(BJIN) Gory Trick ❥ iKON

ลำดับตอนที่ #5 : ❥ Trick 04 | Smoke and Smile.

O W E N TM.
  GORY TRICK

 

❥ Trick 04  | Smoke and Smile.

          ไม่ว่าจะคิดรูปแบบไหนก็ไม่ชอบใจเลยสักนิด ทำไมคิมจินอูถึงต้องปลอมตัวเข้ามาในโรงเรียนด้วย และทั้งๆ ที่อุตส่าห์ปลอมตัวมาได้ขนาดนั้นทำไมกลับมาเฉลยง่ายๆ ต่อหน้าเขากัน พวกมันต้องการอะไรจากโรงเรียนนี้กันแน่!

            นัยน์ตาสีเหลืองวาววับขึ้นในความมืด ความรู้สึกกดดันบางอย่างกำลังทำให้เขารู้สึกเหมือนกับสิ่งที่เขากลัวกำลังจะมาถึง

            คิมจินฮวานกำลังไม่ปลอดภัย!

            ภาพสมุดรายชื่อที่ถูกวาดขึ้นในอากาศ ตัวอักษรที่หายไปของชื่อคิมจินอูยิ่งเป็นสิ่งกระตุ้นความกดดันในใจของเขามากขึ้น นิ้วเรียวเลื่อนไปรูปตัวอักษรสีทองของรายชื่อมนุษย์คนสุดท้ายก่อนจะพึมพำเสียงแผ่ว

            “ฉันจะปกป้องนาย”

            “พี่ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก” เสียงขี้เล่นของชานอูดังขึ้น พ่อมดหนุ่มปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพีชายคนสนิทก่อนจะสะบัดมือสลายภาพของรายชื่อนักเรียนให้หายไป

            “พูดอะ…”

            “พี่ก็รู้ดีว่าพี่ทำแบบนั้นไม่ได้” ชานอูพ่นลมหายใจพรืด “พวกเราเป็นพ่อมด แต่พี่จินฮวานเป็นมนุษย์นะครับ”

            “ฉันรู้”

            “งั้นพี่ก็ควรรู้ด้วยว่าเรื่องส่วนตัวของมนุษย์ พ่อมดแบบพวกเราไม่มีสิทธ์เข้าไปก้าวก่าย”

            แทฮยอนหลับตาลงแน่นทันทีที่ชานอูเอ่ยอธิบาย เขาไม่อยากจะยอมรับ แต่เรื่องพวกนั้นก็เป็นเรื่องจริงที่เขาปฎิเสธไม่ได้

            ชนเผ่าพ่อมดของพวกเขาเป็นเพียงชนเผ่าที่มีอยู่น้อยนิดในโรงเรียน เผลอๆ แล้วอาจจะเกือบเท่ากับพวกมนุษย์ที่มีอยู่ในโรงเรียนเลยก็ได้ พวกพ่อมดมีหน้าที่ในการดูแลมนุษย์ที่มีอยู่ในโรงเรียนก็จริง แต่จะพูดให้ถูกแล้ว พวกเขามีหน้าที่แค่ ‘ควบคุม’ เหล่ามนุษย์พวกนั้นต่างหาก

            พวกเขามีหน้าที่แค่ช่วยยมทูตในการจัดการกับความทรงจำของมนุษย์เท่านั้น จะพูดอีกนัยหนึ่งก็คือพวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องที่จะต้องปกป้องมนุษย์พวกนั้นเลยสักนิด

            แต่แทฮยอนเลือกที่ปกป้องจินฮวาน

            ในตอนนี้เขาเองก็ทำได้แค่ดูแลจินฮวานเท่าที่จะดูแลได้ แต่เขาเองก็รู้ดี ว่าเมื่อไหร่ที่จินฮวานมามีส่วนเกี่ยวข้องกับสงครามระหว่างยมฑูตเมื่อไหร่ คนตัวเล็กคนนั้นก็คงไม่พ้นที่จะต้องโดนกำจัดไปด้วย

            เพราะการให้มนุษย์มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของยมทูตเป็นเรื่องต้องห้าม!

