ตาซุ่มซ่าม & นายสุดโหด [D18] {...Yaoi...}

ลำดับตอนที่ #3 : Reborn [D18] Part : 3 : ~ครูฝึกพิเศษ~

....มาแล้วค่ะๆ ^ ^ รายงานตัว...

อิอิ พี่ม้าออกโรงแล้ว ~หุหุ~....

การออกโรงของพี่ม้าคราวนี้จะเป็นอย่างไรไปอ่านกันได้เจ้าค่ะ

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

"เอ่อ...คุณเป็นใครหรอครับ?"

 บุรุษผมทองไม่ได้พูดอะไรนอกจากแค่หันมาหัวเราะให้สึนะ

"โทษทีนะฉันยังไม่อยากแนะนำตัวตอนนี้น่ะ ว่าแต่เจ้าหนู เธอน่ะใช่ฮิบาริ เคียวยะหรือเปล่า?"

=[ ]=  คนที่ถูกหาว่าเป้นฮิบาริ เคียวยะ ถึงกับแข็งเป้นหินทันที

"ใช่หรือเปล่าล่ะ? ถ้าใช่ล่ะก็นะ ฉันขอบอกว่านายเป็นพวกไม่สู้สุดๆเลยล่ะ ^ ^  อ่อนแอสุดๆไปเลย ฮ่ะๆ"

ฟิ้ว~

ปึก!!

ทอนฟาถูกเขวี้ยงเฉียดหน้าบุรุษผมทองไปปักทะลุกำแพง

ส่วนสึนะอยากเผ่นใจจะขาดแต่ติดอยู่ตรงขาเจ้ากรรมไม่ยอมขยับซะนี่

"คะ...คุณฮิบาริ  จะ...ใจเย็นๆก่อนนะครับ  คือ  คือว่า....เอ่อ..."

"เดี๋ยวก่อนนะเจ้าหนู เมื่อกี้เรียกคนนั้นว่าไงนะ?"

  บุรุษผมทองเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้หูฝาดแต่อย่างใด

"คือ...คือผม...ผมไม่ใช่ฮิบาริ เคียวยะหรอกครับ สะ...ส่วนคุณฮิบาริที่คุณถามหาอยู่น่ะ..."

  แล้วสึนะชี้นิ้วแทนคำตอบ...ซึ่งเจ้าของชื่อก็ยืนบึ้งตึงแผ่รังสีอาฆาตเสียเต็มที่

"แล้วถ้าเจ้านั่นคือฮิบาริ เคียวยะล่ะก็นะ  แล้วเธอชื่ออะไร....อะ อ้าว~ หายไปไหนซะแล้วล่ะ"

  แน่นอนว่าสึนะรีบหนีไปตั้งแต่ตอนที่คนถูกแผ่รังสีอำมหิตใส่แล้ว

"พวกสัตว์กินพืชชั้นต่ำ~ฉันจะขย้ำให้ตาย!"

ปึก!!

ทอนฟาถูกฟาดลงไปแต่ก็ถูกแส้เส้นเดียวรับเอาไว้ได้

"แกเป็นใคร?"

"หืมมส์ ฉันจะยังไม่แนะนำตัวตอนนี้หรอกนะ แต่อยากจะมาบอกแค่ว่า นับจากนี้ไป ฉันจะมาเป้นครูฝึกพิเศษให้นาย"

"ฉันไม่จำเป้นต้องให้ใครมาฝึกพิเศษทั้งนั้น"

 จบคำฮิบาริก็ออกแรงดันทอนฟาเข้าหาตัวอีกฝ่ายถึงแม้จะติดแส้ที่พันเอาไว้ก็ตาม

บุรุษผมทองใช้แส้เพียงเส้นเดียวรับมือกับอีกฝ่ายที่เป็นฝ่ายรุกไล่เข้าหาเขาเรื่อยๆ ทำให้ขาต้องก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติเพื่อไม่ให้เสียเปรีบย แต่แล้ว...

"แอ๊ก~!!"

แส้คู่ใจดันพันเข้าที่ขาจนสะดุดล้มตึงไม่เป้นท่า

"ฉันไม่รุ้หรอกว่าแกเป็นใคร มีจุดประสงค์อะไรที่มาที่นี่ แต่เนื่องจากแกทำฉันหงุดหงิด..."

