คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Hunters killed the vampire love:19
เป็นเวลากว่า 2 วันแล้วที่คิลเลอร์ยังไม่กลับยิ่งทำให้ผู้ช่วยแพทย์น้อยในยิ่งขึ้น
จนเขาไม่รู้ตัวเลยว่าเก็บกระเป๋าเสร็จตั่งแต่เมื่อไร
แต่ยังดีที่เขายังให้โอกาสคนตัวสูงอยู่ ถ้าคืนนี้ยังไม่กลับก็เตรียมตัวบ้ายบาย โดยไม่มีการล่ำลาใดๆทั่งสิ้นเลย
แต่ถ้ากลับมาก็คงได้เอยคำลาสักนิดหน่อยแล้วค่อยไป
คนตัวเล็กยังคงนั่งรอ รอแล้วรออีก
รอไปจนเกือบเที่ยงคืน
ปัง!
ประตูห้องถูกเปิดดังสนั่น
คนตัวเล็กถึงกับตกใจจนอดวิ่งไปดูไม่ได้ เขากึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไปแล้วพบกับ ‘มาน่า’ ผู้ช่วยพยาบาลที่กำลังหิ้วร่างสูงที่ตอนนี้สภาพเมาแอ๋อยู่
“จะยืนมองอีกนานไม
รีบมาช่วยกันซิ!!!”
เสียงแสบแก้วหูดังขึ้น
จนดึงสติของคนตัวเล็กกลับมาเขาจึงรีบไปพยุงร่างสูง แล้วพาไปที่ห้องนอน
แล้วเดินไปห้องครัวเพื่อต้มน้ำทำน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้
พอหญิงสาวเห็นคนรกหูรกตาออกไปเธอก็จับคิลเลอร์กอกยาบางอย่าง ดวงตาของคิลเลอร์เปิดกว้างขึ้นมา
ท่าทางเหมือนคนเหมอลอย นอนอยู่บนเตียง
“ไง”
เธอเอยทักเขา แล้วส่งยิ้มหวานให้
คิลเลอร์เลยหันมามองแล้วยิ้มพิมพ์ใจออกมา
“ไงที่รัก
เราอยู่ที่ไหน?”
“คอนโดของคุณไง”
“แต่
คอนโดฉันมีคนอยู่นะ! แต่ใครกัน?”
“อืม! ไม่รู้ซิ คนใช้มั่งนะ”
“นั้นซินะคนใช้ คงใช่”
พอเห็นอย่างนั้นมาน่าก็แสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะถอยห่างออกจากเตียง
แล้วเดินไปที่ห้องครัว เธอเห็นเพนกวินกำลังเตรียมน้ำเย็น
เพื่อมาผสมกับน้ำร้อนที่เตรียมไว้
มาน่าชำเลืองมองเห็นถ้วยแก้วขนาดกลางใส่น้ำร้อนไว้โดยที่ยังไม่ได้เติมน้ำเย็นผสม
หล่อนแสยะยิ้มอีกทีพร้อมกรีดปากร้องกรี๊ดจนดังลั่นไปทั่วห้อง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“หวา!”
คนตัวเล็กตกใจทำอะไรไม่ถูกกับคนๆนี้ที่ร้องกรี๊ดเหมือนเปรตโดนย่างสด(?)
“เดี๋ยวซิครับ! คุณคิดจะทำไร คุณมา-”
“มาน่า!!!”
เสียงคำรามของใครบางคนดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กถึงกับผงะ
ร่างสูงที่วิ่งมาทำหน้าตาเคล้งเครียดถลึงตามองใส่เพนกวินเหมือนจะเอาชีวิต
“ฮือๆ คิลเลอร์ไอ้!
คนใช้นี้นะซิ มันทำเสก็ดน้ำร้อนกระเด็นใส่ฉันหน่ะซิค่ะ”
“เอ๋? อัก”
คนตัวเล็กยังไม่ทันที่จะหายสงสัยอาไรโดนแรงมหาสานผลักจนล้มลงไปนอนกับพื้น
“มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคิลเลอร์-”
“นี้แกกล้าเรียกฉันห้วนๆเลยหรือ!!!”
