คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 :
PROLOGUE
| The Beginning of my Story? |
ขึ้นชื่อว่าอเวจี ย่อมต้องเป็นที่รู้จักกันดีในสถานที่แห่งทัณฑ์ทรมาน เต็มไปด้วยไฟกาฬ ความมืดมิด และเสียงกรีดร้องของผู้กระทำผิดบาปทั้งหลาย ซึ่งนั่นก็ไม่ผิดนัก ในทิศตะวันออกของขุมนรก ซึ่งถูกปกครองด้วยผู้ปกครองอันมีอำนาจสูงสุดนามอาไมมอน ยังมีเรือนประทับหนึ่งอันอยู่ในจุดที่นับว่าเงียบสงบและเป็นส่วนตัว เรือนของมารตนหนึ่ง...มาฮาซาเอล
ภายใต้ความเงียบสงัดในตัวเรือน บนเตียงหลังใหญ่นั้นมีมารหนุ่มและบริวารของเขาราวสี่นางด้วยกัน เจ้าของชื่อรองแห่งอาไมมอนนั้นกำลังดื่มด่ำกับรสชาติของของเหลวสีแดงสดในแก้วใส ไปพร้อมๆ กับรับการปรนนิบัติของหกสาวของตน พวกนางล้วนเป็นอมนุษย์จากหลายเผ่าพันธุ์ และดวงหน้าทรวดทรงเองก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ล้วนงดงามน่าหลงใหลทั้งสิ้น แต่มารผู้นี้มิได้มีเพียงสี่นางในครอบครอง... บวกอีกสิบหกนะ นั่นแหละ
ทว่าดูเหมือนครานี้มาฮาซาเอลไม่ค่อยพูดจามากนัก หญิงชาวอสูรผู้อยู่เบื้องขวาบดเบียดอกอันอวบอิ่มของตนเข้ากับแขนของอีกฝ่าย ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงคล้ายกังวลใจ
“มีอะไรรึเปล่าคะท่านมาฮาซาเอล? หรือพวกเราทำให้ท่านไม่พอใจตรงไหนหรือ”
ชายหนุ่มยกยิ้ม พร้อมกันนั้นได้ยกแก้วขึ้นจ่อของเหลวให้อสูรสารดื่มมัน “ขอบใจที่เป็นห่วงเอมีร์ ข้าเพียงคิดอะไรเล็กน้อยน่ะ”
“แล้วสิ่งที่ท่านคิดนั้น บอกพวกเราได้รึเปล่าคะ?” สาวชนปักษาสีขาวปลอดยกแขนเรียวของตนโอบคล้องคอหนา แนบเน้นกายอันเพรียวบางชิดใกล้ นกอันรักอิสระในผืนนภาย่อมมีความอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา
“นั่นสิคะ เผื่อพวกเราจะช่วยท่านได้บ้าง แม้เพียงน้อยก็ยังดี” ตามมาด้วยเสียงหวานไพเราะของเงือกในอาภรณ์สีน้ำเงิน นางพลิกมานอนคว่ำบนตักของผู้เป็นนาย ส่งผลให้หน้าอกนุ่มดันขึ้นจนไม่แพ้อสูรสาวเลยทีเดียว นัยน์ตาคู่งามช้อนขึ้นมองอย่างเป็นกังวล
ส่วนอีกนางหนึ่งเป็นมารที่ดูสง่างาม ใบหน้าราวถอดจากภาพวาดชั้นยอดก็มิปาน นางคลี่ยิ้มบางพร้อมกับลูบแก้มให้ชายหนุ่มผ่อนคลายลง ก่อนดันศีรษะให้ซบบนเนินอกนวลนิ่มดุจหมอนแสนอบอุ่นดังเดิม “ข้าเลี้ยงท่านมานาน ย่อมรู้ดีว่ายามนี้ท่านกำลังคิดบางอย่าง – เด็กน้อยของข้าเอ๋ย ข้ามักพูดเสมอว่าไม่ให้ท่านเก็บทุกอย่างหรืออมพะนำไว้ผู้เดียว ข้าไม่ได้บังคับ แต่ถ้าท่านจะบอกเราก็ดี”
บุรุษเพียงหนึ่งในห้อมล้อมนี้หัวเราะออกมาแผ่วเบา เขาฝากแก้วเปล่าให้ หญิงเผ่ามารวางบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนมือใหญ่จะลูบผมของเงือกบนตักตน พร้อมกับแขนอีกข้างที่โอบกระชับปักษาสาว แล้วจึงตอบคำถาม
“ข้าแค่อยากขึ้นไปแดนมารน่ะ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะมีเรื่องสนุกๆ อะไรให้ทำบ้าง” มาฮาซาเอลว่า “ได้ข่าวถึงสงครามอะไรบางอย่างด้วย พวกเจ้าไม่คิดว่าน่าสนุกหรือ? และเมลิธเซรี เจ้าห้ามถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ด้วยล่ะ” เขายิ้มเมื่อเอ่ยดักทางผู้เป็นพี่เลี้ยงของตน
เมลิธเซรีจึงตบแก้มเบาๆ ไปเสียทีหนึ่งแทน “...ไม่ต้องทำเป็นรู้ดี อย่างไรเสียอย่าเจ็บตัวกลับมาให้มากนัก คนที่เป็นห่วงท่านมิได้มีเพียงข้า เอมีร์ เดลิน จีเซ และคนอื่นๆ ก็เป็นห่วงเจ้า”
“ใช่ค่ะ! ฉะนั้นดูแลตัวเองให้ดีนะคะ ถึงท่านจะแข็งแกร่ง แต่ก็อย่าได้ประมาทไป” เดลิน สาวปักษาสนับสนุนคำ และมีจีเซสมทบ “และต้องสัญญาด้วยนะคะว่าจะกลับมาแบบไร้รอยแผล!”