 บุรุษผมทองเหงื่อตก ไม่รู้จะรับมือกับคนตรงหน้าในสภาพนี้ยังไงดี แล้วเขาก็ดันเอาแต่รับมือกับคนตรงหน้าจนถอยออกห่างลูกน้องไกลอยู่เหมือนกัน

"บอสครับ!!! บอส!..."

  เสียงลูกน้องพร้อมเสียงฝีเท้าดังมาแต่ไกล แต่ก็ดูจะช้าไปทีมันจะช่วยชีวิตเจ้านายของเขา เพราะ....

"อ่อก~...." X~x

...คนตัวสูงสลบเหมือด เลือดอาบ แต่คนที่ยืนอยู่กลับไม่มีร่องรอยอะไร จะมีก็แต่ทอนฟาที่เปื้อนเลือดเท่านั้น

"บอสครับ~!!!...บอส..."

ลูกน้องทั้งสองคนวิ่งเข้ามาหาเจ้านายที่นอนนิ่งไม่ไหวติง (ตายแล้วล่ะมั้ง) พลางเขย่าตัวและเช็คสภาพร่างกายว่าเป็นอย่างไร

"ลาก(ศพ)เจ้านายแกออกไปด้วย มันเกะกะ"
 
พูดแค่นั้นก็หันหลังออกไปจากตรงนั้น ส่วนลูกน้องก็ทั้งเรียกทั้งเขย่าจนเจ้านายเริ่มรู้สึกตัว

 "โอย~" >~<

"บอส บอสครับ บอสเป็นยังไงบ้าง!?"

"ฮ่ะๆๆ โทษทีนะโรมาริโอ้ ฉันพลาดจนได้"

"บอสเป็นยังไงบ้างครับ?"

"อ่า...ฉันไม่เป็นไรหรอก ขอบใจที่เป็นห่วงนะ" ^ ^

 ' ฝีมือเยี่ยมกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ ฮิบาริ เคียวยะ.......เอ~ว่าแต่ ถ้านี่คือ ฮิบาริเคียวยะ แล้วเจ้าหนูคนนั้นเป็นใครกันล่ะ? '
ทางด้านฮิบาริที่กำลังจัดการเอกสารอยุ่ในห้องรับรอง ก็นึกถึงคำพูดของชายผมทองที่บอกว่าจะมาเป็นครูฝึกให้เขาขึ้นมา

"หึ...มีของเล่นมาให้แก้เซงถึงที่แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ"

ถึงจะบอกว่าเป็นครู๔ฝึกพิเศษก็เถอะ แต่สำหรับฮิบาริ เคียวยะ มันคือของเล่นแก้เซงดีๆชิ้นนึงนั่นเอง
.
.
"โอย~~ แฮ่กๆๆๆ ระ...รีบอร์น พักก่อนได้มั๊ย? ฉันไม่ไหวแล้ว!!?"

"หลบให้มันเร็วกว่านี้หน่อยสิเจ้าห่วย"

  ด้านสวนสาธารณะ สึนะกำลังวิ่งหลบกระสุนอย่างทุลักทุเล  เหตุที่เป็นแบบนี้น่ะหรอ เพราะตอนที่เขามาถึงสวนสาธารณะตามคำสั่ง (แบบบังคับ) ของรีบอร์นแล้ว  รีบอร์นก็เริ่มฝึกทันทีแบบไม่ได้ให้เวลาเตรียมตัวเตรียมใจเลย

"แว๊กกกก~!!!!"

  ตูม!! ตูมมมม ตูมม~!!!

"ไม่ไหวแล้วววว ใครก็ได้ช่วยที~!!!!!!"
.
.
"กลับมาแล้วครับ" = = อ๋อย~~

"กลับมาแล้วหรอสึคุง" ^^

"โย่ว~" ^ ^
 
O[ ]o "คะ....คุณ คนที่เจอเมื่อกลางวันนี่ครับ มาทำอะไรที่นี่ครับ แล้วรุ้บ้านผมได้ไงอ่ะ?"

สึนะเอ่ยพลางนั่งลงที่โตะบ้าง

"ฉันบอกเขาเองแหล่ะ"

รีบอร์นที่นั่งเคี้ยวข้าวตุ้ยๆเต็มปากก็เอ่ยขึ้นมา

"รีบอร์น!!!!"

สึนะตกใจแทบหงายหลัง  ทำไมมันไวขนาดนี้ฟระเนี่ย!!

