คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 :
Leodigranz Cept
ลีโอดิแกรนซ์ไม่รู้ว่าทำไมยูยะจึงออกปากนัดตนมาที่นี่
ทีแรกคงไปตรงเวลา ทว่ากลับสายเล็กน้อยเมื่อเกิดธุระด่วนขึ้นมา
ทว่าเมื่อมาถึง ได้รับคำบ่นเล็กๆ จากอีกคน
ปากที่กำลังจะอ้าบอกขอโทษนั้น ชะงักทันทีเมื่อตนถูกปิดตาเอาไว้
เรียกได้ว่าแทบไม่มีโอกาสได้กล่าวอะไร ยูยะก็ดึงมือนำไปยังที่ๆ หนึ่งเสียแล้ว
แม้จะรีบร้อนจนเผลอสะดุดล้มก็ตาม จริงๆ ลีโอดิแกรนซ์ไม่เจ็บสักนิด
เมื่อยูยะเอ่ยปากขอโทษ ได้เพียงส่ายศีรษะเชิงว่าไม่เป็นไร
กระนั้นอัศวินหนุ่มยังแบกเขาขึ้นบนหลังแกร่งนั้นอยู่ดี
ชายหนุ่มไม่รู้จะว่าอย่างไร จึงโอบคออีกฝ่ายหลวมๆ เป็นที่ยึดเหนี่ยวเอาไว้
รอคอยจนถึงปลายทางแล้วจึงลงมา
“เอาล่ะ ถอดผ้าปิดตาได้แล้วล่ะลีโอ”
ประโยคนี้ทำให้เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเกี่ยวเอาผ้าปิดตาออกทันที
ทว่าสิ่งที่ปรากฏแก่สายตานั้นทำให้อึ้งอยู่ไม่น้อย
ขนมหวานเนื้อนุ่มเช่นนั้น ... ของชอบที่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ ...
ถึงยูยะจะบอกว่าสืบมา เช่นนั้นเขาคงทราบถึงคนสนิทบางคนแล้วเป็นแน่
ใบหน้าที่ขึ้นสีของยูยะบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวกำลังขัดเขิน
แม้ลีโอดิแกรนซ์จะยังคงมีใบหน้าเรียบนิ่ง หากแต่ในใจนั้นรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด
ทำไมถึงได้ใส่ใจข้าถึงเพียงนี้นะ ...
จากนั้นดวงตาสีน้ำตาลได้สังเกตเห็น
ถึงมือของยูยะ ที่กำลังซุกซ่อนบางสิ่งเอาไว้
“ …นั่น... อะไรรึยูยะ...? ”
เอ่ยถามออกไป จนอีกฝ่ายทำอะไรไม่ถูก
และสิ่งที่เฉลยมา ยิ่งทำให้ชายหนุ่มคนนี้อึ้งไปอีก
กระต่ายน้อยน่ารัก ... และดวงตาสีดำขลับ ท่าทางน่าเอ็นดู
ก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมไปรับมันมานั้น ---
“ขอโทษที่หึงหวงเจ้าตลอด.. เจ้าคงจะอึดอัดสินะ..แต่ที่ข้าทำลงไปเพราะไม่อยากให้เจ้าไปเป็นของใคร
นี่คือคำขอโทษและคำสารภาพของข้า ลีโอ
.. ข้ารักเจ้า ..”
“ ……………. ”
ลีโอดิแกรนซ์ไม่ตอบอะไร เพียงแต่กลับอุ้มกระต่ายตัวนั้น แล้วลูบขนมันอย่างเบามือ
ความเงียบโรยตัวลงมาครู่หนึ่งจนน่าหวั่นใจ ทว่าในที่สุดริมฝีปากบางได้เอ่ยขึ้นทำลายมันลง
“ เขาว่ากันว่าสิ่งที่พูดกลังเที่ยงของวันนี้จะเป็นความจริง...
ดังนั้นข้าจะพูดความจริงกับเจ้าบ้าง... ใช่ ข้าเคยนึกอึดอัด...
แต่เมื่อหวนคิดถึงความเป็นห่วงเป็นใยจากเจ้าแล้ว... ข้าจึงมองข้ามมันไปสิ้นเชิง... ”
มือเรียวลูบขนสีขาวนุ่มอย่างทนุถนอม
“ ข้าไม่เคยคิดว่าจะมีผู้ใดเอาใจใส่กับข้าได้ขนาดนี้...
ทุกอย่างที่เจ้าให้มา... มันเกินกว่าที่ข้าคิดไว้นัก...
แต่เจ้ารู้ไหม อย่างน้อยมันก็ได้ผลนะ...
...ข้ากำลังจะบอกว่า ความพยายามของเจ้าไม่สูญเปล่า... ”
ดวงหน้าติดหวานคลี่ยิ้มกว้างจนตาแทบหยี
มันเป็นรอยยิ้มที่นานครั้งนักจะออกมาจากใจจริง
“ ขอบใจที่คอยดูแลข้าเสมอ ขอบใจที่นำสิ่งดีๆ มาให้ข้า...
ขอบใจที่ทำให้ข้าได้รู้ถึงสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อนในหัวใจนี้...
ข้าอาจทำหน้าที่คนข้างกายเจ้าได้ไม่ดีนัก แต่ข้าจะพยายาม... ”
“ ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน ยูยะ... ”
พวงแก้มขึ้นสีจางเมื่อได้กล่าวความรู้สึกออกไปออกไป
แล้วร่างบางจึงกระแอมแก้ขัดเขิน โดยรีบพูดต่อไม่รอดูปฏิกิริยาจากอีกคน
“ แฮ่ม... ส่วนกระต่ายตัวนี้ ข้าจะดูแลมันอย่างดี...
สีขนมันขาวเหมือนผิวเจ้าเลย ท่าทางดูออดอ้อนนี้ก็เหมือน...
ข้าจะตั้งชื่อมันว่ายู เป็นตัวแทนของเจ้า ดีไหม? ”
ความคิดเห็น