Vocaloid school

ลำดับตอนที่ #5 : พื่น้อง

ณ หอพักโวคาลอยค์ วันนี้เป็นเป็นวันหยุด ทุกคนแล้วตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อต้อนรับเช้าวันใหม่ ยกเว้นมิคุ ท้าไม่ถึง 10 โมงก็จะไม่ตื่น แต่วันนี้น้องแฝดออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า จึงทำให้พวกพื่ๆต้องทิ้งให้มิคุอยูู่หอพักคนเดียว เพราะต้องไปมหาลัย แน่นอนว่าพอมิคุตื้นมาก็ต้องตกใจพักใหญ่ จงไปเห็นโน็ดที่เขียนไว้ติดอยู่ที่ตู้เย็นจึงทำให้เธอหายตกใจแล้วก็รอ รอไปประมาณ 15 นาทีก็ได้ยินเสียง
"กลับมาแล้วครับ" นั้นคือเสียงของเลนที่เดินเข้าประตูมานั้นเอง
"หายไปไหนมาเนี่ยพวกเธอ 2 คน รู้ไมพื่เป็นห่วยแทบแย่!!!" มิคุตะโกนใส่น้องๆด้วยความโมโห
"ต้องขอโทษด้วยนะคะพื่มิคุที่ไม่ได้บอกก่อน" เสียงที่บอกกลับนั้นจะเป็ยเสียงของใครไม่ได้นอกจาก
"ไม่ต้องขอโทษหรอเตะโตะจัง เพราะนี้เป็นความผิดของ 2 คนนี้" มิคุพูดแล้วก็หันไปทางเลน
"งั้นก็ขอโทษด้วยแล้วกับที่ไม่ได้บอก" รินที่เดินเข้าประตูตามมาพูดขึ้น
"ทั้งๆที่อยู่ด้วยกับตลอดเวลาเนี่ยนะ!!!" มิคุสวนกับทันที
"แล้วพื่จะทำไม!!! หนูโตแล้วดูแลตัวเองได้แล้ว!!! ไม่มีพื่หนูก็อยู่ได้!!!" รินพูดด้วยหน้าที่โมโหสุดๆแล้ว
"ได้" มิคุตอบเสร็จก็ขึ้นห้องไป แล้วก็ล็อกประตูทันที
"นี้รินพูดแรงได้แล้วนะ ไปขอโทษพื่เขาไป" เลนบอกรินที่กำลังโมโหสุดๆ
"ไม่ต้องหรอกคนแบบนั้น เดียวเบื่อก็ลงมาแล้ว" รินตอบ
"นี้แปดว่าตอนนี้ห้องรับแขดก็ว่างแล้ว งั้นเราเอาของเข้าไปทำงานกันเถอะ" รินพูดเสร็จก็เดินถือของเข้าไป
"เลนนายไปกันรินก่อนนะ ฉันจะไปหาพื่มิคุ" เตะโตะบอกเลนที่ยินอยู่ข้าง
"ไม่ต้อง เดียวผมไปหาเอง" เลนพูดขอไปเองเรื่องของพื่ก็เหมือนเรื่องของเขา
"ตามใจ" เตะโตะตอบกลับเพราะเห็นว่าเลนรู้จักมิคุดีกว่าตัวเอง
"งั้นเดียวเจอกัน รีบน้อยเดียวรินเห็น ไป" เตะโตะพูดเสร็จแยกทางกัน
ระหว่างที่เตะโตะกำลังนั้งอยู่เป็นเพื่อนรินบอกว่าเลนไปเอาของบนห้อง เลนก็พยายามทำทุกทางเพื่อให้มิคุกลับมาดีกับริน เวลาผ่านไปเรื่อยๆก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับจากมิคุเลย ส่วนทานด้านริวก็เริ่มสงสัยแล้วเหมือนกับ
"ฉันขอไปดูเลนก่อนนะ" รินพูดแบบนั้นจึงทำให้เตะโตะสะดุ้งแล้วรีบคิด
"ไม่ต้องหรอกรินเดียวเลนก็มา เธอหิวไม เดียวฉันไปเอาอะไรมาให้กิน" เตะโตะบอก
"งั้นเดียวฉันได้เอาให้แล้วกัน " รินตอบกลับแบบนั้นเตะโตะก็เลยลุกขึ้นแล้วพูดว่า