            มือยกบุหรี่ขึ้นจุดสูบอย่างเคยชิน พ่นควันสีเทาหม่นของมันออกมาพลางมองดูมันด้วยแววตาอ่านยาก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปม หน้ายุ่งเสียจนคนข้างๆ ต้องเอ่ยทักอย่างเสียไม่ได้

            “หน้ายุ่งขนาดนี้คิดอะไรอยู่?”

            “แวมไพร์”

            “เมื่อคืนน่ะหรอ?” ซึงฮุนทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ พลางถือวิสาสะหยิบบุหรี่จากกระเป๋าเสื้อของอีกคนมาจุดสูบ หากแต่ฮันบินกลับไม่ได้โวยวายอะไร เจ้าตัวพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะพ่นลมหายใจ และขยี้มวนบุหรี่ลงกับพื้น

            “ผมมีธุระ” หยัดยืนเต็มความสูงก่อนจะเปิดประตูดาดฟ้าเดินออกไปโดยไม่เอ่ยแม้แต่คำลา ซึงฮุนส่ายหน้าเบาๆ พลางพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก คุณมนุษย์หมาป่าจ้องมองกลุ่มควันสีเทาหม่น ไม่รู้ว่าสีของพวกมัน รูปร่าง หรืออะไรที่ทำให้ฮันบินชอบมอง แต่เขากลับรู้สึกว่ากลุ่มควันสีเทาหม่นพวกนี้ดูคล้ายกับเด็กยมฑูตคนนั้นมากทีเดียว

            ทั้งลึกลับ

            หมองหม่น

            ว่างเปล่า

            แต่กลับน่าค้นหา…

            “คุณซึงฮุน”

            เสียงใสที่เอ่ยเรียกทำให้คุณมนุษย์หมาป่าหันควับไปมองทันที ซึงฮุนเผลอปล่อยมวนบุหรี่ที่คาบอยู่อย่างตกใจ บ้าชะมัด! มีคนเข้ามาแต่มนุษย์หมาป่าอย่างเขากลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด มัวแต่ครุ่นคิด นี่ถ้าเป็นอันตรายป่านนี้เขาได้กลายเป็นหมาตากแห้งไปแล้วแน่ๆ

            “ตกใจหรอครับ ผมขอโทษ”

            คนตัวเล็กเอ่ยกล้าๆ กลัวๆ ซึงฮุนส่ายหน้าเบาๆ พลางส่งยิ้มให้ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมจะเดินไปจับมืออีกคนให้มานั่งด้วยกัน แต่คนตัวเล็กกกลับถอยหนีเสียก่อน

            “ฉันไม่ทำอะไรหรอก คุณมนุษย์ผู้แสนน่ารัก”

            “แต่ว่า…..”

            จินฮวานเผลอก้าวเท้าถอยหนีอีกครั้งเมื่อซึงฮุนยื่นมือมาหา นัยน์ตาคู่สวยสั่นไหวเบาๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อว่าซึงฮุนจะไม่ทำอะไร แต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟังเลยสักนิด ความรู้สึกหวาดกลัวยังคงเกาะกุมอยู่ภายในใจจนสลัดทิ้งไม่ได้

            “กลัวฉันมากเลยหรอ?”

            “ผม….”

            “ฉันขอโทษนะ” ซึงฮุนเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะเป็นฝ่ายก้าวถอยหลังเสียเอง จินฮวานตื่นตระหนกกับการกระทำของคนตรงหน้าก่อนเป็นฝ่ายก้าวเท้าเข้าไปหาอีกคนทีละนิด

            “ผมแค่ยังไม่ชินกับคุณ”

            “อย่าเข้าใกล้ฉันเลย นายกลัวฉันนี่นา”

            ซึงฮุนพูดพลางถอยหลังล่นลงไปอีก จินฮวานเผลอเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าอีกคนถอยจนแทบจะร่วงลงจากดาดฟ้าได้อยู่แล้ว คนตัวเล็กสาวเท้าเข้าไปหามากขึ้น แต่ซึงฮุนก็ถอยเท้ากลับมากขึ้นเท่าตัว