คิลเลอร์เหลือบมองไปเห็นถ้วยน้ำร้อน
เขาจึงหยิบบันขึ้นมาแล้วสาดไปที่คนตัวเล็ก
“โอ้ยยยย”
คนตัวเล็กร้องเสียงหลงเมื่อน้ำร้อนถูกสาดใส่อย่างไม่ใยดี
ถูกร่างกายทุกส่วนโชคยังดีที่น้ำร้อนที่ถูกสาดไปโดนใบหน้าเพียงนิดเดียว
“ใครทำของๆฉันเจ็บมันต้องเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่า
แล้วนี้สำหรับที่แกเรียกชื่อฉัน!”
“อัก!”
คิลเลอร์บรรจงประเคนลูกเตะไปที่หน้าท้องและสะโพกของคนตัวเล็ก
โดยที่ตั่งใจหรือไม่ก็ตามแรงที่เขาใช้ไปมันเป็นแรงที่มากกว่ามนุษย์ปกติจะใช้กัน
มาน่าเห็นทีว่าคนตัวเล็กกำลังจะแย่ เลยห้ามคนตัวสูงไว้ก่อนที่จะฆ่าคนตาย
สติของคนตัวเล็กค่อยๆหมดลงจนในที่สุด
ความทรงจำสุดท้ายเขาได้ยิน ได้ยินเสียงของคน 2 คนกำลังเอาเขาไปทิ้ง....
มาน่าเดินเข้ามาใกล้คนที่แน่นิ่งไป
เธอเขาไปวัดชีพจร พบว่ามันอ่อนแรงมากแล้วไหนลมหายใจที่โรยรินอีก
เธอเริ่มทำอะไรไม่ถูกอีกครั่ง
“ทะ...ที่รักไหนๆก็ไหนแล้วเราเอามันไปทิ้งเหอะ”
“เอ๋? ทิ้งมันเหรอ”
“ใช่ ทิ้งมันไปซะ”
ความทรงจำสุดท้ายเขา
จำได้ว่าเขาถูกหิ้วมาทิ้ง คนตัวเล็กที่ได้สติสังเกตไปรอบๆพบว่าเขาอยู่ที่ๆไม่รู้จักเสียแล้ว
แต่เท่าที่ดูเหมือนจะเป็นแถวชานเมือง ร่างกายที่ยังเจ็บจนชาขยับไหไหนไม่ได้แผลน้ำร้อนล้วกก็เริ่มพองออกมา
“ฉันเกรียดนายไอ้คนโกหก!
ฉันจะไม่มีวัน ให้อภัยนายคิลเลอร์”
เสียงสั่นระริกที่ดังเล็ดรอออกมาแสดงให้ถึงความเจ็บใจอย่างถึงที่สุดแต่กับไม่มีน้ำตาไหลออกมาเลย
เพราะรู้ รู้ว่าถึงร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์.... แล้วตอนนี้น้ำตาได้เหือดแห้งไปแล้ว
ร่างกายที่ชาจนขยับไม่ได้ แถมยังปวดไปถึงกระดูกสันหลังอีก
เห็นที่กระดูกคงแตกหลายจุด และนอกจากนี้เพนกวินรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่เปลี่ยนแปลงไปทุกๆนาที
เขาจึงขยับแขนไปล้วงเอามือถือเครื่องบางออกมา โชคยังดีที่เขามักใส่มันไว้ในกระเป๋ากางเกงเสมอ
“ฮัลโหลซาจิ มาตาม GPS
ของฉันหน่อยซิ ฉันจะตายแล้ว......”
………………………………………………………………………………………………
ไอ้คิลนะไอ้คิล ฮือๆโฮ่ๆ ไอ้ฟัด!!!!!///เฮ้ยๆๆๆเดี๋ยว!
หนูเพนอย่าเพิ่งเป็นไรนะ!!! ขอร้องละอยู่เป็ยกล้องดวงใจของใครหลายๆคนก่อนเดะ!!!
ความคิดเห็น