แม่มดต่างดาว witch P

ลำดับตอนที่ #3 : ตามติด

     "เอาล่ะ" เด็ก P พูด "ได้เวลากลับบ้านกันแล้ว" โอ้! เห็นด้วยอย่างยิ่ง
"งั้น..เอาไว้เจอกันวันหลังนะคะ เอ่อ...คุณ..." แพรวาชี้ที่ผม "เรียกว่าเคนจิก็ได้"
แพรวาพยักหน้า คนๆนี้เรียบร้อยจริงๆนั่นแหละ
     "ท่าน P หิว จะกลับไปกินข้าว" เด็ก P ดึงแขนเสื้อกูฟี
"ครับท่าน P งั้นลาก่อนนะครับ แล้วเราได้พบกันอีก" กูฟียิ้ม(แปลกๆ)
"เอ่อ...แล้วเมื่อไรจะได้เจอกันงั้นหรอ" พยายามฝืนยิ้มสุดชีวิต
"เร็วๆนี้ล่ะครับ" กูฟีพูดและส่งยิ้ม(แปลกกว่าเดิม)
    
     บอกคุณตากับคุณยายยังไงดีนะ ปวดหัวชะมัด ระหว่างที่พยายามหาข้ออ้างก็เดินมาถึงบ้านพอดี
บ้านอยู่ใกล้โรงเรียนมากไปแล้วนะ! 
     "เคนจิ เข้ามาเร็วๆสิ" คุณตาเรียกผมเข้าบ้านท่าทางรีบมากๆ
รู้เรื่องโดดเรียนหมดแล้วหรอเนี่ย ป๋มกลัวอ่ะ
     "มัวชักช้าอะไรอยู่เล่า" คุณตาเริ่มขึ้นเสียง
ตายแน่เลยงานนี้  ผมเดินเข้าบ้านด้วยท่าทางวิตก 
     "เคนจิ!" คุณปู่เรียก "ขอโทษคร้าบบบบ" ผมตะโกนลั่นบ้าน
คุณตากับคุณยายตกใจก่อนที่จะถามว่า "ขอโทษทำไม"
เอ๋? ไม่ได้จะดุหรอกหรอฮับ
     "แกไปทำอะไรผิดมารึไง" คุณตาตะโกนดังลั่นบ้าน แง ป๋มกลัว
     "ก็คุณทำอย่างกับหลานมันทำอะไรผิดนี่นา" 
ใช่ครับคุณยาย(วันนี้แกโดดเรียนมาไม่ใช่รึไงฟะ!!!)
     "ถ้าคุณตามใจมากๆหลานมันจะดื้อนะ"
คุณลุงหันมาพูดกับคุณยาย
     "นิดหน่อยเองไม่เป็นไรหรอก" คุณยายยิ้ม
     "ชิ ยัยแก่นี่ เลี้ยงหลานไม่เป็นเลยจริงๆ" คุณตาบ่นอุบอิบ
     "ว่าไงนะ ไอ้แก่"
คุณยายจ้องหน้าคุณตา(รังสีอำมหิตรุนแรงมาก)
     "ม...ไม่นี่ ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะ" คุณตาหลบหน้าคุณยาย
     "นี่คิดว่าฉันไม่ได้ยินรึไงยะ" คุณยายตวาดใส่คุณตา
     "เลิกไร้สาระเถอะ วันนี้มีแขกมาที่บ้านจะมาอยู่ที่นี่นานหน่อย เดี๋ยวฉันจะพาแกไปหาพวกเขา" 
คุณตาหาข้ออ้างน่าดูชม
     "ไม่ต้องหรอกหลานมันเดินไปเองได้ คุณตามฉันมาดีกว่า"
คุณยายดึงหูคุณตาตามมาที่ห้องครัว
     "ช่วยด้วยยยยย"
คุณตาตะโกนลั่น อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะครับคุณตา 
     ผมเดินไปที่ห้องรับแขกแล้วก็พบกับ... 
"ผมบอกแล้วไงครับ ว่าเราจะได้พบกันเร็วๆนี้" กูฟียิ้มให้ผม
     "พบกันอีกแล้วนะคะ เคนจิคุง"
แพรวาก็ยิ้มให้ผมเช่นกัน แต่เด็ก P หายไปไหนเนี่ย
"คุณยายขา อุ้มท่าน P หน่อย" 
"ยายอุ้มไม่ไหวหรอกจ้า"
"งั้นคุณตาอุ้มหน่อยได้ไหมคะ"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เดี๋ยวตาอุ้มเอง"
"เย้! ดีใจี่สุดเลยค่า"
     คุณยายเดินมาที่ห้องรับแขก โดยที่มีคุณตาที่ยกเด็ก P ไว้บนบ่าเดินตามหลังมา
"คิก คิก คิก ว่าไงเจ้าหนูเคนจิ" เด็ก P แสยะยิ้ม
"เจ้าเด็ก P !!!!" ผมตะโกนดังลั่น
"เคนจิ อย่าตะโกนสิ มันไม่สุภาพสำหรับแขก" คุณยายดุ
     "รู้จักกับเคนจิงั้นหรอ" คุณตาถามเด็ก P
"ค่ะ วันนี้ท่าน P รบกวนเคนจิทั้งวันเลย"
"ทั้งวัน? งั้นวันนี้เคนจิก็ไม่ได้เรียนน่ะสิ" คุณตากับคุณยายจ้องผมตาไม่กระพิบ
"มันเป็นเพราะพวกเราเพิ่งมาที่นี่ก็เลยให้เคนจิคุงพาดูแถวนี้น่ะค่ะ" แพรวาทำหน้าตารู้สึกผิด
"งั้นหรอ งั้นไม่เป็นไร ถือว่าทำประโยชน์" คุณตาพูด