"ตกลงเจ้าหนู เธอชื่อซาวาดะ สึนะโยชิ สินะ"

"อ่า ใช่ครับ"

"ขอโทษนะที่เสียมารยาท ฉันดีโน่คาบัคโล่เน่ มาจากอิตาลี" ^ ^

"ยะ...ยินดีที่ได้รุ้จักครับ"

"เอ่อ...ว่าแต่ คุณดีโน่เป็นครูฝึกคุณฮิบาริหรอครับ"

คนตรงหน้าทำหน้าครู่นคิดอยุ่พักนึงก่อนตอบออกมา

"ก็ใช่นะ แต่ฉันไม่รู้จักเขาหรอก เพิ่งเจอกันเมื่อเช้านี่เอง รุแต่ว่าฝีมือใช้ได้เลย...ว่าแต่เธอรุได้ไง?"

"รีบอร์นบอกน่ะครับ"

"ว่าแต่ สึนะเรียนอยู่ที่เดียวกับเคียวยะนี่ใช่มะ เห็นใส่เครื่องแบบเหมือนกัน" ^ ^

"ครับ ทะ...ทะ....ทำไมหรอครับ" = =

"เรียนอยุ่ที่เดียวกันกับเคียวยะ ก็แสดงว่าต้องเป็นเพื่อนกันด้วยสิใช่ม๊ะ"

"เงอะ~" สึนะกลัวเหลือเกินว่าไอคนตรงหน้านี่มันคิดจะให้เขาไปทำอะไรกะฮิบาริแหงๆ

"นายช่วยเล่าเรื่องเกี่ยวกับเคียวยะให้หน่อยสิ"

"ทำงั้นไม่ได้หรอก"
  
  แล้วรีบอร์นก็แทรกขึ้นมา ขัดบทสนทนาเมื่อครู่ให้เงียบลง

"อาจารย์รีบอร์น"

"เพราะว่าแกต้องเป็นคนเรียนรุ้ด้วยตัวเอง"

  แล้วก็ยกถ้วยซุปขึ้นซดก่อนจะพูดต่อ

"ถ้าแกหาวิธีปราบเจ้านั่นให้ทำตามแกไม่ได้ล่ะก็ ฉันจะให้แกทำตามวิธีของฉัน ซึ่งแน่นอนว่าแกคงไม่อยากทำมัน"

ทั้งดีโน่ทั้งสึนะถึงกับใบ้กิน ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คนเดียว

สึนะรุดีว่าวิธีการของรีบอร์นไม่ว่ามันจะวิธีไหนก็ตาม ล้วนแต่อันตรายทั้งนั้น

"เอาล่ะ~ชั้นกหลับก่อนนะ อาหารฝีมือแท่นายอร่อยมากเลย ถึงแม้ว่าจะต้องใช้ตะเกียบก็เถอะ ยังไงพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนายนะ ไปล่ะ"

"มะ...ไม่ต้องไปส่งเขาหรอรีบอร์น"

"ฉันว่าก่อนที่แกจะห่วงคนอื่นนะ แกห่วงตัวเองก่อนจะดีกว่า 'เจ้าห่วย'"

"แหง่ะ~" +_____+

รีบอร์นจงใจพูดเน้นคำหลังให้อีกฝ่ายได้ยินชัดๆ ก่อนจะลุกจากโต๊ะอาหารเมื่ออิ่มแล้ว
.
"จะกลับแล้วหรอครับบอส"

โรมาริโอ้เอ่ยขึ้นเมื่อคนเป็นนายเดินออกมาเพื่อใหฟ้แน่ใจว่าจะกลับแล้ว

"อืม...ยังไงพรุ่งนี้ก็ได้เจอกันอยุ่ดีแหล่ะ"
.
.
   ....โรงเรียน นามิโมริ...

"แอ๊กกก~!!!" (แต่เช้า)

"อะไรกันไหนแกบอกจะฝึกฉันไม่ใช่หรอ ทำไมกลายเนให้ฉันฝึกซะงั้นล่ะ หืมมส์"

  พอลุกน้องอย่างโรมาริโอ้ไม่อยุ๋ด้วยแค่แปบเดียว ความซุ่มซ่ามถึงกับออกลายเลยทีเดียว   ตรงแขนซ้ายโดนทอนฟาฟาดเข้าให้เต็มๆเมื่อเขาเอาแขนมขึ้นมากันไว้ตอนที่ใกล้เสียเปรียบ  แต่ก็โดนฟาดจนไถลไปพอสมควรเหมือนกัน

"วันนี้ไม่ค่อยมีคนอยุ่เป็นเพื่อนเลย ดุแกจะว่างสินะ งั้นอยุ่เป็นเพื่อนฉันหน่อยก็แล้วกัน"
 
  ฮิบาริรีบพุ่งเข้าหาร่างที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอีกครั้ง และแล้ว...

