บ่วงแค้นมาเฟีย(มีE-Book)

นาราและเนวี่

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด

เสียงเครื่องวัดชีพจรดังขึ้นเป็นระยะในห้องพักคนไข้ที่เงียบสงัดไร้เสียงพูดคุย มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นของเด็กหญิงวัย 5 ขวบ เท่านั้น

“มะมี๊ๆ ฮึก อย่าไปไหนนะ” เสียงเด็กน้อยน้ำตานองหน้า พูดกับผู้เป็นแม่ที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ มีสายระโยงระยางรอบเตียงเต็มไปหมด หญิงสาววัย 30 ค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ

เมื่อได้ยินเสียงเล็กๆ ของลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ หากวันนี้เธอเป็นอะไรไป เด็กคนนี้จะอยู่ได้อย่างไรกันนะ

ชีวิตของเธอและลูกมีกันอยู่เพียงแค่สองคนเท่านั้น พ่อของเด็กคนนี้เสียชีวิตไปเมื่อรู้ว่าเธอตั้งท้อง เธอต้องกลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวแบบกระทันหันไม่ทันได้ตั้งตัว ด้วยฐานะปานกลาง มีบ้าน มีรถ มีเงินเก็บพอให้ลูกได้ใช้ชีวิตในวันข้างหน้าไม่มาก แต่ก็พอใช้ได้อีกนาน หากรู้จักที่จะใช้สอยอย่างดี

เธอและลูกไม่มีญาติที่ไหนอีก มีเพียงเพื่อนของเธอสมัยตอนที่ยังเรียนอยู่เท่านั้น ที่คอยช่วยเหลือ คอยอยู่ข้างๆ เสมอมา แต่เพื่อนของเธอไม่สามารถช่วยได้อย่างเต็มที่มากนัก เนื่องจากเขาเป็นมาเฟียและไม่อยากให้เธอและลูกเข้ามาเสี่ยงอันตรายอยู่ในสังคมมาเฟีย จึงทำได้แค่ช่วยอยู่ห่างๆ

แต่ตอนนี้เขาต้องยื่นมือเข้ามาช่วยอย่างจริงจัง เพราะตอนนี้เพื่อนของเขาคนนี้ คนที่สู้ชีวิต สู้เพื่อลูกมาตลอดกำลังจะสิ้นลมจากไป ด้วยโรคร้าย เขาก้มมองเด็กน้อยที่กำลังกอดผู้เป็นแม่ร้องไห้ เหมือนรู้ว่าแม่ของเธอกำลังจะจากไป

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด

หมับ!

มืออันซีดเซียวของหญิงเพื่อนรักที่นอนอยู่บนเตียงจับเข้าที่แขนของเขา เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างกับเขา เขาจึงค่อยๆ ก้มลงไปใกล้ เอาหูเข้าไปใกล้กับใบหน้าของเพื่อน

“ฝาก...เนวี่ ด้วย นะ ธนา” เสียงขาดๆ หายๆ แหบพร่าและแผ่วเบาพูดขึ้นช้าๆ

“ไม่ต้องห่วงนะนารา ฉันสัญญาจะดูแลลูกของเธอแทนเธอเอง ไม่ต้องห่วงอะไรทางนี้”

“เด็ก คน นี้ ไม่ มี ใคร แล้ว” นารายังคงห่วงเด็กน้อย

“ฉันจะเป็นพ่อให้เขาเอง หลับให้สบาย”

“เนวี่ ดู แล ตัวเอง ดีดี อย่าดื้อ อย่าซน นะลูก” นาราหันมาพูดกับลูกน้อย

“มะมี๊ กลับบ้านเรากันเถอะ” เด็กน้อยพูดตอบด้วยน้ำตานองเต็มหน้า

“ชาตินี้ ฉันวาสนาน้อยนิด มีสามีก็มาตายก่อน มีลูกก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน อยากเห็นลูกเติบโต แต่...ฉันคงไม่ไหวอีกแล้ว” นาราพูดด้วยน้ำตาไหลอาบแก้ม น้อยใจกับโชคชะตาของตัวเอง

“ไม่ไหวก็พักผ่อนนะ ไว้เราเจอกันข้างบนเมื่อถึงเวลา ฉันสัญญาจะดูแลลูกของเธอให้ดีที่สุด” ธนาพูดกับนาราด้วยน้ำเสียงเศร้า เขารู้แล้วว่าหญิงสาวเพื่อนรักรู้สึกเหนื่อยมาก

