คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #187 :
|
|
✝ ✝ ✝ ✝ ✝ ✝ ✝ ✝ ✝ ✝
…วิคเค็ต...
เจ้ากำลังหลับอย่างสงบอยู่สินะ
แต่หลังจากนี้แล้ว เจ้าคงได้ตื่นขึ้นที่ไหนสักแห่ง
ที่ในสักแห่งที่ข้ามิอาจล่วงรู้ได้...
ขอโชคชะตาโปรดสดับรับฟังข้าเถิด
หากว่าเราสองนั้นมีเส้นด้ายที่เชื่อมโยงถึงกัน
ได้โปรดนำพาให้พวกเราพบพานกันอีกครั้ง
ความทรงจำทั้งมวลนี้จะไม่หายไป
ข้าจักสลักมันไว้จนถึงจิตวิญญาณ |
อะไรของเขากันนะ...
เราไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมจู่ๆ ถึงได้มีปฏิกิริยาแบบนี้กับเรา
ทั้งที่เมื่อวันก่อนก็ยังดีอยู่เลย
แปลกเกินไป ไม่เห็นจะเข้าใจ ทำไม...?
…………………………………………………………………………..
ในคืนนั้น เราฝัน
ณ สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเราไม่คุ้นเคย ทว่ากลับเป็นที่ๆ งดงามมาก
ทันใดนั้น ก็มีคนเรียก “แซนติเอล”
ใคร?
แต่แล้วสายตาของเราก็เปลี่ยน เหมือนหันกลับไปยังผู้เรียก
เป็นฝันที่ไม่อาจบังคับกายตนเองได้
รึเราอยู่ในกายของคนอื่นกันแน่
ทว่า ภาพคนตรงหน้านั้นทำให้เราตะลึง
เคเลส?!
หลังจากที่พวกเขาเริ่มพูดคุยกัน เราก็ตื่น
คนนั้น – เหมือนเคเลส แต่ไม่ใช่เขา...
สมองของเราสับสนไปหมด
หรือว่าจะเก็บเรื่องของเคเลสมาคิดมากไปกันนะ
คืนที่สอง เราฝันอีกครั้ง
คราวนี้เหมือนอยู่ในสถานการณ์ต่างๆ มากมาย
แต่หากเป็นการอยู่ในสถานการณ์หนึ่งเพียงระยะสั้น แล้วก็เปลี่ยน
ราวกับละครที่ถูกเปลี่ยนฉากอย่างว่องไว
โดยคืนนี้ ในฝันก็มีเคเลส(ที่ไม่ใช่เคเลส)เช่นกัน และมีทุกครั้ง
ก่อนที่เราจะได้รู้ว่าเขาชื่อ ‘วิคเค็ต’
พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างภายใน
เราก็บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร
ถ้าหากในตอนนี้ เราคงคิดว่ามันคือความโหยหา...
และผูกพัน
คืนที่สาม เรายังคงฝัน
ดูเหมือนทั้งหมดนี้จะเป็นความทรงจำของแซนติเอลกับวิคเค็ต
โดยที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงได้อยู่ในร่างของแซนติเอล
คราวนี้เหมือนทั้งสองคนจะอยู่ในศาลาหินอ่อน ยามอาทิตย์อัสดง
พร้อมกับพูดคุยด้วยภาษาอะไรบางอย่างที่เราไม่เข้าใจ
แต่สีหน้าของวิคเค็ตดูมีความสุข...
ทำไมกันนะ
ทำไมถึงได้คิดถึงใบหน้าแบบนั้นเหลือเกิน
คืนที่สี่ ไข้ของเราขึ้นหนักกะทันหัน
ทรมาน ทรมาน ... ทรมานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
ราวกับศีรษะจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ราวกับมีไฟแผดเผาร่างกาย
ความเจ็บปวดหลายอย่างรุมเร้าเข้ามาอย่างหนักหน่วง
เล็บของเราจิกจนผ้าห่มขาด
ภาพในอดีตของแซนติเอลมากมายถูกฉายให้เห็นชัดในสมอง
เริ่มจากความโดดเดี่ยวเพราะแปลกแยก เทวาชั้นสูงผู้ไร้ปีกทั้งหก
แสงสว่างเพียงหนึ่งนั้นคือพี่ชายฝาแฝด
และคนผู้นั้นได้สละปีกของตนเพื่อแซนติเอล โดยการทำพันธะสัญญาเข้าร่วมกับฝ่ายมืด
ตำแหน่งที่ได้รับมา คือสิ่งที่ไม่เคยต้องการ
…………………………………………………………………………..
ซาริเอล ซาริเอล...
