นายบาสตี้มีลูกแมวเหมียว (Yaoi) My sweet kitten!

ลำดับตอนที่ #3 : แกเป็นใคร?!

บทที่ 3
 

ผมลุกขึ้นนั่งแล้วสูดหายใจเข้าออกลึกๆสองสามครั้งเพื่อเรียกสติกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

'งืออ.... งืออออออ เจ็บ.... '

เสียงผีนั่นครางออกมาเป็นเสียงยาวๆแต่แผ่วเบา สมน้ำหน้า!  คนมีเป็นล้านคนบนโลกไม่ไปหลอก บังอาจมาหลอกคนอย่างฉันเองนี่! ลงไปเตะซ้ำให้นั่งร้องไห้จนไปเกิดไม่ได้เลยดีไหม?

 

แต่เดี๋ยว ผีมันเจ็บได้หรอวะ? 

 

'ฮึก... งือออออ'

ผมค่อยๆเลิกผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียงก่อนเดินอ้อมๆไปสังเกตการณ์ ไอ้ผีเด็กนั่นมันยังคงกองอยู่ที่พื้นก่อนที่มันจะรู้สึกตัวว่าผมมาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม..
เพิ่งสังเกต มันไม่มีเสื้อผ้าติดตัวซักชิ้นเลยนี่ ก่อนตอนมันว่ายน้ำอยู่หรอ? หรือกำลังแกผ้าจะอาบน้ำ? ไม่ก็อาจจะเล่นกิ้งก่องแก้วกับเพื่อนอยู่เล่นไม่ชนะเพื่อนเลยให้แก้ผ้าออกทีล่ะชินๆ พอมันถอดจนหมดก็ไมเกรนกำเริบตายเชียบพลัน

หรอ?
 

' ทำผมตะไมฮะ? ' เสียงใสๆของมันถามขึ้นทำลายมโนภาพที่ผมกำลังจินตนาการภาพการตายของมันจนหมด ผมสะบัดหัวไล่ความคิดโง่ๆออกไปก่อนก้มลงมองมันที่กำลังแบะปากทำท่าจะร้องไห้ ดวงตาที่น้ำตาคลออยู่เต็มเป้าของมันส่งแววตาขอความสงสารและกล่าวโทษมาให้ผม

 

'แกเจ็บหรอ?'

'เจ็บฮะ..'

'ผีเจ็บเป็นด้วยเร๊อะ? ' 

'ผี?..ฮึกก ผีตะไรฮะ? ผมไม่รู้ ' มันส่ายหน้าพร้อมกับตอบด้วยเสียงปนเสียงสะอื้น

' ไม่ได้เป็นผี... แล้วแกเป็นใคร?'

'ทำผมเจ็บตะไม..'

'ฉันถามทำไมไม่ตอบ? อ่อ!! ฉันคิดออกแล้วว่าแกเป็นใคร!' ผมจับข้อมือไอ้เด็กนี่แล้วกระชากตัวมันขึ้นมา

' ตัวแค่นี้คิดจะมาเป็นหัวขโมยแล้วหรอห๊ะ! บอกมาเดี๋ยวนี้มาแกเข้ามาได้ยังไง? มาเองหรือใครใช้มา?! ' 

' งืออออ เจ็บบ ปล่อยนะฮะ ปล่อยผม ผมไม่ได้เป็นขโมย ผมจำความได้ผมก็อยู่ที่นี่แล้ว' 

' ตลก! ก็ห้องนี้มันห้องฉันแกจะมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่จำความได้ ได้ยังไงเล่า?! นอกจากขี้ขโมยยังเป็นเด็กเลี้ยงแกะอีกหรอ?!!' ผมจับมันดีดหูไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้ ไอ้เด็กนี่มันคงจะเจ็บเลยดิ้นใหญ่แถมพยายามเอามือมาแกะมือผมที่จับมันอยู่แน่นด้วยจนผมต้องนั่งลงบนเตียงโอบตัวกอดมันไว้ให้นั่งตักแล้วรวมมือมันเก็บไว้ในมือเดียวก่อนเอามืออีกข้างจับหน้ามันให้อยู่เฉยๆ

' แกไม่รอดหรอกนะ! พูดความจริงมา!! หรือจะให้ฉันเอาตำรวจมาลากคอแกไป? '

' ฮืออออ อย่าทำผม ผมเจ็บบ ผมไม่รู้ ผมอยู่ที่นี่ คุณยังให้นมผมกินอยู่เลยนะฮะ'

'ห๊ะ?! ฉันไปให้นมแกกินตอนไหนวะ?!'

