตาสีม่วงเข้มสีเดียวกันกับสีตาของเขา

            แน่นอนมันเป็นอวัยวะที่อีกคนไม่ชอบเช่นกัน

            ไม่สิ เกลียดเลยล่ะ

            แวมไพร์ที่มีนัยน์ตาสีม่วงเข้มมีแค่สองคนเท่านั้น มันเป็นนัยน์ตาที่คังซึงยูนรู้สึกอิจฉา เพราะมันช่างดูเต็มไปด้วยพลังและงดงาม หากแต่ผู้ที่ได้ครอบครองมันทั้งสองคนกลับไม่รู้สึกชอบใจนัก ยิ่งกับคนคนนี้ ทุกๆ ครั้งที่เขามาหาจินอู ซึงยูนจะรู้สึกว่าจินอูยิ้มได้กว้างกว่าปกติ ใจเย็นลง  และไม่หลงเหลือความน่าเกรงขามอะไรเลยสักนิด

            ทั้งที่จริงแล้วเขาเป็นถึงต้นตระกูล

            ซึงยูนรู้ดีว่าจินอูรักคนคนนี้มากแค่ไหน ถึงเขาจะเห็นสองคนนี้อยู่ด้วยกันบ่อยแค่ไหน ถึงจะเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ออกมาจากใจมากแค่ไหน แต่เขากลับไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านั้นจากอีกคนเลยแม้แต่ครั้งเดียว

            มีแค่นัยน์ตาสีม่วงเข้มที่ดูเศร้าสร้อย กับริมฝีปากที่ปิดสนิทเพียงเท่านั้น..

            ร่างกายที่ดูผอมลงเล็กน้อยของอีกคนไม่ได้ทำให้จินอูแปลกใจนัก เขายกมือขึ้นลูบเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างเบามือ

            “ลำบากมากเลยสินะ”

            “..ครับ”

            เสียงใสที่ตอบกลับมาเรียกรอยยิ้มน้อยๆ จากจินอูได้อีกครั้ง เขาคว้าร่างของอีกคนมากอดไว้ ลูบแผ่นหลังไปมาอย่างเบามือ

            “ช่วยอดทนอีกหน่อยละกันนะ”

            “ผม…”

            ไม่ให้อีกคนได้พูดอะไร จินอูเลื่อนนิ้วไปแตะริมฝีปากอย่างเบามือก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นลูบเปลือกตาเบาๆ เขี้ยวที่ริมฝีปากหายไป เช่นเดียวกับที่นัยน์ตาสีม่วงเข้มก็กลับแปรเปลี่ยนกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนดังเดิม

            ดาดฟ้าที่ตอนนี้กลายเป็นของส่วนตัวของยมทูตหนุ่มไปเสียแล้ว เจ้าตัวเอนตัวลงนอนหนุนแขนตัวเอง มองท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้าอ่อนและแสงอาทิตย์ที่เจิดจ้า ห้วงหนึ่งในความคิดกลับมีใบหน้าของอีกคนแทรกขึ้นมา ใบหน้าน่ารักกับน้ำเสียงใสๆ ที่ชอบโวยวายนั่น

            ริมฝีปากขยับยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว บีไอหยิบฟิกเกอร์รูปวัวขึ้นมามองก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้ให้เจ้าฟิกเกอร์ตัวนี้กับเจ้าของของมันเลย

            หรือบางที จินฮวานอาจจะซื้อใหม่ไปแล้วก็ได้

            “บีไอ”

            เสียงทุ้มห้าวที่ดังขึ้นไม่ใช่เสียงที่คุ้นเคย แต่ก็ไม่เชิงเป็นเสียงที่เขารู้จัก ชื่อที่ถูกเรียกไม่ใช่ชื่อที่คนทั่วไปเรียก บีไอผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วก็อย่างที่คาด คนตรงหน้าเป็นคนที่เขารู้จัก เพียงแค่ไม่คุ้นเคยก็เท่านั้น

