คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Hunters killed the vampire love:4
คิลเลอร์เฝ้ามองคนตัวเล็กที่หลับ(สลบ)อยู่ข้างกาย
เขาเกลี่ยเส้นผมสีดำที่ร่วงมาปิดหน้าใสๆ สัมผัสบนใบหน้าสีหวานมันช่างอบอุ่น
ถึงแม้มือของเขาจะสัมผัสไปตามใบหน้าแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนตัวเล็กจะตื่นเลย
“ช่วยไม่ได้แหะ....ดันจัดหนักตั้งแต่ครั้งแรกซะขนาดนั้น”
คิลเลอร์ยันตัวลุกขึ้นมานั่งดูใบหน้าคนกำลังหลับอยู่
ตอนนี้คิลเลอร์อยากให้เพนกวินน้อยตื่นขึ้นมาเห็นสภาพของตัวเองกับของเขาตอนนี้ซะจริง
สภาพของคิลเลอร์อยู่ครบดีแต่สภาพของคนตัวเล็กคือไม่มีอะไรปิดบังกายแม้แต่นิด
เขาค่อยโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากผู้ช่วยแพทย์ตัวเล็กก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนไปอย่างเงียบๆ
............
“อึก อืม เจ็บชะมัด”
เพนกวินที่เริ่มตื่นได้พยายามลุกอย่างยากลำบากเพราะร่างกายเขาได้รับความบอกช่ำมากเกินไป
ก็ตั้งแต่มีชีวิตอยู่มาเขาไม่เคยเจออะไรอย่างนี้เลย
“หกโมงแล้วเหรอ
นี้เราสลบไปนานเลยแหะ”
เพนกวินพยายามไม่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
เขาฝืนสังขารไปอาบน้ำชำระกายอีกรอบ
เขามองดูร่องรอยต่างๆนาๆที่อยู่บนตัวเขามีรอยแดงกับรอยช่ำนิดๆหน่อยๆ
ก่อนที่จะเดินมาห้องครัวหาอะไรกิน เพราะตั้งแต่เช้าเขายังไม่ได้กินอะไรเลย
เพนกวินเดินมาที่ห้องครัวเลือกวัตถุดิบออกมาแต่เขาไม่มีแรงแม้แต่จะยอมีดเขาเลยเลือกที่จะกินอาหารแช่แข็งแทนใช้เวลานิดหน่อยก็ได้แล้ว
เขาย้ายร่างเล็กๆมานั่งลงบนโซฟา
เปิดทีวี
เคร้ง!
ช้อนในมือเพนกวินร่วงลงบนพื้นพร้อมร่างเล็กๆนั้น
เพนกวินเกิดอาการหน้ามืดขึ้นมาทันที เขาไม่รู้สึกถึงอะไรเลย แม้แต่พื้นเย็นๆ
ภายในห้อง
..............
…อุ่น....
เพกวินลืมตาขึ้นมา
สิ่งที่เขาพบก็คือตัวเขาอยู่บนเตียง(อีกแล้ว)
“อะ! นายฟื้นแล้วดีจุงเบยยย”
เสียงใสๆของใครบางคน
ทำให้เพนกวินดีใจจนแทบจะร้องให้นั้นคือเสียงของซาจินั้นเอง
“ซาจิ…นายมาได้ไง”
“ก็นะฉันโทรหานายไม่ติดก็เลยบุกเข้ามาที่นี้ซะเลย”
ซาจิไม่รู้ว่าหรอกว่าคนที่นอนอยู่ตรงนี้ดีใจแค่ไหนที่เขาตื่นมาแล้วเห็นตัวเองอยู่กับคนที่เขาไว้ใจได้อยู่ตรงนี้
“นายหิวยังฉันทำข้าวต้มไว้ให้”
“อืม หิวซิ
ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยแต่เช้า”
“รอเดี๋ยวนะ
เดี๋ยวฉันไปตักมาให้”
ซาจิเดินออกไปจากห้อง
เพราะซาจิทำให้เพนกวินลืมความกลัวต่างๆนาๆที่เกิดขึ้นซะเกือบหมด
เขาสบายใจทุกครั่งที่ได้คุยได้หัวเราะกับซาจิ
“อา....มาแล้วข้าวต้มสูตรพิเศษ”
“คงกินแล้ว.....ไม่อาหารเป็นพิษนะ”
“จะบ้าไง
ฉันก็ทำอาหารเป็นนะเฟ้ย!”
“ครับๆ อะ.....จะทำอะไร”
ซาจิยกช้อนที่มีข้าวต้มเต็มช้อมจ่อไว้ที่ปากของเพนกวิน
“ป้อนไง
ไม่มีแรงแบบนั้นจะยกช้อนขึ้นเหรอ”
“ฉันก็ไม่ได้-”
“อ้ามมมมม”
เพราะเป็นพวกโลกสวยซาจิไม่คิดที่จะฟังอะไรเพนกวินเขายักข้าวต้มลงปากเพนกวินแม้เจ้าตัวที่เป็นคนถูกป้อนจะไม่เต็มใจซักเท่าไรก็ตาม
“ว่าแต่รอยบนตัวนายมันอะไรหรอ”
“แค่กๆ”
“เฮ้ยๆๆๆๆ ใจเย็นดิ”
เพนกวินสำลักข้าวต้มที่ถูกป้อน
“อย่าพูดถึงมันดีกว่า”
“หรือนายถูกเจ้าหนี้มันทำร้ายอีกแล้ว”
“ม....ไม่ใช่ซักหน่อย ฮึก”
“โฮ่ๆ
เพนกวินที่หน้าสงสาร”
ซาจิโผล่กอดเพนกวินร้องให้ไปด้วย
ส่วนเพนกวินเองก็ตบหลังโอ๋ซาจิอยู่นาน 2 นาน จนหารู้ไม่ว่ามีสายตาอาฆาตส่งมายังเขา
…………..
ซาจิกลับไปก็ได้เวลาที่เพนกวินต้องพักผ่อนเสียที
เขาเหนื่อยมาก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยกลัวหรือเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน
แต่ก็เป็นเพราะเจ้าเพื่อนสนิทที่ทำให้เขาลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนไป
“ยิ้มระรื่นเชียว
คงจุใจมาซินะ”
เสียงเหี้ยมถูกส่งมาจากด้านหลังของเพนกวิน
เมื่อเขาหันไปก็พบกลับคนที่เขากลัวสุดชีวิต
....คุณคิลเลอร์....
.....................................................................................................................................
อ้ายยยยยยยย!หนูเพนวิ่งงงงง
ศัตรูหัวใจโผล่มาแล้วนายจะทำอย่างไงคิล
คิลสู้มานนนนนอย่ายอมแพ้มานนน
ซาจิเองก็พยายามเข้าน่าาาาาาา****ห้ะ!***
ความคิดเห็น