คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #144 : Theorem of Darwin
Application form } ใบสมัครเชิญทางนี้!
ชื่อ :: เอ็นโด สึบาสะ [Endou Tsubasa]
เพศ :: ชาย
อายุ :: 18 ปี
วัน/เดือนเกิด :: 23 พฤศจิกายน
สัญชาติ :: ญี่ปุ่น เชื้อชาติ :: ญี่ปุ่น (ขอมาร์คนิดว่าเขามีเชื้อสายอเมริกันอยู่ในตัวหนึ่งส่วนสี่ด้วยค่ะ)
ลักษณะรูปร่าง :: ชายหนุ่มหน้าตาหล่อแบบมะกันสไตล์(?) ซึ่งใบหน้าของเขาจะออกแนวตะวันตกมากกว่าตะวันออกไปเยอะโขเลยทีเดียว หางตาชี้ขึ้นเล็กน้อย และมีฟันเขี้ยวหมา แต่หน้าตาดูเผินๆ แล้วเหมือนจะพร้อมหาเรื่องคนได้เสมอ(?) เรือนผมดกหนายาวระต้นคอ(เน้นว่าผมของเขาดกและหนามาก...) ไว้หางเต่ายาวถึงระดับอก บางทีก็จัดให้พาดบ่าออกมาข้างหน้าเอาไว้ รูปร่างสูงโปร่ง สมส่วน – แต่ถือว่าตัวใหญ่พอประมาณเลยสำหรับคนญี่ปุ่นค่ะ สวมแว่นตากรอบเหลี่ยมสีดำ สายตาสั้นประมาณ 150
ส่วนสูง/น้ำหนัก :: 184 ซม. / 70 กก.
สีผม/สีตา :: สีขาว/สีชมพูเข้ม
สีผิว :: ขาวจัด...เรียกได้ว่าเป็นน้องๆ หิมะเลยทีเดียว (?)
ตำหนิ :: รอยแผลเป็นที่ศอกซ้าย – เกิดจากอุบัติเหตุเล็กๆ ในวัยเด็ก
สุขภาพ :: เป็นโรคผิวเผือก จึงไม่แปลกที่สีผมสีตาจะดูแนวขนาดนี้(?) – แต่เขาก็ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ดังนั้นไม่ต้องห่วงไปค่ะว่าจะขี้โรค แค่ติดโรคง่ายกว่าคนปกติหน่อยนึงเท่านั้นเอง
ลักษณะนิสัย :: เอ็นโด สึบาสะ...ชายหนุ่มที่แม้หน้าตาจะเข้มส์ และดูดุ วอนหาเรื่องแค่ไหน แต่ลักษณะนิสัยของเขากลับมีมุมมุ้งมิ้งอยู่เกินคาด (?) แต่เราจะกล่าวส่วนนั้นในช่วงกลางๆ ค่อนท้ายกันค่ะ (?)
สึบาสะเป็นผู้ชายที่ไม่พูดน้อยแต่ก็ไม่พูดมากเกินเหตุ ส่วนใหญ่มักพูดไปตามสถานการณ์นั้นๆ หากมีความเห็นอะไรก็จะบอก ถ้าไม่มีก็จะเงียบ มีคนชวยด้วยก็คุยตอบนะ เพราะไม่อยากเมินใคร เนื่องจากลองคิดในทางกลับกันแล้ว ถ้าตัวเองถูกเมินบ้าง จะรู้สึกยังไง? ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะพยายามให้ความสนใจอีกฝ่ายจะดีกว่า สึบาสะนั้นยิ่งถูกคอกันเขาจะยิ่งคุยด้วยสนุก แต่ถ้าไม่ค่อยเท่าไหร่เขาจะเป็นฝ่ายตัดบทสนทนาแบบซอฟต์ๆ เอง
มนุษย์สัมพันธ์ของเขาไม่ได้ดีเยี่ยมแต่ไม่ถึงกับเลวร้าย สึบาสะแค่ไม่ค่อยเข้าหาคนอื่นก่อนเท่านั้นเอง – แต่ถ้าคนอื่นทักทายหรืออยากเป็นเพื่อนด้วยก็ได้นะ? แค่อย่าทำร้ายความรู้สึกกันก็พอ เขายินดีเปิดรับบุคคลทุกประเภทเข้ามาเป็นเพื่อนฝูงด้วย แนวคนที่สึบาสะไม่ชอบหรือเกลียดไปเลยคือคนขี้โกหก คนที่ชอบหาเรื่องคนอื่นแบบไม่มีสาเหตุ(พูดง่ายๆ ก็คือพวกนักเลงนั่นเอง) เพราะสึบาสะมักโดนประจำจากหน้าตาที่แลดูวอนหาเรื่องทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจเกิดมาแบบนั้น(?) และคนที่ไม่เคยจะใส่ใจกับความละเอียดอ่อนของอารมณ์คู่สนทนา
