แม่มดต่างดาว witch P

ลำดับตอนที่ #4 : การบ้าน

     เฮ้อ....ในที่สุดคุณตากับคุณยายก็เข้าใจซะที เมื่อคืนนี้เกือบตาย
เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง

     "เคนจินี่แกคิดจะพรากโคตรผู้เยาว์รึไงฟะ"
คุณปู่ชี้หน้าผม โคตรผู้เยาว์...คุณปู่คิดได้ไงเนี่ย
     "เคนจิ"
คุณยายเรียกผม เสียงของคุณยายสั่นรัว คุณยายช่วยผมด้วยคร้าบ
     "ยายไม่คิดว่าหลานจะเป็นคนอย่างนี้" 
คุณยายพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คุณยายพูดว่า "คุณตำรวจหรอคะ..."
มันใช่ไหมเนี่ย!!! คุณตาก็โวยวายไม่เลิก ส่วนคุณยายก็ดารม่าไม่เลิก วันนี้จะอธิบายรู้เรื่องไหมเนี่ย
     "พูดอะไรกันท่าน P ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"
เด็ก P ทำหน้างงๆ
     "จะโดนพรากความเยาว์แล้วยังไม่รู้อะไรเลยน่าสงสารจริงๆ"
เด็ก P เริ่มทำหน้าไม่สบอารมณ์
สงสัยจะรำคาญความดราม่าของคุณตา คุณยายแล้วมั้ง
     "เคนจิแค่จะเช็ดผมให้ท่าน P เท่านั้นแหละ"
เด็ก P ขมวดคิ้ว
     "แล้วจะถอดเสื้อทำไมล่ะครับ"
กูฟีปากหาเรื่องจริงๆเลย คงคิดจะแกล้งผมกับ เด็ก P สินะ
เด็ก P มองกูฟีตาขวาง ผมเห็นกูฟีหันหน้าหลบด้วย สงสัยจะกลัวสุดๆเลยนะเนี่ย
     "เคนจิแค่ร้อน ท่าน P ก็เลยบอกว่าจะถอดเสื้อก็ได้ไม่ว่าอะไร"
เด็ก P หาข้ออ้างได้แจ่มมาก
     "ท่าน P จะไปนอนแต่ก่อนไปนอนราเม็ง ตามมานี่เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
เด็ก P ฝ่าฝูงชน(แค่ 4 คนเนี่ยนะ) กูฟีเดินตามหลังเด็ก P ด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมซะจนน่าหมั่นไส้

แต่รูุ้สึกว่าอยากโดนตื้บแฮะ วันนี้จะได้ไม่ต้องมาโรงเรียน
     "เคนจิ!"
เสียงนี้มัน...เทพธิดาของผม
กมลนี่นา! ช่างคุ้มค่าที่ได้เห็นหน้าเธอ วันนี้จะตั้งใจเรียนแบบสุดๆไปเลย! 
     "นี่ ทำไมเมื่อวานนี้ถึงไม่มาเรียนล่ะ เมื่ตอนเช้ายังเห็นอยู่เลยนี่นา"
     "เมื่อวานพาเด็ก P กับกูฟีไปดูแถวๆนี้น่ะ"
เขินจังเลย(แค่ตอบคำถามเขินทำไมฟะ)
     "สองคนนั้นไม่ใช่คนแถวนี้หรอเนี่ย"
กมลขมวดคิ้ว ทำท่าทางเหมือนกำลังใช้ความคิด
     "ใช่แล้ว สองคนนั้นเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกน่ะ"
     "งั้นเดี๋ยวฉันจะบอกอาจารย์ให้นะ เจอกันที่โรงเรียน"
กมลโบกมือลาผมก่อนที่จะเริ่มวิ่งไปที่โรงเรียน
อา...ช่วงเวลาแห่งความสุขช่างสั้นซะเหลือเกิน
     "งั้นหรอครับ"
หวา!   ก...กูฟี อ่านใจกันอีกแล้วเรอะ!
     "อย่าอ่านใจฉันจะได้ไหมเนี่ย!!"
ผมตวาดใส่หน้ากูฟี
     "คุณก็อย่าเก็บอะไรไว้ในใจนักสิครับ"
     "อือ...นายนั่นแหละเลิกอ่านใจฉันซะที!!!"
ผมชี้หน้ากูฟี กูฟียิ้ม 
     "ช่างมีจิตใจที่มั่นคงจริงๆ"
มั่นแน่นอนอยู่แล้วแต่...
     "มันไม่ใช่ประเด็นนะ!!"
ให้ตายเถอะ กูฟนี่นอกเรื่องเก่งชะมัด
     "นั่นสินะครับ"
กูฟียิ้มอีกแล้ว หมอนี่ผิดปกติทางสมองรึไงนะ
     "นี่ครับ" 
กูฟียื่นถุงมาให้ผม
     "ข้าวกล่องครับ"
เอ่อ...กูฟี
     "โรงเรียนฉันไม่ต้องใช้ข้าวกล่องหรอกนะ เดี๋ยวซื้อกินเอาน่ะ"
กูฟีคิดว่าที่นี่เป็นญี่ปุ่นรึไง
     "ผมรู้ครับ แต่ข้าวกล่องอันนี้ท่าน P ทำเองเลยนะครับ"
หา! ยัยเด็กนั่น...กินแล้วจะท้องเสียไหมเนี่ย
     "ท่าน P ทำอาหารอร่อยมากเลยนะครับ"
เด็กตัวแค่นั้นเนี่ยนะทำอาหารอร่อย
     "กินให้หมดเลยนะครับ"
กูฟียัดข้าวกล่องใส่มือผม
     "เจอกันที่บ้านนะครับ"
กูฟีโบกมือลาแล้วก็เดินจากไป ข้าวกล่อง....ผมก้มลงมองข้าวกล่องที่อยู่ในมือผม
คิดภาพเด็กนั่นทำอาหารหรอ...อืม