            สิบสุดยอดยมทูตลำดับที่ห้า ซงมินโฮ

            เร็วกว่าความคิด บีไอพุ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อของอีกคนเอาไว้ แต่อีกคนกลับทำเพียงแค่ยืนนิ่งเพียงเท่านั้น

            ไม่ใช่เหมือนที่เคยเจอกันก่อนหน้านี้ บีไอรู้ดีว่าพลังของมินโฮนั้นมากมายมหาศาลแค่ไหน เจ้าของพลังรูนแค่อาชาที่เคยเจอ เพียงแค่ยืนอยู่นิ่งๆ ก็สามารถป้องกันเขาที่พุ่งเข้าโจมตีได้ง่ายๆ แต่ครั้งนี้กลับแตกต่างออกไป มินโฮไม่ได้ระเบิดพลังเพื่อป้องกันอยู่ทุกที ร่างกายกำยำที่เซเล็กน้อยเพราะโดนบีไอพุ่งเข้าใส่นั่นบ่งบอกได้อย่างดี

            มือลดกำลังลงพลางมองสบตากับอีกคนนิ่ง คนตัวใหญ่กว่าพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ย

            “ฉันแค่อยากมาคุยด้วย”

            “ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับแก”

            “เรื่องของคิมฮันบิน”

            ชื่อของน้องชายฝาแฝดทำให้บีไอคลายมือออกจากคอของอีกคน นัยน์ตาแข็งกร้าวขึ้น เขาไม่รู้ว่ามินโฮมีอะไรกับน้องชายของเขา แต่ที่แน่ๆ ยมทูตตนนี้ก็คงไม่ได้คิดอยากทำร้ายน้องชายของเขาเหมือนไอ้ยมทูตลำดับที่เจ็ดนั่นหรอก!

            ถึงยังไงก็ยังวางใจไม่ได้อยู่ดี บีไอไม่เชื่อใจใครทั้งนั้นโดยเฉพาะพวกสิบสุดยอดยมฑูต!

            “ว่าธุระของแกมา”

            บีไอเอ่ยเสียงต่ำ ถอยห่างออกจากตัวของอีกคน มินโฮทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นดาดฟ้าก่อนจะเอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย

            “ฉันอยากดูแลฮันบิน”

            “ว่าไงนะ?!”

            คำพูดที่หลุดออกจากปากไม่ใช่เพียงเพื่ออยากได้ยินประโยคซ้ำอีกครั้ง แต่มันเป็นเพราะว่าเขาไม่เข้าใจว่าอีกคนกล้าพูดมันต่อหน้าเขาได้ยังไง

            “ใจเย็นก่อน”

            มินโฮยกมือห้ามเมื่อเห็นอีกคนเริ่มแสดงท่าทางไม่พอใจ ใบหน้าที่เหมือนกันกับฮันบินไม่มีผิดทำให้เขาไม่อยากสู้กับคนคนนี้สักเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงแปลกใจที่ฮันบินต่างกับคนคนนี้มากมายมากถึงขนาดนี้

            ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า ดวงตา ริมฝีปาก สีตา สีผม หรือแม้แต่ส่วนสูงและร่างกายก็ถอดแบบออกมาเหมือนกันไม่มีผิด สิ่งที่แฝดพี่น้องคู่นี้ไม่เหมือนกันเลยก็คือนิสัย ความคิด แล้วก็ความกล้าเท่านั้นเอง

            บีไอแข็งแกร่ง มองแค่ครั้งเดียวมินโฮก็รู้ เขาสัมผัสได้ว่ายมฑูตตนนี้ไม่ธรรมดา สัมผัสที่คอเสื้อทั้งเมื่อตอนนั้นและครั้งนี้ไม่ใช่พลังที่อ่อนแอเลยสักนิด ไหนจะสายตาที่แข็งกร้าว น้ำเสียงที่ห้าวหาญนั่นก็ด้วย ทุกอย่างที่รวมกันเป็นบีไอช่างดูมีพลังอย่างน่าประหลาด

            แต่กับเด็กคนนั้น คิมฮันบิน ยิ่งได้เข้าใกล้มากเท่าไหร่ยิ่งค้นพบว่าช่างเปราะบางและน่าทะนุถนอมเสียเหลือเกิน ไม่มีความแข็งกร้าวเหมือนกับพี่ชายของตนเองเลยสักนิด

            “ไม่ต้องมายุ่งกับน้องชายของฉัน!”

            ประโยคถูกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ มินโฮแค่นหัวเราะ เขาได้ยินคำพูดนี้จากไอ้ยมทูตตนนั้นไม่พอ ยังมาได้ยินจากปากของยมทูตอวดดีตนนี้อีก

            ให้ตายสิ คิมฮันบินจะฮอตไปไหนนะ

            “ก็อยากยุ่ง แต่ทำไม่ได้”

            “หมายความว่าไง?”

            “มีคนพูดประโยคเดียวกับนายเลยล่ะ”

            มินโฮแค่นหัวเราะเมื่อมองหน้าอีกคนที่ขมวดคิ้วเป็นปม พนันได้เลยว่าบีไอรู้ว่าอีกคนที่เขาหมายถึงคือใคร คนที่อยู่รอบๆ ตัวของคิมฮันบินน่ะ ไม่มีใครหรอกที่บีไอไม่รู้

            “น้องฉัน ฉันดูแลเองได้”

            “ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องไปคุยกับยมทูตลำดับห้าเองแล้วล่ะ”

            คิ้วเรียวเข้มขมวดเข้าหากันหนักกว่าเดิมเสียอีก ทำไมมินโฮถึงพูดว่าจีวอนเป็นยมทูตลำดับที่ห้าทั้งๆ ที่ยมทูตลำดับที่ห้าก็คือตัวของเขาเองนั่นแหละ

            ราวกับอีกคนจะรู้ความคิดของเขา เสียงเข้มเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

            “ยมทูตลำดับที่ห้าคนใหม่ ‘คิมจีวอน’”

            คนใหม่?!

            การที่ยมฑูตลำดับที่เจ็ดเลื่อนขึ้นมาเป็นลำดับที่ห้านั่นหมายความว่าเขาต้องชนะการต่อสู้กับเจ้าของตำแหน่งนั้นเสียก่อน ในเมื่อยมทูตลำดับที่ห้าคือซงมินโฮ นั่นสรุปได้อย่างเดียวว่าจีวอนต้องชนะการต่อสู้กับมินโฮแน่นอน!

            “และเดิมพันคือ ‘คิมฮันบิน’”

            นัยน์ตาคมเข้มสีดำสนิทแข็งกร้าวขึ้นทันทีที่จบประโยค แสงสีฟ้าที่แปล่งขึ้นบนหลังมือทำให้มินโฮมองด้วยความสงสัย ตาเพ่งมองสัญลักษณ์บนหลังมือนั่น สัญลักษณ์ที่ซานดาร่าบอกว่ามันคือรูนแห่งความว่างเปล่า สัญลักษณ์รูนที่ไม่เคยปรากฏในรอบร้อยปี

            มินโฮไม่อยากเชื่อ แต่เขาก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าสัญลักษณ์รูนบนหลังฝ่ามือนั้นเขาไม่เคยเห็นมันเลยจริงๆ ไหนจะความกดดันจากพลังมากมายจากคนคนนี้อีก ไอเย็นๆ ที่แผ่ออกมาจากตัวดูคล้ายกับจีวอนมาก เพียงแต่ของฮันบินกลับดูร้อนรนเสียมากกว่า

            บีไอ คิมฮันบิน

            พวกนายไม่ใช่เพียงแค่ยมทูตธรรมดาจริงๆ..