เวลาปกติสีหน้าของเขาจะเรียบนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เป็นพิเศษ ดูเข้าใกล้ยาก แต่ว่าเขาเป็นคนที่ยิ้มและหัวเราะง่ายพอประมาณ แม้จะไม่ค่อยได้ทำให้ใครขำก่อนก็ตาม ซึ่งส่วนใหญ่แล้วเขาขำเองทั้งนั้น(?) ถึงมุขตลกจะฝืด เขายังยกยิ้มมุมปากนิดๆ เลย ~
สึบาสะเป็นคนซื่อ ... เขาไม่ใช่พวกที่เสแสร้งแกล้งมารยาเก่งเลยสักกระติ๊ดเดียว คิดอะไรก็จะพูดออกไปตามนั้น แต่ไม่ถึงขวานผ่าซากเพราะเขาจะปรับคำให้เข้ากับสถานการณ์นิดหน่อย ขืนพูดตรงเกินไปอีกโดนต่อยหน้าแหกน่ะสิ(?) กระนั้นเขาก็เป็นคนซื่อประเภทรู้เท่าทันคน! แต่เพราะเอกลักษณ์นี้แหละ ทำให้เขาเป็นชายหนุ่มที่ทำให้คนรอบข้างคบหาด้วยความสบายใจ เนื่องจากสึบาสะจะเทความจริงใจให้คนๆ นั้นก่อน ถ้าใครเริ่มกลับกลอกค่อยลดเรื่องความจริงใจลง(?)
ข้อดีของสึบาสะคือเขานั้นใจดี และชอบแบ่งปัน ทั้งสิ่งของและเรื่องราวประสบการณ์ต่างๆ ที่เขาคิดว่ามันดีและมีประโยชน์ ข้อเสียคือค่อนข้างจะใจอ่อนเลยทีเดียว จัดอยู่ในประเภทงอนยากง้อง่าย LOL”
สึบาสะเป็นคนมีเหตุผลและมองโลกในแง่ความเป็นจริง เขาจะไม่มองโลกในแง่ดีมากหรือร้ายมาก เหตุการณ์เป็นแบบไหนเขาก็มองมันไปตามนั้น !
ทีนี้ก็มาถึงลักษณะนิสัยอันแสนมุ้งมิ้งแล้ว (?)
หน้าแม่มดูหล่อเถื่อนขนาดนี้ – ใครจะคิดเล่าว่าเขาชอบทำขนม ทำอาการ ทำงานเย็บปัก พวกแนวหัตถกรรมและคหกรรมเขาชอบหมด!
อึ้งล่ะสิ เราพอเข้าใจคุณนะ... #ห๊ะ
เพราะความละเอียดอ่อนในตัวเขาทำให้สึบาสะทำงานด้านนี้ดีกว่าด้านไหนๆ กับเรื่องนี้เขาจะให้ความตั้งใจและเอาใจใส่มาก และงานทุกชิ้น ถ้าเป็นผ้าก็ออกมาเนี้ยบสวยงาม... ถ้าเป็นอาหารหน้าตาก็ออกมาดูน่ารับประทานและรสชาติอร่อยล้ำนัก (?) เป็นหนุ่มแหววที่รักในงานบ้าน ฟฟฟฟ----
แต่เขาก็เนื้อหอมด้วยเรื่องนี้เหมือนกัน(?)
เพราะสาวๆ หลายคนลงมติว่าผู้ชายทำอาหาร ทำขนม ทำการเย็บปักถักร้อยมันก็ดูอบอุ่น อ่อนโยน มันก็เท่ไปอีกแบบ (?) อีกปัจจัยคือเรื่องหน้าตา และแว่น (?) ดังนั้นจึงมีกลุ่มขนาดกลางที่พากันรวมตัวเป็น ‘FC เอ็นโดซามะ’ (?)
เรื่องสุดท้ายคือเอ็นโด สึบาสะคนนี้รักสงบ ไม่เคยไปหาเรื่องใครเขาก่อนแต่มักโดนพวกกุ๊ยข้างถนนหาเรื่องก่อนประจำ (?) และส่วนมากจะโดนกับผู้ชายด้วยกัน คงจะหมั่นไส้หน้าตา (?)