“ฉัน เตรียม ทุกอย่าง ไว้ให้ลูกแล้ว ทุกอย่างเป็นชื่อลูก เมื่อถึงเวลาเขาจะใช้ทุกอย่างได้ ฝากเธอดูแลด้วย”

“ได้ๆ ไม่ต้องห่วงอะไร”

“เนวี่ แม่รักลูกนะ ขอโทษที่เข้มแข็งอยู่ดูแลไม่ได้ แต่อยากให้รู้ไว้ แม่รักหนูที่สุดในชีวิตของแม่คนนี้...”

ตี๊ดดดดดดดดดดดด

เสียงเครื่องวัดชีพจรดังยาว บ่งบอกแสดงบนหน้าจอมอนิเตอร์เส้นกราฟที่เคยขึ้นลงสลับกัน ตอนนี้กลับเป็นเส้นตรงไม่มีการเต้นของชีพจรอีกต่อไป

ระบบภายในร่างกายของหญิงสาวหยุดทำงานลงอย่างช้าๆ เปลือกตาบางค่อยๆ ปิดลงอย่างสนิท ลมหายใจที่เคยได้ยินเสียงตอนนี้เริ่มแผ่วลง แผ่วลง และหยุดนิ่ง

ห้องทั้งห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง ก่อนจะมีเสียงของหมอและพยาบาลขานเป็นครั้งสุดท้ายแจ้งญาติผู้เสียชีวิต

“12 นาฬิกา 42 นาที 38 วินาที ยืนยันการเสียชีวิต ยืนยันการยุติการรักษานางสาวนารา ณรงค์เรือง หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ” เสียงคุณหมอขานเวลารายงานการยุติการรักษา และหันมาแสดงความเสียใจกับธนาที่ยืนอยู่ข้างขอบเตียงด้วยน้ำตาอาบแก้ม สองแขนแกร่งอุ้มเด็กหญิงวัย 5 ขวบไว้ในอ้อมอก

เด็กน้อยเหมือนรับรู้ได้ว่าแม่ของเธอไม่อยู่กับเธออีกต่อไปแล้ว จึงปล่อยโฮลั่นห้องหันไปกอดคอชายหนุ่มที่อุ้มเธอไว้ เมื่อเด็กน้อยเห็นพยาบาลถอดเครื่องมือ สายต่างๆ ที่ทำการรักษาออกและนำผ้าขึ้นมาปิดคลุมร่างนั้นไว้

ธนายืนอุ้มเด็กหญิงนิ่ง หลับตาเพียงนิด น้ำในตาไหลออกมาอย่างอดไม่ได้ นึกสงสารหญิงสาวเพื่อนรักที่เรียนมาด้วยกัน ชีวิตของเธอไม่มีความโชคดีเลย มีสามี มีลูก สามีก็มาเสียทั้งๆ ที่ลูกยังไม่ได้ลืมตาดูโลก ลูกขาดพ่อเขาก็รับเป็นลูกของเขา

เธอพยายามสร้างทุกอย่างให้ลูกทั้งหมด เพื่อพอถึงบั้นปลายชีวิตจะได้อยู่สุขสบายกับลูก แต่แล้วโชคชะตาก็ไม่เข้าข้างเธออีก เมื่อเธอตรวจพบโรคร้ายระยะสุดท้ายแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เธอสู้สุดใจแต่มันก็ไม่ไหว ต้านทานโรคร้ายไม่ได้ แทนที่เธอจะได้อยู่ดูลูกดูหลานเติบโต กลับต้องจากไปก่อนวัยอันควร

เขารับปากไว้ว่าจะดูแลลูกของเธอให้อย่างดีที่สุด ให้เหมือนลูกของเขาแท้ๆ เพราะเขาก็ช่วยเลี้ยงมาตั้งแต่คลอด เด็กคนนี้เพิ่ง 5 ขวบ คงคิดว่าเขาคือพ่อแท้ๆ เขาจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไปจนกว่าเขาจะตาย แต่เขาไม่รู้ว่าเด็กน้อยคนนี้จะไปอยู่ที่บ้านเขาไหม ไปอยู่ในสังคมมาเฟียได้หรือเปล่า