            “หยุดถอยหนีผม!” คนตัวเล็กตวาดเสียงดัง แต่นั่นทำให้ซึงฮุนตกใจจนเผลอก้าวถอยหลังอีกครั้ง สัมผัสปลายเท้ากับอากาศที่ว่างเปล่าทำให้คุณมนุษย์หมาป่าถึงกับร้องลั่น คนตัวเล็กวิ่งไปดึงมืออีกคนไว้ แต่ทว่ากลับไม่ทัน ร่างทั้งร่างปะทะกับสายลมก่อนจะดิ่งลงพื้นอย่างรวดเร็ว

            ตุบ!

            “ฮือ….”

            เสียงครางเบาๆ จากเจ้าของร่างที่ทับร่างของเขาอยู่ดังขึ้น ซึงฮุนหลุดหัวเราะออกมาอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะเลื่อนมือหนาไปลูบหัวคนตัวเล็กกว่าเบาๆ

            “กลัวขนาดนั้นเลยหรอ”

            “คุณมันบ้า!” ว่าพลางทุบอกของคนที่ตนทับอยู่ “ผมบอกว่าอย่าถอยหนีไง ตกลงมาทั้งคู่แล้ว ฮือ ผมยังไม่อยากตาย ผมยังซื้อฟิกเกอร์ไม่ครบเลย ผมยังไม่ได้บอกแทฮยอนเลย ฮือๆๆ”

            จินฮวานตีโพยตีพายยกใหญ่ มือเล็กๆ นั่นระดมฟาดรัวที่แผ่นอกของอีกคนพลางพึมพำคำเดิมซ้ำไปซ้ำมาว่าไม่อยากตายแบบนู้นแบบนี้ ปฏิกิริยาแบบนั้นทำเอาคุณมนุษย์หมาป่าหัวเราะลั่นทันที

            อะไรมันจะน่าเอ็นดูขนาดนี้กันนะ…

            “คุณมนุษย์ผู้แสนน่ารัก”

            “ฮือๆๆๆๆๆๆ”

            “ตั้งสติหน่อยครับ เรายังไม่ตายนะ”

            “ฮึก….”

            จินฮวานหยุดมือที่ระดมทุบอกอีกคน คนตัวเล็กชะงักไปชั่วครู่ นัยน์ตาที่มีหยดน้ำคลอบางๆ ทำให้ซึงฮุนอดไม่ได้ที่จะไล้นิ้วเรียวเพื่อไหล่หยดน้ำนั้นออกไป ริมฝีปากบางจิ้มลิ้มค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะกลายเป็นยิ้มกว้างที่แสนสดใส

            “เย้! ผมยังไม่ตาย”

            “…….”

            “ขอบคุณครับ”

            รอยยิ้มนั่น…

            ซึงฮุนชะงักไป รอยยิ้มของคนตรงหน้าเริ่มกว้างและสดใสขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่พูดขอบคุณเขาวนไปวนมา มือเล็กๆ นั่นก็เขย่ามือของเขาเบาๆ นัยน์ตาที่เคยมีหยดน้ำคลอบางๆ บัดนี้กลับแวววาวและสุกใสกว่าที่เขาเคยเห็น

            ราวกับแสงอาทิตย์ยามเช้า…

**

            อีซึงฮุนเป็นมนุษย์หมาป่า

            มนุษย์หมาป่าเกลียดแสงอาทิตย์พอๆ กับพวกแวมไพร์ที่เป็นศัตรูกับแสงอาทิตย์นั่นแหละ มนุษย์หมาป่าเป็นผ่าพันธุ์ที่รักความสงบ ชอบพื้นที่มืดมิดไร้แสง เพราะเมื่อเหตุใดที่มีแสงในความมืดมิดนั้น พวกเขาจะต้องกลายร่างอย่างเจ็บปวด        ผู้ที่กลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าเป็นเพราะถูกสาปหรือเกิดจากอุบัติเหตุที่น่าสยดสยอง บุคคลนั้นต้องกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าทุกค่ำคืน หรือในทุกวันพระจันทร์เต็มดวงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ วิธีเดียวที่จะหยุดการกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าได้ คือ ความตายเท่านั้น

