คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : วอแวครั้งที่ห้า : รามยอนสองซอง
“พ่อ แม่ ไรละ เวิ่นเว้ออีแล้ว” เาผลัหัวอีฝ่ายพร้อมันให้ลับที่อย่ารวเร็ว
รู้สึว่าหลัๆมานี้านยอละเอาให่แล้ว
“โหยย ็แ่ยิ้มป่ะ”
“อบ็ไม่บอนะเรา”
เเบฮยอน้อยแนและำมือทำท่าู่ะอีฝ่าย
ถึะยอมอยู่แบบเียบๆ
“ินไปเลยอะ เอาไป”
แบฮยอนวา้าวที่เาื้อมาไป้าหน้านที่อยู่ร้ามเาอนนี้
“ไม่เอา ไปิน้าว้านอัน”
“มีอะไร็ินไป เปลือ” และเา็ับฝันนั้นทันทีไม่ยอมปล่อยอีฝ่ายเหิมเริมหรือเอาแ่ในัหรอ
เี๋ยวเสียน
“็ไ้รับ”
าลัษะเหมือนะินถูไหม
อบลแบบนี้ แ่ไม่ใ่เลย
บุรุษัวสูที่สุในบ้านไ้เินนำเอาอาหารที่เาบรรแบมาไปทิ้ถัยะทั้ถุ
ย้ำว่าทั้ถุ
“อุ้ย! อินเลย”
พร้อมทั้ทำหน้าาไม่ประสีประสาเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
แบฮยอนไ้แ่อ้าปา้าับารระทำอีฝ่าย
ไม่เว้ยประเ็นไม่ใ่อะไร มันเินเาอะ เินเา
แลลอรี่ที่เาเสียสละแบไอ้้าวนี้มา้วย แ่ถูทิ้ภายในแปปเียว
ไม่ทันไ้พัอะไรเลย
“ริัป้ะ”
“นี่ไ ถึวนไปิน้านอ
มันอะ”
“ไม่เอา ี้เียออ” แบฮยอนมออีฝ่ายเม็ นอาะไม่ให้เาพัแล้วยัะลาออไปอี
“ั้นุแบฮยอนทำอาหารใหุ้านยอลินสิรับ”
“ี้เียอะ บอแล้วไ” เาพูพร้อมแล้ทำเป็นฟุบหน้าไปับโ๊ะไม่ให้อีฝ่ายเห็นพร้อมทั้ให้รู้สึว่าเหนื่อยและี้เียริๆ
แ่ในวามรินั้น เาทำอาหารไม่เป็น ไม่บอหรอ น่าอายะาย
“ทำไม่เป็นอะิ”
“เป็น” เาอบทั้ๆที่ฟุบหน้าลไปับโ๊ะ
ไม่อยาะเยหน้ามาูสีหน้าเยาะเย้ยาฝ่ายร้ามเสียเท่าไหร่
“ริิ”
“ริ”
“ั้นทำให้ินิ
ถ้าทำไม่เป็น็ไม่้อทำ”
“ไม่เอา ี้เียทำไ”
“าสินะ ุแบฮยอน”
ในที่สุนริอย่าแบฮยอน็เยหน้ามาปะทะนไ้ สุะทน
นอย่าเาไม่มีทายอมให้านยอลล้อหรือูถูเาหรอ
และนั่นทำให้เาเผลอพลั้ไปรับปาว่าะทำอย่า่วยไม่ไ้
“ไปนั่รอเลยรับ ุปาร์านยอล!”
.
.
.
.
.
.
.
แบฮยอน็เ้าใมาลอว่าเาทำอาหารไม่รอ
และหลัานที่อยู่้าหน้าเา็บ่บอทุอย่าว่าเาิถู
อย่าให้บรรยายถึสภาพมันเลย เราอ้ามส่วนนี้ไป
ำลัะถอใและออไปยอมรับอย่าแมนๆว่าทำไม่เป็น แ่สายาเ้ารรม็ไปเห็น
รามยอน สออ
สมอ็เริ่มประมวนผลทันที
ทำรามยอนไปมัน็เป็นอาหารนี่
็ือ
ทำอาหารเป็น = ไม่โนล้อ
ำอบ เานะานยอล
เพราะะนั้น
อาหารที่อยู่หน้าานยอลผลสุท้าย็ือ รามยอนสออใส่ไ่ แบบธรรมาทั่วไป
“หายไปนานนานี้
ไ้แ่รามยอนอะนะ”
“ะินไหม?” เาทำท่าะยออไป านยอลถึะยอมิน
พอเห็นนินอาหารที่เราทำเราทุน็้อัวลถูไหม
แ่ ถ้ามันไม่อร่อยริๆ็้อายออ แ่านยอลไม่ายออและลืนลไป
เา็สบายใแล้วว่าเาทำอาหารรอ ไม่โนล้ออย่าแน่นอน
“ไมเส้นมันอือะไรนานี้อะ
แบฮยอน”
เหมือนวามิเาำลัรวมเป็นถ้วยราวัลทำอาหารีเ่น มัน
และมัน็แั
เพล้!