            ‘มาเจอกันหน่อย’

            ประโยคสั้นๆ ที่ถูกส่งมาทำให้จินฮวานขมวดคิ้วมุ่น เขาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า กวาดหนังสือทั้งหมดลงและสะพายเตรียมออกจากห้อง

            ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมฮันบินถึงได้พูดแบบนั้นเมื่อตอนนั้น แต่เขาเองก็กลัวเกินกว่าที่จะถาม สัมผัสร้ายกาจและการกระทำที่ป่าเถื่อนยังคงติดค้างอยู่ในความรู้สึก จินฮวานถึงไม่อยากจะต่อกรอะไรกับฮันบินอีก

            กลัวจนเกินกว่าคิดจะดื้อดึง…

            “พี่จินฮวาน!”

            เสียงร้องเรียกทำให้จินฮวานหันไปมอง ชานอูก้มลงหอบก่อนจะส่งไม้อันเล็กๆ ให้ มันเป็นแท่งไม้ที่มีขนาดพอๆ กับไม้ไอติม แต่เป็นสีดำขลับ ตรงปลายด้ามมีรูเล็กๆ และถูกร้อยด้วยเชือกสีขาว จินฮวานรับมาถือไว้ก่อนจะมองหน้าอีกคนด้วยความสงสัย

            “วันนี้พี่แทฮยอนต้องเข้าประชุม เลยฝากผมเอาไอ้นี่มาให้”

            “แล้วมันคืออะไรหรอ?”

            “มันก็คล้ายๆ กับเครื่องรางนั่นแหละ เพียงแต่เจ้านี่มันสามารถเรียกเทพออกมาคุ้มครองพี่ได้เลยยังไงล่ะ”

            คำอธิบายของชานอูไม่ได้ช่วยให้คนตัวเล็กคลายความสงสัยลงเลย ชานอูถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะคว้าสร้อยที่ยังอยู่ในมือของอีกคน จัดการหมุนคนตัวเล็กให้หันหลังก่อนจะสวมเชือกสีขาวลงบนคอ แท่งไม้สีดำเปล่งประกายสีเหลืองเพียงชั่วครู่ก่อนจะวูบลง

            “ใส่มันไว้แบบนั้นแหละครับ พอมีอันตรายมันจะช่วยพี่ได้”

            “แล้วมันจะช่วยยังไงล่ะ”

            “เฮ้อ…”

            พ่อมดหนุ่มถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง ยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้มเมื่อภายในหัวคิดคำอธิบายออก

            “งั้นเดี๋ยวผมทำให้ดู”

            ว่าจบก็วนมือในอากาศ แสงสีแดงปรากฏขึ้น ชานอูยิ้มก่อนจะออกแรงผลักพลังนั้นใส่จินฮวาน คนตัวเล็กเบิกตากว้างอย่างตกใจ เขายกมือขึ้นป้องใบหน้าตัวเองเอาไว้ กลั้นหายใจพลางหลับตาปี๋อย่างทำอะไรไม่ถูก

            “เล่นบ้าอะไรวะจองชานอู!”

            เสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ้น จินฮวานค่อยๆ ลืมตา ก่อนจะเห็นว่าแทฮยอนถือพลังสีแดงของชานอูเอาไว้ เจ้าตัวกำพลังนั้นแน่นจนสลายหายไปและหันมาเผชิญหน้ากับเพื่อนตัวเล็กที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างหลัง

            “ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

            จินฮวานพยักหน้ารัวๆ เพิ่งสังเกตเห็นว่าแสงสีเหลืองที่คอเปล่งแสงจ้า ก่อนจะค่อยๆ จางลงเมื่อแทฮยอนเอื้อมมือมาลูบหัวเขาอย่างเบามือ

            “ผมก็แค่อยากให้พี่จินฮวานรู้ว่าไอ้เจ้านั่นมันปกป้องเขาแบบนี้”

            “ด้วยการทำร้ายเนี่ยนะ นายนี่มัน!”

