คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Reborn [D18] Part : 1 : ~ความซวยที่ นามิโมริ~1~
ยินดีต้อนรับสู่นิยายเรื่องแรกของเรานะคะ
แต่ขอแนะนำไว้อย่าง
อย่างที่ได้บอก ไม่ชอบ ไม่ดู ไม่เคย(อ่าน)
กรุณากด X มุมขวาทิ้งเลยนะคะ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...เช้าอากาศแจ่มใส ณ โรงเรียน นามิโมริ
"ฮิบาริ ฮิบาริ"
เสียงของนกน้อยสีเหลืองขนปุกปุย นามว่า 'ฮิเบิร์ด' เอ่ยชื่อเรียกเด็กหนุ่มอายุ 16 ที่กำลังนอนรับลมอยู่ชั้นดาดฟ้าของโรงเรียน
"หาว~~ อย่าเพิ่งกวนฉันได้มั๊ย ฉันไม่อยากอารมณ์เสียตอนเช้า"
?? midori tanabiku namimori no~ dai naku shou naku nami ga ii.... ??
พอจบคำพูด ฮิเบิร์ด ก็บินออกไปจากตรงนั้น พร้อมกับร้องเพลงที่มักจะร้องประจำ นั่นคือเพลงโรงเรียน นามิโมริ...
.
.
...ห้องเรียนสึนะ...
"โย่~สึนะ"
ยามาโมโตะเดินเข้ามาทักสึนะที่โต๊ะเมื่อเข้าห้องมาแล้ว
"อรุณสวัสดิ์ ยามาโมโตะคุง" ^^
เจ้าของชื่อฉีกยิ้มกว้างราวกับว่านั่นเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวของเขา
"อรุณสวัสดิ์ครับ รุ่นที่สิบ!"
แล้วโกคุเดระก็ตามเข้ามาติดๆ
"อ่า~อรุณสวสัดิ์ โกคุเดระคุง"
"วันนี้จะไปกินข้าวที่ไหนดี"
แล้วนามาโมโตะก็เอ่ยขึ้นขอความเห้นวาสจะไปกันที่ไหนดี
"แกถามทำไมวะ ไอเจ้าบ้าเบสบอล!!"
"ฮ่าๆๆ ก็ถามดู เผื่ออยากเปลี่ยนบรรยากาศ แล้วสึนะว่าไง?" ^^
"รุ่นที่สิบว่ายังไง ฉันก็ว่าตาม"
"ก็...ดาดฟ้าเหมือนเดิมแหล่ะ หรือโกคุเดระคุง กับ ยามาโมโตะจะไปท่ไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าล่ะ"
"ดาดฟ้าเหมือนเดิมแหล่ะครับรุ่นสิบ!!"
"อ๊ะ...เอ่อ...อืม" =_+
'ทำซีเรียสไปได้น๊า โกคุเดระคุงเนี่ย' =?=
.....ตุบ~...
"โย่~สึนะ"
=[ ]= "ระ....รีบอร์น! มาทำอะไรเนี่ย?!"
สึนะตกใจจนแทบตกเก้าอี้ ที่อยู่ๆรีบอร์นก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
"รีบอร์นซัง มาได้ไงเนี่ย?!"
นี่เป็นเสียงของยามาโมโตะที่รีบมาที่โต๊ะสึนะทันทีที่รีบอร์นโผล่มา ไม่เว้นแม้กระทั่งโกคุเดระด้วย
"ที่มาถึงนี่ ให้เดาว่าต้องมีธุระกับรุ่นสิบแหงๆ"
รีบอร์นยิ้มให้ก่อนจะหันไปบอกกับสึนะ
"สึนะ เย็นนี้เจอกันสวนสาธารณะ ฉันมีอะไรทดสอบนาย ไปล่ะ~Ciao Ciao~"
พูดแค่นั้นก่อนจะกระโดดออกนอกหน้าต่างไป ทิ้งให้สึนะนั่งทำหน้าเหวออยุ่แบบนั้น
=[ ]= '...เล่นโผล่มาทำเอาตกใจจนเกือบหงายท้องตกเก้าอื้ เพื่อจะมาพูดแค่นี้เนี่ยน๊ะ!!'
"ฮ่ะๆๆ มาไวไปไวดีจัง" ^ ^
"น่าขำตรงไหนฟะ ไอเจ้าบ้าเบสบอล!"
'นี่รีบอร์นคิดจะงัดเอาอะไรออกมาใช้อีกล่ะเนี่ย ถึงได้เรียกให้ไปฝึกแบบกระชั้นชิดแบบนี้' = =
สึนะนั่งหน้าถอดสีอยุ่ที่โต๊ะ นึกถึงตั้งแต่ครั้งแรกที่รีบอร์นกึ่งบังคับกึ่งลากให้เขาไปฝึกซ้อมอย่างหนักไม่เว้นวัน จนโกคุเดระที่เห็นดังนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้
"ระ...รุ่นที่สิบเป็นอะไรมั๊ยครับ? สีหน้าไม่ค่อยดีเลย ไปห้องพยาบาลมั๊ยครับ?"
"อ่า~ไม่เป็นไรหรอกโกคุเดระคุง ขอบคุณที่เป้นห่วงนะ" ^ ^'
"ครับ! เพื่อรุ่นที่สิบแล้ว บุกน้ำลุยไฟที่ไหนไม่หวั่นครับ!"