"ท้าเธอไม่หิวงั้น ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ" เตะโตะพูดเสร็จก็รีบเดินออกไปทันที
ระหว่างที่กำลังเดินไปที่บันไดก็เห็นอาหารที่ยังไม่มีใครกินที่โต๊ะอาหารให้ห้องอาหาร "นี่พื่มิคุยังไม่ได้กินข้าวอีกหรอเนี่ย" เธอคิด แล้วเดินไปยิบขนมในตู้เย็นก่อนขึ้นบันไดไปหาเลน
"เตะโตะทำไมไม่อยู่กับริน แต่มาก็ดีมาช่วยกับน้อยเร็ว พื่เขาไม่ยอมคุยกับฉันเลย ว่าแต่เอาขนมมาทำไม" เลนทัก
"พูดมากจัง พื่มิคุเขายังไม่ได้กินอะไรเลย ฉันเลยเอาขนมมาให้เนี่ย" เตะโตะพูดแล้วก็ได้ยินเสียงรินเรียก
"เลนเดียวนายลงไปก่อนนะเดียวฉันตามไป" เตะโตะสั่งเลน
"แล้วพื่มิคุละ" เลนยังเป็นห่วงพื่อยู่
"ฉันบอกรินว่าจะมาเข้าห้องน้ำ แกพารินเข้าห้องไปก่อนเดียวฉันตามไป" เตะโตะพูดแล้วก็ดันเลนลงบันไดไปก่อนหันไปทางประตูห้อง
"พื่มิคุหนูเอาขนมมาให้ พื่กินด้วยนะอยู่หน้าประตู" พูดเสร็จก็ไป
หลังจากนั้นทั้ง 2 คนก็ไม่ได้ขึ้นมาบนห้องอีกเพราะรินเริ่มสั้งทำงาน เวลาผ่านไป ตอนนี้ 4 โมงเย็นแล้วเตะโตะต้องกลับแล้ว จึงต้องให้เลนหาทางแก้เอาเอง ระหว่างรินเดินไปส่งเตะโตะเลนก็ไปหามิคุแต่ก็ยังเห็นขนมวาดที่หน้าห้องเหมือนเดิม "พื่มิคุยังไม่กินอีกหรอ" ระหว่างนั้นลูกะกับไคโตะก็กลับมาพอดี เลนเลยรีบวิ่งไปหาแล้วเล่าเรื่องให้ฟังก่อนรินกลับมา
"เอายังไงดีท้าเมย์โกะกลับมาแล้วรู้เรื่องละก็ ทั้ง 2 คนโดนแน่" ไคโตะพูดขึ้น
"งั้นเดียวจัดการเอง ทั้ง 2 คนไปทำอาหารเย็นก่อนไป เสร็จแล้วเอาไปให้ที่ห้องน้องน้อยนะ ฉันจะไปคุยกับรินเอง" ลูกะพูดขึ้น
"อ่าวแล้วไม่ไปคุยกับพื่มิคุหรอครับ" เลนถาม
"ท้าเจ้าตัวเขายังไม่อยากคุยก็ปล่อยไปก่อน ตอนนี้ต้องคุยกับคนที่เราคุยกันได้" ลูกะพูดแล้วก็เดินไปหารินช่วยไปคุยที่สนามเด็กเล่น
"ริน ทำไมถึงโมโหพื่เขานักหนาละ" ลูกะถาม
"ก็พื่เขาโตแล้วแต่ยังทำตัวเป็นเด็กอยู่แล้ว ไปข้างนอกแปบเดียวก็โมโหแล้ว" รินตอบ
"แต่ที่เขาพูดไปแบบนั้นก็เพราะเขาเป็นห่วงเรานะ ทัาเลนไปไหนโดยไม่ได้บอกรินบ้างละจะโมโหไม" ลูกะพูดแล้วเห็นรินเงียบก็แล้วพูดต่อ
"รินจำได้ไม ตอนริวกับเลนเล็กๆพื่เขาพาเรามาเล่นที่นี้ตลอดเลย เวลาทุกข์ก็จะค่อยมาอยู่ข้างๆ นี่ก็อยู่ด้วยกันมา 6 ปีคงเข้าใจ พื่เขารักเรามากนะ รินพูดแบบนั้นพื่เขาเสียใจมากเหมือนกัน เรื่องที่พื่จะบอกก็มีแค่นี้ละ เอาไปคิดเองแล้วกัน" พูดเสร็จแล้วก็เดินจากไป

(ติดตามตอนต่อไป)