ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : DHAMPIR | Q.01
D H A M P I R
( Role Play @ Dek-D.com | Q U E S T #1
Written by ` Fondant ☆ (▌▌Lucerianna.♚) )
✝-----------------------------------------------✝
“ Now, Let's HUNT ”
✝-----------------------------------------------✝
" รับทราบครับ "
ฟารอธบอกพร้อมรอยยิ้ม หลังจากที่ได้รับภารกิจแรก
แดมเปียร์ทุกตนในองค์กรต่างต้องออกไปทำหน้าที่
ทั้งตามหา และกำจัดแวมไพร์ซึ่งมีข่าวอาละวาดขณะนี้
ในป่าอย่างนั้นเหรอ ...
ไม่ไหวจริงๆ เลยนะ --- พวกแวมไพร์แบบนี้
อย่างไรก็ดี ใบหน้าของเขายังคงเปื้อนยิ้ม
ครั้งนี้อาจออกไปช้ากว่าคนอื่นิดหน่อย
ทำไมน่ะเหรอ?
แหม ... ขอเวลาเล็กน้อยให้เขาคิดว่าจะเล่นกับแวมไพร์ตนนั้นยังไงก่อนสิ
.
.
.
ยามวิกาลแห่งนักล่ามาถึง
ฟารอธเดินทางไปยังหมู่บ้านข้างเคียงอันมีข่าวแวมไพร์
เขาเดินเพียงผู้เดียวบนละแวกอันเปลี่ยว
และค่อนข้างใกล้กับเขตแนวป่าพอสมควรทีเดียว
ชายหนุ่มดูไม่รีบร้อนเลยสักนิด
ร่างสูงค่อยๆ ใช้เล็บกรีดเนื้อของตน โลหิตสีสดพลันซึมออกมา
สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับแวมไพร์ก็คือ เลือด
เหมือนกับล่อสุนัขก็ต้องใช้อาหารนั่นล่ะ
แถมบังเอิญเหมือนว่าจะได้ผลเสียด้วย ...
ฟารอธจับได้ทันทีว่ากำลังมีบางสิ่งพุ่งตรงเข้ามา
ขณะที่คมเขี้ยวขาวใกล้จะฝังลงบนเนื้อกาย เขากลับหลบเลี่ยงทัน
พร้อมกันนั้นโซ่คู่ใจที่ถูกเก็บไว้ได้กระหวัดเข้ารัดคอของอีกฝ่าย
" อ่อก! "
แดมเปียร์หนุ่มใช้พละกำลังมหาศาลของตนเหวี่ยงจนร่างของแวมไพร์ตนนั้น
ปะทะเข้ากับต้นไม้ใกล้ๆ จนโค่น
เท้าของฟารอธเหยียบและถ่ายน้ำหนักลงบนอก
จนน่าหวาดเสียงว่าซี่โครงจะหักเอาได้
" แวมไพร์บางตนก็ไม่ฉลาดเอาซะเลยนะครับ ---
หิวจนแยกกลิ่นของมนุษย์กับแดมเปีร์ไม่ออกเชียว?
แถมยังพุ่งตรงมาดื้อๆ ให้จับทิศทางได้อีก
...เหมือนสุนัขหิวโซเลยนะคุณน่ะ "
ฟารอธกล่าวพร้อมหยักยิ้ม
" เจ้าพวกแดมเปียร์โสโครกเอ๊ย...
แวมไพร์อย่างฉันไม่มีทางถูกจับได้ง่ายๆ หรอกน่า! "
สิ้นคำโซ่ก็ซึ่งพันรอบคอนั้นได้ถูกสะบั้นลง
โอ๊ะ ... แย่แล้ว
ชายหนุ่มถูกแวมไพร์ซัดกลับเสียจนกระเด็น
เนื่องจากไม่ทันตั้งตัว จึงชนเข้ากับต้นไม้อีกต้นแทบเป็นรอยร้าว
ฟันขบเข้าหากัน ระงับความเจ็บปวดที่ได้รับ
ถึงกระนั้นเขายังคงยิ้มออก
" ประมาทไปหน่อยแฮะ ...