ไม่ว่าเมื่อไหร่ข้าก็มีเจ้าคอยอยู่เป็นเพื่อนเสมอ
ไม่ว่าเมื่อไหร่เจ้ามักพาข้าบินด้วยปีกที่แข็งแรงนั้น
แม้จะถูกชาวสวรรค์ด้วยกันเหยียดหยาม เจ้าก็คอยแก้ต่างให้ข้าเสมอ
ข้าโทษตัวเองมาตลอด ที่ไม่สามารถนำปีกออกมาจากแผ่นหลังได้
แต่เจ้าที่สดใสอยู่เสมอนั้น คอยปลอบโยนข้า
จนข้าคิดว่ามันไม่สำคัญอีกต่อไป ขอมีเพียงเจ้าเท่านั้น
แต่แล้วทำไม...
ทำไมเจ้าถึงต้องก้าวสู่ความมืดมิด
ด้วยเหตุผลเพียงละทิ้งพลังแห่งเซราฟ
และมอบมันให้ข้า จนปีกของข้าถูกผลักดันจนปรากฏเช่นนั้นรึ
เพื่อให้ข้าได้ทำหน้าที่เซราฟอย่างนั้นรึ
ข้าไม่ต้องการ ทั้งตำแหน่ง และปีกนี้
แสดงว่าเจ้าไม่เคยเข้าใจข้าเลยใช่ไหม
เจ้ามันบ้า...
บ้าจริงๆ...
…………………………………………………………………………..
หยาดน้ำตาร่วงลงอาบแก้มของเรา
ถัดมาคือชีวิตต่อจากนั้นของเขา
เป็นช่วงเวลาที่เรียบง่าย และส่วนใหญ่แซนติเอลจะอยู่กับสัตว์ทั้งหลาย
พวกมันสวยสง่า และเชื่อฟังเขา
เจ้าตัวดูมีความสุขและพอใจกับการใช้ชีวิตแบบนี้
ไม่ได้โดดเดี่ยว ทว่าก็ไม่ได้คบเพียงแค่กับสัตว์
และแล้ว ก็เป็นการพบกันกับวิคเค็ต
…………………………………………………………………………..
ข้าล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมวิคกี้ถึงไม่ค่อยคบใคร
ดังนั้นข้าจึงต้องพาเขาเปิดโลกทัศน์เสียหน่อยแล้ว
ถึงจะเป็นไซเลนท์เซราฟ ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องทำตัวเป็นเงาเลยนี่!
ไม่ว่าเขาจะยินดีรึไม่ ข้ายังคงลากไปไหนมาไหนอยู่ดี
นึกแล้วก็สนุกเหมือนกันนะ
บางครั้งวิคกี้ก็ออดอ้อนข้า
ข้าเพียงหัวเราะ และให้กำลังใจเขา กับความน่าเอ็นดูนั้น
เพราะนอกจากสรรพสัตว์แล้ว ไม่มีผู้ใดเคยทำแบบนี้
ช่วงเวลาผ่านพ้นไป
นับวัน ข้ายิ่งรู้สึกประหลาดใจตนเอง
หัวใจของข้าบางครั้งก็เต้นแรงเมื่ออีกฝ่ายแย้มยิ้ม หรืออะไรก็ตาม
ข้าไม่เข้าใจมัน
จนกระทั่งเจ้า...
…………………………………………………………………………..
สุดท้าย เป็นสงคราม
พี่ชายฝาแฝดของแซนติเอลได้นำกองทัพซาตานเข้าบุกสวรรค์
หายนะบังเกิด
แม้จะจบลงด้วยชัยชนะของฝ่ายเทวา
ทว่าขุนพลราตรีได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
…………………………………………………………………………..
ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้ ซาริเอล...
ข้าไม่อยากเป็นศัตรูกับเจ้า
เพราะเหตุใดจึงหันคมเขี้ยวหาสวรรค์
ตอบข้าได้ไหม!
ข้ารู้เสมอมาว่าสงครามมักนำความสูญเสียมาให้
ครั้งนี้ก็เช่นกัน
ข้าเสียคนที่ข้ารักอีกคนไป
ตัวข้าที่นั่งลงข้างโลงไร้ฝาสีขาวพิสุทธิ์อันมีร่างของวิคเค็ตด้านใน
ดวงตาหลับพริ้ม ทว่าไร้ลมหายใจ
ดอกไม้นานาพรรณสีขาวส่งกลิ่นหอมและความเศร้าโศก
ไยเจ้าจึงจากข้าไปอีกคน ...
