คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Hunters killed the vampire love:1
ในเวลายามดึก ที่ทำงานต่างๆปิดตัวลง
ยกเว้นโรงพยาบาลขนาดเล็ก ที่คอยเปิดบริการสำหรับผู้ป่วยฉุกเฉิน
ในโรงพยาบาลนี้เหลือเพียงหมอ กับพยาบาล และผู้ช่วยเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
ทางเดินในโรงพยาบาลเชื่อมไปจนถึงหน้าปะตูทางออก
มันทั่งมืดและน่ากลัว แลดูเหมือนจะมีอะไรโผล่มาจ้ะเอ๋! ตลอดเวลา
แต่สิ่งเหล่านั้นกลับไม่ทำให้ผู้ช่วยแพทย์คนหนึ่งกลัวเลย สำหลับเขามันคงชินแล้ว
“อะ! เพนกวินจะกลับแล้วเหรอ”
ผู้ช่วยแพทย์หันไปมองคนที่ทักเขา
ซึ่งนั้งอยู่ตรงเค้าเตอร์
และยังเป็นพื่อนของเขาด้วย นั้นคือ ‘ซาจิ’ และดูเหมือนเจ้าตัวจะจัดเอกสารอยู่
“ก็นะวันนี้ไม่มีเวรนี้ก็เลยกลับไว”
“น่าอิจฉาจังแฮะ ของฉันนะกว่าจะได้กลับก็เกือบเที่ยงคืนแนะ”
ซาจิพูดจบ ก็บ่นงุบงิบ
ถึงจะไม่รู้ว่าบ่นอะไรแต่เขารู้อย่างหนึ่งซาจิคงด่าไอ้หัวหน้าเวรที่เป็นคนจัดเวรให้พวกเขา
“งั้นฉันไปก่อนนะซาจิ”
“อืม แล้วเจอกันเพนกวิน
อะ!เดี๋ยวเพน!!!”
“มีอะไร”
“ช่วงนี้เกิดคดีฆ่าผู้หญิงต่อเนื่องบ่อยนะระวังด้วยละ
แถมมันยังเป็นการฆ่าแบบแปลกๆด้วย เขาลือกันว่าเป็นฝีมือพวกผีดูดเลือด”
“ไร้สาระวะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน”
“เอ้า! ก็นายร่างบางหน้าเล็กใครเห็นก็นึกว่าผู้หญิงอะดิ”
“ไอ้-”
“ชะชะ! ประเดี๋ยวก่อนซิ จะกลับบ้านไม่ใช่เหรอครับ เชิญครับ”
เพนกวินถึงกัดฟันกรามเสียงดัง
แล้วเดินกระแทกเท้าออกมาโดยมีซาจิส่งเสียงแซวเป็นระยะๆ
จนพ้นโรงพยาบาล
เขาเดินออกมาแล้วใส่หมวกแสนรักของตัวเองแล้วเดินอัมเพลงเล่นไปเรื่อยๆ
เพนกวินเดินมาตามท้องถนน ผ่านตึก
ผ่านบาร์ ต่างๆนาๆ ห้องเช่าของเขาอยู่ใกล้กับสถานบันเทิงต่างๆแต่เจ้าตัวไม่เคยเข้าจะมีไปก็แต่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้เท่านั้น
เพนกวินเดินไปเรื่อยๆ จนไปยืนอยู่ช่องระหว่างตึกมีนเป็นทางลัดกลับหอเขาแต่ถึงมันจะเป็นทางเปลี่ยวและอันตรายเขาก็ต้องผ่านเส้นทางนี้
เพราะไม่งั้นเขาคงต้องอ้อมโลกเดินลัดตึกแน่แต่ความคิดนั้นของเพนกวินต้องจบลงในเมื่อซอกระหว่าง
2 ตึกนี้กลับมีเจ้าของไปแล้ว
เพนกวินเดินถอยหลังออกมาเพราะสายตาเขาโฟกัสไปเห็นชายหญิงกำลังผอดรักกันอย่างเมามัน
ดูเหมือนชายหญิงคู่นั้นยังไม่เห็นเขา เขาจึงเดินออกมาอย่างรวดเร็ว
“ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยฟ่ะ!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด”
เพิ่งเดินจากมาได้ไม่นานเพนกวินต้องสะดุ้งกลับเสียงร้องกรี๊ดดัง
ทำให้เขาต้องวิ่งกลับไปดูตามสันชาติตยาน
พอเขาไปถึงเขาก็พบกลับร่างผู้หญิงล้มลงอยู่กลับพื้นแต่ไร้วี่แววผู้ชาย
แต่เพนกวินได้ลืมเรื่องนั้นไปซะสนิทเขารีบวิ่งไปประคองผู้หญิงคนนั้นก่อนที่จะวัดชีพจร
“ไม่จริง ตายแล้วหรอ”
....พอมองดูดีๆแล้วที่คอผู้หญิงคนนี้มีรอยแปลกๆอยู่ด้วยแหะ....
เพนกวินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
เพื่อโทรหาตำรวจ กับรถพยาบาลพอเขากดหมาเลขเสร็จเตรียมโทรออกมือถือเขาก็ถูกแย่ง
ด้วยมือใครบางคน
“นี้เอาคืนมานะ โอ้ย!”
