อ้อนเร้ารัก

ลำดับตอนที่ #1 : ถนนเส้นเดิม (1)

เหนือเอกรีบวิ่งไปยังจุดเดิมที่ดุจดาวจะมานั่งประจำ เมื่อใกล้ถึงจุดเขาก็เห็นแผ่นหลังไหล่อันคุ้นเคย  ฝีเท้าของเขาแผ่วเบาลงจนหยุดนิ่ง ก่อนจะเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอ่อนโยน  

“ดาว”   

หญิงสาวสะดุ้งตัวเล็กน้อยยกมือเช็ดน้ำตาลวกๆ ฝืนยิ้มบาง ๆ   ก่อนจะหันมา

“เหนือ นายมาทำอะไรที่นี่”  แม้จะพยายาทปรับน้ำเสียงอย่างไร  ก็ยังคงสั่นเครืออยู่  เมื่อเธอหันมาแววตาหม่นเศร้าไม่สดใส  ยิ่งทำให้เหนือเอกคล้ายหัวใจบดขยี้  

“เรามาเดินเล่นนะ  พอดีเราได้รับบทละครมาใหม่มีบางฉากที่ใกล้เคียงกับที่นี่  เลยมาท่องบทอ่ะ”  

เหนือเอกก็ไม่กล้าบอกความในใจไป  เขายังคงไม่กล้าพอ 

เหนือเอกเป็นดาราดังเวลาไปไหนมาไหนมั้งจะมีบอดี้การ์ดประกบกายเมื่อดาวชำเลืองมองไปกลับไม่เห็นใครข้างกายชายหนุ่มจึงถามขึ้น

“อ่อจ๊ะ  นายมาคนเดียวหรอ”   

“ฮืม..เรานั่งด้วยได้ไหม”   เหนือเอกนั่งลงข้างกายหญิงสาว มือใหญ่ของเขากำแน่นอยากจะจับมือบาง ๆ นั้นมากุมอยากถ่ายทอดความอบอุ่นปลอบประโลมแต่เขาทำได้เพียงนั่งเงียบอยู่ข้างกาย 

 ดุจดาวเห็นหน้าเหนือเอกคล้ายมีเรื่องภายในใจ  เป็นเพื่อนกันมาหลายปีสีหน้าของชายหนุ่มบอกอารมณ์อย่างไรเธอย่อมดูออกจึงเอ่ยถามขึ้น

“งานหนักหรือ” 

“ฮืม..ไม่สบายใจอ่ะ”  เหนือเอกตอบ 

“เราได้อ่านข่าว  เห็นว่านายจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ”   เมื่อเห็นว่าหญิงสาวสนใจเรื่องราวตนเองเหนือเอกก็รู้สึกใจพองขึ้นมา  

“เราเปลี่ยนใจแล้วล่ะ  เราไม่อยากที่นี่ไป”    ก่อนหน้าเหนือเอกตั้งใจจะหนีและไปรักษาแผลใจที่ต่างประเทศ  แต่ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนใจแล้ว เขาไม่อาจจะทิ้งดุจดาวไว้แบบนี้

“เหนือทานข้าวมายัง เราไปทานข้าวด้วยกันไหม”  ชายหนุ่มหัวใจเต้นระรัว  นานแล้วที่ดุจดาวไม่ชวนเขาทานข้าว 

“ยังเลยวันนี้ทำงานหลายอย่างจนลืมทานข้าวไป”  

“เราเองก็ยังไม่ได้ทานตั้งแต่มื้อเที่ยง”  

ดุจดาวลุกขึ้นแล้วครุ่นคิดเล็กน้อย  

“แต่ว่า   เหนือจะสะดวกไหมเราไปคนเดียวก็ได้นะ”  ด้วยความเป็นซุปตาร์   ดุจดาวพลันรู้สึกเกรงใจเหนือเอกขึ้นมาการไปทานข้าวสองต่อสองอาจจะทำให้เกิดเป็นข่าวได้    

“ไม่ ไม่  เกรงใจอะไรกัน  ดาวมองเราเป็นคนอื่นเหรอ”  ชายหนุ่มรู้สึกน้อยใจขึ้นมาสีหน้าสลด   ดุจดาวกำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขัดขึ้น 