“ไม่เช่นนั้นพวกข้าจะโกรธท่าน... จะให้ท่านอยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวเลย” เอมีร์กล่าว นางปั้นสีหน้าจริงจังเพื่อยืนยันในคำพูด
มาฮาซาเอลหัวเราะ “พวกเจ้านี่นะ... ก็ได้ ข้าจะพยายามให้ดีที่สุดแล้วกัน ระหว่างนี้พวกเจ้าจะออกไปเที่ยวที่ใดก็ได้ ฝากบอกทุกคนด้วยเล่า แต่อย่าตามข้าไปเชียว” ชายหนุ่มกำชับ
เมลิธเซรีเกลี่ยผมของชายผู้เป็นประหนึ่งน้องและคนรักของนาง ไม่ว่าเมื่อไหร่นางก็เป็นผู้ที่ห่วงหาอาทรตลอดมา ตั้งแต่อีกฝ่ายยังเล็ก จนจวบปัจจุบันเนิ่นนานหลายร้อยขวบปี ความห่วงใยนี้มิได้ลดลงตามกาลเวลาเลย ยิ่งเขามักเข้าเสี่ยงอันตรายเพราะความสนุกส่วนตัวบ่อยครั้ง ยิ่งอยากจะตักเตือน เนื่องว่าทำโทษเหมือนเมื่อครั้งเยาว์วัยคงจะไม่ได้ มีแต่จะเสียทีให้มารแสนกะล่อนตนนี้ก็เท่านั้น
“มาฮาซาเอล งั้นยามนี้ท่านควรพักเอาแรง ...เดี๋ยวพวกข้าจะขับกล่อมท่านเอง”
“ข้าพักเอาแรงมามากพอแล้ว” มาฮาซาเอลขยับยิ้มเจ้าเล่ห์
“พวกเจ้าต่างหาก – ที่จะเป็นพลังงานให้ข้าน่ะ”
.
.
.
เมืองที่มาฮาซาเอลเลือกคือเมืองคันพลา
หากดูจากนิสัยของเขาแล้วไม่ยากนักที่จะเดาถึงเหตุผลว่าทำไมถึงมาที่นี่ ก็เพราะความวุ่นวายโกลาหลอันแผ่ทั่วสารทิศของเมืองนี้นี่ล่ะคือของชอบของมารตนนี้ และเจ้าตัวก็มาถึงได้สักพักแล้ว ดวงตาสีโลหิตจ้องมองภาพสงครามกลางเมืองอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มขยับกว้าอย่างเบิกบานใจ เพลิงที่โหมปะทุราวกับเต้นระบำนั้นเผาทำลายสิ้นแทบทุกสิ่ง หากจะกล่าวให้ถูก มารหนุ่มกำลังมองผลงานของตัวเองอยู่ มาฮาซาเอลปลอมตัวเป็นคนของรัฐบาลเพื่อบอกกับฝ่ายนั้นว่ามีกบฏอยู่ที่ใด และปลอมตัวเป็นกบฏเพื่อบอกตำแหน่งของฝ่ายตรงข้าม ยุแยงตะแคงรั่วให้พบและเกิดการฟาดฟันสังหาร สงครามย่อมๆ นี้เรียกความบันเทิงได้พอสมควร
เมื่อทุกอย่างจบลง คนเจ็บและคนตายนอนอยู่เกลื่อนพื้น พวกเขาถูกเคลื่อนย้ายไป ผู้ได้รับบาดเจ็บก็ไปยังสถานพยาบาล ส่วนผู้เสียชีวิตนั้นคงมิต้องให้กล่าว
ทว่าก่อนที่จะได้ไปก่อความวุ่นวายที่อื่นนั้น มาฮาซาเอลกลับโดนเรียกตัวไปเสียก่อน
“เจ้าคือมาร...มาฮาซาเอลใช่ไหม?”
เจ้าของชื่อหันมองคนทักตน จากเครื่องแต่งกาย... คงเป็นคนของทางรัฐบาล เขากระตุกยิ้มให้ทีหนึ่ง
“ใช่ เจ้ามีธุระอะไรกับข้า”
คนผู้นั้นไม่รอช้าที่จะบอกจุดประสงค์ของตน “รัฐบาลขอเรียกตัวท่านเข้าลงสงครามเทพมารครั้งนี้”
“โฮ่...”
มาฮาซาเอลทำทีท่าครุ่นคิด จริงๆ เขากำลังนึกถึงโอกาสที่จะเจอกับเผ่าเทพอันสูงส่ง และโอกาสที่จะได้เด็ดปีกงามๆ นั่น ไหนเลยจะการศึกแสนน่าตื่นเต้น เขาเองก็ผ่านอะไรมาไม่น้อยนัก มีหรือจะไม่สนใจ
ชายหนุ่มยิ้มจนเผยเขี้ยวเล็ก “ได้ ข้าจะร่วม งั้นเจ้าก็นำทางไปเมืองหลวงเสียสิ”
ตกลงกันง่ายๆ แบบไม่คิดมากนี่ล่ะมาฮาซาเอล ...
ความคิดเห็น