     "พวกนายมาที่นี่เพราะยัยเด็ก P อยากอยู่บ้านฉันใช่ไหมล่ะ
แต่ทำไมคุณตากับคุณยายถึงให้อยู่ได้ล่ะ" ผมกระซิบถามกูฟี
     กูฟียิ้มก่อนที่จะพูดว่า "คงเป็นความน่ารักของท่าน P
และแพรวาบวกกับความฉลาดของผมมั้งครับ"
     ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะ
"เอาล่ะ ไปรวมที่ห้องกินข้าวนะ" คุณพูดขึ้น
"เย้! ท่าน P หิวจะแย่อยู่แล้ว" เด็ก P กระโดดลงมาจากบ่าของคุณตา
     มันสูงนะฮับ(สำหรับเด็กตัวเท่ายัยนั่นน่ะ)
     เด็ก P วิ่งไปที่ห้องกินข้าว ถ้าทางจะหิวมากนะเนี่ย
ผมเดินมาที่ห้องกินข้าว เจอเด็ก P ใช้ตะเกียบกินข้าวได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว
     "อิ่มแล้วค่า"
ว่าไงนะ! ผมยังไม่ได้เริ่มกินข้าวเลยนะ
     "ไปอาบน้ำก่อนนะคะ"
สิบห้านาทีผ่านไป ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้า จากนั้นก็เดินไปห้องน้ำ
ผมลองเปิดประตูเพื่อดูว่ามีคนอยู่ในห้องน้ำหรือไม่ ไม่ล็อคแฮะ สงสัยเด็ก P จะอาบน้ำเสร็จแล้ว
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมส่องกระจกดูตัวเอง วันนี้ก็ดูได้แฮะ(ดีนะที่ไม่พูดว่าหล่อ)
     ผมถอดเสื้อออก แต่แล้วก็ได้ยินเสียงของเด็ก P ดังขึ้น "จะรอให้ฉันออกจากห้องน้ำก่อนไม่ได้รึไง"
     "..."   อ๊ากกกกกกกกกกกก
ผมวิ่งออกมาจากห้องน้ำ "ท...ทำอะไรของเธอน่ะ" ผมชี้หน้าเด็ก P
"อาบน้ำไง" เด็ก P ทำหน้าเฉยชา "ท...ทำไมไม่ล็อคประตู" เด็ก P ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ "ก็ฉันยังเด็กนี่นา"
     ยัยนั่นเหล่มองผม "นายนั่นแหละหน้าแดงทำไม"
อึ๋ย!!
     "ก...ก็ฉันตกใจนี่นา" ผมเถียง
เด็ก P ส่ายหน้าก่อนที่จะเดินผ่านผมไป "เดี๋ยวก่อน" ผมคว้าคอเสื้อเด็ก P เอาไว้(ก็มันเตี้ยนี่นา)
     "ทำอะไรน่ะ"
เด็ก P หันมามองผมพร้อมกับทำแก้มป่อง
     "จะปล่อยให้ผมเปียกอย่างนี้รึไง"
ผมจับผมของเด็ก P ให้ตายเถอะ! เปียกโชกเชียว "เดี๋ยวก็แห้ง" เด็ก P สะบัดผมเหมือนหมาสะบัดขน
เด็ก P แยกเขี้ยวใส่ผม เออ...ลืมไป เจ้าเด็กนี่อ่านใจคนได้
     "เดี๋ยวพาไปเป่าผม" ผมดึงเสื้อเด็ก P 
ไปนั่งที่เก้าอี้จากนั้นก็หยิบไดร์เป่าผมมาเป่าผมให้เด็ก P "ร้อนนนนน" เด็ก P ร้องโวยวาย
     เมื่อเป่าผมเสร็จ ผมก็หยิบหวีมาหวีผมให้เด็ก P 
     "นายเคยทำแบบนี้บ่อยหรือไง"
ผมยิ้มก่อนที่จะตอบว่า "ก็ทำให้ตัวเองน่ะ เพิ่งเคยทำให้คนอื่นครั้งแรกเลยนะ"
ผมเห็นเด็ก P นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว "ยิ้มอะไรอ่ะ" เด็ก P หุบยิ้มทันที "ก็ฉันขำนายนี่"
     "ขำอะไร ยัยตัวแสบ"
ผมก้มหน้าลงมามองหน้าเด็ก P ยัยนั่นจ้องผมกลับ ให้ตายเถอะ น่ารักมากกกก 
     "เคนจิจะทำอะไรน่ะ!!!" คุณตาพังประตูห้องแต่งตัวแล้วเดินเข้ามา
     "ตายแล้ว!!" คุณยายอุทาน
     "เอ่อ...เคนจิคุง" แพรวาหน้าแดงส่นกูฟีก็ยืนยิ้มอยู่ข้างๆแพรวา
     "แกจะทำอะไร P น่ะ" คุณตาตวาด
     "ผมไม่ได้จะทำอะไรนะครับ" ผมเถียง
     "แล้วเสื้อแกหายไปไหน ไอ้เคนจิ" คุณตาชี้ที่ตัวผม
หวา! ตอนที่อยู่ในห้องน้ำถอดเสื้อไปแล้วนี่นา
ผมคว้าเสื้อที่แขวนอยู่ที่ตู้เสื้อผ้ามาสวม
     "ไอ้เคนจิ!!!!!!" คุณตาตะโกนดังลั่น เข้าใจผิดแล้วคร้าบบบ