คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Hunters killed the vampire love:2
“ช...ช่วยด้วยยยยยยยยย!
เอ๊ะ!”
เพนกวินร้องตะโกนออกมาแต่ก็ต้องทำหน้าเหวอขึ้นมาเพราะตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียง
ในห้องพักของเขา เพนกวินมองไปรอบๆแต่ก็กลับไม่พบสิ่งผิดปกติ ชุดก็ยังเป็นชุดเดิมแบบเมื่อคืนนี้
“เฮ้ยยย ดีจังที่มันเป็นแค่ฝัน
อึก”
พอกำลังจะลุกออกจากเตียงเพนกวินก็รู้สึกเจ็บที่คอขึ้นมาทันที
เขาเลยเอามือขึ้นมากุมไว้ เขาสัมผัสได้ถึงของเหลวที่เริ่มไหลไปตามคอตรงลงมาที่ไหล
“เลือด!?”
เพนกวินวิ่งไปในห้องน้ำตรงไปยังกระจกสำรวจคอตัวเองพบว่ามันมีรูเล็กๆ
2 รูอยู่ตรงคอ เหมือนเอามีดมาปักอก สิ่งที่เขาเจอเมื่อคืนนี้ไม่ใช่ความฝันแต่มันคือเรื่องจริงเลือดกับแผลนี้คือเครื่องยืนยันชั้นดี
“ไม่จริงใช่ไม”
เพนกวินทรุดลงกับพื้นเพราะความกลัว
เกิดมาเขาไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน
แต่สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยมากที่สุดก็คือเขารอดมาได้อย่างไง
เพนกวินเดินออกจากห้องน้ำ
ตรงไปหาโทรศัพท์แต่หามันไม่เจอ แน่ซิเมื่อคืนนี้เขาโดนคนบางคนแย่งโทรศัพท์ไป
“ทำไงดีเนี้ย”
เพนกวินเดินไปห้องน้ำอีกครั้งเพื่อชำระร่างกาย
ออกมา เขาก็ทำแผลที่คอแล้วเอาพลาสเตอร์ปิดไว้แล้วเอาหมวกสุดรักปิดไว้อีกทีกันคนเห็น(ตัวเขาเองก็ไม่อยากเห็นเลยปิดไว้)
เพนกวินเปิดทีวีดูข่าว
ข่าวที่ออกก็คือพบศพผู้หญิงคนหนึ่งนอนตายอยู่ระหว่างตึกที่เขาเขอกัยคนตัวสูง
ใช่แล้วผู้หญิงคนนี้คือเหยื่อของผู้ชายคนนั้น
ต่อไปก็คงเป็นเขาที่ต้องมานอนตายแบบนี้ เพนเริ่มเหงือตกอีกครั้งในหัวเขามึนตึบ
แต่ความคิดต่างๆนาก็หายไปเมื่อเสียงๆหนึ่งดังขึ้น...
ก๊อกๆ
เสียงประตูดังขึ้นทำให้เพนกวินถึงกับหน้าซีด
เขากลัว กลัวว่าจะเป็นคนเมื่อคืนนี้
...ทำไงดี…
ก๊อกๆ
เสียงเริ่มดังขึ้นแสดงถึงความไม่พอใจ
เพนกวินเดินไปที่ประตูแล้วเขาส่องไปที่ตาแมวเขาพบกับ
“ซาจิ”
สวรรค์มาโปรดไม่ใช่คนเมื่อคืนนี้
เพนรีบเปิดประตูอย่างรวดเร็วเพื่อรับซาจิเขามาแต่ซาจิไม่เขาเพราะจะไปทำงานแล้ว
“ซาจินายมาทำอะไรที่นี้”
“นายนั้นแหละเพนกวินไม่สบายเป็นไงมั่ง”
“หา!?”
“ยังมางงอีกก็นายโทรไปที่โรงพยาบาลแล้วขอลาหยุด
1 อาทิตย์เห็นบอกว่าเป็นติดไข้หวัด ฉันผ่านมาเลยแวะมาเยี่ยมขอบใจด้วยละ”
โทรไปเหรอ โทรไปตั่งแต่เมื่อไรกัน
ก่อนที่เพนกวินจะได้ถาม เพนกวินต้องสะดุ้งเพราะมีเงาคนตัวใหญ่ทาบเข้ามาเขาเงยหน้าไปมองเขาก็พบกับ
...คนเมื่อคืนนี้...