โกคุเดระยืดอกพูดกับสึนะอย่างมั่นใจ แต่ก็ต้องหันกลับไปว๊ากใส่ยามาโมโตะทันทีเมื่อเจ้าตัวหัวเราะขึ้นมา
ส่วนสึนะก็มองออกไปนอกหน้าต่าง นึกถึงเรื่องราวต่างๆที่นับจากนี้...เขาคงใช้ชีวิตไปวันๆเหมือนเดิมไม่ได้แล้วสินะ เขายอมรับว่าตั้งแต่รีบอรืนบอกเขาว่า เขาคือผู้สืบทอดวงการมาเฟียรุ่นสิบ และได้เจอกับแหวนวองโกเล่ เขอแทบอยากขว้างมันออกไปจากชีวิตเสียจริง แต่ถ้าเขาทำแบบนั้น รีบอร์นคงได้งัดปืนขึ้นมายิงเขาตายแหง๋แก๋....แต่ทว่า....
"รุ่นที่สิบครับ!"
"อ๊ะ!...เอ่อ มะ...มีอะไรหรอโกคุเดระคุง?"
"รุ่นที่สิบเป็นอะไรมั๊ยครับ เรียกหลายทีแล้ว"
"อ่า ฉันไม่เป็นอะไรหรอก? แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ" ^ ^''
"รุ่นสิบดูเหม่อจังนะครับ ไม่สบายหรือเปล่า ผมพาไปห้องพยาบาลดีกว่านะครับ!"
"มะ...เหวออออออออออ~!!!" Oxo
จากที่จะปฏิเสธก็ต้องร้องอุทานออกมาอย่างดัง เมื่อโกคุเดระจับเขาแบกขึ้นบ่าแล้วออกวิ่งไปยังห้องพยาบาลทันที
"หลีกๆๆๆๆ~!!!! หลีกไปให้พ้น!!!" >O<
"ดะ...ดะ...เดี๋ยววววววววซิ!!! โกคุเดระคุงงงงงงงง~!!!" TOT
ครืด~!!
เมื่อมาถึงห้องพยาบาลโกคุเดระก็วางสึนะลงบนเตียง หนำซ้ำยังสั่งห้ามไม่ให้ลุกจากเตียงอีก ก่อนจะตรงไปที่ค้นตุ้เก็บยาทันทีหลังจากที่ตะโกนหานางพยาบาลเท่าไหร่ก็ไม่มีใครตอบ....
= ='' >>> สึนะ
=............= >>> โกคุเดระ
"เอ่อ...เดี๋ยวซิโกคุเดระคุง~" = =
สึนะเอ่ยเสียงขาดๆหายๆ เพราะทั้งอึ้งทั้งตะลึงกับขวดยาสารพัดชนิดที่เจ้าตัวอุตส่าห์ไปคว้านหามาจนหมดตู้ หากแต่เจ้าตัวกลับไม่ฟังคำห้ามของสึนะ นอกจากมองฉลากขวดยาในมือไปมา
"รุ่นสิบมีอาการปวดหัวบ้างมั๊ยครับ?"
( - -) (- - ) ( - -)
เมื่อคนถูกถามส่ายหน้า เขาก็โยนขวดยาไปทางด้านขยะด้านหลัง
=[ ]= 'แหง่ะ....นี่เล่นทิ้งกันแบบนี้เลยหรอเนี่ยยย~!!!!?' สึนะแทบจะเป็นลมเมื่อนึกถึงว่าเกิดใครบางคนมาเห็นเข้าล่ะก็ คงได้โดนฆ่าแบบหาศพไม่พบแน่ๆ ใครบางคนที่สึนะกลัวสุดชีวิต...
''กะ..กะ...โกคุ..เดระ...คุง'' =___=
สึนะกำลังจะเอ่ยปากห้ามอีกครั้งหากแต่ก็ต้องถูกขัดอีกครั้ง
"แล้วอาเจียนมั๊ยครับ?"
(- - ) ( - -) (- - )
"งั้นไม่ใช่"
เคร้ง~
"ปวดท้องล่ะครับ"
(>< ) ( ><) (>< )
เคร้ง~
'อ๊ากกกกก~~~ช้านไม่อยากฟังเสียงเน้ หยุดที~!!!!!' TOT
''เวียนหัวล่ะครับ''
( ><) (>< ) ( ><)
เคร้ง....เคร้ง...ฟุ่บ~
ยาจวดแล้วขวดเล่าถูกโยนลงถังขยะ ลงบ้างไม่ลงบ้าง บางขวดก็โดนขอบถังกระเด็นกระดอน.....จนกระทั่งมีคนก้าวเข้ามาแล้วก้มลงหยิบขวดยาที่พิ้นใกล้กับเท้าของตนขึ้นมาพลางเอ่ยเสียงเย็นเฉียบ ชวนเสียวสันหลัง
"ขว้างยาทิ้งแบบนี้ได้ยังไงไม่ทราบ"
สึนะนหน้าซีด(เป็นไก่ต้ม)ทันที เมื่อนึกถึงว่าใครที่กำลังเป็นคนพูดประโยคนี้ เขามั่นใจอยุ่ระดับนึง พอเหล่สายตาไปทางข้างหลังของโกคุเดระ ปรอทความมั่นใจของเขาก็พุ่งทะลุทันที
''คะ....คะ....คุณฮิบาริ!!!!!'' O[ ]o
เวรๆๆ เวรกำ....ซวยแล้วไง!!!!
.
.
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
เปิดเรื่องมาไม่ทันไร สึคุงก็เจอปัญหา(ใหญ่)เข้าให้เต็มๆ
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
~~ TO BE CONTINUE...~~
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ความคิดเห็น