แบบละเอียเป็นผุยผ
“ไม่อืสัหน่อย”
“นี่
มาูเลยไหม?” อีฝ่ายพูพร้อมีบยื่นเส้นมาใหู้
“นิเียวเอ”
“ั้นไม่้อิน เอามานี่” เาอบอย่ารู้สึผิไป
แู่เหมือนอีฝ่ายะไม่ยอมหยุทำปามุบมิบบ่นเาน้อึานพร้อมู่ถึยอมินแบบเียบๆไป
ใ้เวลาสัพัว่าานยอละินอาหารเสร็ ที่้าไม่ใ่อะไรถ้าไม่เอาแ่บ่น
ถ้าถามว่าใรล้าาน อบเลยไม่ใ่เาแน่นอน
านยอลสิ ินแล้ว้อรับผิอบ เามานั่รออีฝ่ายในห้อรัวเยๆ
อนแรมีแ่วามเียบแ่นที่ล้าานอยู่็ไ้ทำลายบรรยาาศนั้นเป็นที่เรียบร้อย
“เสร็แล้วทำไร่อ?”
“ลับไหมละรับ
ุปาร์”
“ไม่วนึ้นห้อนอนไรแบบนี้หรอ?”
หลัาบประโยแบฮยอนไ้แ่มอหน้าาอานยอลที่หันหน้ามาถาม
“ทำไม?”
“หลัินรามยอนมัน็…”
“นู่นรไป ลับบ้าน”
ไม่ยอมรอให้านยอลพูบแบฮยอนี้นิ้วไปทาประูทาออทันที
ยิ่อยู่ยิ่เ้าเล่ห์ ้อป้อันไว้่อน
“ปิเสธไวไป”
“ึแล้ว”
“เป็นห่วหรอ?”
“อืม”
หลัาที่เายอมรับเป็นห่ว านยอลถึะยอมลับโยี โยไม่โ้เถีย
ลายเป็นเพิ่มวามสสัยให้เาว่าอีฝ่ายโรธอะไรหรือเปล่าแ่ไม่น่า
เี๋ยว่อยไปเลียร์อนนี้เาอยาอาบน้ำและเ้าห้อนอนเ็มทน
นแล้วนรออนนี้แบฮยอนมายืนส่านยอลอยู่หน้าบ้าน
“ไม่วนึ้นห้อริหรอ?” ำลัะบอลา
นที่้อไป็เอ่ยำถามมาอีรอบ
“ร้อยรอบ็อบไม่อยู่ีรับุปาร์”
แน่นอน ผลลัพธ์็้อเหมือนเิม เาปิเสธอีฝ่าย
อย่าแน่นอน
“เปลี่ยนใไ้นะ”
“ไม่อยู่ี”
อยู่ๆปาร์านยอล็เียบไปแล้ว็มอหน้าเาแล้วอมยิ้มเียบๆ แน่นอนนถูมอ็้อทำัวไม่ถู
ไ้แ่ถามแ้เ้อไปอย่าเียว
“ยิ้มอะไร”
“ป่าวรับ”
“มออะไร”
“มอนายไ”
“มอเพื่อ?”
“นายน่ารัเินไปแล้วนะแบฮยอน”
“ำอบ็ไม่อยู่ีลับไปไ้แล้ว”
แน่นอนว่าแบฮยอนรู้ทันอีฝ่าย
“ ว้า ~
ไม่เินไรเลยหรอ?” เมื่ออีฝ่ายพูบ็เท้าาและเอาศอวาบนรั้วบ้านเาที่เี้ยว่าเ้าัว
ไม่สิ้อบอว่าานยอลสูเินรั้ว่าหา
“ไม่”
“ไม่มีฝันี่อนลับหรอ?” ึ้นื่อว่าปาร์านยอลสำหรับบยอนแบฮยอนแล้ว
ลูื้อและวามวอแวนั้นะมีเสมอมาไม่ว่ารีใ็าม รีนี้็เ่นัน
“้อม้วยป่ะ?”
