คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Hunters killed the vampire love:17
เช้าวันธรรมดาหมอหนุ่มนึกขำตัวเองที่สามารถหาเรื่องแกล้งคนผมแดงได้
แถมได้ผลด้วย ตั่งแต่แรกลอว์เองก็ไม่ได้คิดจะเจ้ากี้เจ้าการอะไรกับชีวิตของคนอื่น
ที่เรื่องนี้เขายอมปล่อยไปคงเป็นเพราะเจ้าผู้ช่วยตัวเล็กนั้นออกหน้ารับแทนซะ
จนไม่กว่าเอาเรื่องเลย
“คุณหมอลอว์ครับเช้านี้มีการตรวจ
2 เคจ เชิญเข้าห้องตรวจนะครับ”
เสียงใสๆเหมือนเด็กๆของผู้ช่วยแพทย์ซาจิดังขึ้น
หลังจากเปิดประตูอย่างถือวิสาสะเปิดมันออกอย่างทันท่วงที
“เฮ้! ซาจิฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว่า-”
“ให้เคาะประตูก่อนเปิด!
ผมจำได้น่าคุณพูดคำนี้มาได้ซัก 100 รอบแล้วมั่ง”
คุณหมอถูกพูดดักคอ เขาแทบอยากเอาแผ่นชาร์จที่ถืออยู่นี้
เควียงให้ไอ้หน้าสลอนนี้สลบสักที
“ก็จำได้ แล้วทำไมไม่ทำ”
“ถ้าผมเคาะประตู
คุณหมอก็ไหวตัวทัน เดี๋ยวผมก็อดดูฉากเด็ดๆนะซิ”
ใบหน้าสะอาดตอนนี้ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีแดงตั่งแต่แก้มไปถึงใบหูทั่ง
2 ข้าง เลยยิบกล่องใส่ดินสอที่อยู่ใกล้มือสุดถัดจากแผ่นชาร์จลุกยืนแล้ว
ขว้างไปหาคนสวมแว่นสีดำ แต่ไม่โดนเพราะปิดประตูก่อน แล้วรีบฉิ่งหนีไปปานลมพายุ
คุณหมอนั่งลงกลับที่เอามือลูบแก้มที่ร้อนฉ่าให้เย็นลงบ้าง
ไอ้เจ้าบ้าซาจิดันมาล่อไอ้เรื่องที่ไม่ควรล่อซะได้.......
ลอว์เดินเข้ามาในห้องตรวจก็ต้องพงะกับบุลคลตรงหน้าที่ไม่ใช่ใครที่ไหน
คือคนใกล้ตัว ใกล้มากด้วย
“คุณยูสทัส?”
“อา...คุณหมอครับ
ช่วยผมด้วย”
ถึงจะตกใจอย่างไงลอว์ก็ไม่เปลี่ยนสีหน้า
แถมยังคิดจะลองเล่นไปตามเกมของคนผมแดงเสียด้วย
“ว่าไงเป็นอะไรมา?”
“ผมเจ็บที่อกข้างซ้ายตรวจให้หน่อยซิ”
“งั่นเดี๋ยวถอดเสื้อออก
เฮ้ย!”
ลอว์โดนคนผมแดงแรงเยอะที่มาด้านหลังตั่งแต่เมื่อไรไม่รู้กดหัวจนทาบไปกับโต๊ะที่เขานั่ง
“จะทำอะไรปล่อยนะ!
คุณยูสทัส!”
“ทำให้นายหายงอลไง”
“!!?”
วันนี้ผู้ช่วยแพทย์เพนกวินก็ยังคงมาทำงานตามปกติ
นี้ก็เย็นแล้วด้วย
“คุณเพนกวินเดี๋ยวก่อนค่ะ!”
“คุณมาน่า
มีอะไรเหรอครับ”
“พอดีวันนี้ฉันมีเวรตอนดึก
แต่ว่าญาติฉันจะมาดึกวันนี้นะซิ ขอร้องละค่ะคุณเพนกวินช่วยมาแลกเวรกันหน่อยเถอะค่ะ!”
