คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Hunters killed the vampire love:12
เช้าวันใหม่
แสงอาทิตย์ขึ้นยามเช้าสะท้อนเปลือกตาของคนที่นอนอยู่ เปลือกตาค่อยๆเคลื่อนตัวเปิดออก
เผยให้เห็นดวงตากลมๆใสๆ เพนกวินตื่นแล้ว....
เขามองไปยังคนตัวสูงที่ยังคงนอนกอดเข้าทางด้านหลัง
ใบหน้าตอนหลับของเข้าช่าง...
“อึย!!! ไม่ไหวแล้วแหะ”
เป็นธรรมดาที่ตอนเช้ามาธรรมชาติจะเรียกร้อง
เพนกวินแกะมือออกจากการเกาะกุมออกอย่างแผ่วเบา แล้วลุก…
“อืมม อะไร…อา เขายังอยู่ในตัวเรา”
เพนกวินต้องหยุดชะงัก
เมื่อเขารู้สึกได้ถึงแรงยึดบางอย่าง แก่นกลางลำตัวของคิลเลอร์
เขายังไม่ได้ถอดมันออกมันยังคงอยู่ในตัวเพนกวิน เพนกวินค่อยๆขยับถอดออกช้าๆ
เพื่อไม่ให้คนตัวสูงตื่นขึ้นมา
ถอดออกทีละนิดจนเหลืออีกนิดเดียวคนตัวเล็กก็จะเป็นอิสระ แต่ทว่า...
“อย่าถอดออกเชียวนะ”
“อ้าาาา”
คิลเลอร์ที่ตื่นมาทันพอดีรีบจับสะโพกของคนตัวเล็กแล้วยัดมันลงมาที่เดิม
สร้างแรงสั้นสะท้านให้คนตัวเล็กได้อย่างดี
“นายคิดจะถอดมันเหรอ”
“ม....ไม่ใช่นะตรับ”
“ไม่ใช้แล้วเมื่อกี้มันอะไร”
“อาาาา”
คิลเลเลอร์กดเสียงจนเหี้ยม
แล้วดันตัวไปลึกแล้วหนักกว่าเก่า เขาไม่พอใจที่คนตัวเล็กพยายามเอาเขาออกจากตัว
“ขอร้อง...หยุด อืงงงงง”
“ไม่หยุดจนกว่า-”
“ผมจะเข้าห้องน้ำขอร้องละเลิกกระแทกเข้ามาซักทีเถอะ!!!!”
เพนกวินกระโกนก้อง
น้ำตาหยดเล็กๆไหลออกมา ร่างกายเนียนสั่นเทา
...ให้ตายได้เห็นอาหารตาแต่เช้าเลย...
คิลเลอร์ยังคงจ้องหน้าใสไม่วางตาจนคนที่ถูกจ้องต้องหลบวูบ
เหมือนมีคนเอา เอฟเฟคระยิบระยับแสบตามาวางไปรอบๆคนตัวเล็กอย่างไงอย่างงั่น
...อยากแกล้งอีกจัง โอ๊ะ!...
“จ...ทำอะไร ไม่นะ ไม่!!!”
คิลเลอร์ยังคงกระแทกตัวเข้าไปเป็นถี่รั่ว
จนคนตัวเล็กแทบคลั่ง
“ขอร้องละคิลเลอร์
คุณอยากให้ผมทำอะไรผมยอม ฮืมมม”
คิลเลอร์ถอดกายออกจากคนตัวเล็กแล้วจ้องร่างเล็กๆนั้นอย่างไม่วางตา
“ทุกอย่างเลยซินะ”
คิลเลอร์ก้มมาข้างๆหู
จนผมสีทองไปประเปรยกับใบหน้าเนียน
“นายต้องย้ายไปอยู่กับฉัน”
“เอ๋!”
“จะไม่ตกลงก็ได้นะก็แล้วแต่
ถ้านายอยากจะปล่อยสิ่งที่หน้าอายออกมาตอนนี้ก็เชิญ”
“มะ...ไม่ ตกลงก็ได้”
คนตัวเล็กรีบชิงตอบ
ก่อนที่จะวิ่งไปโดยไม่ลืมยิบเสื้อติดมือไป โดยหารู้ไม่ว่าเสื้อตัวนั้นมันของคิลเลอร์
เพนกวินหลังกินอาหารเสร็จก็พาตัวเองมานั่งที่โซฟา
ถึงเอวกับสะโพกจะเจ็บอยู่แต่ก็พอเดินได้อยู่
‘ครับรายงานสดจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ
เราได้พบเศษศากมนุษย์กระจักกระจายไปตามพื้นพื้นที่ต่างๆ’
ตี๊ด
คนตัวสูงที่โผล่มาจากด้านหลังหยิบรีโมทแล้วกดปิดทีวีอย่างทันท่วงที
“นี่ทำอะไรของนายกัน ผมดูข่าวยังไม่จบนะ”
“เมื่อเช้านี้ระหว่างเราก็ยังไม่จบนะ”
“.....”
“เอาไง...ถ้าจะดูข่าวต่อจากเมื่อกี้ นายก็มาทำเรื่องที่ค้างคาให้จบซิ”
เพนกวินถอนลมหายใจออกอย่างช้าเพื่อระงับอารมณ์
“ที่นายทำอย่างงี้
ต้องการอะไร”
“อาห๊ะ! สมกับเป็นนายก็นะตอนนี้ฉันเริ่มอ่อนแรงและอ่อนล้า.....”
“ผมต้องการเนื้อไม่ต้องการน้ำ
ขอสาระด่วน”
“อา...ก็ได้
ฉันหิวแล้วต้องการเลือด”
“เลือดหมูในตู้เย็นมี”
คิลเลอร์ถึงกับเหวอ ออกกมา
นับวันคนตัวเล็กยิ่งเคี้ยวยาก ควบคุมยากขึ้นกว่าเก่าเยอะเลย แต่มันก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง
“ไม่! ฉันต้องการจากตัวนาย!”
คิลเลอร์ม้วนตัวมาหาคนตัวเล็กดันหลังจนติดโซฟา
เชยคางมนขึ้น แล้วแยกเคี้ยวยาวออกมา
“หยุดนะ...ไม่!!!
หยุด!!! ไอ้บ้าคิลเลอร์....”
คิลเลอร์มองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนโซฟา
เขายื่นมือออกไปหวังจะปัดผมที่ร่วงมาปิดหน้า แต่ตัวเล็กกับเบี่ยงหน้าหนี
“ไม่เอาน่า
ฉันกินไปนิดเดียวเองนะ”
“นิดเดียวของคุณมันแทบฆ่าผมได้”
“งอลหรอเนี้ย! จริงซิ นายอยากได้นี้คืนไหม”
คิลเลอร์โชว์มือถือเครื่องบางขึ้นมา
“ของผมนิ เอาคืนมานะ!”
“จุ๊ๆ หายงอนก่อนซิ”
“ไอ้คนมักมาก”
“แต่ไอ้คนมักมากก็รักเดียวใจเดียวจริงๆนะ”
เพราะคำพูดของคนตัวสูงทำให้คนตัวหน้าเห่อแดงไปจนถึงคอละหงส์
แต่หารู้ไม่ว่า..อีกไม่นานก็จะมีมระสุมลูกใหญ่เข้ามา!
…………………………………………………………………………………
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! ยังคงเป็นตัวหลักตัวเต่งอยู่เหมือนเคย สำหรับคู่นี้
ความคิดเห็น