            “พอเถอะ ฉันไม่เป็นไรนี่นา”

            จินฮวานรีบห้ามทัพก่อนที่ชานอูจะโดนแทฮยอนต่อว่าไปมากกว่านี้ คนตัวเล็กหลุดหัวเราะเบาๆ ยื่นมือไปดึงมือเพื่อนสนิทมากุมไว้ก่อนจะเอ่ย

            “ขอบคุณนะที่มาช่วย”

            “เจ้านี่น่ะ จะเรียกฉันมาเวลาที่นายมีอันตราย เวลาคับขันฉันจะถูกดึงมาอยู่จุดที่นายอยู่ได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ใช่ว่าจะต้องคับขันซะทีเดียว”

            แทฮยอนเอื้อมมือไปลูบแท่งไม้เบาๆ แสงสีเหลืองค่อยๆ เปล่งประกายขึ้น

            “เวลาที่นายอยากเรียกฉันเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยล่ะก็ นายก็ทำเพียงแค่ลูบแท่งไม้นี้จนแสงสีเหลืองนี่มันสว่างจ้า แล้วฉันก็จะมาหานาย”

            “แต่ว่า  ...มันรบกวนนายหรือเปล่า?”

            คนตัวเล็กก้มหน้าลงนิ่ง เลื่อนมือไปสัมผัสเบาๆ ที่แท่งไม้บนคอตนเอง เขารู้ว่าแทฮยอนเป็นห่วงเขาถึงได้ให้สิ่งนี้ไว้กับเขา แต่จินฮวานเองก็เกรงใจมากเกินกว่าที่จะรับมันไว้ เขาไม่ได้อยากรบกวนแทฮยอนเลย ลำพังแค่ตอนนี้แทฮยอนก็ยุ่งจนแทบจะไม่มีเวลาอยู่แล้ว ยังต้องมาคอยเป็นห่วง คอยดูแลมนุษย์อ่อนแอแบบเขาอีก

            “เลิกคิดแบบนั้นซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะโกรธแล้วนะ”

            น้ำเสียงดุๆ ของแทฮยอนเรียกให้จินฮวานเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิท นัยน์ตาสีน้ำตาลสั่นไหวเล็กน้อย เห็นแบบนั้นแล้วแทฮยอนก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบศีรษะอีกครั้งอย่างปลอบโยน จินฮวานเป็นคนขี้เกรงใจและมักจะห่วงเขาเสมอ เพราะแบบนั้นเขาเลยอยากปกป้องให้มากกว่านี้

            ยิ่งในตอนนี้ที่ภายในโรงเรียนมีแต่เรื่องวุ่นวายเต็มไปหมดยิ่งต้องระวัง จินฮวานเป็นเพียงแค่มนุษย์ หนำซ้ำยังเป็นคนที่พัวพันกับทั้งแวมไพร์ ทั้งพ่อมด ทั้งยมทูต ทั้งมนุษย์หมาป่า และไม่แน่ว่าอาจจะลามไปถึงเจ้าพวกปีศาจนั่นด้วย

            แทฮยอนเองก็วุ่นวายกับการต้องดูและจัดการเรื่องของสภานักเรียน เรื่องของพวกพ่อมดและมนุษย์คนอื่นๆ ในโรงเรียนเช่นเดียวกัน พักนี้เขาเลยยุ่งมากจนไม่มีเวลาตามไปดูแลจินฮวานได้เหมือนกัน สิ่งที่เขาทำได้ก็เลยมีเพียงแค่การสั่งให้ชานอูคอยตามดูแลห่างๆ และให้เครื่องรางนี้กับจินฮวานด้วย

            “แล้วนี่นายไปประชุมไม่ใช่หรอ?”

