คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : Hunters killed the vampire love:33 100% END
นี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายร้อยปีที่คนตัวสูงตื่นขึ้นมาแล้วมีความสุขที่สุด
เพราะเขาตื่นมาก็เจอกับใบหน้าอันสวยงามที่กำลังหลับใหล
เขาจ้องใบหน้านั้นเหมือโดนมนต์สะกด
จ้องไปจ้องมาสายตาโลมเลียเริ่มมองไปที่ต้นคอจะเห็นว่ามีรอยเขี้ยวและรอยจ้ำเต็มไปหมด
เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
จะตะบละแตกตอนเช้าไม?
ก่อนที่อะไรๆจะเลยเตลิดไปดวงตากลมใสก็ค่อยๆลืมตาขึ้น
ก่อนจะมองชายตรงหน้า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานไหลย่อนกลับมาเหมือนหนังกลางแปลง
เพียงแต่เขาเป็นตัวละครหลัง พอรำลึกได้ใบหน้าขาวใสกับแดงขึ้นทันที พร้อมกลับพยายามลุกแต่ความเจ็บปวดที่สะโพกก็แล่นมาทำร้ายร่างบางเข้าให้
ทำให้คิลเลอร์ไปประคองให้นั้งพิงหัวเตียง
“โอ้ย!!”
“เพน!! อา...โทษทีหนักไปหน่อย”
ร่างบางหันมามองหน้าคนตัวสูงทั้งน้ำตา.....เหอะ! ขนาดหน่อยยังเจ็บแบบนี้
ไม่อยากจะคิดเลยถ้า......อ้ายยยย!
คิดไลว่ะเนี้ยยยยยย
“เพน”
“หิวน้ำ...”
“หืม?
ว่าไงนะ”
คิลเลอร์ถามซ้ำเพราะร่างบางน้ำเสียงแหบแห้ง จนแถบไม่ได้ยิน
เหมือนเป็นการกระซิบ
ร่างบางพอรู้อยู่ว่าเสียงตัวเองนั้นแหบแห้งเพียงใดก็ได้แต่คิดวิธีสื่อสารก่อนที่จะชี้ไปทางเหยือกน้ำ
คิลเลอร์ที่เห็นแบบนั้นก็ร้องอ๋อทันที พร้อมลุกออกจากเตียงไป
พรึบ!!
O//[ ]//O!!!
‘อ้ากกกกกกกกกก
! ทำไมไม่หาอะไรมาคุม!!!’
ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วเห่อแดงขึ้นไปอีก
ร่างกายกำยำที่ไม่มีอะไรปกปิดพึ่งเดินผ่านสายตาเขาไป
ก่อนที่จะก้มมองตัวเองในตอนนี้ก็เปลือยเปล่าเช่นกัน
พอแก้วน้ำถูกเอามาให้มือที่แถบไร้เรียวแรงคว้าแก้วน้ำมากระดกดื่มอย่างรวดเร็ว
“ทำไม!!”
“ห้ะ?”
“ทำไมไม่แต่งตัวห้ะ!!!!”
“ก็มัน...เคยๆกันอยู่แล้วเนอะ
ไม่รู้ว่าจะแต่งไปทำไม”
แป๊ดดดด!
ใบหน้าที่กำลังแดงแล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีก
เพราะคำพูดหน้าไม่อายของใครบางคน ได้แต่เบือนหน้าหนี โกธรก็โกธร อายก็อาย
พอร่างสูงเห็นอย่างนั้นก็หลุดขำออกมาแล้วเดินไปใส่เสื้อผ้าและไม่ลืมของเพนกวินด้วย
..
[PENGUIN]
“เพน”
หมับ
อยู่ดีๆคิลเลอร์ที่มาจากไหนไม่รู้ก็เข้ามาสวมกอดผมที่นั่งอยู่โซฟาห้องรับแขก
เอาหน้ามาถูหน้าท้องผม สยิวชะมันอายด้วย
ไม่อายได้ไงละสาวใช้กันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว!
“ค....คิล
ปล่อยเถอะ ผมอาย”
คิลเลอร์เงยหน้าขึ้นมาแล้วกวาดมองไปทั่วห้องก็พบสาวใช้ 2-3 คนยืนดู
“พวกเธอออกไปก่อนไป”
“เจ้าค่ะ”
ง่ายไปไมที่ผมไล่นะ! ไม่ไป บอกว่า ‘ดิฉันต้องรับใช้ท่านเพนกวินเจ้าค่ะ’ ‘ถ้าท่านเพนกวินเป็นอะไรขึ้นมาดิฉันจะใจสลาย’ โทษเถอะผมรู้จักพวกเธอยังไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ!!!