ยกตัวอย่างสถานการณ์เช่นว่า –
สึบาสะกำลังเดินไปสัมภาษณ์งานพิเศษที่ร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่ง เมื่อมาถึงแล้วกลับเจอพวกอันธพาลคุมถิ่นยืนบังทางเข้า เขาก็ได้แต่มอง ขมวดคิ้วนิดๆ และกำลังจะเอ่ยปากขอทาง แต่ดันมีคนในกลุ่มพวกนั้นทักขึ้นว่ามองหน้าหาเรื่อง? หน้าตาแบบนี้ดูยังไงก็จะมาหาเรื่องพวกเราชัดๆ ซึ่งสึบาสะก็สตั้นท์ไปสองวิ ... และทำใจ โอเค กรูปลง (?) แต่เรื่องถึงขั้นนี้แล้วคงจะขอให้ถอยไปไม่ได้ง่ายๆ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าพวกนั้นอยากจะอัดคนเต็มแก่ ... ดังนั้น ...
ถอย (?) เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยลองโทร.ไปขอเลื่อนสัมภาษณ์พร้อมทดสอบแล้วกัน !
แต่ถอยแบบนิ่มๆ ทำให้พวกนั้นอยากตามมาหาเรื่องอีก สึบาสะเลยจำต้องใส่เกียร์หมาเผ่นให้ไวที่สุด อาเมน (?)
ชอบ :: ตำรับตำราอาหารและการเย็บปักดีๆ (?) / ขนม-อาหารที่รสชาติเยี่ยม / งานฝีมือที่ประณีต / ความสงบสุข / คนเป็นมิตร / ความจริงใจ / การให้และแบ่งปัน / วันที่ไม่โดนหาเรื่อง (?) / คนที่เอาใจใส่และให้ความสำคัญกับอารมณ์ความรู้สึก
ไม่ชอบ :: การถูกละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว / นักเลง / คนที่ไม่พิถีพิถันแล้วยังดูถูกในงานอันประณีต (?) / สีตาของตัวเอง...ไม่ย์ มันดูแฟนตาซีไปนิด #ผิด
เกลียด :: การโกหกหลอกลวงกัน / แมลงสาบ (?)
กลัว :: ความพิการ ไม่ว่าจะของตนหรือของคนสำคัญ...มาจากประวัติของเขาค่ะ และเขาเองก็กลัวมากที่ถ้าตัวเองพิการไปแล้วจะเป็นยังไง โดยเฉพาะถ้ามือหาย orz”
งานอดิเรก :: ทำอาหารและขนม / ทำงานฝีมือ เช่นปักผ้า หรือถักไหมพรม / อ่านหนังสือทั่วไป
ประวัติคร่าวๆ :: เอ็นโด สึบาสะเกิดในครอบครัวที่ฐานะปกติธรรมดา เขามีเชื้อสายอเมริกันจากคุณย่า ซึ่งคุณย่าก็หน้าหล่อมาก (?) และยีนส่วนนี้ก็ปรากฏในรุ่นเขา – สึบาสะมีน้องสาวอยู่หนึ่งคนชื่ออายะ ประวัติส่วนตัวของเขาถือว่าสามัญธรรมดาทั่วไป ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนักนอกจากห้าในเจ็ดวันมักโดนหาเรื่องจากเรื่องหน้าตา (?) แต่สาเหตุที่ทำให้เขากลัวความพิการก็เพราะอายะ น้องสาวของเขาประสบอุบัติเหตุทำให้ขาพิการ สุดท้ายก็ตัดสินใจฆ่าตัวตายเพราะยอมรับสภาพนี้ของตัวเองไม่ได้ ทำใหช่วงนั้นสึบาสะฝึนร้ายติดกันนานนับเดือน...ตอนนี้ก็ทำใจได้แล้วค่ะ!