            เสียงใสๆ ของจินฮวานเรียกสติของเขาให้กลับมา แทฮยอนเบิกตากว้างอย่างตกใจ ใช่สิ! เมื่อกี้เขากำลังประชุมอยู่ แล้วจู่ๆ ก็โดนดึงตัวมาเพราะไอ้รุ่นน้องตัวดีที่อยากจะทดสอบอะไรบ้าบอ

            “เออใช่ งั้นฉันไปก่อนนะ”

            ว่าพลางเตรียมหมุนตัว แต่ก็ไม่วายหันมาขยี้หัวเพื่อนสนิทพลางเอ่ยคำสั่งอีกด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง

            “แล้วก็รีบกลับห้องล่ะ มีเรื่องอะไรก็เรียกฉันได้ตลอดนะ”

            อา… รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมากเลยแฮะ

            สองขาเล็กก้าวอย่างรวดเร็ว มือเล็กออกแรงผลักประตูดาดฟ้าก่อนจะวิ่งไปหาคนที่กำลังนั่งพิงกำแพงอยู่ ควันสีเทาหม่นที่เขาเห็นจนชินตาถูกพ่นออกจากริมฝีปากของอีกคน คนรออยู่ก่อนแล้วหันมามองหน้าเขาด้วยแววตาเรียบเฉย จินฮวานกระแอมไอเล็กน้อยเพราะทำตัวไม่ถูกก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ อีกคน

            “สูบบุหรี่มันไม่ดีจริงๆ นะ”

            ไม่รู้ว่าควรเริ่มบทสนทนายังไง แต่ความเงียบมันทำให้เขาอึดอัด เพราะแบบนั้นจินฮวานเลยพูดออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ     เขาไม่ได้อยากยุ่งสักเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะว่าครั้งที่แล้วที่เขาพูดทำให้ฮันบินไม่พอใจก็ได้ แต่พอได้เห็นสมองมันก็สั่งให้ริมฝีปากขยับพูดออกไปเสียแล้ว

            ปากไม่ดีจริงๆ เลยคิมจินฮวาน!

            “โอเค”

            เหนือความคาดหมาย! ฮันบินทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้มันจนแหลกละเอียด จินฮวานได้แต่เบิกตากว้างอย่างตกใจ ฮันบินไม่ดุเขาเหมือนทุกที แถมยังยอมทำตามคำพูดของเขาอีกต่างหาก มันเกิดอะไรขึ้นกับยมฑูตอวดดีคนนี้กัน

            “ผมไม่ได้ชอบมันเท่าไหร่หรอก”

            “แล้วทำไมถึงสูบล่ะ?”

            อยากจะตีปากตัวเองอีกหลายๆ ทีเหลือเกิน! ไม่ใช่เรื่องที่ควรถามออกไปเลยสักนิด คิมฮันบินจะโกรธหรือเปล่าที่เขาก้าวก่ายกับเรื่องส่วนตัว จินฮวานได้แต่นั่งกังวลกับสิ่งที่พูดไปจนกระทั่งเสียงทุ้มๆ ของอีกคนเอ่ยขึ้น

            “แค่ปากว่าง”

            จินฮวานเงยหน้าขึ้นมองสบตากับอีกคนที่มองมานิ่งๆ นัยน์ตาคู่นั้นดูแตกต่างไปจากทุกที ปกติแล้วฮันบินเป็นคนที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไรผ่านสีหน้าหรือแววตา แต่ตอนนี้จินฮวานกลับสัมผัสได้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ นัยน์ตาที่เคยเย็นชาตอนนี้กลับมีแววของความกังวลอยู่

            แม้แต่คนเย่อหยิ่งแบบเขาก็ยังกังวลเป็น

            อาจเป็นเพราะสายตาที่ดูกังวลคู่นั้น จินฮวานคลายความกลัวลง เขาไม่ได้รู้สึกกลัวฮันบินเท่าที่ควรจะเป็น มือเล็กเลื่อนไปสัมผัสมืออีกคนอย่างเบามือ ไอเย็นจากฝ่ามือของอีกคนในตอนนี้ไม่ได้ดูเย็นจัดเป็นน้ำแข็งเหมือนกับครั้งก่อนๆ จินฮวานลูบไปมาเบาๆ มือที่เคยเย็นเฉียบก็กลับอุ่นมากขึ้น