พอเพนกวินกระโจนไปหยิบโทรศัพท์ที่ถูกแย่งไปคืน
แต่มือของเขาก็ถูกจับด้วยมือของอีกฝ่ายข้างหนึ่ง แถมยังโดนบีบข้อมือแรงๆเป็นของแถม
“นายมัน
คนที่อยู่กลับผู้หญิงคนนี้”
ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่เขาจำรูปร่าสรีระของอีกฝ่ายได้
ละที่จำได้แม่นสุดนั้นคือผมสีทองที่ยาวลงมาจนเลยหลัง
“หืมมม เห็นด้วยเหรอ
ฉันนึกว่าถ้าเป็นที่นี้คงใครเห็นแล้วแท้ ว่าแต่คุณหนูอยากรองมาสนุกกันหน่อยไม”
“ใครเป็นคุณหนูกันหะ!”
“เฮ้ย! ผู้ชายนิหว่า”
ชายตัวสูงทำหน้าตกใจจนเหวอแต่เห็นไม่ชัดเพราะมันมืด
ก่อนที่จะหันมาแสยะยิ้มให้กับเพนกวิน ที่จ้องหน้าเขาอยู่
“จะทำอะไรปล่อยนะ!”
เพนกวินต้องผวา
เขาถูกคนตัวสูงผลักไปชิดกลับกำแพงมือทั้ง 2 ของเขาถูกรวบไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียวของคนตัวสูง
…สูงชะมัด...
พอดีกับใบหน้าคนตัวสูงถูกแสงจากไฟบนถนนสะท้องให้เห็นใบหน้าคม
จมูกเป็นสัน บวกกับดวงตาคมดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลแลดูออดอ้อนตลอดเวลา
ผมด้านหน้ายาวลงมาปิดหน้านิดหน่อยดูมีเสน่ห์น่าค้นหา
เขาขยับหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนระยะลมหายใจมันเกยทับกับ
“อึก! เจ็บ ฮืออ”
คนตัวเล็กกว่า(มาก) ร้องออกมา
เมื่อคนตัวสูงก้มหน้าไปกัดด้วยเคี้ยวตรงต้นคอของเขาโลหิตสีแดงราวกับทับทิมซึมออกมา
เขาถอดเคี้ยวออกแล้วเลียไปที่ปากแผล
ด้วยสีหน้าพึงพอใจก่อนที่จะหันมาประจันหน้ากับคนตัวเล็กอีกครั่ง
เขาเริ่มรู้ถึงแรงสั่นเล็กๆที่เกิดขึ้นจากคนตัวเล็ก
พอดูดีๆเจ้าคนที่เขาจับได้นี้กำลังหน้าแดงอยู่ด้วย
....น่ารักเว้ย!...
“เฮ้ออออ เสียดายชะมัดเลยดันอิ่มซะแล้ว
แต่ถ้าปล่อยนายไป ก็เสียดายอีกแหละ เอ๋ ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้จะอร่อยรึเปล่าหวา”
เพนกวินพยามเปล่งเสียงพูดที่หายไปตั่งแต่โดนกัดคอไปแต่ทั่งๆที่ไม่เห็นแผลแต่เขารู้ว่าแผลมันคงเล็กมาก
แต่ทำไมถึงสร้างความเจ็บปวดได้ขนาดนี้ เขาจะทำไงดี
“ช...ช่วย โอ้ย!!”
คราวนี้คนตัวสูงฝังเคี้ยวลงไปซ้ำกับแผลเดิม
แล้วถอนมันออกมาอีกครั้ง
...เจ็บ...
น้ำตาใสๆค่อยไหลออกมาทั่งเจ็บทั้งกลัวและอีกหลายๆอารมณ์ปะปนกันไปหมด
เขาทำอะไรไม่ได้ ไม่ได้ซักนิด
“เอาเป็นอย่างหลังคงจะดีกว่าซินะ”
“พ...พูดเรื่องอะไร ...!!!”
เพนกวินตัวเล็กพยายามถาม
แต่คำพูดของเขากับถูกกลืนหายไป เพราะร่างสูงก้มหน้ามาประกบริมฝีปาก
แล้วค่อยๆเลื่อนไปจูบซับน้ำตาที่ไหลออกมา
“งั้นขอหมักไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกัน”
“!?”
.........................................................................................................................
จบแล้วสำหรับนิยายเรื่องนี้นะค่ะ
แล้วต้องประทานโทษที่มุกะผู้นี้ต้องลบเรื่องที่แล้วทิ้งเพราะดูไปดูมามันไม่ใช่แนวของมุกะเลยสำหรับไรเตอร์ต้องแนว
SM เท่านั้น ใครรับไม่ได้จะด่ามุกะมุกะไม่ว่า
จริงๆแล้วมีแผนทำ SM ตั้งนานแล้วแต่กลัวโดนแบนนะค่ะแล้วใครมีพื้นที่แนะนำให้มุกะเขียน
SM ได้อย่างสบายใจแฮ ละก็บอกด้วยนะค่ะ
แล้วก็สำหรับเรื่องนี้จะ SM นิดหน่อยเฉพาะตอนเฮียคิลหึงอะค่ะหรือไม่ก็แล้วแต่อารมณ์มุกะเนี้ยแหละ//โดนเสย
ยังไงก็คอมเม้นหน่อยนะ
ความคิดเห็น