            แสงแค่น้อยนิดจากพระจันทร์เต็มดวงมีอิทธิพลมากมายเหลือเกินกับพวกเขา นั่นทำให้มนุษย์หมาป่าเกลียดแสงที่ส่องสว่างมากเป็นที่สุด

            อีซึงฮุนก็เหมือนมนุษย์หมาป่าทั่วๆ ไป เขาไม่อยากมีเผ่าพันธุ์แบบนี้นักหรอก แต่ช่วยไม่ได้ที่เขาเองก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ถูกสาปให้ต้องได้รับชะตากรรมที่แสนเจ็บปวดเช่นนี้ ซึงฮุนเป็นมนุษย์หมาป่าเพียงตนเดียวในเผ่าพันธุ์ที่ไม่ได้มีนิสัยดุร้ายและหวาดกลัวกลับสิ่งรอบข้าง หนำซ้ำเขายังดูเป็นมิตรมากกว่าเผ่าพันธุ์เดียวกันเสียอีก

            ซึงฮุนไม่ได้รู้สึกเกลียดแสงอาทิตย์เท่าที่ควร แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่ได้ชอบมันเลยสักนิด แสงเจิดจ้าแบบนั้นไม่เหมาะกับเขา ไม่เหมาะกับมนุษย์หมาป่าที่อยู่ในที่มืดมิดแบบเขาเลยสักนิด แต่ทว่า รอยยิ้มที่เจิดจ้าและสว่างสดใสของมนุษย์ตัวเล็กที่แสนน่ารักคนนี้กลับทำให้ภายในใจของเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด เหมือนได้รับการฮีลจากพระเจ้า เหมือนความเจ็บปวดที่เคยได้รับและเป็นบาดแผลภายในจิตใจกำลังได้รับการรักษา

            หากจะเปรียบคิมฮันบินเป็นดั่งกลุ่มควันสีเทาหม่น

            คิมจินฮวานก็เหมือนกับแสงอันเจิดจ้าที่กลบกลุ่มควันนั้นจนเทบมองไม่เห็น

            น่าค้นหาพอกันเลยนะ….

            ฮันบินหลับตาเพียงชั่วครู่พลางค่อยๆ ลดฝีเท้าของจังหวะการเดินลง ริมฝีปากขยับคำพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

            “นายอยู่ไหน?”

          “ห้องของจีวอน”

          “อะไรนะ?”

          คิ้วเข้มขมวดทันทีที่ได้ยินเสียงใสที่ตอบกลับมาดังก้องอยู่ในหัวของตัวเอง น้ำเสียงที่ดูอ่อนแอแบบนั้นน่าหงุดหงิดพอๆ กับคำตอบที่เขาได้รับนั่นแหละ ให้ตายเถอะ ไปอยู่ที่ห้องของไอ้ยมทูตนั่นได้ยังไงกันวะ เป็นบ้าไปแล้วหรือไง

            “นายได้ยินไม่ผิดหรอก เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”

            เสียงใสเอ่ยตอบกลับมาอีกครั้ง น้ำเสียงแบบนั้นยิ่งทำให้หงุดหงิดขึ้นอีกเท่าตัว ฮันบินค่อยๆ เร่งฝีเท้ามากขึ้น พอๆ กับอารมณ์ที่เริ่มปะทุขึ้นทีละนิดอย่างไม่สามารถห้ามได้ เชื่อเถอะว่าอีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกยังไง ไอ้น้ำเสียงหงุดหงิดตอนนี้มันเริ่มจะดังขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนตะโกนคุยกับดินฟ้าอากาศแล้วล่ะ

            “ก็คุยมาเลยสิ หรือว่าจีวอนมันทำอะไรนาย”

          “ก็ไม่เชิง เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน”

            ฮันบินพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ทันทีที่ได้ยินคำนั้น

            “มาเจอกันก่อนเถอะ คุยแบบนี้ไม่ได้” เสียงใสดังก้องขึ้นในหัวอีกครั้งต่อประโยคข้างต้น และต่อให้เสียงถอนหายใจยาวนั่นจะเบามากแค่ไหน แต่มันก็ยังชัดเจนมากในหัวของเขาอยู่ดี อีกคนคงมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจ ถึงได้อยากจะเจอเขา เหอะ น่ารำคาญชะมัด

            “นายอยู่ที่ไหนตอนนี้”

            “เขตโรงเรียนนี่แหละ”

            “นายมาทำอะไรที่โรงเรียน วันนี้วันหยุดนะ”

            “เรื่องของฉันน่ะ” ฮันบินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยติดจะไม่สบอารมณ์ ไอ้น้ำเสียงอ่อนแอที่เอาแต่ซักไซ้เขาแบบนั้นมันน่าหงุดหงิดเป็นบ้า ทั้งๆ ที่เรื่องที่สำคัญมากกว่าคือเรื่องที่ว่าหมอนั่นไปทำอะไรที่ห้องของไอ้ยมฑูตคิมจีวอนศัตรูคู่อาฆาตของเขาต่างหาก

            “แล้วตกลง จะเจอกันที่ไหน?”

            ยิ่งคิดในหัวก็ยิ่งปั่นป่วนจนต้องกลายเป็นฝ่ายถามเร้าหรือแทนซะเอง ถึงจะรำคาญมากแค่ไหน แต่ภายในใจก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าเขารู้สึกเป็นห่วง

            ใช่ ไม่ผิดหรอก คนแบบคิมฮันบินก็รู้สึกเป็นห่วงเป็น

            “อืม ทางเดินตึกขวาชั้นสองก็แล้วกัน แถวนั้นน่าจะไม่มีคน”

            “โอเคอีกสิบนาที”

            พูดตอบกลับไปพลางเร่งฝีเท้ามากยิ่งขึ้นเพื่อให้ไปถึงจุดหมายที่อยู่ตรงหน้า สายตาของผู้คนที่มองมาไม่ได้ทำให้ยมฑูตหนุ่มรู้สึกอะไรเลยสักนิด มันเป็นสายตาแบบที่เขาได้รับมาเกือบตลอดทั้งชีวิต แน่นอนว่ามันไม่มีอิทธิพลอะไรต่อเขาเลย

            ปลายเท้าเลี้ยวเข้าทางตึกขวาชั้นสอง บรรยากาศเงียบกริบแบบที่อีกคนบอก ไม่มีผู้คนรบกวน ไม่แปลกใจที่เขาจะรู้ ก็คนคนนั้นน่ะรักสงบจะตายไป

            ผิดกับเขาลิบลับ

            ฮันบินหยุดปลายเท้าลงก่อนจะมองอีกคนที่ยืนเท้าแขนบนขอบหน้าต่างพลางเหม่อมองไปข้างนอก เสี้ยวหน้าด้านข้างช่างดูน่ารักและไร้เดียงสาผิดกับเขา รอยยิ้มสวยๆ นั่นก็เช่นกัน ฮันบินนึกสงสัยเสมอว่าทำไมคนคนนั้นถึงได้ยิ้มได้สวยและดูสดใสมากมายขนาดนั้น ทั้งที่ชีวิตของพวกเขามีแต่ความยากลำบาก แต่ไม่ว่าจะยังไง รอยยิ้มที่ทั้งสวยงามและสดใสขนาดนั้น เขาก็ยังอยากจะปกป้อง

            “ฮันบิน”

            ริมฝีปากเอ่ยเรียกอีกคน ชื่อที่แสนคุ้นเคย ชื่อที่เขามักถูกเรียกเสมอ ตอนนี้เขากลับใช้เรียกใครอีกคน มือหนายกขึ้นเกาท้ายทอยตัวเองเบาๆ พลางกลั้วแคนดี้ไปมาในปากและจับแท่งไม้ออกมา ความรู้สึกขัดเขินยามที่เจ้าของชื่อหันมาทำให้เขาประหม่าเล็กน้อย