ช่างเถอะ ต่อจากนี้คงต้องเต็มที่แล้วจริงๆ "
พึมพำกับตนเองเบาๆ แล้วเข้าปะทะกับเป้าหมายอีกครั้ง
---คงจะกล่าวว่าปะทะไม่ถูกนัก เมื่อถึงจุดหนึ่งในเงามืด ร่างของฟารอธได้หายไป
เขากำลังใช้ความสามารถในการอำพรางตน ...
แน่นอนว่าอีกฝ่ายก็ใช้ได้ แค่เพียงชิงทำก่อนจะได้เปรียบ
" เจ้าแดมเปียร์! ออกมาสิ! "
มันขู่อย่างโกรธเกรี้ยว หัวเสียไม่น้อยเลยทีเดียว
หันรีหันขวางเพื่อหาคู่ต่อสู้ ทว่าฟารอธเองก็มั่นใจ
ถึงการอำพรางตนให้ดีพอที่จะจับสังเกตได้ยาก
ดวงตาสีแดงสดจับจ้องอยู่ด้านหลังของแวมไพร์
หากจะเล่น ก็คงต้องเล่นทีเผลอ !
แวมไพร์ตนนั้นชะงักทันทีที่โซ่ส่วนที่เหลือในมือของฟารอธกระหวัดรอบศีรษะ
ในขณะเดียวกันเพียงเสี้ยววิ ชายหนุ่มได้โถมตัวทับจนทำให้เสียหลักล้มกับพื้นดิน
มือหนาของแดมเปียร์จับย้ำลงกะโหลกทันที
พร้อมกับออกแรงบีบที่มือ และรัดโซ่จนแน่นขึ้นเรื่อยๆ ...
" นี่ นี่ คุณแวมไพร์ครับ ~ "
ปึด ... เสียงกะโหลกที่เริ่มจะปริ
แวมไพร์ตนนั้นเจ็บปวดจนกระทั่งเสียงร้องยังไม่อาจส่งออก
" คุณรู้ไหมว่าอะไรฆ่าแวมไพร์ ? "
ดวงตาของแวมไพร์เริ่มปูดถลนออกจากเบ้า
โลหิตไหลรินออกตามช่องทาง
" ความยโสของแวมไพร์นั่นไงที่จะย้อนเข้าตัว
... และแดมเปียร์นั่นไงที่จะไล่ล่าสังหารพวกคุณ~ "
ฟารอธคลี่ยิ้มบางให้ราวนักบุญผู้อ่อนโยน...
พร้อมกับศีรษะของแวมไพร์ตนนั้นที่แหลกเหลวคามือดัง โพละ
โลหิตสดและชิ้นเนื้อสมองนิ่มอุ่นเปรอเสื้อผ้าบางส่วน
ไปจนถึงใบหน้าอีกบริเวณเล็กๆ
ฟารอธลุกขึ้น ก้มมองส่วนที่เปื้อนเลือดและชิ้นเนื้อ
ไปจนถึงโซ่ของตนที่หักไปส่วนหนึ่ง
แย่จริง ... คงต้องขอเปลี่ยนอันใหม่แล้วล่ะ
นิ้วเรียวแตะหยดเลือดลงบนลิ้น
ลิ้มรสสักพัก ก่อนที่ชายหนุ่มจะยิ้มออกมา
" หืม... รสชาติไม่ได้เรื่องเอาซะเลยนะครับ "
แต่ก่อนอื่นเขาคงต้องรีบกลับไปรายงานผลการกำจัดแวมไพร์
ว่าภารกิจนี้เสร็จสิ้นลงด้วยดี
แถมถ้าไม่รีบ --- มีมนุษย์เห็นสภาพนี้เป็นอันจบพอดี
ฟารอธหันไปยิ้มลาให้กับซากศพไร้ศีรษะ
" บ๊ายบายนะครับคุณแวมไพร์
อย่างน้อยได้เล่นกับคุณก็ช่วยให้ผมออกกำลังกายนิดหน่อย ขอบคุณนะครับ~ "
© themy butter
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น