' ไม่นานนี่เองนะฮะ คุณเอานิ้วจุ่มๆ แล้วเอามาให้ผมดูดๆ '

'แกพูดบ้าอะไร!? อย่ามาเพ้อเจ้อ!! ฉันไม่เคยเอานิ้วของฉันไปให้เด็กที่ไหนดูด!'

' ผมพูดจริงๆ จะให้ผมอ๊อกนมออกมาให้คุณดูก็ได้...' 

'ไม่ต้อง! ไม่อยากเสวนาด้วยแล้ว ฉันจะลากคอแกไปหาตำรวจเดี๋ยวนี้เลย!'
 

แต่เอ้?
เดี๋ยวนะ.. ที่ผมให้นมเมื่อไม่นานนี้?

ถ้าเมื่อไม่นานนี้คนเดียว ไม่สิ! ตัวเดียวที่ผมให้กินนมไปก็..

'คนสวย!!?'

' ฮะๆๆ คุณเรียกผมแบบนั้น'

'จะเป็นไปได้ยังในเมื่อคนสวยมันนอนอยู่ในตะกร้า!' ผมรับหันไปมองที่ตะกร้าของคนสวยมันด้วยความเร็วเสียง
 

ว่างเปล่า.. ตะกร้าว่างเปล่า! 

 

' เชี้ยย! ' เมื่อนึกได้ว่าเรื่องประหลาดได้เกิดขึ้นกับตัวเองแล้ว ผมก็รีบลุกขึ้นแล้วพลักตัวประหลาดนี่ออกไปจากตัวทันที 

 

อะไร! เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผม!! 

 

' งืออออ เจ็บบบบ '

' แกเป็นตัวบ้าอะไร?! แกเป็นคนสวยไม่ได้แกเป็นคน คนสวยมันเป็นแมว!!'

' ผมเป็นแมวนี่ฮะ..ไม่ใช่คน' มันตอบก่อนจะส่งสายตาแวววาวที่เต็มไปด้วยน้ำตามาหาผม

 

คนสวยตาสีฟ้าเจือเขียวน้ำทะเล... ไอ้เด็กนี่ก็ตาฟ้าเจือเขียวน้ำทะเล

คนสวยขนสีขาว...ไอ้เด็กนี่ก็ตัวขาวซีดเลย

คนสวยไม่มีปลอกคอหรือเสื้อผ้าติดตัว... ไอ้เด็กนี่ก็ล่อนจ้อนเชียว

 

' เป็นไปไม่ได้! ฉันไม่เชื่อ!! บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าจริงๆแล้วแกเป็นใคร?! '

' เป็นแมวไงฮะ..' ไอ้แมวนั้นตอบหน้าซื่อๆทั้งๆที่ผมยังอ้าปากค้าง
'อ๊ะ! ถ้าคุณไม่เชื่อล่ะก็ผมจะพิสูจน์ให้ดู... อาจจะนานหน่อยนะฮะ เพราะว่าผมเพิ่งทำเป็น'

'เดี๋ยวๆ! แกคิดจะทำอะไร?'

'ฮึบ ฮึบ.. ฮึบ' ไอ้เด็กนั่นกำมือสองข้างแน่น หลับตาปี๋เหมือนกำลังจะทำพิธีอะไรสักอย่าง

'อะไรของแกวะ? ให้ท่าทางแบบนี้เนี่-- เชี้ย!!!'

'เมี้ยววว~~'

 

ตายห่าล่ะครับ! โทรเรียกรายการแปลกแต่จริงหรือคนอวดผีก็ได้มาถ่ายที! ไอ้เด็กมะกี้มันกลายร่างเป็นแมว! แมวจริงๆ ต่อหน้าต่อตาของผมเลย!!