            บีไอมองหน้าอีกคนนิ่ง เขาไม่ปฎิเสธสัมผัสของจินฮวาน แต่ก็พูดได้ไม่เต็มคำนักว่ารู้สึกดี สัมผัสของจินฮวานช่วยให้ความร้อนรนภายในใจของเขาเย็นลงได้อย่างน่าประหลาดใจ แต่ความรู้สึกวาบหวิวที่เกิดขึ้นก็เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถอธิบายได้

            ไม่ได้รังเกียจ แต่ก็ไม่ชอบใจนัก

            “อย่าบอกว่าฉันก้าวก่ายเลย นายในตอนนี้น่ะ กำลังมีเรื่องไม่สบายใจ”

            เสียงใสเอ่ยขึ้น บีไอนิ่งไป เขาไม่ชอบเวลาที่มีคนพยายามอ่านสิ่งที่เขากำลังคิด หรือสิ่งที่เขากำลังเป็น เขาเกลียดการให้คนอื่นล่วงรู้ความรู้สึก เพราะการกระทำแบบนั้นเป็นการกระทำของคนอ่อนแอ แต่น่าแปลก เขาไม่ได้รู้สึกเกลียดอะไรที่จินฮวานรู้ว่าเขามีเรื่องกังวลใจ

            “คุณ …เป็นใครกันแน่”

            …ทำไมมีอิทธิพลต่อผม

            ไม่รอให้อีกคนได้ตอบอะไร ร่างทั้งร่างถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดอย่างรวดเร็ว จินฮวานได้แต่นั่งตัวแข็งที่อและปล่อยให้อีกคนพันธนาการด้วยอ้อมแขนแกร่ง บีไอกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ไออุ่นจากร่างกายของอีกคนทำให้สงบลงได้อย่างน่าประหลาด แต่ก็ทำให้ภายในใจสั่นไหวได้อย่างน่าประหลาดเช่นกัน

            นัยน์ตาสีแดงวาวโรจน์ขณะมองภาพคนตรงหน้าที่กำลังกอดกัน ริมฝีปากเหยียดยิ้มก่อนจะสะบัดผ้าคลุมสีแดงสดและหายวับไปพร้อมกับความคิดที่ดังก้องในหัว

            คิมจินฮวาน ..นายทำผิดกฎ!

    ❥ To be continued.

          มาพูดคุยกับอินดี้กัน :3            

อัพช้าอีกแล้วค่ะ ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ฮืออออออออออออ

เดินทางมาถึงบทนี้ได้นี่ดีใจมากเลย

เป็นฟิคที่ได้อารมณ์หลากหลายมากๆ เลยตอนแต่ง

แต่ยังยืนยันว่ามันเป็นฟิคที่เราแต่งแล้วสนุกมากๆ เลยล่ะ 

สำหรับในตอนของเราตอนนี้อ้างอิงของม่อนมาเยอะมากเหมือนกันนะ

แนะนำว่าให้ไปอ่านเรื่องนู้นก่อนค่ะ

หลังๆ มาตัวละครมันจะเริ่มผสมกันแล้ว 55555555555555

สำหรับของเราจะเน้นฝั่งแวมไพร์ พ่อมด มนุษย์ รวมถึงมนุษย์หมาป่าเสียส่วนใหญ่

ส่วนในเรื่องของยมฑูตจะเป็นทางฝั่งของม่อนเยอะมากกว่า

อาจจะงงๆ กับฮันบินบีไอนะคะ 

คือพระเอกฝั่งเราชื่อบีไอเนอะ แต่เพราะว่าไม่มีใครรู้ 

เวลาใช้บรรยายมุมมองจินฮวานเลยต้องเป็นใช้ชื่อฮันบินแทนอ่ะเนอะ

หวังว่าจะเข้าใจ

สุดท้ายฝากฟิคเราด้วยนะคะ 

*อ่านสองเรื่องคู่กันเลยจะสนุกกว่าเยอะ (:

Grim Reaper {Click!}

มาสกรีมด้วยกันได้ที่ #ฟิคยมทูตฮันบิน

{Twitter   Indydoll.}