เพนกวินเงียบอีกครั่งก่อนที่หน้าซีด
ดูเหมือนซาจิจะไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนอยู่ข้างหลัง แถมอีกฝ่ายยังส่งยิ้มเหี้ยมมาให้
จนตอนนี้เพนกวินแถมอยากจะร้องกรี๊ด(?)แบบเด็กผู้หญิง
“ขอตัวนะปวดหัว”
“ด...เดี๋ยวซิเพนกวิน”
เพนกวินไม่รอช้ารีบปิดประตู เอาหูแนบกับประตูเขาได้ยินเสียงฝีเท้าเดินออกไปออกไปจากหน้าประตู
ก่อนที่จะส่องตาแมวอีกครั้ง ไม่มีวี่แววใครหรืออะไร
“ไปซักที”
“ใครกันหรอ”
เพนกวินหันหน้าไปตามเสียง
เขาพบกับชายร่างสูงอีกครั้ง แถมยังโดนแสยะยิ้มชั่วร้ายใส่อีก
เพนกวินตัวน้อยไม่มีที่ให้ถอยตอนนี้ด้านหลังเขาคือประตูด้านหน้าคือคน(?) ตอนนี้ตัวของเขาสั่นเทาด้วยความกลัว
เขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ
“ไม่เห็นต้องกลัวกันขนาดนั้นเลยนิ”
ผู้ชายคนนั้นค่อยๆเคลื่อนตัวเขาไปหาคนตัวเล็กอย่างช้าๆก่อนที่จะเอามือยันไว้ไม่ให้หนีแล้วค่อยๆโน้มหน้าลงมาหาคนตัวเล็ก
เพราะความคุกคามนี้ทำให้อะดีนาลีนหลั่งคนตัวเล็นย่อตัวลงแล้วมุดหวางขาของคนตัวสูงแล้ววิ่งเข้าไปในห้องพักเมื่อคนตัวสูงเห็นอย่างนั้นก็เผยยิ้มเล็กๆออกมาก่อนที่จะเดินตามไปอย่างใจเย็น
เพนกวินล็อกกอน ประตูห้องแล้วเอาแนบประตูฟังเสียงฝีเท้าแต่เมื่อไม่ได้ยินเพนค่อยเดินถ่อยหลังไปนั้งขอบเตียง
“ร...รอดแล้ว”
“รอดอะไรเหรอ”
พอได้ยินเสียงของคนบางคนเข้าทำให้เพนกวินแถบวิ่งทันทีแต่เขากลับวิ่งไม่ได้เพราะโดนแขนที่ทรงพลังยึดเอาตัวเขาเอาไว้จนล้มมานอนกับแขกไม่ได้รับเชิญ
แถมโดนกอดแน่นด้วยอีก
“ป...ปล่อย ผมไปเถอะ....ผ...ผมกลัวแล้ว.....ผมจะ....ไม่
บ...บอกใคร เรื่องผู้หญิงคนนั้น นะ...”
“เงียบ!!”
คนตัวสูงตะคอกใส่คนตัวเล็ก
ผลที่ได้คนตัวเล็กกลับสั่นเทาเพราะความกลัวมากกว่าเก่าซะอีก คราวนี้คนตัวตัวสูงกอดแน่นกว่าเดิน
“ปล่อยผมไปเถอะนะผมขอร้อง
คุณ...”
เพนกวินเงยหน้าไปมองคนตัวสูง
ส่วนคนตัวสูงเองก็จ้องเขาไม่เว้นสายตาก่อนที่จะหันมายิ้มเหยียดอีกครั้งแล้วจูบไปบนหมวกไหมพรมเบาก่อนที่จะก้มหัวลงมากระซิบข้างหูเพนกวินอีกครั้ง...
“ขอโทษที่นะที่ไม่ได้แนะนำตัวเอง
ฉันชื่อคิลเลอร์นะคุณผู้ช่วยเพนกวิน แล้วจากนี้ไปนายเป็นของฉันแล้ว”
“!!!”
……………………………………………………………………….
มาครั้งแรกก็ประกาศตัวซะแล้วกรี๊ดดดดดดดด
ต้องอย่างงี้ดิคิลเลอร์โซยยยยยเลยคิลเลอร์เอาเพนให้อยู่
เม้นเป็นกำลังใจด้วยนะแจะ
ความคิดเห็น