"บอสครับ~!..."

  ดีโนร่รีบตวัดแส้อย่างเร็วเพื่อป้องกันแต่มันกลับฟาดเข้าให้กับต้นขาข้างหนึ่งของฮิบาริอย่างแรงจนร่างบางทรุดลงกับพื้นแต่ก็ยังประคองร่างไว้ได้   รุ้สึกแปลบๆที่ต้นขา หากแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้อ่อนแอถึงกับขนาดเดินหรือทำอะไรไม่ได้

 ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างก็ได้รอยฟกช้ำดำเขียวกันไปคนละรอย ดีโน่ลุกขึ้นยืนเตรียมรับมือกับครตรงหน้าอีกครั้ง

"ฉันจะขย้ำแกให้ตาย"
 
  พุ่งเข้าหาคนตรงหน้าอีกครั้ง แต่ดีโน่ก็หยุดไว้ได้ด้วยแส้อีกเช่นเคย

"โดนขย้ำไปเมื่อวานสงสัยจะยังไม่เข็ดสินะ"

"ฮ่ะๆๆวันนี้อาจจะเป็นนายก็ได้นะ เคียวยะ"

"คิดว่าง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง"

ฮิบาริยกยิ้มมุมปากเล้กน้อย ก่อนจะออกแรงดีดตัวเองถอยหลังไปตั้งหลัก

"ฉันไม่อยากทะเลากับนายหรอกนะเคียวยะ"

"แกคงไม่อยากทะเลาะกับฉันอยุ่แล้ว แต่ฉันคงจะรามือยากหน่อยนะถ้ายังขย้ำแกไม่ตายน่ะ"

  ว่าแล้วก็ไม่รีรอ ดีโน่ตวัดแส้ใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง ส่วนฮิบาริก็หลบอย่างคล่องตัวจนพุ่งเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายได้และ...

ผลั่ก~!

  ดีโน่เซถอยหลังไปพร้อมเลือดที่ไหลซิบมุมปาก

"โห~นี่เอาจริงหรอเนี่ย"

"หึ~ข้อหาที่แกทำฉันหงุดหงิด"

"แล้วฉันไปทำอะไรให้เคียวยะหงุดหงิดตอนไหนเล่า"

  ครถูกถามไม่ตอบอะไร ก่อนจะเนฝ่ายเปิดศึกพุ่งเข้าปะทะคนตรงหน้าที่ตั้งรับการโจมตีของเขาได้ดีไม่แพ้กัน  จนกระทั่งดีโน่เป็นฝ่ายตวัดแส้ฟาดเข้าตรงที่ต้นขาฮิบาริอีกครั้ง (โดยไม่ได้ตั้งใจ) ซ้ำกับรอยเดิมจนผิวเนื้อใต้กางเกงสีดำถึงกับมีเลือดซึม

"อุย~.....เคียวยะเป็นอะไรหรือเปล่า?"

  ดีโน่ทำท่าจะเข้าไปดูคนตรงหน้าที่ทรุดลงไปกับพื้น แต่ทอนฟาก็ฟาดหน้าเขาไปเฉียดฉิว ทำเอาคนตัวสูงต้องผงะถอยออกมา

"บอสครับ!!"

"ไม่ต้องเข้ามา ฉันไม่เป็นไร"

"หึ~แกนี่ใช่ย่อยเลยแฮะ...อยากเอาจริงแล้วทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะจะได้สนองให้"

"อ๊ะ..เอ่อ..."

ยังไม่ทันเอ่ยอะไร โช่หนามเส้นเล็กก็ห้อยออกมาจากทอนฟาพร้อมถูกหมุนอย่างเร็วจนฝุ่นบนดาดฟ้ากระจายว่อน

' นี่คิดจะเอาจริงใช่มั๊ยเนี่ย? ก็ได้เคียวยะ ถ้านายเอาจริงฉันก็เอาด้วยก็ได้' (ไม่กลัวตายเลยเนาะป๋าโน่)

"ก็ได้เคียวยะ ถ้านายเอาจริงขนาดนั้นฉันก็เอาจริงเหมือนกันก็ได้"

ดีโน่ที่ทีแรกคิดจะใช้แหวน แต่ทว่าก่อนที่ศึก(สงคราม)จะเริ่มขึ้นนั่นเองรีบอร์นก็กระโดดมาขวางกลางไว้

"หยุดกันอยุ๋แค่นั้นแหล่ะ"

"อะ...อาจารย์รีบอร์น..."