            คนตัวเล็กที่หันมาสบตากับเขาคลี่ยิ้มสวย โครงหน้าที่แสนน่ารัก เส้นผมที่ปรกหน้าเล็กน้อย ดวงตาสีเดียวกันกับของเขาแต่ทว่ากลับดูอ่อนโยนมากกว่ามาก เสื้อผ้าที่เป็นระเบียบเรียบร้อยแม้จะมีรอยเลอะเปรอะเปื้อนด้วยดิน และท่าทางที่ดูอ่อนหวานแบบนั้น

            มากกว่าความรัก แต่เป็นทุกอย่างของกันและกัน

            น้องชาย ฝาแฝดของเขา ‘คิมฮันบิน’

            “ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนาย บีไอ”

            ใช่ ชื่อของผมคือ ‘B.I.’

            “เมื่อคืนเขาช่วยฮันเอาไว้จาก ….ปีศาจ”

            บทสนทนาเมื่อครู่ของเขากับฮันบินทำให้คนที่มักจะเฉยเมยต่อสิ่งตอบตัวแบบเขาหงุดหงิด มือหนายกขึ้นขยี้เส้นผมสีเข้มของตัวเองอีกครั้งจนยุ่งไม่เป็นทรง ลำพังแค่เรื่องแวมไพร์ที่เข้ามาป่วนในโรงเรียนบีไอก็หงุดหงิดจนควบคุมตัวเองแทบไม่ได้อยู่แล้ว ยังจะมามีเรื่องของไอ้พวกปีศาจที่ทำร้ายน้องชายของเขาอีก

            เรื่องบ้าอะไรวะ!

            “คิมฮันบิน”

            ชื่อของน้องชายฝาแฝดของเขาถูกเอ่ยโดยใครบางคน แต่เชื่อเถอะว่าคนที่กำลังเรียกชื่อนั้นอยู่ไม่ได้อยากจะเจอฮันบินอ่อนแอคนนั้นหรอกน่ะ

            “มีอะไร?” น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ถูกเอ่ย เอาเข้าจริงๆ แล้วเขาไม่ได้ชอบที่ถูกเรียกแบบนี้นักหรอก แต่เรื่องฝาแฝดจะให้คนอื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาด เขาไม่อยากให้น้องชายต้องรู้สึกวุ่นวายไปมากกว่านี้แล้ว แค่ไอ้เรื่องที่ไปพัวพันกับไอ้ยมฑูตจีวอนกับมินโฮนั่นก็เต็มกลืนแล้วล่ะ

            “เรียกแค่นี้ทำไมต้องหงุดหงิดใส่” คนตัวเล็กเอ่ยตัดพ้อพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน ไอ้เสียงใสๆ นั่นยิ่งทวีความหงุดหงิดให้อีกเท่าตัว ท่าทางนุ่มนิ่มแบบนี้ช่างเหมือนกับน้องชายของเขาไม่มีผิด

            น่ารำคาญว่ะ

            “ปกติก็น่ากลัวจะแย่ ทำไมทำหน้าตาเหมือนอยากจะฆ่าใครขนาดนั้น”

            เสียงน่ารำคาญที่บ่นพึมพำทำเอาบีไอหันควับไปมองทันที แววตาดุๆ ของเขาเหมือนจะทำให้อีกคนผงะไป คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปมก่อนจะคว้ามวนบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อมาจุดสูบอีกครั้ง

            “ไม่สูบดิ”

            แต่ทว่ามือเล็กของใครอีกคนกลับคว้ามือของเขาเอาไว้ บีไอชะงักไปชั่วครู่ ความรู้สึกอุ่นร้อนจากฝ่ามือของอีกคนที่แผ่กระจายอยู่บนสัมผัสบนฝ่ามือของเขาเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก คนตัวเล็กส่งยิ้มกว้างให้ก่อนจะขว้างบุหรี่ลงจากดาดฟ้า

            “สูบมากๆ มันไม่ดีนะรู้มั้ย”

            “คิมจินฮวาน”

            “หืม?”