“ไ้็ีนะรับ”
แบฮยอนิว่าเายอมานยอลมาบ่อยเหลือเินแล้ว อีหน่อยเาแพ้แน่ๆ ถึเวลาที่เาะ้อทำให้อีฝ่ายระวนระวายเหมือนที่เาเยเป็นบ้า โยาร้อทำให้านยอลใสั่น
“ั้นู๊ไนท์ สุหล่อ”
นพูมั่นใับประโยที่ทำให้อีฝ่ายใสั่นแน่นอนแ่ในวามรินั้น
“แ่นี้? ไม่ใสั่นเลยอะ” นที่พึ่ถูมไปทำหน้าบึ้ๆเหมือนไม่่อยพอใสัเท่าไหร่ และู่ๆปาร์านยอล็้มหัวมารหน้าอแบฮยอน
“อะไรอนาย” ึ่แน่นอนเาสสัยู่ๆะมาโ้ำนับเา็ไม่ใ่เรื่อ
“ลูบหัวหน่อยิ”
“หืม”
“ามนั้น”
“ไม่เอาอะ”
“…”
็ไม่มีสัาอบรับาานยอลอย่าที่ิ
สสัยอยาริๆ แล้ว้อทำไละ ำอบเียว แบฮยอน็้อสนออีฝ่าย
เาเลยลูบหัวอีฝ่ายเบาๆ ละเินเาไปในบ้าน พร้อมทิ้ประโยให้นที่้มหน้าที่แม้ไม่้อหันหน้าไปมอ็รู้ว่าหน้าาะเป็นแบบไหน ผลสุท้ายแบฮยอน็ยอมอีนไ้
“ึ้นามมาแล้วัน ให้อยู่แปปเียวนะ”
ยิ้มว้านปาะถึหูเลยละสิ
เ็หนอเ็
เ็ยัษ์!
.
.
.
.
.
.
.
.
นั่นแหละหลัาึ่วนอีฝ่ายึ้นมา
านยอล็ามมาอย่าทันที้วยวามรวเร็วที่มี
แ่พออยู่ในห้อ็เิวามเียบและเร็ันทั้สอฝ่าย
นระทั่สายาอนที่ไม่ใ่เ้าอบ้านไปเห็นบาอย่าในห้อ
“แบฮยอนเล่นเม้วยหรอ?”
“เล่นสิ
เล่นับพวเฮุน”
“ผม็เล่นนะรับ”
“ริ?” ถ้าบออนนี้แบฮยอนใมา
เาิว่าานยอลเล่นเมแ่ไม่ิว่าานยอละเล่นเมเียวันับเา
แบบนี้เา็มีพรรพวในารเล่นเมเพิ่มอีหนึ่นสิ ยิ่พรุ่นี้เป็นวันหยุแถมเฮุนนัเาเล่นวันนี้พอีเาสามารถวนานยอลมาร่วมลุ่มไ้
“แ่ันป่ะละ?” ู่ๆ านยอล็เอ่ยึ้นมา หลัาเาำลัเินะไปเปิอม
“หืม?”
“แ่ันไ
นแพ้ทำามนนะ”
“ะแ่ยัไละรับุปาร์”
“ใรไ้ิล(kill)เยอะว่านนั้นนะ”
“ระวัแพ้แล้วะโนลโทษนะรับ
มาท้าผมเนี่ย ปาร์านยอล” แบฮยอนว่าบาที้อเสนออานยอล็ไม่เลว
แบฮยอนมั่นใว่ายัไ็นะแน่นอน นอย่าเาไม่มีทาแพ้ปาร์านยอลหรอ นอาะไ้เบ๊(านยอล)มาหนึ่น เายัสามารถั้ใในารเล่นเพื่อที่เาะสามารถนะทีมที่เาแ่ไ้อี้วย
“บอัวเอเถอะแบฮยอน
เรียมโนลโทษาปาร์านยอลผู้นี้”
และานั้นไฟแห่วาม้อารนะอทั้สอน็ลุโิ่ว
ทำให้ทั้สอนลืมไปว่า่อนหน้านี้ะทำไรัน านยอล็รีบลับบ้านอย่ารวเร็วเพื่อที่ะไ้เริ่มเล่นเมที่เาพนันับแบฮยอนไว้
แน่นอนว่าทั้แบฮยอนและานยอล้อารนะันและันแ่ผู้นะะมีแ่นเียวและนที่แพ้้อทำามำสั่นนะอย่า่วยไม่ไ้
แล้วบทลโทษอทั้สอนะให้อีฝ่ายทำอะไรันนะ
หายไปนานมา ยอมรับเลย
หวัว่านอ่านไม่หายันนะ
อนนี้อาๆันหน่อย
พึ่ว่าและรีบเียนรีบลฮับ
มาทายันเถอะ
ว่าใระนะและใระโนทำโทษ หึหึ
-ินสอเอ-
see
ya~
♡
ความคิดเห็น