ภาพในหัวเคนจิ

     เด็กน้อยลากเก้าอี้มาที่เตาก่อนจะปีนขึ้นมา พยายามเอื้อมหยิบกระทะ เมื่อหยิบได้ก็วางไว้ที่เตา
จากนั้นก็หยิบน้ำมันมาเทใส่เตาค่อยๆปีนลงมาจากเก้าอี้ แล้วเดินไปหยิบไข่ที่อยู่ในตู้เย็น...

"ฮะ ฮะ ฮะ" แค่คิดก็ขำแล้วแฮะ จะกินข้าวกล่องให้หมดเลยยัยเตี้ย(ฮัดชิ่ว!! ใครมานินทาท่าน P น่ะ)
ผมเดินเข้าโรงเรียนด้วยท่าทางมีความสุขจนออกนอกหน้า 

     เวลาพักเที่ยง

"วันนี้ไม่ไปกินข้าวด้วยนะ" ผมบอกเพื่อนๆ
     "อ้าว ไมอ่ะ" เพื่อนสนิทที่สุดของผมถาม
(ชื่อมันไม่ต้องไปรู้หรอกได้ออกไม่กี่ตอน)
     "มีข้าวกล่องน่ะ" พูดจบผมก็เดินไปสวนหลังโรงเรียน
ซึ่งไม่มีคนอยู่แม้แต่คนเดียวเนื่องจากทุกคนไปกินข้าวที่โรงอาหารกันหมดแล้ว
ผมเปิดฝาข้าวกล่องออกมาดู โห!! เด็ก P ทำข้าวได้น่ากินสุดๆ เอ๋? มีป้ายเสียบอยู่ด้วย
มันเขียนไว้ว่า 
     'ท่าน P เป็นคนทำอาหาร แพรวาเป็นคนจัดอาหาร' 
ฮะ ฮะ ฮะ แพรวาจัดหรอกหรอแต่อาหารพวกนี้น่ากินจริงๆนะ
     ผมลองกินอาหารที่เด็ก P ทำดู...อร่อยมากกกกกกกก
ไม่เลวสำหรับเด็กตัวแค่นั้น(ดีเกินไปด้วยซ้ำ)
ผมนั่งกินข้าวกล่องจนหมด จากนั้นก็เดินไปที่ห้องเรียนของผม
     "ไอ้บ้า!!!" 
เป็นเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งแต่เสียงคุ้นๆแฮะ
     "กล้าดียังไงถึงโดดเรียนคาบเช้าวันนี้"
ผมเริ่มเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังวิ่งไล่เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่ง นั่นมัน!! กมลนี่นา (ช็อคสุดขีด)
กมลเป็นคนอย่างนี้หรอเนี่ย
     "ฉันกรรมการรักษาระเบียบของโรงเรียนจะอัดพวกนายให้น่วมเลย"
คนละคนกับเมื่อเช้าเลยอ่ะ 
     "ไอ้บ้า!!"
ด่าอีกแล้วหรอฮับ กมลเริ่มลงมือจัดการเจ้าพวกเด็กเกเร
ในที่สุดพวกนั้นก็น่วมจนลุกไม่ขึ้นเหมือนที่กมลพูดไว้ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา "มาเก็บศพด้วย"
ใช้คำว่าศพเลยเหยอ โหดชิบ! 
     "อ้าว" กมลหันหน้ามาทางผม กลัวจนขาไม่กล้าขยับเลยอ่ะ
     "ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ" กมลถาม เดินมาแย้วอ่า
     "ม....มากินข้าวกล่องน่ะ" ผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด
     "อื้อ เฮ้อ...ถ้าทุกคนทำตัวอยู่ในระเบียบเหมือนเคนจิก็ดีสิ" กมลทำหน้าหนักใจ
     "ดูสิ! เสื้อก็ใส่ในกางเกง ผมก็ตัดตามระเบียบ เป็นคนที่น่านับถือจริงๆนั่นแหละ"
ก็คุณปู่สั่งนี่นา(ไม่ทำตามอาจเป็นแบบพวกเด็กเกเร)
     "ชมเกินไปแล้ว"
ผมยิ้มแบบเขินๆ กมลนี่เป็นพวกเคร่งในระเบียบเนอะ
     "ฉันไปก่อนนะจะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว" กมลโบกมือลาผม
อยู่ดีๆก็เดินมาชมแล้วก็ไปเนี่ยนะ