“เพน”
“หืม?”
ผมหันไปมองหน้าคิล เขาเองก็มองผมเช่นกัน
“รู้ใช่ไมว่าฉันเป็นอะไร......”
....เขาต้องการสื่ออะไรกันแน่....
....เขาต้องการสื่ออะไรกันแน่....
"อ...อืม รู้ซิ"
"แล้วก็คงรู้เเล้วซิ ...
ทุกคนที่นี้เหมือนกับฉัน"
"ก็ไม่ได้เดายากขนาดนั้น"
ดวงตาของคิลเลอร์ฉายเเววสั่นระริก....ก่อนที่จะหลบไปแล้วเอาหน้ามาซุกหน้าท้องผมแทน
มันหวิวๆแปลกๆ
"ฉันนะเห็นมนุษย์ตายมานักต่อนักแล้ว...และการตายแต่ละครั้งก็จะมีเหล่าผู้คนที่เป็นญาติ
เพื่อน พี่น้องแม่กระทั่ง คนรักมานั้งเสียใจใกล้ๆร่างไร้วิญญาณนั้น
ฉันเลยคิดว่าถ้าไม่มีความรัก และความอาทรนั้นการตายของคนๆนึงมันจะไม่เจ็บปวด
ฉันเลยใช้ชีวิตในหลายร้อยปีมานี้แบบเสเพ ไม่ยิดติด"
"คิลเลอร์"
"หึหึ คิดเเล้วก็หน้าขำ
ทั้งๆที่คิดแบบนั้นมาตลอดแท้ๆแต่แล้วฟ้าก็ทำโทษโดยการส่งนายมา"
พอพูดจบประโยคคิลเลอร์ก็ลุกขึ้นนั่งโดยใช้เเขนข้างเดียวดึงผมขึ้นนั่งตักอย่างง่ายดาย
มือของเขาเชยคางผมขึ้นให้สบตากลับเขา ดวงตาของคิลเลอร์ฉายแววบางอย่าง
มันเหมือนมีโซ่บางอย่างมามัดผมไว้ให้อยู่นิ่งๆ
"เพนนายจะอยู่ข้างๆตลอดไปฉันได้ไม....?"
"ต...แต่ว่าชีวิตของตนธรรมดาอย่างผมมันอยู่ได้ไม่ยืดยาวนะ
ถึงจะดูแลสุขภาพดีแค่ไหนแต่เฉลี่ยแล้วแต่ละคนตายตอนอายุไม่เกิน 80 นะ
อุ๊บ!!!"
ริมฝีปากของคิลเลอร์ประทับลงมาที่ปากผมสอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นของผมในตอนนี้เหมือนว่าตัวเองกำลังจะขาดใจ
เหมือนทุกทีที่จูบกับเค้าเเล้วเหมือนโดนดูดวิญญาณทุกครั้ง
"ฟังนะเพน ฉันมีวิธีที่จะทำให้นาย
ได้อยู่กับฉันตลอดไป"
"เอ๋?!"
"แต่ขึ้นอยู่กลับว่า นายจะยอมไม?"
ได้อยู่กับคิลเลอร์ตลอดไปเหรอ....ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ไม่ใช้มนุษย์อีกต่อไปะซิ
“ถ้าผมตอบว่าไม่ละ?”
“ฉันก็จะบังคับนาย
ไม่ว่านายจะเต็มใจหรือไม่”
ด...เดี๋ยว ดิ!!
นี้มันมัดมือชกนิหว่าาาาา ตาบ้า!!จะเอาแต่ใจเกิไปแล้ว
ชิ!งอน
“ก็ไม่ควรมาถามกันแต่แรกนิ!!!”
“เห!! งอนเหรอ”
“อือ!!”
ยังไม่ทันทำอะไร
คิลเลอร์ก็ผลักผมลงกลับโซฟาแล้วค่อยปลดกระดุมเสื้อผมออกที่ละเม็ดผมจะค้านอะไรก็ไม่ได้เพราะริมฝีปากหนากดจูบผมไว้อยู่
...ช่างเป็นความเอาแต่ใจที่น่าด้านซะจริง
..........