"พวกแกนี่ชักจะลามปามใหญ่แล้วนะ"

"....เจ้าทารกนี่ใคร?"

 รีบอร์นมองฮิบาริครู่นึงก่อนจะหันไปคุยกับดีโน่ต่อ

"ฉันให้แกมาเป็นครูฝึกเจ้านี่ ไม่ได้ให้มาฆ่ากัน...แต่ถ้าพวกแกแยกฆ่ากันนักล่ะก็ฉันจะจัดที่ไว้ให้พวกแกโดยเฉพาะ"

=[ ]= >>>ดีโน่
- - >>> เคียวยะ

"ผมไม่ได้ตั้งใจนี่คร้าบ ก็เคียวยะอ่ะเล่นเอาจริงขนาดนั้น ถ้าผมไม่เอาจริงผมก็ตายสิคร้าบ"

ดีโน่ลากเสียงอ่อย แต่รีบอร์นก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากจะพูดประโยคนึงเพื่อเตือนความจำเจ้าตัว

"ฉันบอกแกแล้วนะว่าถ้าทำให้เจ้านี่เชื่อฟังแกไม่ได้ล่ะก็ ฉันจะให้แกทำตามวิธีของฉัน"

"คะ...ครับ"

  รีบอร์นหันไปมองฮิบาริอีกครั้งก่อนจะยิ้มให้แวบนึง

"ไปล่ะ Ciao~Ciao~"
 
  จบคำเจ้ากิ้งก่าเลออนสัตว์เลี้ยงประจำตัวก็แปลงร่างเป็นเครื่องร่อนพาเจ้ามาเฟียตัวจิ๋วออกไปจากตรงนั้น

"หึ...ดูท่าเจ้าทารกนั่นอยากให้แกเป็นครูฝึกฉันจังเลยนะ"

"อ๊ะ เอ่อ..."

ดีโน่ไม่รุ้จะพูดอะไรดี เพราะรีบอร์นสั่งเขาเด็ดขาดเลยว่า อย่าปริปากบอกอะไรเกี่ยวกับเจ้าตัวเด็ดขาด เพราะถ้ารีบอร์น อยากบอกอะไรจะมาบอกด้วยตัวเอง

"ฉันมีข้อแลกเปลี่ยนให้แก"

อยู่ฮิบาริก็ยื่นข้อเสนอให้กับคนตัวสูงที่ยืนแบบเหวอๆอยู่ตรงหน้า

"ข้อแลกเปลี่ยนอะไรอ่ะ?"

"ถ้าหากว่าเมื่อไหร่แกล้มฉันได้ด้วยฝีมือแก เมื่อนั้นฉันจะยอมรับสัตว์กินพืชอย่างแก....แต่แกจะต้องล้มฉันด้วยตัวของแกเองเท่านั้น"

"จริงหรอ?เคียวยะพุดจริงนะ แล้วห้ามคืนคำล่ะ" ^ ^

 ไม่มีคำเอื้อนเอ่ยอะไรนอกจากเสียงฝีเท้าที่ดังออกไปไกลเรื่อยๆ พร้อมประตูดาดฟ้าปิดลง

  เขาไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เขาพูดออกไปแบบนั้น ความเห็นใจงั้นหรอ?  เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะลดตัวไปอยุ๋กับพวกสัตว์กินพืชที่ชอบสุมหัวก่อเรื่องกันไปวันๆ แต่วันนี้เขาพูดออกมาว่าจะยอมทำตามหมอนั่นถ้าหากเขาแพ้
....ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอยากหาตัวอะไรขย้ำให้หายหงุดหงิดซะแล้วสิ...แต่ตอนนี้เขาคงต้องจัดการกับแผลก่อนล่ะนะ

  อุปกรณ์ทำแผลถูกวางลงบนเตียงในห้องพยาบาล ซึ่งตอนนี้มีเพียงเขาอยุ่คนเดียวเท่านั้น...
กางเกงนักเรียนสีดำถูกถอดวางไว้ตรงปลายเตียง เผยให้เห็นบาดแผลที่ถูกแส้ฟาดซ้ำกันสองครั้งจนเลือดไหลเป็นทาง...
  ผ้าพันแผลถูกนำมาพันรอบๆต้นขาหลายต่อหลายรอบ ก่อนจะลุกหยิบกางเกงมาสวมตามเดิม...ส่วนดีโน่น่ะหรอ