ข้าไม่เหลือใครแล้ว วิคเค็ต รู้ไหมว่าข้ามีเพียงเจ้าเท่านั้น
สายลมที่พัดผ่านราวกับปลอบประโลม
ตัวข้านั้นได้พังทลายลงแล้ว
วิคเค็ต เจ้าจะรู้ไหม
ว่าข้าไม่อาจอยู่อย่างเดียวดายได้อีกต่อไปแล้ว
ข้าปล่อยให้หยาดน้ำตา หยดลงบนมือของเจ้าที่ข้ากุมไว้
เจ้าจะเป็นคนสุดท้ายที่ข้าหลั่งน้ำตาให้
ข้าขอวิงวอนแด่โชคชะตา
แม้ว่าต้องแลกด้วยวิญญาณนี้ ข้าก็ยอม
ขอให้สองเราได้พานพบกันอีกครั้ง
โปรดรับคำวิงวอนจากข้าด้วยเถิด
วิคเค็ต
เพราะข้าอยากอยู่กับเจ้าตลอดกาลปาวสาน
หากข้าได้พบเจ้าอีกครั้ง
ไม่ว่าเวลานั้นจะยังอีกยาวนานกี่พันปีก็ตาม
ข้าจะบอกเจ้าอีกคราว่า
“ข้ารักเจ้า”
จะไม่มีวันปล่อยมือจากเจ้าไปอีกแล้ว
ได้โปรด...
จดจำข้าให้ได้นะวิคเค็ต
ความทรงจำทั้งหมดของข้าจะกรีดลึกถึงจิตวิญญาณ
มันจะไม่หายไป...
ข้าขอวิงวอน...
โชคชะตาเอย อย่าได้พรากพวกเราให้จากกันอีกเลย
…………………………………………………………………………..
เราเข้าใจแล้ว...
แท้จริงเราคือแซนติเอล
ความรู้สึกทั้งหมดที่ถาโถมเข้ามา นั่นคือความรู้สึกทั้งหมดของเขา
ในฝัน เหมือนเราเป็นผู้ชม
แล้วทุกอย่างจึงมืดดับไป
น้ำตาของเรายังคงหลั่งไหลไม่หยุด
ช่างทุกข์ทรมานอะไรเยี่ยงนี้
เรารู้สึกเคว้งคว้าง
จนกระทั่งมีมือคู่หนึ่งเอื้อมปิดดวงตาของเราจากด้านหลัง
เราชะงัก ก่อนจะนิ่งงันอย่างสงสัย
เจ้าของมือนั้นปล่อยออก ก่อนก้าวมายังตรงหน้า
แซนติเอล?
อีกฝ่ายพยักหน้าให้ยิ้มๆ
เจ้าจำได้แล้วใช่ไหม?
เราจำได้แล้ว...
แม้กระทั่งจุดจบของชีวิต
นาทีสุดท้ายที่แซนติเอล...หรือตัวเราคนก่อนได้หมดลมหายใจอย่างเดียวดาย
แซนติเอลก้าวเข้าใกล้ ก่อนจะใช้นิ้วคลึงดวงตาทั้งสองของเราอย่างแผ่วเบา
เจ้าคงจะเหนื่อย และเจ็บปวดมากสินะ?
ไม่หรอก อย่างน้อยก็ไม่เท่ากับนาย
เด็กดี...
เช่นนั้นจงพักผ่อนเถิด
แล้วสติของเราก็วูบไป
…………………………………………………………………………..
หน้าที่ของข้าหมดลงแล้วสินะ...
หลังจากนี้ข้าคงจะเป็นหนึ่งเดียวกับอัสลาน
วิคเค็ต...ข้ายินดีที่เจ้าจำข้าได้
ข้ายินดี และขอโทษ ที่ต้องให้เจ้าตามหา
ขอโทษที่ต้องทำให้เจ้าเจ็บปวด
จากนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องวิ่งหาข้าที่ไหนแล้ว
ข้าอยู่ข้างกายเจ้าเสมอ ผู้เป็นที่รักของข้า
และจะไม่จากเจ้าไปไหน ... อย่างแน่นอน
ขอบคุณเจ้ามาก...
ที่สอนให้ข้ารู้จักกับความรัก
…………………………………………………………………………..
รุ่งอรุณของวันใหม่
เราค่อยๆ ลืมตาตื่นพร้อมกับเห็นข้างกาย...
เคเลสนอนเฝ้าเรางั้นรึ
เราคิดว่าตอนนี้เรากำลังยิ้มอยู่เป็นแน่
นายคงจะเหน็ดเหนื่อยสินะ ที่ไม่รู้ว่าใครเป็นแซนติเอล
แต่เราทั้งใช่และไม่ใช่แซนติเอล
เช่นนี้แล้ววิคเค็ตซึ่งอยู่ในจิตใจของนายส่วนหนึ่ง
จะยอมรับไหมนะ?
เราไม่รู้ แต่เรารู้แค่ว่า
เมื่อนายลืมตาตื่นขึ้นมา
เราจะบอกกับนายว่า
“ในที่สุดก็ได้พบกันจริงๆ เสียทีนะ”
ความคิดเห็น