.........
........
......
.....
....
...
..
.
3 เดือนต่อมา
ก็อกๆ
ร่างสูงผมสีบลอนทองกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ต้องสะดุ้งกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นพร้อมกลับชายร่างสูงวัยคนหนึ่ง
“ท่านคิลเลอร์ได้เวลาแล้วครับ”
“อา...ไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ร่างสูงลุกออกจากที่นั่งเดินออกจากคฤหาสน์ไปทางสวนด้านหลัง
เมื่อเดินไปก็จะพบกลับประดูไม้เนื้อดี แต่ดูๆไปแล้วมันเหมือนห้องเก็บของทุกอย่างดูโทรมไปหมดยกเว้นประตู
เมื่อเปิดเข้าไปก็จะพบกลับบันได เชื่อมไปยังห้องใต้ดิน ร่างสูงเดินนำไปข้างล้าง
ไฟที่ส่องสว่างตลอดทางคือเครื่องยืนยันชั้นดีว่ามีคนเข้าออกทุกวัน คิลเลอร์เดินเข้าไปยังชั้นในสุดซึ่งเป็นประตูบานใหญ่นั้น
มีคนเฝ้า 2 คน ทั้ง 2
คนนั้นโค้งทำความเคารพคิลเลอร์ก่อนที่จะเปิดประตูให้แล้วปิดมันลง
ภายในนั้นมีเตียงขนาดใหญ่อยู่และมีร่างคนนอนอยู่ ร่างกายขาวซีดแต่ริมฝีปากกับแดงสดเหมือนมะเขือเทศสุกผมสีดำยิ่งขับผมให้ขาวซีดยิ่งขึ้น
ร่างๆนั้นนอนแน่นิ่งราวกลับไร้วิญญาณ ใช้มันเป็นแบบนี้มา 3 เดือนแล้ว และ 3
เดือนที่เขาอดทนรอมันจะสิ้นสุดในวันนี้
ดวงตาภายใต้เปลือกตาเริ่มขยับ ปลายนิ้วเริ่มดุกดิกเป็นสัญญาณว่าคนๆนี้กำลังตื่นขึ้นมา
ดวงตาที่เปิดออกเป็นสีแดงสดเหมือนริมฝีปากจ้องมองมาที่เขาแล้วกระพริบตาถี่ๆเหมือนยังมองเห็นไม่ชัด
เมื่อพยายามลุกก็ไม่มีแรง
เขาหันไปมองคิลเลอร์อย่างขอความช่วยเหลือ คิลเลอร์ก็เดินเข้าไปนั่งข้างๆพร้อมๆกับพยุงให้นั่งได้แล้วแต่เพราะความอดกลั่นมา
3 เดือนที่ไม่ได้แตะต้องร่างกายนี้ไม่ได้ปลดปล่อยมือหนาค่อยเริ่มลูปไลไปตาร่างกาย
และเริ่มซุกไซ้ร่างขาวซีดนั้น แต่ก็ยังไม่ลืมทักทายกับคนที่พึ่งตื่น
“อรุณสวัสดิ์เพน
ยินดีต้อนรับสู่อ้อมกอด”
END….
..................................................................................
จบแล้วถูกใจกันไม???
แหะขอยอมรับนะตอนนี้กำลังติดยูริออนไอซ์มากกกก 555+
แต่ชอบเรือผีซึงจูจูที่สูดดดดดด
ถ้าถามว่ามีตอนพิเศษไม? มีแน่นอนค่าาาาาาา//แต่อาจมาช้าหน่อย
เพราะก็มีสอบนู่นสอบนี้หาที่เรียนต่อมหาลัย
ก็เป็นคนสมองไม่ดีเนอะก็เลยต้องดิ้นรนหนักมาก!!!
ชะว้ายยยยยยย! รูปปลิว 5555+
คุณพี่แสนงามรีเครสมาให้ (ช่างมีน้ำใจ)
รูปแต่งงาน แถมพี่แกยังบอกว่าจะทำมินิสตอรี่ สั้นๆด้วย
พอกว่า 1 ตอนกะ 1 หน้า (หาาาาาาา)
แล้วแต่แกเหอะเนอะ 555+
ป.ล ธีมแต่งงานคือดอกกุหลาบ (คุณพี่กระซิบมา)
Cr.601Toon
ความคิดเห็น