" โอ๊ยย~!! นี่เบาๆหน่อยสิ"

"ขะ...ขอโทษครับ"

พวกสึนะ ยามาโมโตะ และ โกคุเดระ กำลังนั่งอยู่ในสวนใต้ต้นซากุระ ซึ่งดีโน่ก็ได้เข้ามาแจมด้วย และเมื่อสึนะเห็นแผลตอนเจ้าตัวถออดเสื้อโค๊ทออกนั้น ก็เลยรีบลากมาทำแผลทันที

"ไปทำอีท่าไหนมาถึงได้เป็นขนาดนั้นน่ะห๊ะ"

"ฮ่ะๆๆ พอดีหกล้มน่ะ"

  โกคุเดระจ้องรอยตรงแขนราวกับว่ามันโดนอะไรที่มีขนาดเป็นแท่งฟาดมา ไม่ใช่หกล้มอย่างที่เจ้าตัวบอกอย่างแน่นอน

"จริงๆแล้ว...แผลนี่นโดนเคียวยะฟาดมาตอนกำลังฝึกกันน่ะ"

  แค่ได้ยินถึงชื่อฮิบาริ สึนะก็หน้าซีดเผือดทันที  ชื่อนี้เป้นอะไรที่ทำให้เขานอนฝันร้ายได้ทุกคืนจริงๆ

"ฮ่ะๆๆ ฟังดูน่าสนุกจังเนาะ" ^ ^

"ไอเจ้าบ้าเบสบอลนิ~!!! มันสนุกตรงไหนฟระห๊าา!!!!"

ระหว่างที่โกคุเดระกำลังจ้องหาเรื่องยามาโมโตะนั่นเอง ดีโน่ก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"แต่ที่ซุ่มซ่ามมันก็จริงๆแหล่ะ ฮ่ะๆๆๆ"

    ...ย้อนกลับไปไม่นาน...

พอฮิบาริไปจากดาดฟ้าแล้วดีโน่ห็ลุกขึ้นยืนสูดอากาศเข้าเต็มปอด

"บอสเป้นยังไงบ้างครับ?" (ถามอีกแระอีคำถามนี้)

"ฉันไม่เป็นไรหรอกโรมาริโอ้ เดี๋ยวฉันจะลงไปหาพวกสึนะล่ะ ไม่ต้องตามมานะ"

  ว่าจบก็วิ่งไปจากตรงนั้นบ้าง หากแต่ตอนกำลังจะก้าวลงบันไดนั่นเอง

พรืดดด~~

"แอ๊กกก~!!"

  ซึ่งไม่รู้ว่ากลิ้งลงไปอีท่าไหน บริเวณที่ถูกทอนฟาฟาดไว้จนแดงก็ไปฟาดกับราวบันไดซ้ำจนแผลแตก

......เรื่องมันก็เป้นฉะนี้......

= = >>> สึนะ

=___= >>> โกคุเดระ

=.=' >>> ยามาโมโตะ

"ซุ่มซ่ามอย่างแกเนี่ย เป็นมาเฟียได้ไงฟระ...อะไรก๊าน พอลุกน้องไม่อยุ๋ด้วยหน่อยถึงกับซุ่มซ่ามยิ่งกว่าเด็กอนุบาลซะอีก" (จึก~ เจ็บจี๊ดเลยค่ะ T^T)

"กะ...โกคุ...เดระ...คุง" - -*

"ชื่อโกคุเดระหรอ? ยินดีที่ได้รุ้จักนะ"  ^ ^

  ดีโน่ยื่นมือข้างนึงออกไปเพื่อทำความรู้จัก แต่ทว่า..

"แกทำอะไรน่ะ?..." = =

"ฮ่ะๆๆ โทษทีๆ ฉันลืมไปน่ะว่าคนญี่ปุ่นเค้าไม่จับมือกัน" ^ ^

ในขณะนั้นเอง มีใครคนนึงมายืนอยู่ใกล้ๆกับพวกเขาก่อนจะ....

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
จากนี้(คง)อยู่ไม่สงบเสียแล้วล่ะแล้วโน่จ๋า
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
~~TO BE CONTINUE...~~
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+