เธอจ้องมองชื่อแล้วหันมาบอกเหนือเอก  

“ยัยสาโทรมา  แปบนะ”   

เหนือเอกยิ้มบาง ๆ ให้หญิงสาวและยืนนิ่งข้าง ๆ เอียงหูฟังเล็กน้อย 

          “จ๊ะสา  ฮืม…เรากำลังจะไปกินข้าวกับเหนือ จ๊ะขอบใจนะ..จ้า”  

ในอีกฝากหนึ่งในสายมือถือ  สาลิกาวางโทรศัพท์ลงพลางถอดใจในกลุ่มเพื่อนสนิท 3-4 คนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม ต่างก็รู้ว่าเหนือเอกแอบชอบดุจดาว

แม้พวกเขาจะแอบเชียร์มาตลอดทว่าเมื่อเหนือเอกไม่อยากแสดงตนพวกเธอเองก็ทำอะไรไม่ได้  เมื่อวานยังบอกว่าจะไปเรียนที่ต่างประเทศตัดใจได้แล้ว  ทว่าเมื่อได้ยินข่าวว่าดุจดาวกำลังเสียใจ ไม่ทันไรก็วิ่งไปอยู่ข้างกายเขาแล้ว  

สาริกาค้ำคางเหม่อมองไปยังท้องฟ้านอกหน้าต่าง  ภายในใจก็รู้สึกอิจฉาดุจดาวเล็ก ๆ  มีชายหนุ่มหล่อคอยรักคอยดูแลแบบไม่หวังผลตอบแทนแบบนี้  ถ้าเป็นเธอ เธอคงหลงรักผู้ชายคนนี้ไปตั้งนานแม้อีกฝ่ายไม่เอ่ยบอกความในใจก็ตาม   

ส่วนดุจดาวเมื่อวางโทรศัพท์ก็เงยหน้ายิ้มละมุนให้เหนือเอก  

“งั้นเราไปกันเถอะ”   

พวกเขาเลือกร้านอาหารเล็ก ๆ ข้างทาง ส่วนมากเป็นคนวัยทำงานจึงไม่มีใครสนใจพวกเขามากนัก  เหนือเอกใส่หมวกปิดบังใบหน้าก็เพียงพอแล้ว  เขาหยิบกระดาษจากบนโต๊ะขึ้นมาสั่งอาหารชายหนุ่มรู้ของชอบหญิงสาวทั้งหมด เมื่อหญิงสาวชำเลืองมองอ่านก็ยิ้มพยักหน้าให้สั่งตามเมนูนั่นได้เลย

สั่งอาหารเสร็จ  เหนือเอกก็ถามขึ้น

“บ้านดาวใกล้เสร็จยัง  วันขึ้นบ้านใหม่ต้องชวนเรานะ”  การได้พูดถึงบ้านถึงครอบครัวดุจดาวจะเกิดประกายความสุขในใจ  เหนือเอกจึงตั้งใจที่จะเอ่ยถามเบี่ยงเบนความรู้สึกหญิงสาว

“ได้สิ  แต่น่าจะอีกหลายเดือน ตอนนี้เพิ่งเริ่มลงเสาเข็มเอง”    

ดุจดาวเอ่ยยิ้มบาง ๆ  พอพูดถึงบ้านก็นึกถึงความวุ่นวายเล็ก ๆ ของแม่ในการเลือกสีบ้านเอ่ย  สีหลังคาเอ่ย ลายกระเบื้องเอ่ย และตอนนี้แม่คงยุ่งอยู่กับการปลูกต้นไม้รอบ ๆ บ้านกระมัง ใบหน้าของหญิงสาวอ่อนโยนขึ้นเหนือเอกจึงเหยียดปากยิ้มอย่างยินดี  เอ่ยถามต่อ  

“ดาวกู้เฉพาะสร้างบ้านใช่ไหม"    

ความเป็นเพื่อนมาสิบปีการถามเรื่องแบบนี้เป็นการถามไถ่ทั่วไป เธอจึงเอ่ยตอบทันที  

“ใช่จ๊ะ  ที่ดินเป็นเงินเก็บเรากับแม่รวมกันซื้อ ตอนแรกเราก็ไม่ยังไม่อยากจะกู้แต่แม่เริ่มอายุมากขึ้นน้องก็ใกล้จะเรียนจบแล้วไม่ได้ไป ๆ มา ๆ เช่นเดิม ห้องเช่าสำหรับพวกเรามันเล็กเกินไป  ยอมจ่ายดอกเบี้ยไปก่อนมีเงินมากพอเราก็ไถ่ถอดได้”  