            “ไม่เห็นรู้ ว่าผมกับคุณสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” น้ำเสียงทุ้มเข้มของฮันบินทำเอาจินฮวานชะงักไป คนตัวเล็กกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะค่อยๆ พึมพำตอบกลับไป

            “ขอโทษที ฉันไม่กวนแล้วล่ะ”

            วินาทีที่หยัดยืนเต็มความสูงเตรียมจะหมุนตัวเดินลงจากดาดฟ้าก็โดนอีกคนกระชากแขนเอาไว้จนร่างทั้งร่างร่วงลงนั่งบนตัก บีไอเอื้อมท่อนแขนแกร่งตวัดรอบเอวอีกคนไว้แน่นอย่างถือวิสาสะ คนตัวเล็กเบิกตากว้างอย่างตกใจ สัมผัสเย็นที่เคยแค่ได้รับจากฝ่ามือบัดนี้กลับกลายเป็นร่างกายเย็นจัดของใครอีกคนแทน อุณหภูมิขนาดนี้ทำเอาเขาตัวสั่นอย่างเสียไม่ได้

            “นาย จะทำอะไร!”

            “ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก” เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูนั่นทำเอาขนลุกซู่ จินฮวานตัวแข็งทื่ออย่างทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าเพราะกลัว หรือเพราะไอเย็นจากอีกฝ่ายกันแน่ แต่ร่างกายของเขาขยับไม่ได้เลยสักนิด

            “ให้ตายสิ” เสียงทุ้มสบถเบาๆ “คนแบบคุณนี่มันน่าหงุดหงิดชะมัด”

            “……..”

            “ทำไมถึงได้ทำตัวน่าหงุดหงิดขนาดนี้กัน”

             “ฉันทำอะ…”

            ไม่ให้อีกคนได้เอ่ยคำน่าหงุดหงิดใดๆ อีก ยมทูตหนุ่มหมุนตัวให้อีกคนหันมาเผชิญหน้าก่อนจะกระชากใบหน้าอีกคนให้เผชิญหน้าแล้วบีบแรงๆ จนปากเล็กเผยอขึ้น จากนั้นก็กดริมฝีปากเย็นจัดลงมาอย่างรวดเร็วจนพื้นที่บนริมฝีปากสัมผัสกันแนบแน่น

            วินาทีนั้นจินฮวานเบิกตากว้างด้วยความตกใจและทำอะไรไม่ถูก หัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ และมันเต้นระทึกไปด้วยความหวาดกลัว คนตัวเล็กกว่าพยายามที่จะสะบัดหน้าหนีจากการคุกคามของยมทูตร้ายกาจตนนี้ ทว่าอีกคนกลับไม่ยอมง่ายๆ บีไอล็อกใบหน้าเล็กๆ นั้นไว้ด้วยใบหน้าของเขา ขณะเลื่อนมือลงมากอดร่างทั้งร่างของจินฮวานเอาไว้ให้หยุดการดิ้นรนที่มันไร้ผล ส่วนมืออีกข้างที่เคยพันธนาการมือของคนตัวเล็กอยู่ก็เลื่อนมาสัมผัสกับท้ายทอยเล็กไว้

            ร่างทั้งร่างราวกับถูกแช่แข็ง สัมผัสที่เย็นจัดไม่ว่าจะเป็นจากริมฝีปากหนักๆ ที่กำลังบดเบียดอยู่บนริมฝีปาก หรือแม้แต่ร่างกายเย็นจัดที่ทำให้ร่างทั้งร่างถึงกับสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้แม้แต่นิด

            “อื้อออออ”

            ยิ่งต่อต้านก็ยิ่งเหมือนจะปลุกให้อีกคนฝังริมฝีปากลงไปมากยิ่งขึ้น แสงสีฟ้าทีเปล่งขึ้นมาจากหลังฝ่ามือกับสัญลักษณ์รูนรูปอินฟินิตี้นั่นปรากฎขึ้นต่อสายตาของเขาอีกครั้ง จินฮวานเบิกตากว้างอีกครั้ง สัญลักษณ์นั่น สัญลักษณ์ที่เขาได้ยินมาจากชานอูว่าเป็นสัญลักษณ์รูนแปลกประหลาดที่มีในรอบร้อยปี!