ความสัมพันธ์กับคนในครอบครัว :: ปกติดี แม้จะมีทะเลาะกันรุนแรงบ้างแต่ไม่นานเดี๋ยวก็หาย XD/
สไตล์การแต่งตัว :: เขามักแต่งตัวตามกาลเทศะค่ะ แต่สไตล์ของเสื้อผ้านั้นจะดูเป็นตัวของเขาเองเสมอ สึบาสะชอบอยู่ในชุดลำลองแบบเรียบง่ายแต่ดูดีที่สุด – บางทีแค่เสื้อยืดกางเกงยีนกับรองเท้าผ้าใบ เขาก็ปรับโน่นนี่ ใส่อะไรเพิ่มอีกนิด ก็ทำให้ดูเท่ขึ้นแล้ว อย่างเช่น เสื้อยืด ก็หาลายสวยๆ เข้าท่า กางเกงยีนก็สวมเข็มขัดเก๋ๆ เอาก็ได้ บางทีอาจมีสายโซ่คล้องกระเป๋าติดเข็มขัดด้วย รองเท้าผ้าใบก็เลือกที่มันจ๊าบแล้วเข้ากันดีสิ (?) นับว่ามีรสนิยมในด้านการแต่งตัวสูงพอดู
ลักษณะการพูด :: มักพูดแทนตัวเองว่า ฉัน เรียกคนอื่นว่า นาย/เธอ/(ชื่อ) เรียกบุคคลที่สามด้วย ชื่อ ส่วนใหญ่มักไม่มีหางเสียง ยกเว้นคุยกับคนที่อายุมากกว่า จะแทนตัวเองว่า ผม เรียกอีกฝ่ายว่า คุณ เรียกบุคคลที่สามด้วยคำว่า คุณนำหน้าชื่อ จะมีหางเสียง มักคุยแบบตรงประเด็นและได้ใจความ ไม่ค่อยอ้อมค้อม
น้ำเสียงของเขาปกติมักจะเรียบๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆตามหน้าตาเวลาปกติ (?) แต่จะเสียงดังขึ้นมากถ้ากำลังหัวเราะ เวลาอารมณ์ไม่ดีหรือเศร้าเสียงจะเบาๆ ต่ำๆ
ท่าทางที่มักจะทำเป็นประจำ :: ยกหางเต่ายาวๆ พาดขึ้นด้านหน้าและ...ลูบจนสุดปลาย บางทีก็เล่นผมด้วยนิดหน่อย / ถ้าเครียดมักจะเผลอกัดริมฝีปากล่าง แต่น้อยครั้งที่กัดแรงถึงขึ้นเลือดซึม
ความสามารถพิเศษ :: งานด้านหัตถกรรมและคหกรรม / เล่นเบสได้ดี
ความใฝ่ฝัน :: “ฉันอยากเป็นปาติชิเยร์ไม่ก็หัวหน้าพ่อครัวในภัตตาคารดีๆ เหตุผลไม่มีอะไรมากเพราะฉันรักงานในด้านนี้ที่สุด และมันเหมาะกับตัวเอง เท่านั้นแหละ”
ความรู้สึกในตอนที่รู้ว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย :: “…ฉันตกใจและรู้สึกกลัวพอประมาณเลยล่ะ การอยู่ในที่ไม่คุ้นชินมันทำให้รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นักหรอกนะ ฉันไม่ใช่พวกที่ชอบผจญภัย ดังนั้นไม่มีความตื่นเต้นหรอก (ถอนหายใจเบาๆ)”
ความรู้สึกเมื่อรู้ว่าต้องมาเล่นเกมเพื่อเอาชีวิตรอด :: “เรื่องนี้ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่ มันเหมือนถูกบีบบังคับให้เล่นโดยไม่เต็มใจ...อันที่จริงก็ตามนั้น ถ้าถามความรู้สึกขงฉัน ฉันไม่ชอบ ไม่ชอบเอามากๆ แต่ใจหนึ่งก็กลัว เพราะการเล่นเกมนั่นมันหมายถึงชีวิตของตัวเองด้วย”
สิ่งที่คิดว่าจะทำขณะอยู่ภายในเกมนี้ :: “ฉันคงพยายามดำเนินชีวิตตามปกติไป แต่ว่าทุกวันฉันคงจะอยู่ด้วยความระแวงกับความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัยมากขึ้น”
คิดว่าตัวเองจะรอดหรือไม่ :: “...ไม่รู้สิ อัตราการรอดไม่รอดต่างสุ่มเสี่ยง การสอบและความสามารถของตนเองคือสิ่งชี้วัดชะตากรรม ฉะนั้นคิดเข้าข้างตัวเองว่าจะรอดก็ใช่ที่ แต่จะไม่มีความหวังว่าตัวเองจะรอดเลยก็เกินไป.”
เพิ่มเติม :: สึบาสะเรียนการต่อสู้ป้องกันตัวขึ้นพื้นฐานด้วยค่ะ เพราะโดนหาเรื่องบ่อยมากไปหน่อย (?)
Little's Theme
ความคิดเห็น