มาน่าผู้ช่วยพยาบาลผมสีฟ้า
กำลังก้มหัวขอร้องคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้างงอยู่
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เวรตอนเช้าฉันจะมาทำแทนเองค่ะ!
เพราะงั่นช่วยด้วยค่ะ! แล้วฉันจะไปเปลี่ยนตารางเวรให้”
ในเมื่อไม่มีเหตุที่ต้องปฏิเสธ เพนกวินจึงเอยตกลง
แล้วเดินกลับไปทำงานต่อ
ค่ำแล้วคิลเลอร์ยืนอยู่ที่หน้าบาร์แห่งหนึ่ง
เขารอคนอยู่
“รอนานไหมที่รัก!”
แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งผมสีฟ้า
ใส่เดรสสั่นสีทองควานช่วงอกจนลึกส้นสูงสีแดงจ้า วิ่งเข้ามาเกาะแขนคิลเลอร์
“ไม่นานเลยมาน่า
รู้ไมถึงจะนานผมก็จะรอ”
“ปากหวานจังนะ”
“มันก็แค่สำหรับเธอ คนเดียวเท่านั้นมาน่า”
คิลเลอร์เดินควงมาน่าเข้าผับไป
เพื่อหาความสนุกและความสุขใส่ตัวเสียหน่อย เขารู้ว่าคนที่ตัวเองนัดมานี้คือคนที่ทำงานที่เดียวกับคนตัวเล็กถึงจะรู้อย่างนั้นเขาก็ไม่สนใจ
แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือ เป็นเพราะเธอคนนี้จึงทำให้คนตัวเล็กต้องทำงานหนักในยามวิการ
เกือบเช้า
เพนกวินเดินโซเซกลับมาที่คอนโดด้วยความเหนื่อยล้า ตอนนี้เขาต้องการพักผ่อนอย่างมาก
พอมาถึงห้องเขาอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวนอน แต่ทว่า...
กริ้ง!
ยังไม่ทันได้เข้าห้องนอน นอนเลยเสียงโทรศัพท์กับดังขึ้น
จนคนตัวเล็กอดจะกดรับไม่ได้
“เพนกวิน! ได้เวลาทำงานแล้วนะ! ทำไมยังไม่มาอีก!!!”
เสียงดังปนดุของซาจิดังเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์เครื่องบาง
“อา…พอดีเมื่อตอนเย็นฉันแลกเวรกับคุณมาน่า”
“นี้นายจะบ้าหรือไง
ตารางเวรยังเหมือนเดิมนะเว้ย! รีบมานะเดี๋ยวโดนด่าเอา”
ติ๊ด!
เพียงช่วงนาทีสนทนาสั้นๆ
ก็เหมือนมีสายฟ้าฟาดมาที่กลางหัว เพนกวินจึงรีบจัดการตัวเองแล้วรีบไปทำงานทันที
....โดยไม่ได้พัก........
วันนี้คงเป็นวันอันแสนโหดร้ายของเพนกวินก็ว่าได้เขารอจนเย็นรอคุยกับมาน่าให้รู้เรื่องก่อนที่จะมีรถคันหนึ่งแล่นเข้ามา
รถคันนั้นเค้ารู้จักดีมันเป็นรถของคิลเลอร์ แต่ทำไมถึงมาตอนนี้?
แล้วทุกอย่างก็กระจ่างขึ้น
เมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกจากรถของคิลเลอร์ แล้วคิลเลอร์เดินตามออกมาติดๆแล้วพากันออกมากอดนัวเนียกันอยู่ข้างนอกเป็นเวลาสั้นๆ
แล้วผู้หญิงคนนั้นเขารู้จักดี
“คุณมาน่า?”
………………………………………………………………………………..
ไม่มีอะไรจะบรรยาย
เจ็บแทนเพนกวินง่าาาา
ความคิดเห็น