            “คนแบบคุณมันน่าหงุดหงิด”

            บีไอละริมฝีปากออกพลางสบถคำเดิมซ้ำอีกครั้ง จินฮวานถอยหนีจากยมทูตที่ร้ายกาจตรงหน้าก่อนจะกัดริมฝีปากที่บวมเจ่อของตัวเองเอาไว้ แสงสีฟ้าที่หลังฝ่ามือของบีไอค่อยๆ จากลงจนหายวับไปในในที่สุด

            “กลัวผมหรือไง?”

            “นายมัน….”

            ริมฝีปากที่สั่นระริกทำเอาอีกคนพูดไม่ออก จินฮวานทำได้แต่กอดตัวเองเอาไว้ ร่างกายที่สั่นเทานี่น่ารำคาญจริงๆ เพราะมันทำให้คนตรงหน้ารู้ว่าเขากำลังหวาดกลัว

            กลัวการกระทำที่แสนป่าเถื่อนนั่น!

            “ผมไม่อนุญาตให้คุณกลัวผม”

            น้ำเสียงทุ้มเข้มที่ดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กเบิกตากว้าอย่างตกใจ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฮันบินมานั่งข้างหลังพร้อมกับกอดเอวเขาไว้และกระซิบคำพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มข้างหูแบบนี้!

            “ไม่ต้องกลัว”

            อีกครั้งที่เสียงทุ้มๆ นั่นดังขึ้นข้างหู แต่ตอนนี้มันกลับฟังดูอบอุ่นอย่างน่าประหลาด จินฮวานค่อยๆ คลายมือที่กอดตัวเองออก เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อีกคนกระชับอ้อมกอดที่เอวเล็กให้แน่นขึ้น ราวกับจะเป็นการปลอบใจ

            “ทำไม….”

            คำพูดที่แผ่วเบาถูกเอ่ยขึ้นอย่างยากเย็น บีไอหมุนตัวให้อีกคนหันมาเผชิญหน้าก่อนจะเลื่อนมือเย็นๆ นั่นไปลูบแก้มใสอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่เย็นจัดนั่นทำให้จินฮวานตัวแข็งทื่ออีกครั้ง แต่ไม่ใช่เพราะว่ากลัว ตอนนี้เขากลับรู้สึกอบอุ่นใจมากยิ่งกว่า

            “คนแบบคุณมันน่าหงุดหงิด” คำพูดเดิมๆ ถูกเอ่ยขึ้นอีกครั้ง บีไอรั้งร่างเล็กเข้าไปกอดไว้ กดศีรษะของอีกคนให้แนบชิดไปกับอกแกร่ง และพึมพำคำพูดที่แสนแผ่วเบา

            “เพราะแบบนั้นผมเลยปล่อยไว้ไม่ได้”

    ❥ To be continued.

          มาพูดคุยกับอินดี้กัน :3            

เราขอโทษมากๆ เลยนะคะที่เราอัพช้า(มาก)ขนาดนี้

หลายๆ อย่างค่ะ ขก ติดงาน นู่นนี่นั่น ฮืออออออ

อยากขอโทษเป็ดมากที่สุดเลย แล้วก็ขอบคุณด้วยที่ยังรอกัน

จะไม่ทิ้งแน่นอนเลยสำหรับฟิคเรื่องนี้

ตอนนี้ในส่วนของเราก็เฉลยแล้วเนอะ 

ถ้าอยากรู้ว่าสองแฝดพูดอะไรกันแนะนำไปอ่านของเป็ดก่อนมาอ่านเรื่องนี้นะคะ

หวังว่าทุกคนจะสนุกกับการกลับมาของเรานะคะ

ขอบคุณที่แวะมาอ่าน แล้วพบกันใหม่ค่ะ 

*อ่านสองเรื่องคู่กันเลยจะสนุกกว่าเยอะ (:

Grim Reaper {Click!}

มาสกรีมด้วยกันได้ที่ #ฟิคยมทูตฮันบิน

{Twitter   Indydoll.}