หญิงสาวเอ่ยเล่าโดยไม่รู้สึกอายกับความยากจนของตัวเองแม้จะมีคนผู้คนอีกมากมายต้องดิ้นรนไม่ต่างจากเธอทว่าเมื่อเทียบกับเหนือเอก  พวกเขาแตกต่างกันเหลือเกิน 

“เมื่อหลายเดือนก่อนเราได้ลงทุนกับเพื่อนสร้างโรงพยาบาล  ดาวจะเป็นไปได้ไหมถ้าเธอจะย้ายมาเข้าเวรที่โรงพยาบาลของเราแทน  ที่นี่เราให้ค่าตอบแทนสูงกว่าโรงพยาบาลใกล้เคียงเลยนะ”  

เหนือเอกไม่เคยสนใจเรื่องการลงทุนความจริงเขาเองก็พึ่งตัดสินใจเรื่องนี้เมื่อไม่กี่นาที  เพื่อดุจดาวเขาจะเป็นเจ้าของโรงพยาบาล

“แน่นอนสิ  มีค่าตอบที่ดีกว่าทำไมเราจะไม่รับ เป็นโชคดีของเราที่มีเพื่อนดี ๆ แบบเหนือเอก”  คำว่าเพื่อนดี ๆ กระแทกเข้ากลางใจเหนือเอกอย่างรุนแรงเขาไม่อยากเป็นเพื่อนแล้ว จังหวะนั้นพนักงานก็เข้ามาเสริมอาหาร  ทำให้พอกลบเกลือนหน้าสลดชายหนุ่มได้   

เหนือเอกจึงได้เล่าเรื่องราวของโรงพยาบาลให้ดุจดาวฟังอย่างมีความสุข   เขาตั้งใจอยากมีธุรกิจสักอย่างวงการบันเทิงสำหรับเขาดูเหมือนไม่แน่นอน  

“ใจจริงเราอยากให้ดาวมาบรรจุเป็นพนักงานที่โรงพยาบาลเลย หากมาทำงานสัก 5  ปีดาวก็เก็บเงินได้ก้อนโตเลยนะ”  

 “เราก็คิดเรื่องนี้  แต่ว่าคงต้องรอน้องเรียนจบเสียก่อนถ้าน้องสามารถสอบทำงานรัฐได้เราก็จะหมดห่วง”  

เพราะเคยสูญเสียพ่อไปเพราะพ่อกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายทำให้ไม่ยอมไปรักษาจนกระทั่งสายเกินไป  เรื่องนี้จึงเป็นสิ่งที่เธอกังวลใจหากเธอหรือน้องทำงานรัฐก็ไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้  

“ไม่เป็นไรเรารอดาวได้”  

น้ำเสียงของเหนือเอกอ่อนโยนแฝงความในใจมากกว่าที่พูดออกไป  

“ขอบใจนะ”   ดุจดาวกลับมายิ้มสดใสภายจะแฝงความเศร้าหมองอยู่บ้างทว่าก็ดีกว่าเมื่อหลายชั่วโมงก่อน  

เหนือเอกเม้มปากบาง ๆ  คะยันคะยอให้หญิงสาวทานข้าวเยอะ ๆ  

เมื่อทานข้าวเสร็จเหนือเอกก็เรียกรถมารับ

“เราจะไปส่ง  จะได้ไปเยี่ยมคุณแม่ด้วย”  เหนือเอกพร้อมกลุ่มเพื่อนแวะมาส่งดุจดาวอยู่หลายครั้งทำให้รู้จักชิดเชื้อกับคุณแม่ไปด้วย  

“จ๊ะ คุณแม่ก็ถามถึงเหนือเมื่อหลายวันก่อน”  นับตั้งแต่วันที่ดุจดาวตัดสินใจคบหากับหมอนั้นเป็นเวลาเกือบปีกว่า  เหนือเอกก็พยายามไม่มาวุ่นวายกับหญิงสาวอีก    

“งั้นไปกันเถอะ”