Multiple Personality Disorder โรคนี้ต้องรักษาด้วยรัก

ลำดับตอนที่ #3 : แฟนบาส

         ฉันนั่งอยู่ในรถวันนี้จะไปทัศนศึกษาค่ะ  นั่นไง! รถบัสฉัน ฉันกำลังเดินไปที่รถบัสแต่ก็ถูกใครก็ไม่รู้

ใช้ผ้าปิดหน้าฉันแล้วอุ้มฉันไป กรี๊ดดดดดด ToT ช่วยด้วยค่าโดนลักพาตัว ไม่นานนักฉันก็ถูกวางลงบนเก้าอี้

แง~ ฉันอยู่ที่ไหนคะเนี่ย

         " เฮ้ นี่ฉันเองอาสะไง "

         " เอ๋ "

เขาทำแบบนี้ทำไมนะ ฉันไม่ชอบเลย -*-

         " นั่น เอ่อ...มิลค์ใช่ไหม "

         " ก็ต้องมิลค์สิ ไม่งั้นจะเป็นใครล่ะ "

         " แหะๆ ขอโทษคร้าบ ^^ "

ใช่แล้ว ขอโทษฉันซะ เชอะ! เป็นเพื่อนกันแท้ๆ นี่ฉันเริ่มงอนแล้วนะ 

         " ว้าวๆ อาสะนายลักพาตัวมิลค์มาหรอ "

ชายหนุ่มท่าทางร่าเริงผมสีทองตาสีฟ้าชี้มาที่หน้าฉัน

         " มั่วแล้ว เธออยากมาที่นี่เองต่างหาก -3- "

อาสะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ให้ชายหนุ่มคนนั้น แต่...ฉันอยากมากับนายเมื่อไรไม่ทราบ

ใจร้าย ขี้โกหกที่สุดเลย เอ๋! เดี๋ยวก่อนหนุ่มผมทองรู้จักชื่อฉันได้ไงกันนะ

         " คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง "

         " จำตอนนั้นได้มั๊ย ฉันชื่อเกียร์ที่อยู่กับเพื่อนเธอที่ชื่อแบมไง "

         " เอ่อ...จำไม่ได้แต่ก็ยินดีที่รู้จักนะ ^^ "

ฉันมองไปรอบๆฉันอยู่บนรถบัสนะแต่ไม่มีใครนอกจากพวกเรากับผู้ชายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เท่านั้น

         " ที่นี่ที่ไหนหรอ "

ฉันหันไปถามเกียร์ ตอนนี้ฉันจะไม่คุยกับอาสะแล้ว

         " รถบัสของวงดาร์ค อีวิล ฉันชื่อมินเรย์ "

คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตอบแต่ก็ยังไม่ได้ละสายตาจากหนังสือ

         " ไม่คุ้นเลยนะชื่อวงนี้น่ะ "

เมื่อได้ยินเช่นนั้นสองหนุ่ม(คงรู้นะว่าไม่ใช่มินเรย์)ทำหน้าตาไม่เชื่อหูแต่...
 
ฮิ ฮิ ตลกจังเลยนะ หน้าของสองคนนั้นน่ะ ^^

         " นี่! เธอไม่รู้หรอวงดาร์คอีวิลเป็นวงที่ดังที่สุดในโรงเรียนนี้และพวกเรานี่แหละที่เป็นสมาชิกวงนั้น "

         " ไม่รู้เลย ก็ฉันต้องดูแลโรงเรียน ต้องเรียนหนังสือ แล้วก็... "

         " แล้วก็อะไร "

อาสะถาม จะให้ฉันตอบว่าไงล่ะ ดูแลกิจการครอบครัวงั้นหรอ(rebell : ความจริงแล้วมิลค์เป็นลูกสาว

เจ้าของบริษัทขนมชื่อดัง บ้านเธออยู่ที่อังกฤษ พ่อเธอเป็นคนอังกฤษแต่แม่เธอเป็นคนไทย

เมื่อบริษัทขยายมาที่ประเทศไทย เธอได้ขอพ่อมาเป็นคนดูแลเองแต่เธอไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร)

         " เอ่อ...ฉันต้อง....อ๋อ ต้องทำงานพิเศษน่ะ "

อาสะพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฉัน

         " เธอคงเหนื่อยมากสินะ ต่อไปนี้... "

ผู้หญิงสวยๆคนหนึ่งวิ่งขึ้นรถมาทำให้อาสะเงียบไป ฉันคิดว่า....


         ภาพในหัวมิลค์

อาสะวิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้น เขากุมมือเธอไว้ " สาวน้อยน่ารักอย่างเธอน่ะมานั่งตรงนี้เลย "

เขาดึงเธอมานั่งข้างๆเขา ท่าทางของอาสะเหมือนคนโรคจิตพยายามลวนลามทางคำพูด

กับผู้หญิงคนนั้น(rebell : นางเอกของเราได้ซึมซับความหื่นของพระเอกมาแล้วหรือนี่ -_-^ )


         ภาพความจริง

ฉันมองผู้หญิงคนนั้นเธอหันมาสบตากับฉันสักครู่ก่อนที่จะไปนั่งเก้าอี้แถวหน้า

ฉันหันกลับไปมองหน้าอาสะ...เขาทำหน้าขยะแขยงเธออย่างมากแถมยังทำหน้าอย่างนั้นอยู่พักใหญ่

(rebell : หนอย! นายกล้าดียยังไง ทำหน้าแบบนี้กับนางเอกคนโปรดของฉัน)

มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งขึ้นรถมาแล้วนั่งลงข้างๆผู้หญิงคนนั้น...อ้าว! ผู้ชายคนนั้นเป็นใครน่ะ

         " ทำไมบาสกับอากาสะมีคู่แต่พวกเราไม่มีอ่ะ "

เกียร์ถามมินเรย์

         " จะไปรู้เรอะ "

         " ฉันไม่ใช่แฟนอาสะนะ! "
 
ฉันพูดอย่างไม่พอใจ(rebell : หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมมิลค์พูดไม่เหมือนกับในเรื่องhelp me 

คำตอบคือ...ไวโอเล็ตฟังผิดน่ะ   ไวโอเล็ต : โทษกันนี่ -_-^)

ฉันน่ะไม่มีทางเป็นแฟนอาสะหรอกนะ แต่แฟนผู้ชายผมดำน่ะ สวยจังเลยนะ

         " ยิ้มหน่อยสิไวจัง " เกียร์

         " ฝัน " ผู้หญิงที่น่าจะชื่อไวจัง

         " =o= " เกียร์

         " ยัยโหด "

อาสะปากไม่ดีเลยจริงๆ 

         " ไอ้บ้ากาม แกลากผู้หญิงขึ้นรถสินะ " ไวจัง

         " =o= " อาสะ

คิก คิก คิก ไวจังรู้ได้ไง

         " เงียบจัง " มินเรย์

         " หุบปาก " ไวจัง

         " =o= " มินเรย์

เอ่อ...เริ่มคิดว่าไวจังโหดซะแล้วสิ
 
         " ถึงแล้ว ^^ "

อาสะเรียกฉัน

         " อืม "

พวกเราเดินลงมาจากรถบัส ตอนนี้เราอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า

         " จะทำอะไรให้เด็ก "

ไวจังหันไปถามแฟนตัวเองที่ชื่อบาส

        " ร้องเพลง " บาส

        " ส่วนเธอเต้นซะ " อาสะ

ม่ายยยยย  ถึงจะทำเพื่อเด็กๆก็เถอะแต่ฉันเต้นไม่เป็นนะคะ ToT