     เลิกเรียน

ผมเดินมาด้วยท่าทางเซ็งสุดขีด ให้ตายเถอะการบ้านเยอะมากกกกกกก ขี้เกียจทำการบ้านชะมัด
จริงสิ!! มีเด็ก P ทั้งคนนี่นา ผมรีบวิ่งกลับไปที่บ้าน
     "เคนจิ!!" 
เด็ก P กระโดดกอดคอผม
     "หวา"
ให้ตายเถอะยัยเด็กนี่จู่ๆก็มากอดกัน(เขินนะเฟ้ย)
     "ฉันรู้นะ เคนจิคิดจะพึ่งฉันใช่ม้า"
รู้ด้วยหรอ
     "เอาการบ้านมาสิ" 
ผมยื่นการบ้านให้เด็ก P แบบเต็มใจสุดๆ 'แคว่ก'
ผมได้แต่ยืนอ้าปากค้าง เด็ก P ฉีกการบ้านผมอย่างไม่ใยดี
     "ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ"
ผมตวาดใส่หน้าเด็ก P ยัยนั่นโมโหก็เลยตวาดกลับ
     "นายควรจะทำการบ้านเอง"
เด็ก P วางมือไว้บนการบ้านผมจากนั้นก็มีแสงสว่างขึ้นมา แล้วการบ้านผมก็กลับเป็นอย่างเดิม
     "ฉันจะบอกอะไรนายไว้อย่างนะ พลังของเราใช้ได้ด้วยจินตนาการ
ยิ่งเห็นภาพชัดก็จะเป็นความจริงได้ง่าย"
อยู่ๆเด็ก P ก็พูดเรื่องนี้ ยัยนี่จะบอกอะไรผมนะ เด็ก P ยื่นการบ้านคืนผมจากนั้นก็เดินกลับเข้าบ้าน
ชิ! ไม่ง้อเด็ก P หรอก บ้านเรามีผู้ใช้พลังตั้ง 3 คน
     "แพรวา"
ผมเดินไปหาแพรวาที่นั่งอ่าหนังสืออยู่ "มีอะไรหรอคะ" แพรวาหันมาถามผมด้วยหน้าตางงๆ
     "ช่วยใช้พลังตอบการบ้านให้หน่อยสิ"
ผมยื่นการบ้านให้แพรวา
     "ใช้พลังแบบนี้จะดีหรอคะ" แพรวาทำหน้ากังวล "ไม่เป็นไรหรอก" ผมยิ้ม
     "ก็ได้ค่ะ"
แพรวารับการบ้านเธอหลับตาลง 
     "อะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ท่านแบมกลับมาแล้วเฟ้ย"
นั่นมันยัยคนแปลกๆที่โดนเด็ก P เตะกระเด็นนี่นา ผมหันไปหาแพรวา เอ่อ...ขนาดแพรวายังเมินเลย
แสงค่อยๆออกมาจากมือแพรวา การบ้านจะเสร็จแล้ว(ตื่นเต้น)
      "ระเบิดตูม"
      "เอ๋? ระเบิด"        

      'ตูม'       

(เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วจนคนแต่งบรรยายไม่ทัน)
เด็ก P !!! ยัยด็กบ้านั่นทำอะไรเนี่ย
     "รู้ไว้นะเคนจิ แพรวาน่ะมือใหม่"
เด็ก P ยิ้มก่อนที่จะเดินจากไป
     "..."
ยัยบ้าาาาาา  
แสดงว่าตอนแรกที่พูดเรื่องการใช้พลังเพื่อจะบอกว่าจะขัดขวางถ้าเอาการบ้านไปให้คนอื่นทำใช่ไหมเนี่ย
     "ใช่"
เด็ก P พูดโดยไม่หันมามองผมด้วยซ้ำ
     "อ๊ากกกกกกก" (สติแตกซะแล้ว)
เอ๋? แต่ลืมอะไรไปนะ ใช่แล้ว! แบม...ผมหันไปมองแบมแต่ยัยนั่นกระเด็นไปแล้วน่าจะเป็นเพราะแรงระเบิด
(ดีนะที่คุณตากับคุณยายไปซื้อของ)
     "ฝากไว้ก่อนเถอะ"
แบมตะโกน เอ่อ...รู้สึกฝากไว้เป็นรอบที่สองแล้วนะ
     "สวัสดีครับ"
กูฟีเดินมาทางผม
     "นี่!"
ผมยื่นการบ้านให้กูฟี "จะให้ใช้พลังหรอครับ" กูฟีถาม
     "ไม่ใช่ ช่วยสอนการบ้านหน่อย"
กูฟีมองผมแบบงงๆ ก่อนที่จะก้มหน้าและยิ้มแบบพระเอก
     "ครับ"
กูฟีเดินไปที่โต๊ะแล้วนั่งลง ผมต้องยอมแพ้ยัยเด็ก P จริงๆ ยัยเตี้ย(แอบด่าก็ยังดี)